Μία “φωτογραφία” των επόμενων μηνών μετά τις επερχόμενες εκλογές στην Τουρκία, μας δίνει ο Έλληνας ειδικός τουρκολόγος Νίκος Μιχαηλίδης ο οποίος αναφέρει ότι “ ο Ερντογάν δεν είναι καλά στην υγεία του… και ίσως σε μερικούς μήνες να έχουμε απέναντι ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ο μεγάλος νικητής των τουρκικών "εκλογών" είναι η τουρκική ακροδεξιά στις διάφορες αποχρώσεις της. Άλλωστε αυτοί ελέγχουν πολλές κρατικές υπηρεσίες...ας τα ακούν και στην Αθήνα”.
Το σχετικά πρόσφατο επεισόδιο λιποθυμίας του Τούρκου προέδρου κατά την διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης, ήταν ενδεικτικό της υγείας του Ερντογάν που βαίνει σε επικίνδυνη για τον ίδιο πορεία.
Πολλοί ακόμα και στην ίδια την Τουρκία, θεωρούν ότι ο Ερντογάν θα νικήσει άνετα στον δεύτερο γύρο των εκλογών, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι θα αντέξει να είναι στο τιμόνι της χώρας για άλλα τέσσερα χρόνια.
Η μυστηριώδης ασθένεια που έχει ο Τούρκος πρόεδρος, μπορεί να τον καταβάλει σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Το σενάριο για τον ελληνισμό θα ήταν ζοφερό, διότι με ή χωρίς Ερντογάν, σε αυτήν την χώρα ζει και βασιλεύει ο τουρκικός εθνικισμός σε όλες τις εκφάνσεις του, με σχέδια επέκτασης και αναβίωσης Οθωμανικής αυτοκρατορία.ς
Ο Κνγκίζ Ακτάρ, Τούρκος πολιτικός επιστήμονας, δοκιμιογράφος και αρθρογράφος, αλλά και ο ειδικός Κλαούντιο Φοντάνα αναφέρουν ότι:
“το ζήτημα σύμφωνα με πολλά ΜΜΕ για την σημερινή Τουρκία, είναι ότι “οι δημοσκόποι δεν κατάφεραν να συλλάβουν αυτό που οι φιλοκυβερνητικοί σχολιαστές αποκαλούσαν τουρκικό «εθνικιστικό βαθύ κύμα».
Ο Ερντογάν υποσχέθηκε τη συνέχιση του νεο-Οθωμανικού αυτοκρατορικού σχεδίου που έχει ξεκινήσει.
Χρησιμοποίησε την εξουσία του στα ΜΜΕ για να εξισώσει έντονα την αντιπολίτευση με τους «εχθρούς του έθνους», είτε είναι δυτικές δυνάμεις, κουρδικός αυτονομισμός ή απλώς ασεβείς ελίτ.
Η αντιπολίτευση το αγνόησε ως επί το πλείστον. Πόνταραν ότι οι άνθρωποι είχαν μουδιάσει τις προειδοποιήσεις του Ερντογάν για υπαρξιακές απειλές και την πέμπτη φάλαγγα.
Νόμιζαν ότι η οικονομική κρίση έκανε τους ανθρώπους πολύ μίζερους για να νοιάζονται.
Έκαναν εκστρατεία για την ισχυρή, ορθόδοξη οικονομική διακυβέρνηση, με αντιαυταρχισμό και περιεκτικότητα.
Καμία πλευρά δεν ήθελε να συμβιβαστεί και να αντιδράσει σε αυτό που έκανε η άλλη πλευρά. Και οι δύο έμειναν στο μήνυμά τους.
Ίσως, στη μέση, υπήρχε μια σημαντική ομάδα ψηφοφόρων που άκουγε και τις δύο πλευρές, σκέφτηκε να ψηφίσει τον Κιλισντάρογλου, αλλά στο απόρρητο του εκλογικού θαλάμου, άλλαξαν γνώμη.
Το έκαναν κυρίως λόγω της αρνητικής εκστρατείας από την πλευρά του Ερντογάν.
Στη Δύση, η οικονομία παίζει συνήθως τεράστιο ρόλο στον καθορισμό των προτιμήσεων των ψηφοφόρων. Αυτό θα μπορούσε να υποδηλώνει ότι οι οπαδοί του Ερντογάν ήταν καταδικασμένοι.
Στην πραγματικότητα όμως ο Τούρκος πρόεδρος αποδείχθηκε ανθεκτικός και κέρδισε το πάνω χέρι πριν από τον δεύτερο γύρο.
Οι ψηφοφόροι του Ερντογάν αποδείχθηκαν ανθεκτικοί σε οικονομικούς κραδασμούς.
Ενώ ο πληθωρισμός διαβρώνει τα εισοδήματα και δημιουργεί τεράστιο άγχος, οι άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους, δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδιά τους, και ενώ δεν έχουν τους μισθούς που κάποτε τους πρόσφεραν άνετη ζωή, αυτοί στηρίζουν Ερντογάν...για νέες κατακτήσεις .
Από την άλλη πλευρά, η ανεργία μειώνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια και η ένταξή της στα δίκτυα υποστήριξης του Κόμματος ΑΚΡ βοήθησε τους ανθρώπους στην κάλυψη των βασικών αναγκών.
Ωστόσο, υπήρξε μια απότομη πτώση στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και της μεσαίας τάξης.
Οι ψηφοφόροι είπαν ότι αυτό είναι μέρος μιας διαδικασίας μετάβασης σε μια «εθνική οικονομία» και ότι ήταν μέρος του επικού αγώνα της χώρας για ανεξαρτησία και καθεστώς υπερδύναμης.
Ίσως η Τουρκία να είναι προπομπός μιας ισλαμικού τύπου πολιτικής δυναμικής που αναδύεται και στην Ευρώπη.
Σχετικά με τον Ισλαμισμό, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς: ποιος Ισλαμισμός;
Η Τουρκία γίνεται όλο και πιο κοσμική μέρα με τη μέρα. Ο ισλαμισμός ήταν μια προσπάθεια εξαγωγής του πολιτικού συστήματος από τη θρησκευτική ορθοδοξία. Τώρα είναι ένα σύμπλεγμα μυστικιστικών συμβόλων, που συχνά αναμιγνύονται με άλλα εθνικιστικά θέματα ή τις συμβάσεις δικτύων «cemaat» που μοιάζουν με λατρεία.
Αυτό που ακούγεται για τον Ισλαμισμό είναι η υπόσχεση της εξαιρετικότητας και της γεωπολιτικής σημασίας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση δεν έκανε εκστρατεία ειδικά για θέματα της ισλαμιστικής ατζέντας, όπως η ηλικία γάμου, η θρησκευτική εκπαίδευση ή ο ποινικός κώδικας.
Έκαναν εκστρατεία για έναν ισχυρό αμυντικό τομέα και τη ρητορική κατά των ομοφυλόφιλων, πράγματα που ακούμε άνετα από πολλά ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα (σήμερα ή στη σύγχρονη ιστορία).
Η προσευχή του Ερντογάν στην Αγία Σοφία το βράδυ πριν από τις εκλογές ήταν ουσιαστικά μια προεκλογική συγκέντρωση. Οι προηγούμενες γενιές ισλαμιστών θα είχαν ενοχληθεί βαθιά από αυτό το είδος εμφάνισης, αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά τώρα.
Το AKP ήρθε με εκλογές, αλλά το καθεστώς δεν θα τελειώσει με εκλογές.
Αν συμβεί αυτό, όλοι οι υπάλληλοι, ξεκινώντας από τον Τούρκος πρόεδρο, θα βρεθούν στο Ανώτατο Δικαστήριο, απαντώντας για τα εγκλήματα τους.
Αυτό είναι ξεκάθαρο. Επιπλέον, λόγω του ρόλου τους στον συριακό εμφύλιο πόλεμο, το κατηγορητήριο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου θα αποτελεί πάντα απειλή για αυτούς.
Πολλοί δυτικοί σχολιαστές που δυσκολεύονται να αποδεχτούν τα αποτελέσματα των εκλογών είναι υπεύθυνοι για την αποτυχία να εκτιμήσουν τον βαθμό στον οποίο έχει εγκατασταθεί ο φασισμός στην Τουρκία.
Δίνουν στους ανθρώπους ψεύτικες ελπίδες. Συμβάλλουν στην καταθλιπτική διάθεση που έχει εξαπλωθεί μετά τις εκλογές.
Η κατανόηση του φαινομένου Ερντογάν και του καθεστώτος που εργάζεται για να εγκαθιδρύσει εδώ και χρόνια απαιτεί περισσότερα από τη μελέτη του ιστορικού του Ερντογάν, του πολιτικού του κόμματος, των στενών του κύκλων, των επιχειρηματικών του σχέσεων, της πολιτικής ιστορίας της Τουρκίας, των λαθών που έγιναν από τις προηγούμενες ελίτ.
Οι οπαδοί του Ερντογάν, τους οποίους ο ίδιος αναφέρει ως «πλειοψηφία» και «ένδοξο έθνος», έχουν κραυγαλέα φασιστικά χαρακτηριστικά.
Αυτές οι συνεκτικές μάζες παραμένουν στην εξουσία μέσω της βαρβαρότητας και της επιθετικότητας.
Τώρα ο Ερντογάν και το καθεστώς του έχουν πιάσει από τον λαιμό τους Τούρκους πολίτες. Σε αντίθεση με τη Γερμανία, την Ιταλία ή τη Ρωσία στις αρχές του 20ου αιώνα, ο ολοκληρωτισμός στην Τουρκία δεν προέκυψε από κρίσεις που διέλυσαν την κοινωνία.
Αντίθετα, προέκυψε από μια χώρα που ήταν ένα έθνος πρότυπο με μια πολλά υποσχόμενη οικονομία και φιλοδοξίες προς την ενσωμάτωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από πού προήλθε ο τουρκικός ολοκληρωτισμός και τι βρίσκεται στον πυρήνα του δεν έχει ακόμη μελετηθεί σε βάθος.Τέτοιες μελέτες ελπίζουμε να διεξαχθούν, αλλά ο τουρκικός φασισμός εξαπλώνεται τώρα", τονίζουν και οι δύο.