Κόσμος

Αναβρασμός στο εσωτερικό της Τουρκίας: Φόβοι στην Άγκυρα για εξέγερση μειονοτήτων - Γιατί ανοίγει μέτωπο στη Μεσόγειο ο Ερντογάν

Η στυγνή σουνιτική πολιτική του Ερντογάν στο εσωτερικό της χώρας έχει προκαλέσει τεράστια προβλήματα σε όλες τις μειονότητας που απαρτίζουν την σημερινή Τουρκία,και όλα τα ενδεχόμενα, μετά τον διωγμό και τις φυλακίσεις Κούρδων και γκιουλενιστών, είναι ανοικτά, για αυτό και ο ίδιος εγείρει τώρα θέμα με την Ελλάδα για την ΑΟΖ με την συμφωνία παρωδία με την Λιβύη.

Αυτό είναι το συμπέρασμα ινστιτούτων και ειδικών που βλέπουν την κατάσταση να οδηγείται εκεί με μαθηματική ακρίβεια.

Στις δύσκολες μέρες μετά την έκρηξη των αραβικών εξεγέρσεων το 2011, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) εφάρμοσαν πιστά το μοντέλο της μετριοπαθούς τουρκικής ισλαμικής δημοκρατίας, το οποίο υποτίθεται ότι θα μπορούσαν να μιμηθούν πολλές κυβερνήσεις της περιοχής.

Η στήριξη της Τουρκίας στα ισλαμικά κόμματα στο εξωτερικό για χρόνια ήταν συνδεδεμένη με μια υποτιθέμενη πάντα μεταρρυθμιστική προσέγγιση στο εσωτερικό, με την οποία το AKP φερόνταν να υπόσχονταν να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των μειονοτήτων της Τουρκίας με σειρά νομοθετικών "ανοιγμάτων".

Υπήρξαν ανοίγματα, στους Αλεβίτες, τους Αρμένιους, τους Ρομά και τέλος στο αποκαλούμενο Δημοκρατικό τόξο, στο οποίο το ΑΚΡ δεσμεύθηκε να επιλύσει το κουρδικό ζήτημα της χώρας.

Ο Ερντογάν  υποσχέθηκε να δώσει  άδεια για την εκμάθηση της μητρικής γλώσσας στους Κούρδους, να δώσει νομικό καθεστώς για τους τόπους λατρείας των Αλεβιτών, και να βελτιώσει τις σχέσεις  με την Αρμενία, αλλά και να δώσει  εγγυήσεις για τα δικαιώματα των Ελλήνων, μιας από τις πιο απομονωμένες μειονότητες της Τουρκίας.

Το ΑΚΡ εξέφραζε τότε  την ικανοποίησή του για τρεις σημαντικούς ξένους προσκεκλημένους του στο συνέδριο του κόμματός του το 2012: τον πρώην πρόεδρο της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι, τον Μασούντ Μπαρζανί, τότε πρόεδρο της περιφερειακής κυβέρνησης του Κουρδιστάν και τον Χάλεντ Μεσάλ, αρχηγό της παλαιστινιακής μαχητικής ισλαμικής οργάνωσης  της Χαμάς.

Πίσω από την ενθουσιώδη υποδοχή αυτών των τριών επισκεπτών, υπήρχε και η δημόσια αισιοδοξία σε σχέση με αυτό που πολλοί θεωρούσαν ως υποσχόμενη δημοκρατική προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησε το 2009.

Αλλά από τότε που ο Ερντογάν έγινε πρόεδρος το 2014 και ξεκίνησε την πορεία προς το προεδρικό σύστημα εξουσίας και τον κανόνα ενός ατόμου της σημερινής Τουρκίας, αυτά τα ανοίγματα αποτέλεσαν όχι μόνο παρελθόν αλλά μετατράπηκαν  σε ένα μοντέλο που ομοιάζει σχεδόν με αυτό του γειτονικού Ιράν.

Πρώτα ξεχάστηκαν οι υποσχέσεις προς τις κοινότητες των Ρομά. Οι συγκεκριμένοι έχασαν τα σπίτια τους στην ιστορική συνοικία Sulukule της Κωνσταντινούπολης, αφού οι γειτονιές τους παραδόθηκαν σε εργολάβους για την κατασκευή νέων οικοδομών και πολυκατοικιών πολυτελείας.

Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Αρμενία ήταν ιστορικά εχθρικές, λόγω της γενοκτονίας της Τουρκίας κατά των Αρμενίων  το 1915,  και της  διαμάχης μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας για την αποσχισθείσα περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

Το AKP υποσχέθηκε να επεκτείνει τη χρηματοδότηση στη θρησκευτική υπηρεσία της χώρας, ( σήμερα είναι το καλύτερα χρηματοδοτούμενο τουρκικό δημόσιο ίδρυμα), για  τους  χώρους λατρείας του Αλεβιτών, της μεγαλύτερης θρησκευτικής μειονότητας στη χώρα.

Παρά τις υποσχέσεις του Ερντογάν και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η κυβέρνηση του ΑΚΡ μέχρι στιγμής δεν έχει δώσει  το παραμικρό ως  επιχορήγηση  για τους τόπους αυτούς, ενώ δινει τα πάντα  στα τζαμιά,  ενώ φυσικά δεν  τους παρέχει επίσημη νομική υπόσταση.

Ο Αλεβίτες αριθμούν κάπου μεταξύ 10 και 20% του τουρκικού πληθυσμού, και υποφέρουν πραγματικά από τις τουρκικές εθνικιστικές κυβερνήσεις. Τρία πογκρόμ κατά των κοινοτήτων των Αλεβιτών σε Καχραμανμαρά, Κόρουμ και Μαλάτια προηγήθηκαν του στρατιωτικού πραξικοπήματος το 1980, και δεκάδες διανοούμενοι Αλεβίτες σκοτώθηκαν το 1993 όταν ένας όχλος ισλαμιστών έκαψε ένα ξενοδοχείο στην πόλη Σίβα.

Στην συνέχεια κατέρρευσαν και οι υποσχέσεις στους Κούρδους μετά την απώλεια της πλειοψηφίας του AKP λόγω της επιτυχίας του φιλοκουρδικού κόμματος στις εκλογές του 2015.

Κούρδοι και Αλεβίτες, παρά τις διαβεβαιώσεις περί ειρήνης και ίσων δικαιωμάτων, δέχονται πογκρόμ από τους ισλαμιστές του ΑΚΡ.

Σε πρόσφατα περιστατικά στη Σμύρνη και στην Μερσίνη, Αλεβίτες ξύπνησαν βρίσκοντας στα σπίτια τους κόκκινους σταυρούς με την φράση "Αλεβίτες φύγετε".

Όσο και αν ο Ερντογάν καταδικάζει αυτά τα επεισόδια, η κυριαρχία του στην Τουρκία και η προσήλωσή του στην ισλαμική πολιτική έχει εξαπολύσει σκηνικό εσωτερικού εμφυλίου.

Ενώ κάθε άνοιγμα των μειονοτήτων έχει διακοπεί, το ΑΚΡ εξακολουθεί να υποστηρίζει στενά σουνίτες τους συμμάχους ισλαμιστές σε όλο τον κόσμο, σε μια προσπάθεια να κυριαρχήσει ως νέα δύναμη στο Ισλάμ.

Με αυτό το σκηνικό είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έχουμε εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας από τους “δυσαρεστημένους” πολίτες της Τουρκίας, για αυτό και ο Ερντογάν αναζητά συνεχώς νέα πεδία δράσης, για να κρατά την χώρα ενωμένη.

Το θέμα με την Ελλάδα και την Α.Μεσόγειο αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για αυτού τους είδους την ισλαμική πολιτική του Τούρκου προέδρου, αλλά το θέμα είναι για πόσο ακόμα όμως;

 

 

 

Ακολουθήστε το Πενταπόσταγμα στο Google news Google News

ΔΗΜΟΦΙΛΗ