Όπως παντού, έτσι και στην εξωτερική πολιτική, η δικτατορία είτε υπό την ηγεσία Παπαδόπουλου είτε υπό την ηγεσία Ιωαννίδη υπήρξε καταστροφική για τη χώρα.
Είναι τραγικό. Ο θεσμός που συγκροτήθηκε για να φυλάττει την ασφάλεια και ακεραιότητα της χώρας υπήρξε ο καταλύτης για τη σύγχρονη καταστροφή της. Και με το πραξικόπημα του 1967 και με την εξωτερική και αμυντική πολιτική της χούντας. Ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος του μετεμφυλιακού συστήματος. Αυτό το σύστημα, και την τραγική κατάληξή του με τη δικτατορία, πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει ακριβά ο ελληνισμός.
Η χώρα οδηγήθηκε στη δικτατορία σε ένα κλίμα εθνικού διχασμού (σαν και αυτό που κινδυνεύουμε ακόμη και τώρα να περάσουμε), το οποίο εκμεταλλεύθηκαν υπηρεσίες των ΗΠΑ για να επιβάλουν τα ανδρείκελά τους.
Έκαναν τη δουλειά τους, τα στήριξαν, και όταν ήρθε η ώρα αντικατέστησαν τον Παπαδόπουλο και την παρέα του με τον Ιωαννίδη και την πιο σκληρή δική του παρέα. Και οι δύο «έδωσαν» στην Τουρκία με την άφρονα πολιτική τους.
Στο εσωτερικό έκαναν τους σκληρούς βασανίζοντας και εκτελώντας Έλληνες δημοκρατικούς πολίτες. Στο εξωτερικό, μόλις αγρίευε η Τουρκία τής παρείχαν τα πάντα.
Κατά μία ιστορική ερμηνεία οι ΗΠΑ, ή κάποιες υπηρεσίες τους, ενθάρρυναν και υποστήριξαν το πραξικόπημα Παπαδόπουλου τον Απρίλιο του 1967 ενόψει του Πολέμου των Έξι Ημερών του Ισραήλ. Όντας υποχείριό τους, θα τους παρείχε κάθε διευκόλυνση.
Τα μυαλά του Παπαδόπουλου πήραν αέρα. Επειδή στηρίχθηκε στο πραξικόπημα από τις ΗΠΑ, νόμισε πως θα μπορούσε να είχε καταλυτική επιτυχία και στο Κυπριακό, για να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα και να έχει την αποδοχή της κοινής γνώμης. Τόσο μπορούσαν, τόσο καταλάβαιναν, τόσα έκαναν.
Το αποτέλεσμα ήταν, χωρίς να έχουν καταλάβει τον εξωτερικό περίγυρο, να επιδιώξουν ελληνοτουρκική συνάντηση στην Κεσσάνη και στην Αλεξανδρούπολη (Σεπτέμβριος του ’67) και να θέσουν όρους που δεν θα αποδεχόταν η Τουρκία (ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με διαπραγμάτευση μιας τουρκικής βάσης στο νησί), πιστεύοντας πως η Άγκυρα θα φοβόταν να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί τους λόγω της σταθερότητας του καθεστώτος τους και της ρευστότητας που παρουσίαζε το τουρκικό πολιτικό τοπίο. Τι να πει κανείς...
Οι Τούρκοι κάγχασαν, τους είπαν να εγκαταλείψουν την ιδέα της ένωσης, και αντιπρότειναν αυτά που μέχρι σήμερα επιδιώκουν ως λύση του Κυπριακού.
Η πολιτική τους απειρία τους έκανε να χειριστούν κάκιστα και μια τοπική τουρκική πρόκληση στην Κοφίνου που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με αστυνομικές δυνάμεις. Έστειλαν τον Γρίβα με τους άνδρες του, με αποτέλεσμα μια αδικαιολόγητη κλιμάκωση γνωστή ως «γεγονότα της Κοφίνου». Το αποτέλεσμα ήταν να απειλήσουν οι Τούρκοι με απόβαση, να φοβηθεί η δικτατορία στην Αθήνα, να παρέμβουν οι ΗΠΑ και να δοθεί λύση αρνητική για την Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτών που αποδέχθηκαν οι δικτάτορες ήταν και η απόσυρση της μεραρχίας που είχε στείλει στη μεγαλόνησο το 1964, με πολύ κόπο, ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Η εξουσία διαφθείρει, και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα.
Ο Παπαδόπουλος, παρά τις διεθνείς αντιδράσεις και τις σποραδικές αντιστάσεις του ελληνικού λαού, ήλεγξε τις εξελίξεις με την αμερικανική υποστήριξη. Η Ουάσινγκτον ήταν το μόνο στήριγμα που είχε η δικτατορία. Με ένα νόθο δημοψήφισμα καθιέρωσε νέο σύνταγμα με το οποίο ήταν, ως πρόεδρος, απόλυτα κυρίαρχος. Με τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη επιχείρησε να πάρει κάποια φιλελεύθερα μέτρα, αλλά οι Αμερικανοί δεν στήριξαν την προσπάθειά του.
Αυτήν τη φορά αρνήθηκε να χρησιμοποιήσουν οι ΗΠΑ τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα για τον ανεφοδιασμό των ισραηλινών στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ.
Ενθάρρυνε λοιπόν η CIA τον Ιωαννίδη να ετοιμαστεί για τη διαδοχή, και ο θλιβερός ταξίαρχος βρήκε κατάλληλη τη στιγμή, με τη φοιτητική εξέγερση στο Πολυτεχνείο, να πραγματοποιήσει νέο πραξικόπημα. Διοικούσε από τα παρασκήνια με πολιτική κυβέρνηση και δεν κατάλαβε πόσο εγκληματική για τη χώρα ήταν η πολιτική του ακόμη και όταν παραιτήθηκαν ο υπουργός Εξωτερικών Σπυρίδων Τετενές, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Άγγελος Βλάχος και ο γενικός διευθυντής Ιωάννης Τζούνης.
Ο Ιωαννίδης ήταν κολλημένος με τον Μακάριο και την Κύπρο. Τον ενθάρρυνε και ο ανεκδιήγητος Ελληνοαμερικανός πράκτορας της CIA Γκας Αβρακότος και προχώρησε στο πραξικόπημα στο νησί παρά τις προειδοποιήσεις για τις συνέπειες.
Άνθρωποι πολιτικά ανίκανοι έκλεισαν ένα τραγικό κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας με μια εθνική καταστροφή. Την πληρώνουμε ακόμη και σήμερα, και θα συνεχίσουμε να την πληρώνουμε.
Και το επίσης τραγικό: Όταν, τέλος πάντων, το καθεστώς κατέρρεε, σκέφθηκε να προχωρήσει σε επιστράτευση. Τα αποτελέσματα ήταν οικτρά.
Καλά, από πολιτική δεν γνώριζαν. Αλλά εγκατέλειψαν και το στρατό;
Αυτοί λοιπόν, οι υπεύθυνοι της εθνικής καταστροφής, προσπαθούν να παρουσιάσουν ως μύθο την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πολλοί Έλληνες, ίσως και λόγω της απαράδεκτης πολλές φορές δημόσιας συμπεριφοράς ανθρώπων που συμμετείχαν στην εξέγερση και την εξαργύρωσαν ποικιλοτρόπως, είναι ευεπίφοροι στα κελεύσματά τους.
Πολυτεχνείο, όμως, όχι μόνο υπήρξε αλλά ήταν και το αποκορύφωμα της αντίδρασης του ελληνικού λαού κατά της χούντας.
Γι’ αυτό, μην το πυροβολείτε.
Πηγή: pontos-news.gr (Παντελής Σαββίδης)
