Η ιστορία των αρμάτων άρχισε κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τεθωρακισμένα οχήματα μάχης παντός εδάφους για πρώτη φορά αναπτύχθηκαν ως απάντηση στα προβλήματα του πόλεμου χαρακωμάτων, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή, του μηχανοκίνητου πόλεμου. Αν και αρχικά αργά και αναξιόπιστα, τελικά τα άρματα έγιναν ένα στήριγμα για τον στρατό. Με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προχώρησε σημαντικά ο σχεδιασμός των αρμάτων , καθώς και η χρήση τους σε μεγάλους αριθμούς σε όλα τα πολεμικά μέτωπα της γης.
Ο Αμερικανός Βετεράνος, νικητής του Β Παγκοσμίου Πολέμου, Ιρβινγκ Μπρόμπεργκ υπηρέτησε μέσα από το θρυλικό τεθωρακισμένο Μ4 Sherman. Ο δεκαεξάχρονος Ιρβινγκ από τον Columbus, Ohio, είχε ενταχθεί στον στρατό τον Απρίλιο του 1942, αν και είχε προσπαθήσει να υπηρετήσει τη χώρα του και νωρίτερα. Όταν άκουσε από το ραδιόφωνο ότι οι Ιάπωνες βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ, πήγε στο τοπικό ταχυδρομείο στέλνοντας αίτηση για να συμμετάσχει στο Ναυτικό Σώμα, μόνο για να απορριφθεί λίγες μέρες αργότερα. Μετά την ενθάρρυνση ενός αξιωματικού ο Μπρόμπεργκ στρατολογήθηκε τελικά στο Στρατό Ξηράς, στη μοίρα των τεθωρακισμένων, στο κοντινό Φορτ Χέιζ.
«Μάθαμε τον Πόλεμο μέσα από τις κάννες των M3 Stuart, των μεγαλύτερων M3 Lee και τέλος των Μ4 Sherman. Μέχρι να φτάσουμε εμείς στα πεδία των μαχών τα τεθωρακισμένα Stuart ήταν ήδη παρωχημένα, είχε έρθει η ώρα των Sherman» θυμάται ο Αμερικανός Βετεράνος.
Το νέο «σπίτι του»
Το Μ4 Sherman δεν ήταν κατά κανέναν τρόπο το καλύτερο τανκς του Β’ Παγκοσμίου. Περιλήφθηκε άρον-άρον στο οπλοστάσιο των Συμμάχων και υπέφερε πολύ από τα βαρύτερα και αποτελεσματικότερα γερμανικά «Τίγρης» και Πάντσερ. Η ροπή τους μάλιστα να ανατινάζονται αμέσως μόλις βάλλονταν έκανε τα αμερικανικά πληρώματά τους να τους κολλήσουν το παρατσούκλι «Ronson», από τους γνωστούς αναπτήρες δηλαδή που διαφημίζονταν εκεί την εποχή με το σλόγκαν «ανάβουν με την πρώτη κάθε φορά»! Αυτή δεν ήταν όμως η πλήρης εικόνα: την ώρα που τα γερμανικά άρματα μάχης ήταν πανάκριβα στην παραγωγή τους, πανδύσκολα στην επισκευή και καθόλου αξιόπιστα σε όρους αστοχίας υλικού, τα Σέρμαν ήταν εδώ αχτύπητα. Το χαμηλό τους κόστος τα έκανε να βγαίνουν από τις γραμμές παραγωγής σε τέτοιους αριθμούς που αντιστάθμιζαν τις απώλειες στο πεδίο της μάχης και ανέτρεπαν τελικά την υπεροχή των γερμανικών τανκς.
«Ξέραμε πως τα τεθωρακισμένα μας δεν ήταν τα καλύτερα, αλλά ήταν τα περισσότερα. Κερδίζαμε σε νούμερα και ικανότητα. Ήμασταν αποφασισμένοι να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο!», τονίζει. «Εκεί ζούσαμε, ο θάλαμος είχε γίνει το σπίτι μας, βλέπαμε τη ζωή μέσα από την κάννη και την μικρή πόρτα της οροφής. Ο δεύτερος χειριστής που βρισκόταν στη δεξαμενή γινόταν η οικογένεια σου, και πιστέψτε με, χάσαμε πολλά μέλη της οικογένειας εκείνες τις μέρες». Ο Αμερικανός Ιρβινγκ περιγράφει μία κατάσταση φρίκης και οδύνης, αλλά όπως λέει «κανείς δεν είχε χρόνο να θρηνήσει. Υπήρχαν μέρες που ήμασταν με κάποιον που δεν ξαναβλέπαμε, έτσι είναι ο πόλεμος».
«Καταλύτης» του πολέμου
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ανάγκασε τους στρατούς να ενσωματώσουν όλα τα διαθέσιμα όπλα κάθε επιπέδου σε μια κινητή, ευέλικτη ομάδα. Η μηχανοποιημένη δύναμη συνδυασμένων όπλων «ενηλικιώθηκε» σε αυτόν τον πόλεμο. Το 1939, οι περισσότεροι στρατοί σκεφτόντουσαν ακόμα το θωρακισμένο τμήμα σαν μια μάζα των αρμάτων με σχετικά περιορισμένη υποστήριξη από τα άλλα όπλα. Από το 1943, στους ίδιους στρατούς είχαν εξελιχθεί θωρακισμένα τμήματα που ήταν μια ισορροπία μεταξύ των διαφόρων όπλων και των υπηρεσιών, το καθένα από τα οποία έπρεπε να είναι και κινητά και σχεδόν να προστατεύονται σαν άρματα που συνοδεύονται. Αυτή η συγκέντρωση από μηχανοκίνητες δυνάμεις σε ένα μικρό αριθμό των κινητών τμημάτων άφησε τη συνήθη μονάδα πεζικού με ανεπάρκεια σε πανοπλία για να συνοδεύσει την εσκεμμένη επίθεση. Ως εκ τούτου, οι γερμανικές, οι σοβιετικές και οι αμερικανικές στρατιές ανέπτυξαν μια σειρά από υποκατάστατα του άρματος, όπως τα άρματα-καταστροφείς αρμάτων και τα όπλα επίθεσης για την εκτέλεση αυτών των λειτουργιών σε συνεργασία με το πεζικό.
Τα σχέδια αρμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγιναν βάσει πολλών σύνθετων ζητημάτων. Μεταξύ αυτών, στις αρχές του αγώνα αποδείχθηκε ότι ένα μεγαλύτερο άρμα δεν ήταν απαραιτήτως ένα καλύτερο άρμα. Στόχος της ανάπτυξης κατέληξε να είναι ένα άρμα που συνδυάζει όλα τα αποδεδειγμένα χαρακτηριστικά στη σωστή ισορροπία, στην οποία το βάρος και το μέγεθος μόνο παρεμπιπτόντως σχετίζονται. Τα βασικά χαρακτηριστικά ήταν η μηχανική αξιοπιστία, η δύναμη πυρός, η κινητικότητα και η προστασία του.
Το πρόβλημα εδώ είναι ότι μόνο μια μικρή προσθήκη στο πάχος της πλάκας θωράκισης αύξησε σημαντικά το συνολικό βάρος του άρματος, απαιτώντας έτσι έναν ισχυρότερο και βαρύτερο κινητήρα. Αυτό, με τη σειρά του, οδήγησε σε μεγαλύτερα και βαρύτερα συστήματα μεταφοράς και ανάρτησης. Ακριβώς αυτό το είδος «φαύλου κύκλου» με στόχο την αναβάθμιση των πιο ζωτικής σημασίας χαρακτηριστικών ενός άρματος, έτειναν να κάνουν το άρμα λιγότερο ευέλικτο, πιο αργό και μεγαλύτερο άρα και ευκολότερο στόχο. Τον προσδιορισμό του σημείου στο οποίο επιτεύχθηκε το βέλτιστο πάχος της πανοπλίας, σε ισορροπία με άλλους παράγοντες, παρουσίασε μια πρόκληση που οδήγησε σε πολυάριθμες προτεινόμενες λύσεις και μεγάλες διαφωνίες.
Σύμφωνα με τον αντιπτέραρχο Lesley J. McNair, Αρχηγό του Επιτελείου του Γενικού Στρατηγείου, και αργότερα Διοικητή Γενικού Στρατού Δυνάμεων Εδάφους, η απάντηση σε μεγαλύτερα εχθρικά άρματα ήταν το πιο ισχυρό όπλο, αντί της αύξησης του μεγέθους.
Από την έμφαση της χρήσης των όπλων ελαφρών αρμάτων κατά τη διάρκεια του 1940 και του 1941, η παραγωγή τους στην αρχή ήταν σχεδόν δύο προς ένα σε σύγκριση με τα μέσα. Αλλά το 1943, καθώς αυξήθηκε η ζήτηση για πιο ισχυρά άρματα, τα ελαφρά έπεσαν πίσω και από το 1945 ο αριθμός των ελαφρών αρμάτων που παράγονταν ήταν μικρότερος από το ήμισυ του αριθμού των μέσων.
Στην χρονιά 1945-1946, στο Γενικό Συμβούλιο των αμερικανικο-ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που διεξάγεται μια εξαντλητική ανασκόπηση του παρελθόντος και μελλοντική οργάνωση. Ο καταστροφέας (ή κυνηγός) άρματος θεωρήθηκε πολύ εξειδικευμένο για να δικαιολογήσει μια δομή της δύναμης εν καιρώ ειρήνης. Σε μια αντιστροφή του προηγούμενο δόγματος, ο στρατός των ΗΠΑ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «το μέσο άρμα είναι το καλύτερο όπλο καταπολέμησης αρμάτων.» Παρά το γεγονός ότι μια τέτοια δήλωση μπορεί να ήταν αλήθεια, αγνόησε τις δυσκολίες του σχεδιασμού ενός άρματος που θα μπορούσε να «πετάξει έξω» και να νικήσει όλα τα άλλα άρματα.
