Έκανε προπονήσεις για περίπου εφτά μήνες. Ήθελε να αφήσει εποχή, το όνομά του να γραφτεί με χρυσά γράμματα στα κιτάπια των πιο εντυπωσιακών ρεκόρ στην ιστορία του στίβου. Ο Ελιούντ Κιπτσόγκε ήθελε να πετύχει το απίστευτο: να καλύψει σε λιγότερο από δυο ώρες την απόσταση ενός Μαραθώνιου. Πράγματι, τα κατάφερε και το μεγάλο όνειρό του έγινε πραγματικότητα.
Διανύοντας την απόσταση του Μαραθωνίου στο INEOS Challenge της Βιέννης, ο 34χρονος Κενυάτης δρομέας είδε το χρονόμετρο να γράφει 1 ώρα, 59 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα. Πραγματικά, ασύλληπτος χρόνος. Το στιγμιότυπο της στιγμής που περνάει την γραμμή του τερματισμού, το γεμάτο αγωνία και λύτρωση βλέμμα του όταν πετυχαίνει τον μεγάλο στόχο της ζωής του, είναι δεδομένο πως θα αποτελεί μια κλασική φωτογραφία από εδώ και στο εξής.
Τι κι αν το συγκεκριμένο ρεκόρ έλαβε χώρα στα πλαίσια ενός εγχειρήματος που δεν αναγνωρίζεται από την IAAF και άρα στα αρχεία της τελευταίας δεν θα καταγραφεί καν; Η επίδοση παραμένει αληθινό κατόρθωμα.
Βέβαια, αν πάψουν να στέκουν απομονωμένοι οι ψυχροί αριθμοί που συγκροτούν τον συνδυασμό χιλιομέτρων και χρόνου και συνυπολογιστούν οι ευρύτερες συνθήκες εντός των οποίων ο Κιπτσόγκε κατόρθωσε να πετύχει το συγκεκριμένο ρεκόρ, η αξία του εύλογα μπορεί να σχετικοποιηθεί. Ένα ρεκόρ άλλωστε για το οποίο -εκτός από επίπονες προπονήσεις- χρειάστηκε να δαπανηθούν περίπου 17 εκατομμύρια δολάρια, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και «αγορασμένο». Με μια ευρύτερη έννοια φυσικά…
Αυτό το ιλιγγιώδες ποσό προήλθε από τον Σερ Τζιμ Ράτκλιφ, έναν από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον κόσμο, με συνολική περιουσία 11 δισεκατομμυρίων δολαρίων (προφανώς, τα 17 εκατομμύρια για αυτόν ήταν ένα απλό χαρτζιλικάκι), που χρηματοδότησε την προσπάθεια του Κιπτσόγκε σπάσει το φράγμα των δυο ωρών σε απόσταση Μαραθωνίου. Με αυτά τα λεφτά εξασφαλίστηκε μια σειρά από ευνοϊκές συνθήκες για τον Κιπτσόγκε ώστε να πιάσει το ρεκόρ αυτό.
Καταρχήν, ο Ρατκλίφ προσέλαβε μια ομάδα επιστημόνων, οι οποίοι έκαναν μια εξονυχιστική μελέτη σε διάφορα εδάφη της Ευρώπης και των ΗΠΑ προκειμένου να προσδιοριστεί ο κατάλληλος τόπος για να τρέξει ο Κιπτσόγκε. Τελικά, αποφασίστηκε πως η Βιέννη ήταν η ιδανική πόλη για το εγχείρημα. Άλλωστε, από τη στιγμή που το 90% της διαδρομής είναι ευθεία, αυτόματα η προσπάθεια του Κενυάτη δρομέα θα γινόταν πολύ πιο εύκολη.
Η προεργασία για την διαμόρφωση όσο το δυνατόν πιο τέλειων συνθηκών, δεν έμεινε εκεί. Αντίθετα, στη συνέχεια ανέλαβαν δράση οι μπουλντόζες. Ένα μεγάλο κομμάτι διαδρομής και συγκεκριμένα κοντά στα 10 χιλιόμετρά της, ασφαλτοστρώθηκε από την αρχή με αποτέλεσμα ο Κιπτσόγκε να τρέξει στο τέλειο οδόστρωμα – όχι ακριβώς το προνόμιο που έχει ένας μέσος μαραθωνοδρόμος όταν τρέχει.
Η προετοιμασία του project συνεχίστηκε με την «ενοικίασε» των δρομέων – «λαγών» που θα έτρεχαν μαζί με τον Κιπτσόγκε για να του δίνουν ρυθμό. Ανάμεσά τους βρέθηκαν ορισμένα κορυφαία ονόματα του παγκόσμιου στίβου όπως ο Αμερικανός χρυσός ολυμπιονίκης στα 1500 μέτρα στο Ρίο, Μάθιου Τσέντροβιτς, οι διάσημοι Νορβηγοί αδελφοί Τζέικομπ, Φίλιπ και Χένρικ Ινγκέμπριγκτσεν και ο επίσης Αμερικανός ασημένιος ολυμπιονίκης στα 5000 μέτρα στο Ρίο, Πολ Τσελίμο.
Χορηγία του Ράτκλιφ ήταν και το υπερσύγχρονο ρολόι που κατέγραφε την κούρσα -με άλλα λόγια ο Κιπτσόγκε είχε και «φιλικό» ρολόι στην διάθεσή του- ενώ φυσικά, σε όλα αυτά πρέπει να συνυπολογιστεί και η έλλειψη ανταγωνισμού: ο Κενυάτης έτρεχε μόνος του, χωρίς αντιπάλους. Δεν επρόκειτο δηλαδή για έναν τυπικό Μαραθώνιο αλλά περισσότερο για ένα πείραμα που έπρεπε να πετύχει. Και θα έλεγε κανείς ότι ο Ελιούντ Κιπτσόγκε μοιράζεται την επιτυχία του πειράματος με τον δισεκατομμυριούχο Σερ Τζιμ Ράτκλιφ.
Παραμένει φυσικά τεράστιο το επίτευγμα του Κιπτσόγκε. Πρόκειται άλλωστε για ένα για έναν δρομέα πολύ υψηλού επιπέδου, που στο παρελθόν είχε φτάσει πολύ κοντά στο να σπάσει το όριο των δυο ωρών. Αλλά οι ιδιαιτερότητες μέσω των οποίων «ντύθηκε» το επίτευγμά του, αναπόφευκτα που προσθέτει πολλούς αστερίσκους.
