Μια που το τριήμερο θα δώσει την ευκαιρία για ¨τρελές¨ εξόδους, σκέφθηκα, στο πνεύμα των ημερών, να σας ανεβάσω στον Όλυμπο.
Βρισκόμαστε στο τέλος της δεκαετίας του 1920. Κάτι ιδιαίτερο έχει αλλάξει στην καθημερινότητα των προγόνων μας. Ξαφνικά ανακάλυψαν τη Φύση, τα βουνά, τις θάλασσες, «τας εξοχάς»... Η φυσιολατρία έγινε του συρμού, όπως αποκαλούσαν τότε τη μόδα. «Μακριά από τα καφενεία, ανακαλύψτε τη Φύση!», ήταν το περιρρέον σύνθημα.
Η αλλαγή αυτή δεν ήταν τυχαία. Την πιστώνονται οι πάμπολλοι ορειβατικοί, φυσιολατρικοί και πεζοπορικοί σύλλογοι που με τις ευλογίες των Αρχών άνοιξαν νέους δρόμους, νέα ενδιαφέροντα. Πολλοί από αυτούς συνεχίζουν με επιτυχία το έργο τους μέχρι τις ημέρες μας.
Έτσι δεν έμεινε ραχούλα επί γης και νησάκι επί θαλάσσης –ιδιαίτερα οι κοντινές Κυκλάδες και τα διαμαντάκια του Αργοσαρωνικού, που να μην πλημμύρισαν από εκδρομείς. Τους έβλεπε κανείς κάθε Κυριακή, όχι μόνο στις αφετηρίες των λεωφορείων μπροστά από το Πανεπιστήμιο, αλλά και στις αποβάθρες του Πειραιά. Το έβλεπε ακόμη και κάτω από τα πεύκα με τα υπολείμματα από τα συνεπακόλουθα τσιμπούσια, όταν οι εξορμήσεις γινόταν άτακτα και ανοργάνωτα.
Αυτούς τους τελευταίους φόβους και επιφυλάξεις, για την άλλη πλευρά του «Τουρισμού» εκφράζει το άρθρο που ακολουθεί, όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά αγγελία για επικείμενη εκδρομή στον Όλυμπο (1927).
«Ας τον κλάψωμεν από τώρα. Πόδες βέβηλοι με υποδήματα και καρφόπροκες, άνθρωποι, με Άλπεν στοκ εις την δεξιάν, με πτερωτούς πίλους, με φωνάς και μονοσύλλαβα βραχνόφωνα, λαρυγγοπρόφερτα, με ματογυάλια, σχοινιά, αγκυστροειδή ραβδιά και πάσαν άλλην εξάρτυσιν, θα τον πατήσουν, θα τον εξευτελίσουν και θα τον βεβηλώσουν. Παράγκες, παραγκούλες, μετεωρολογικοί σταθμοί, πανδοχεία, ξενοδοχεία, ίσως μετ΄ολίγον και καζίνον, και ντάνσιγκς και τζαζ μπάντ και εναέριος σιδηρόδρομος.
Μέσα εις τα σύννεφα κύριοι υπήρχεν έν μυστήριον, καλύπτον την κορυφήν. Υπήρχον οι Θεοί, δώδεκα τον αριθμόν με αρκετόν επιτελείον εξ αμφοτέρων των φύλων. Οι Αρχαίοι ήξεραν κάτι, εκλέξαντες μίαν κορυφήν βουνού και τοποθετήσαντες εκεί τον πλέον Μασκαράν και τον πλέον άπιστον Θεόν. Έβαλαν μάλιστα και σύννεφα να καλύψουν όλες τις πομπές και τις γάνες του Δωδεκαθέου.
Μοίχους, κλέπτας, άρπαγας, λωποδύτας, ψεύστας, επιχειρηματίας, καταχραστάς, πάσαν κακίαν, όλα τα ελαττώματα, όλες τις πονηριές, όλα τα πάθη και τα μίση. Ουδέποτε η ανθρωπότης έπλασε την Θεότητα, κατ΄εικόνα και ομοίωσιν του εαυτού της τόσον επιτυχή, δια τούτο εφρόντισε και την ετοποθέτησε ψηλά, τόσο ψηλά που να μη την βλέπη ποτέ.
Του λόγου σας θα πάτε να την βγάλετε στη φόρα. Και νομίζετε ότι πρόκειται να εμφανίσετε κάτι νέον εκεί ψηλά;
Καζίνα θα κτισθούν, σεπαρέ θα μομπιλαρισθούν, σαμπάνιες θα εκπωμιτίζωνται, τσάρλεστον θα χορευθή, στουπί θα γίνουν, κανκάνια θα έχωμεν, διαζύγια, απαγωγαί, μονομαχίαι θα προκύψουν, μεσάζοντα πρόσωπα και κράχτηδες θα εμφανισθούν, νταραβεριτζήδες και αβανταδόροι και μπάγκοι και μπακαράς και κανιότα και επιχείρησις, και παραπλανήσεις νεαρών. Αλλά πάντα ταύτα αγαπητοί κύριοι είνε πολύ παλαιά υπόθεσις με την οποίαν αι κορυφαί του Ολύμπου είνε εξοικειωμέναι!
Κακόμοιροι Θεοί: επί δύο χιλιάδες χρόνια λησμονημένοι, εγκαταλελειμμένοι, περηφρονημένοι, επί τέλους ήλθεν η ημέρα να ιδήτε κόσμο. Είμεθα βέβαιοι, ότι θα τους ικανοποιήσετε αναλόγως της φήμης σας προ της οποίας εμείς οι Έλληνες τρέμομεν.
Όταν με το καλό τεθή ο θεμέλιος λίθος του καζίνου και των σχετικών, προτείνομεν εις τους επιχειρηματίας να θέσουν εις πάσαν κλιτύν και πάσαν κορυφήν της θείας κατοικίας τεραστίας ρεκλάμας, εις τας οποίας να αναγράφεται:
-Εδώ κατοικεί ο μέγας Θεός, ο οποίος γίνεται κατά τα διάφορα γούστα, άλλοτε ταύρος και άλλοτε χρυσή βροχή. Ας το κάμουν και τους υποσχόμεθα χρυσές δουλειές!».
(«Η Εθνική», 1927, «Λαύρας»)
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, από μια πρόσφατη επίσκεψη μου στην περιοχή με την Ένωση Ορειβατών Φυσιολατρών (ΕΟΦ), ότι οι φόβοι της εφημερίδας στα περισσότερα σημεία δεν ήταν εντελώς αδικαιολόγητοι...
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος-Συγγραφέας
