Επισημάνσεις και ερωτήματα θέτει το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων σχετικά με το το νέο νόμο (4624/2019) για τα προσωπικά δεδομένα ο οποίος ενσωματώνει δίκαιο της ΕΕ και ψηφίστηκε με ευρύτατη πλειοψηφία πριν λίγες μέρες από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΜΕΡΑ 25.
Σύμφωνα με όσα επισημαίνουν “το πιο επικίνδυνο είναι μάλλον το άρθρο 27 του νέου νόμου που αφορά την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων στο πλαίσιο των σχέσεων απασχόλησης. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα των εργαζομένων μπορούν να υποβάλλονται για σκοπούς της σύμβασης εργασίας, εφόσον είναι απολύτως απαραίτητο για την απόφαση σύναψης σύμβασης εργασίας ή μετά τη σύμβαση, για την εκτέλεσή της.
Προβλέπεται μεν ότι η συγκατάθεση του εργαζόμενου για την επεξεργασία των δεδομένων του δίνεται σε έγγραφη ή σε ηλεκτρονική μορφή και πρέπει να διακρίνεται σαφώς από τη σύμβαση εργασίας, όμως καμία κύρωση δεν υπάρχει για τον εργοδότη που ζητά τέτοια δεδομένα προφορικά και χωρίς καμία δικαιολογία. Έτσι, μπορεί, ακόμα και εγγράφως, να ζητήσει δεδομένα που δεν του είναι αναγκαία, και ο (υποψήφιος) εργαζόμενος να δίνει τη συγκατάθεσή του στην πρόσβαση σε αυτά εξαιτίας του φόβου της μη πρόσληψης/απόλυσής του. Δείτε επίσης και το άρθρο 22 παράγραφος 1 β) που επιτρέπει την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων και από ιδιωτικούς φορείς, για την εκτίμηση της ικανότητας προς εργασία του εργαζόμενου!
Πότε όμως είναι «απολύτως απαραίτητη η πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα για τη σύναψη ή την εκτέλεση της σύμβασης εργασίας»; Όταν ένα ζήτημα υγείας του εργαζόμενου μπορεί να επηρεάσει την απόδοσή του. Και να που με τον τρόπο αυτό οι εργαζόμενοι θα χωρίζονται σε πλήρως και λιγότερο υγιείς με τους δεύτερους να οδηγούνται σε μεγάλη δυσκολία εύρεσης μίας θέσης εργασίας και τελικά σε δυσκολία επιβίωσης. Μήπως, επιπλέον, για έναν σοβαρό νοικοκύρη εργοδότη αποτελούν κρίσιμα περιστατικά για τη φήμη της επιχείρησής του και αυτά που άπτονται της προσωπικής ζωής του εργαζόμενου (πχ σεξουαλικές επιλογές, κομματικές πεποιθήσεις, περιπέτειες με τη δικαιοσύνη κλπ);”
Θέμα υπάρχει σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζουν και με το άρθρο 38 το οποίο τιμωρεί εξοντωτικά με κάθειρξη και χρηματική ποινή έως 300.000 ευρώ αυτόν που μεταδίδει/διαδίδει κλπ προσωπικά δεδομένα, εάν προκύψει κίνδυνος για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος ή την εθνική ασφάλεια. Προβλέπεται δηλαδή ένα βαρύ κακούργημα, αν και δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς περιπτώσεις στις οποίες η κοινοποίηση ενός προσωπικού κατά τα άλλα δεδομένου μπορεί να θέσει σε κίνδυνο το πολίτευμα και την εθνική ασφάλεια, καθώς εδώ δεν μιλάμε για κρατικά αλλά για «προσωπικά» απόρρητα. Πότε λοιπόν μπορεί να υπάρξει τέτοιος κίνδυνος; Η διάταξη είναι ασαφής και μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός επιβολής πολυετών καθείρξεων σε όσους αποκαλύπτουν τα κακώς κείμενα του πιο αντιδραστικού κυρίως μέρους του κρατικού μηχανισμού: της αστυνομίας και του στρατού”.
Πηγή: militaire.gr
