Οι Εβραίοι δεν θα πρέπει να είναι κατηγορούμενοι για τον θάνατο του Ιησού, υποστηρίζει ένας μελετητής της Βίβλου.
Η ανατρεπτική θεωρία του καθηγητή Knohl πιστή στις λογικές της πανθρησκείας θέλει να φέρει τα πάνω κάτω και τότε τα βιβλία ιστορίας θα απαιτήσουν επανεγγραφή και τα εκκλησιαστικά κηρύγματα σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να αναθεωρηθούν.
Ο φιλόλογος καθηγητής ισχυρίζεται πως βρήκε τη.... φόρμουλα για να τερματίσει μια αιώνια αντιπαράθεση. "Θα έχει εκτεταμένες συνέπειες για τις σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών", λέει ο Knohl στο γραφείο του στο Ινστιτούτο Shalom Hartman, στη γειτονιά της γερμανικής αποικίας της Ιερουσαλήμ.
Ο μελετητής της Βίβλου Knohl, 67 ετών, ειδικεύεται στην εξεύρεση "αντισυμβατικών εξηγήσεων" για σοβαρά ζητήματα. Προηγούμενες μελέτες του πυροδότησαν έντονη συζήτηση, ξεπερνώντας τα όρια του ακαδημαϊκού κόσμου. Αυτή τη φορά, το θέμα είναι πιο φορτισμένο από ποτέ: η δίκη και η σταύρωση του Ιησού.
Σε αντίθεση με κάποιους από τους συναδέλφους του ο καθηγητής Knohl στο νέο του βιβλίο "Η διαμάχη του Μεσσία: Ποιος είναι αυτός που οι Ιουδαίοι που περιμένουν;" , ρίχνει... νέο φως στη δίκη του Ιησού. Παρόλο που δισεκατομμύρια χριστιανοί διδάσκονται εδώ και πολλούς αιώνες ότι οι Εβραίοι ήταν υπεύθυνοι για το θάνατο του Ιησού, ο Knohl θέλει να επανεξετάσει αυτή τη θεωρία.
"Η ιδέα ότι ο Ιησούς δολοφονήθηκε από τον«εβραϊκό λαό» είναι ριζικά λανθασμένη. Η μεγάλη πλειοψηφία του εβραϊκού λαού δεν δέχτηκε μεν τον Ιησού ως Μεσσία, αλλά υιοθέτησε μια μεσσιανική προοπτική που ήταν ουσιαστικά παρόμοια με την δική του", λέει, προσθέτοντας ότι σήμερα,"μετά από αιώνες εχθρότητας μεταξύ της χριστιανοσύνης και του εβραϊκού λαού, που κατηγορείται ότι φέρει την ενοχή για τη σταύρωση του Ιησού, είναι σίγουρα η ώρα να επανεξετάσουμε τα γεγονότα στο ιστορικό, θρησκευτικό και κοινωνικό τους πλαίσιο ".
Η δίκη και η σταύρωση του Ιησού, υποστηρίζει, αποτελεί μια "δραματική και αποφασιστική στιγμή" στην ιστορία του εβραϊκού λαού και του δυτικού πολιτισμού ως συνόλου. Είναι η στιγμή κατά την οποία οι δύο προσεγγίσεις - η αντιμεσσιανική και ο μεσσιανική - συναντώνται σε μια αναπόφευκτη σύγκρουση, της οποίας ο αντίκτυπος εξακολουθεί να γίνεται αντιληπτός σήμερα.
Σύμφωνα με τον Knohl, στις πράξεις του, ο Ιησούς «συνέχισε τη μεσσιανική βιβλική παράδοση» και υποστήριξε τα λόγια του με αναφορές από την εβραϊκή Βίβλο για την εικόνα του Μεσσία.
Ο Knohl υποστηρίζει: "Πολλοί από τους Εβραίους ελπίζουν ότι θα αποδείξει ότι είναι ο Μεσσίας, ο οποίος θα λυτρώσει τον λαό και θα αποκαταστήσει την ελευθερία του. Απολάμβανε μεγάλη δημόσια συμπάθεια. Τον λάτρευαν, τον καλοδέχονταν, τον στήριζαν και τον προστάτευαν".
Επιπλέον, παρουσίασε ένα νέο μοντέλο του Μεσσία: Ενώ οι μαθητές που τον ακολούθησαν δεσμεύονταν με την επικρατούσα πίστη σε έναν θριαμβευτή πολεμιστή Μεσσία και περίμεναν να λυτρώσει τον λαό από τη ρωμαϊκή κυριαρχία, ο Ιησούς είδε τον εαυτό του ως πάσχοντα, μη βίαιο, αδύναμο Μεσσία.
Αυτή η θέση φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με τη γενική προσέγγιση που βρίσκεται στην Εβραϊκή Βίβλο, σύμφωνα με την οποία ο Θεός είναι πάνω από τα βάσανα, το οποίο είναι απλώς ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Σύμφωνα με την περιγραφή αυτή, προκύπτει ότι αν ο Μεσσίας είναι μια οιονεί θεϊκή φιγούρα, δεν ήταν δυνατόν να υποφέρει, όπως ισχυρίστηκε ο Ιησούς. Εντούτοις, ο Knohl έψαξε και βρήκε στοιχεία για την θεία ταλαιπωρία σε άλλες πηγές και εξηγεί ότι «Το πορτρέτο της θεότητας που υποφέρει με τον λαό της εμφανίστηκε στην εβραϊκή παράδοση πριν από τη γέννηση του χριστιανισμού».
Παραπέμει στον Ησαϊα και σημειώνει "Μόλις γίνει δεκτή η ιδέα ότι ο ίδιος ο Θεός υποφέρει και μοιράζεται τη θλίψη του λαού του, έγινε δυνατός ο αποδιδόμενος πόνος σε έναν μεσσία που έχει και θεϊκή κατάσταση", παρατηρεί ο Knohl.
Όσον αφορά στη δίκη του Ιησού υποστηρίζει πως ήταν στην πραγματικότητα μια ενδοεβραϊκή υπόθεση;
"Ναί. Η δίκη του Ιησού δεν είναι μια στιγμή σύγκρουσης μεταξύ του εβραϊκού μηνύματος και του χριστιανικού μηνύματος. Είναι μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο σαφώς ενδοεβραϊκές έννοιες. "
Οι δικαστές του Ιησού, υπογραμμίζει, δεν αποτυπώνουν πιστά τα συναισθήματα του λαού. "Σύμφωνα με όλες τις πηγές, οι Σαδδουκαίοι, που τον καταδίκασαν σε θάνατο, αντιπροσώπευαν μόνο μια μειοψηφία του εβραϊκού λαού". Η πλειοψηφία των Εβραίων κατά την περίοδο του Ιησού υποστήριξε πραγματικά τους Φαρισαίους, οι οποίοι συμφώνησαν με τον Ιησού ότι ο Μεσσίας θα φέρει " οιονεί θεϊκό "καθεστώς, σημειώνει.
Όπως ο Ιησούς και οι μαθητές του, οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών και την έλευση ενός Μεσσία που φέρει θεϊκές ιδιότητες. "Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι αν ο Ιησούς είχε κριθεί από τους Φαρισαίους, θα είχε αθωωθεί", λέει ο Knohl. "Δεν ήταν ο εβραϊκός λαός που τον αποδοκίμασε, αλλά η ηγεσία μιας μειονοτικής ομάδας".
Οι Ρωμαίοι, από την πλευρά τους, είδαν τον Ιησού ως έναν ακόμη σε μια σειρά Μεσσιανικών Εβραίων που αποτελούσαν απειλή για την κυριαρχία τους."Από την πλευρά τους, ο Ιησούς ήταν ο διάδοχος των μεσσιανικών ηγετών παλιότερων εξεγέρσεων", λέει ο Knohl, και αυτό είναι ο λόγος που οι Ρωμαίοι έβαλαν την επιγραφή του "Βασιλιά των Εβραίων" στην κορυφή του σταυρού στον οποίο ο Ιησούς σταυρώθηκε.
Σαράντα χρόνια μετά τη Σταύρωση, οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και έκαψαν τον Ναό. Πολλοί από τους Σαδδουκαίους έχασαν τη ζωή τους. Έτσι, κατά το έτος 70 π.Χ. - μαζί με την καταστροφή του Δεύτερου Ναού - οι Σαδδουκαίοι εξαφανίστηκαν από την ιστορική σκηνή. Η ηγεσία του εβραϊκού λαού πέρασε στα χέρια των κληρονόμων των Φαρισαίων.
Και ο Knohl συνεχίζει: "Είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι αυτοί οι σοφοί, και κυρίως ο ραβίνος Akiva, δεν θα καταδίκαζαν τον Ιησού στο θάνατο για τις μεσσιανικές του απόψεις, που δεν ήταν τόσο μακριά από τη δική τους προσέγγιση." Ωστόσο, οι τραγικές συνθήκες της ιστορίας την περίοδο που ζούσε ο Ιησούς συνέπεσαν με την περίοδο κατά την οποία οι Σαδδουκαίοι ήλεγχαν τον Ναό και έγιναν οι δικαστές του.
"Θα ήταν ένα θλιβερό λάθος να θέσουμε το λάθος για τον θάνατο του Ιησού στον εβραϊκό λαό συλλογικά", καταλήγει ο Knohl. Επιπλέον, ο ραβινικός ιουδαϊσμός, ο οποίος αναπτύχθηκε υπό την ηγεσία των σοφών μετά την καταστροφή του Ναού, δέχτηκε επίσης την πίστη στην ανάσταση των νεκρών και την έλευση ενός υπεράνθρωπου Μεσσία. Με αυτή την έννοια, λέει, «υπάρχει βασική συμφωνία μεταξύ των μεσσιανικών εννοιών του Ιησού και της ιστορικής εβραϊκής αντίληψης».
