Οι εθνικές γιορτές και εθνικές επέτειοι είναι γνωστό ότι πάντα προκαλούσαν «αλλεργία» στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα τα στελέχη της Κουμουνδούρου βάζουν στο στόχαστρο τους και τον πανηγυρικό εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821, που σχεδιάζει η κυβέρνηση.
Και πώς να μην το κάνουν όταν ο ίδιος ο τέως πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αντί για εορτασμούς το 2021 είχε προτείνει στον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά τη συνάντηση τους τον περασμένο Φεβρουάριο στην Αγκυρα να είναι η Τουρκία η τιμώμενη χώρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το 2021, με τη συμπλήρωση 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση κατά του οθωμανικού ζυγού.
Στο πλαίσιο αυτό, η πρώην αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών και Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου με συνέντευξη της στην «Αυγή», αφού αναφέρει ότι «η νεοφιλελεύθερη εθνικοφροσύνη έχει ανάγκη, για να απενοχοποιηθεί διά παντός, την αναβάπτισή της στα νάματα του 1821», σημειώνει: «Ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης δεν προσφέρονται ώστε να σβήσει και να κατασκευάσει η Δεξιά το 'καθαρό' εθνικό brand που θέλει».
Απαντώντας στο ερώτημα εάν πίσω από την επέτειο των 200 χρόνων κρύβονται κίνδυνοι εργαλειοποίησης της ιστορίας, η βουλευτής Αχαΐας και ιστορικός επισημαίνει ότι «είναι σαφές ότι η Ν.Δ. επιδιώκει, με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων, να στήσει ένα "νέο εθνικό αφήγημα", μια "νέα ενιαία ταυτότητα", αισθητικής και περιεχομένου αρμάτων 2004. Η Ν.Δ. λοιπόν επιδιώκει (όπως ο κ. Γεραπετρίτης παραδέχθηκε στη Βουλή) να κάνει rebranding την Ελλάδα και τους Έλληνες, κατά τις εισηγήσεις σοφών συμβούλων πολυεθνικών που επιδίδονται τελευταία στην Ελλάδα σε διαλέξεις περί την αναγκαιότητα ενός rebranding της Ελλάδας και των Ελλήνων», προσθέτοντας: «Η επέτειος λοιπόν των 200 χρόνων εμφανίζεται ως ευκαιρία για τη Ν.Δ. ώστε να ξαναδιαχειριστεί το brand name Ελλάδα και σε αυτό να προσαρμοστούν οι Έλληνες για να έχουν τη δωρεά της ιστορικής και εθνικής νομιμοποίησης. Αυτή η τεχνοκρατική και "αρίστων" έμπνευσης ιδέα, την οποία θα απορρίπταμε εύκολα ως αρλούμπα (οι χώρες και οι λαοί δεν είναι πολυεθνικές και υπάλληλοι πολυεθνικών για να θέλουν rebranding), αποκτά τεράστιο νόημα όταν διαβάζεται υπό το φως της σκληρής ιδεολογίας της Ν.Δ., έτσι όπως κωδικοποιήθηκε από τον κ. Βορίδη και εφαρμόζεται σταδιακά αλλά σταθερά από τη στιγμή που η Ν.Δ. ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου».
Οπως λέει η κυρία Αναγνωστοπούλου, «η Δεξιά στην Ελλάδα επιδιώκει να συγκροτήσει ένα νεοφιλελεύθερο, νεοσυντηρητικό αφήγημα, στο οποίο θα προσαρμόζεται η νέα εθνική ταυτότητα και μέσα από το οποίο θα απενοχοποιείται, επομένως θα νομιμοποιείται ιστορικά, η νεοφιλελεύθερη Δεξιά ως η μοναδική εθνική δύναμη. Γι αυτό επιδίδεται στο συστηματικό "σβήσιμο" όλων των "ενοχλητικών" πτυχών της ελληνικής Ιστορίας».
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η πρώην αναπληρώτρια υπουργός τονίζει ότι «ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης άλλωστε δεν προσφέρονται -κυρίως μετά από 200 χρόνια περιπετειών και μιας δεκαετούς κρίσης- ώστε να σβήσει και να κατασκευάσει η Δεξιά το "καθαρό" εθνικό brand που θέλει».
