Αθλητισμός

Το δράμα του Φορτούνη, η ρήξη χιαστού και η 6μηνη παραμονή εκτός γηπέδων

Γιατί οι ειδικοί αποκαλούν τη ρήξη «σεισμό του γόνατος» - Πώς προκαλείται και ποιες είναι οι νέες ιατρικές μέθοδοι που αντικατέστησαν τον γύψο και τις εξωτερικές τομές.

 

Στις γιγαντοοθόνες ο ένας μετά τον άλλον οι συμπαίκτες, ο προπονητής και οι συνεργάτες του εύχονταν στον 26χρονο άσο του Ολυμπιακού ό,τι καλύτερο για τη θεραπεία και την υγεία του. «Αρχηγέ, γερά και γρήγορα κοντά!» ήταν το σχετικό σύνθημα και ο Φορτούνης, παρόλο που αποχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι, ύστερα από αυτό το κρεσέντο μαζικής συμπαράστασης και ενθάρρυνσης θα πρέπει να φορτίστηκε με όλη την ψυχική ενέργεια που θα χρειαστεί για να υπομείνει την εξάμηνη και αναγκαστική «εξορία» του από τα γήπεδα.

Σε αυτή την ολιγόλεπτη τελετή προς τιμήν του πριν από την έναρξη του φιλικού ματς των Ερυθρολεύκων με τη Νότιγχαμ Φόρεστ δεν ήταν η πρώτη φορά που η συγκίνηση νίκησε τον Φορτούνη. Μετά τον τραυματισμό του, κατά τη διάρκεια του προηγούμενου φιλικού αγώνα στην Αυστρία κόντρα στο Αμβούργο, ο αρχηγός αντέδρασε με κλάματα στη διάγνωση-σοκ: ρήξη πρόσθιου χιαστού. Δηλαδή, χειρουργείο και μακροχρόνια θεραπεία, τουλάχιστον έξι μήνες εκτός μάχης.

Ενα μακρόστενο κομμάτι ιστού, ένας σάρκινος ιμάντας, από τους δεκάδες που διαθέτει το ανθρώπινο σώμα, κόβεται κάπου στα ενδότερα του γόνατος και μαζί του ξαφνικά κρέμεται από μια κλωστή η καριέρα ενός από τους καλύτερους Ελληνες ποδοσφαιριστές. Οι μαύρες σκέψεις για το μέλλον έρχονται, μοιραία, σαν χιονοστιβάδα - και γι’ αυτό η ενορχήστρωση της συμπαράστασης από την ομάδα δεν ήταν μια αδικαιολόγητη υπερβολή.

Αντιθέτως, η ανακοίνωση ότι ο Κώστας Φορτούνης υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού προκάλεσε σχεδόν πάνδημη θλίψη στον φίλαθλο κόσμο - και όχι μόνο λόγω του κρίσιμου ρόλου που κατέχει στην Εθνική. Η ευρύτερη συμπόνια για τον Φορτούνη δεν έχει να κάνει μόνο με την αγωνία για την πρόκριση της Ελλάδας στο Euro 2020, στόχος που καλύπτεται από πιο πυκνά σύννεφα πλέον με την απουσία του συγκεκριμένου παίκτη. Ισως όμως και μόνο το άκουσμα της βλάβης αρκεί για να ρίξει το ηθικό οποιουδήποτε παρακολουθεί, έστω και περιστασιακά, τα του αθλητισμού.

 

Για μια σειρά από αίτια και παράγοντες, η ρήξη πρόσθιου χιαστού παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες κάθε αθλητή, πόσο μάλλον όταν είναι επαγγελματίας - και δη στην ακμή της καριέρας του. Το ερώτημα για το αν θα ανακάμψει πλήρως ή θα επανέλθει ως ένας διαφορετικός παίκτης, ενδεχομένως λιγότερο ικανός, μαχητικός από πριν, γίνεται το καθημερινό βασανιστήριο που προστίθεται στην επίπονη και επίμοχθη προσπάθεια της αποθεραπείας.

Καραγκούνης, η εξαίρεση

Η απάντηση στο καυτό ερώτημα που εναγωνίως και διαρκώς θέτουν οι ποδοσφαιριστές, οι παράγοντες, οι φίλαθλοι κ.λπ. και συμπυκνώνεται στο «πότε θα ξαναπαίξω μπάλα;» είναι αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής εξίσωσης. Η επιτυχία της χειρουργικής και της φυσικοθεραπευτικής αγωγής, η φυσιολογία και η κράση του παίκτη, η συνέπεια στην τήρηση των οδηγιών που του δίνονται από τους ειδικούς και η εργατικότητά του, το πείσμα και η αποφασιστικότητα, - όλα παίζουν ρόλο, ελαττώνοντας ή επιμηκύνοντας τον χρόνο της αποθεραπείας.

Υπάρχει πρόσφατο παράδειγμα με δύο ποδοσφαιριστές της ελληνικής Super League οι οποίοι, κατά διαβολική σύμπτωση, υπέστησαν ρήξη πρόσθιου χιαστού στο ίδιο παιχνίδι - παίζοντας σε αντίπαλες ομάδες. Υποβλήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα σε επέμβαση και ξεκίνησαν αμέσως τη φυσικοθεραπευτική αγωγή - μάλιστα επικοινωνούσαν ανταλλάσσοντας βίντεο από την πορεία του καθενός καθώς ακολουθούσαν διαφορετικό πρόγραμμα αποκατάστασης. Κι ενώ ο ένας φάνηκε ότι προοδεύει ταχύτερα, τελικά ήταν ο άλλος που επέστρεψε πρώτος στην ενεργό δράση. Το παράδοξο εξηγείται βάσει των διαφορών ανατομίας και φυσιολογίας εφόσον δεν υπάρχουν πανομοιότυποι ανθρώπινοι οργανισμοί.

Φυσικά, πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις στους κανόνες και τους νόμους της θεραπείας, ίσως επειδή υπάρχει ο αστάθμητος και απρόβλεπτος παράγοντας της θέλησης, ο οποίος ενίοτε κάνει θαύματα. Ο Γιώργος Καραγκούνης υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού στο 30ό λεπτό της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου της Βαρκελώνης. Επαιξε με το γόνατό του να χορεύει ανεξέλεγκτο, ουσιαστικά χωρίς στήριξη, ως το τέλος του ημιχρόνου, δηλαδή για άλλα περίπου 15 λεπτά. Αυτό συνέβη το βράδυ της 9ης Απριλίου του 2002, στις 12 Απριλίου χειρουργήθηκε και στις 7 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου, στο 41ο λεπτό του αγώνα της Εθνικής Ελλάδος κόντρα στην Ισπανία για τα προκριματικά του Euro 2004, o «Κάρα» πατούσε ξανά στο χορτάρι της Λεωφόρου.

Χρειάστηκε μόλις 151 ημέρες ή πέντε μήνες παρά δύο 24ωρα για να επανέλθει πιο δυνατός και πιο διψασμένος για ποδόσφαιρο. Σε όλο αυτό το διάστημα, κάθε μέρα ανελλιπώς, δούλευε με τους φυσικοθεραπευτές επί τουλάχιστον οκτώ ώρες. Η φυσική ρώμη και η σωματική του κατασκευή σίγουρα βοήθησαν τον Καραγκούνη να επανέλθει σε χρόνο ρεκόρ. Η ειδοποιός διαφορά, όμως, θα πρέπει να ήταν η ψυχική του δύναμη.

Η ιστορία με τον Καραγκούνη και τη ρήξη χιαστού δεν τελείωσε στη δική του περίπτωση. Δέκα χρόνια αργότερα από τον δικό του τραυματισμό, στη νίκη της Εθνικής επί της Ρωσίας για τη φάση των ομίλων στο Euro 2012, όταν κατάφερε να σκοράρει και να δώσει την πολύτιμη πρόκριση στην Ελλάδα, ο Καραγκούνης έτρεξε στον πάγκο και πανηγύρισε έξαλλα μαζί με τη φανέλα του Αβραάμ Παπαδόπουλου, ο οποίος είχε πάθει την ίδια, καταραμένη, ζημιά στο γόνατό του στο πρώτο παιχνίδι της Εθνικής σε εκείνη τη διοργάνωση κόντρα στη διοργανώτρια Πολωνία.

Και επειδή η νοοτροπία του Αβραάμ δεν είναι πολύ διαφορετική από αυτή του «Κάρα», είχε συνεχίσει κι αυτός να παίζει για 15 λεπτά παρά την ολική ρήξη του πρόσθιου χιαστού στο γόνατό του. Οι άνθρωποι της Εθνικής που έπεσαν πάνω του για να τον φροντίσουν θα θυμούνται για πάντα τον Αβράαμ με σφιγμένα δόντια να μουγκρίζει σαν λαβωμένο θηρίο: «Εγώ αυτό το ματς δεν το χάνω».

Σαν κρίκοι μιας αλυσίδας που συνδέει ομοιοπαθείς ποδοσφαιριστές, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος ήταν ένας από τους παίκτες του Ολυμπιακού που ευχήθηκαν από καρδιάς τα καλύτερα στον Κώστα Φορτούνη. Και δεν ήταν ο μόνος, καθώς τουλάχιστον ακόμη ένας από το τρέχον ρόστερ των Πειραιωτών, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, έχει νιώσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει ρήξη χιαστού - και μάλιστα εις διπλούν.

Λάκης Νικολάου: «Σεισμός στο γόνατο»

Ο κατάλογος των αθλητών -αλλά και των... πολιτικών ενίοτε, όπως ο βουλευτής Κώστας Καραγκούνης, και των τηλεστάρ, όπως ο θρυλικός «Ντάνος» του Survivor- που έχουν δοκιμάσει την πικρή γεύση της ρήξης πρόσθιου χιαστού είναι ατελείωτος. Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν με τυχαία σειρά οι ποδοσφαιριστές Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, Ζιοβάνι, Ιλια Ιβιτς, Δημήτρης Ελευθερόπουλος, Λάμπρος Χούτος, Γιάννης Μανιάτης (ΟΣΦΠ), Πέτρος Μάνταλος (ΑΕΚ), Σωτήρης Νίνης (ΠΑΟ), Αντελίνο Βιεϊρίνια, Παναγιώτης Γλύκος (ΠΑΟΚ) κ.ά. Σε διεθνές επίπεδο, οι πιο πολυσυζητημένοι χιαστοί είναι αυτοί του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και του Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος υπέστη μερική ρήξη του πρόσθιου στον τελικό του Euro 2016 και αποχώρησε ξαπλωμένος σε φορείο. Ο ποδοσφαιρικός κόσμος κράτησε την ανάσα του όταν ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη έμεινε στο γκαζόν μετά τη σύγκρουσή του με τον Γάλλο Ντιμίτρι Παγιέ. Και αμέσως άρχισε μια παραφιλολογία για τη θεραπεία του Κριστιάνο, με αναφορές στη μυστηριώδη μέθοδο της Σέρβας χειρουργού Μαριάνα Κοβάσεβιτς, η οποία στην κλινική της στο Ντουμπάι χρησιμοποιεί πλακούντα για την ταχύτερη αποκατάσταση των διαρρηχθέντων ιστών κ.λπ.

Ωστόσο, ο τίτλος του πρωταθλητής της ατυχίας θα πρέπει μάλλον να απονεμηθεί στον Τζουζέπε Ρόσι, τον επιθετικό της Εθνικής Ιταλίας (και πολλών ομάδων όπως Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Φιορεντίνα, Βιγιαρεάλ κ.ά.), ο οποίος έχει πάθει τέσσερις φορές ρήξη πρόσθιου χιαστού, σαν να είχε προηγούμενα μαζί του ο συγκεκριμένος τραυματισμός και τον χτυπούσε ανηλεώς. Στους προηγούμενους αθλητές θα πρέπει να προστεθούν σταρ του ΝΒΑ όπως ο Ντέρικ Ρόουζ και ο Κλέι Τόμσον, αθλητές του βόλεϊ, του χάντμπολ, παλαιστές κ.λπ.

Η ρήξη μπορεί να προτιμά τους ποδοσφαιριστές, αλλά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτούς. Και μπορεί να έχει καταγραφεί σαν θρύλος στα παγκόσμια χρονικά του μπάσκετ η περίπτωση του Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος γνώρισε τη μεγαλύτερη δόξα της καριέρας του παίζοντας με κομμένο χιαστό. Ωστόσο, η βλάβη που είχε υποστεί ο «Δράκος» δεν ήταν στον πρόσθιο, αλλά στον οπίσθιο χιαστό. Υπό προϋποθέσεις και με μεγάλη προσπάθεια τα επιμέρους όργανα που απαρτίζουν το πολυσύνθετο σύστημα της άρθρωσης στο γόνατο μπορούν να υποκαταστήσουν τον οπίσθιο χιαστό, κάτι που εκ φύσεως αποκλείεται για τον πρόσθιο. Εξ ου και είναι εσφαλμένη η αναφορά σε «ρήξη χιαστών». Στις πλείστες των περιπτώσεων υπάρχει ρήξη του οπίσθιου ή του πρόσθιου, όχι και των δύο.

Σε μια ανεπίσημη συζήτηση με έναν από τους πρωταγωνιστές του θριάμβου της Εθνικής Ελλάδος στο Euro 2004 είχε τεθεί το ερώτημα «Το να κάθεσαι στον πάγκο, ως αναπληρωματικός, δεν είναι ό,τι χειρότερο για την αυτοπεποίθησή σου ως ποδοσφαιριστή;». Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο πολύπειρος διεθνής απάντησε «Οχι, γιατί ο προπονητής μπορεί να σε αφήσει στον πάγκο για λόγους στρατηγικής, οπότε δεν σε πειράζει τόσο πολύ που δεν παίζεις. Το χειρότερο για έναν παίκτη είναι ένας τραυματισμός.

Γιατί τότε είσαι τελείως ανήμπορος. Υποφέρεις σωματικά, υποφέρεις ψυχικά και το ένα χειροτερεύει το άλλο». Ωστόσο ακόμη και οι τραυματισμοί έχουν τη δική τους, επώδυνη και εφιαλτική, ιεράρχηση. Στην κορυφή, ως ο μεγαλύτερος τρόμος του αθλητή, στέκει ακλόνητη η ρήξη πρόσθιου χιαστού. Βρίσκεται στην κορυφή αυτής της μακάβριας πυραμίδας διότι τσακίζει πολλαπλά το εκάστοτε θύμα, κυρίως για τους εξής λόγους: α) Η ολική ρήξη του πρόσθιου χιαστού είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους αθλητικούς τραυματισμούς. β) Μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή και πολύ εύκολα. γ) Συνεπάγεται υποχρεωτικά μεγάλη περίοδο αποθεραπείας και αποκατάστασης.

Η ρήξη πρόσθιου χιαστού είναι «ένας σεισμός που συμβαίνει στο γόνατο», λέει χαρακτηριστικά ο Λάκης Νικολάου. Και ο ίδιος, ως ο πλέον ειδικός επί του ζητήματος, εφόσον κατέχει τη διπλή ιδιότητα του χειρουργού ορθοπεδικού και του πρώην ποδοσφαιριστή, τονίζει ότι «κανείς δεν μπορεί να νικήσει τη βιολογία, γι’ αυτό και δεν υπάρχει αθλητής με ρήξη πρόσθιου χιαστού που να επιστρέφει στην αγωνιστική δράση σε λιγότερο από έξι μήνες. Είναι σαν να λέμε ότι ένα παιδί μπορεί να γεννηθεί προτού ολοκληρωθεί η κύησή του. Το ίδιο ισχύει και για την αποκατάσταση του πρόσθιου χιαστού.

Δεν είναι ζήτημα γιατρού ή φυσικοθεραπευτή, όπως δεν είναι ζήτημα μαιευτήρα να ισχυριστεί ότι “εγώ που είμαι καλός γιατρός θα κάνω το παιδί να γεννηθεί στους 5 ή στους 6 αντί για τους 9 μήνες”. Ο χιαστός σχίζεται, κόβεται κατά τον τραυματισμό και στην επέμβαση επανασυγκολλάται με μόσχευμα που παίρνουμε από τένοντα. Ο τένοντας αυτός θα πρέπει να μετατραπεί σε σύνδεσμο. Και γι’ αυτή τη διαδικασία απαιτείται, βάσει βιολογίας, ένα ελάχιστο διάστημα που ποικίλλει κατά περίπτωση, από τους 6 έως τους 9 μήνες. Σήμερα ακολουθούμε σύγχρονες μεθόδους τόσο στη διάγνωση (με τη μαγνητική τομογραφία) όσο και στο χειρουργείο, δεν κάνουμε καν εξωτερικές τομές ενώ παλαιότερα το πόδι ακινητοποιούνταν με γύψο κ.λπ. Ωστόσο, η περίοδος αποκατάστασης δεν επιταχύνεται. Η βιολογία το απαγορεύει».

Προς επίρρωσιν όσων λέει ο Λάκης Νικολάου, ως αυθεντία στον τομέα της αποκατάστασης, ο Χρήστος Καρβουνίδης, ένας από τους κορυφαίους Ελληνες φυσικοθεραπευτές, με πολύχρονη θητεία σε μεγάλους ποδοσφαιρικούς συλλόγους, στην εθνική ομάδα κ.α., τονίζει ότι «στη Βρετανία όποιος ποδοσφαιριστής υποστεί ρήξη πρόσθιου χιαστού τίθεται, υποχρεωτικά, σε αναρρωτική άδεια για 12 μήνες. Ακόμη και εάν έχει θεραπευτεί πλήρως πολύ νωρίτερα, θα πρέπει να μείνει εκτός για έναν χρόνο».

Η κατάρα του Ρονάλντο

«Περίπου το 50% των ρήξεων πρόσθιου χιαστού στους ποδοσφαιριστές συμβαίνει όπως ακριβώς το έπαθε ο Φορτούνης», αναφέρει ο κ. Καρβουνίδης. Και επισημαίνει ότι «είναι η στιγμή όπου το πέλμα πατά σταθερά στο έδαφος, το πόδι είναι λυγισμένο και συμβαίνει μια επαφή συνήθως από κάποιον αντίπαλο παίκτη. Οι δυνάμεις που εφαρμόζονται στιγμιαία κάνουν μοχλό, το γόνατο συστρέφεται απότομα και επέρχεται ο τραυματισμός. Κατά κανόνα ο ποδοσφαιριστής που υφίσταται τη ρήξη λέει ότι “άκουσα ένα κρακ”. Είναι η στιγμή ακριβώς που κόβεται ο σύνδεσμος».

Οπως εξηγεί ο κ. Καρβουνίδης, «σήμερα οι ποδοσφαιριστές εξασκούνται ειδικά για την πρόληψη της ρήξης χιαστού με ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα ασκήσεων που έχει καταρτίσει η FIFA. Παρ’ όλα αυτά, οι τραυματισμοί, αν και έχουν μειωθεί, εξακολουθούν να συμβαίνουν. Διότι, όσο προετοιμασμένος και αν είναι ένας παίκτης, παραμένει φύσει αδύνατον να προλάβει τη ρήξη πάνω στη φάση. Είναι πέρα από τις δυνατότητες αντίδρασης του ανθρώπινου εγκεφάλου. Για να το πούμε απλά, το μυαλό δεν προλαβαίνει να δώσει την κατάλληλη εντολή στο σύστημα των κάτω άκρων, ακόμη και όταν ο κίνδυνος είναι ορατός. Το επερχόμενο χτύπημα μπορεί να έχει, π.χ., ταχύτητα 600 m/sec, ο εγκέφαλος όμως δεν μπορεί να υπερβεί τα 150 m/sec».

Οσοι σοκαρίστηκαν παρακολουθώντας τη φάση κατά την οποία τραυματίστηκε ο Φορτούνης, πιθανώς αναρωτιούνται γιατί κάτι που φαίνεται τόσο συνηθισμένο και επιπόλαιο προκαλεί ταραχή, αποτροπιασμό και αγωνία, εν πάση περιπτώσει συζητείται τόσο πολύ και τόσο συχνά. Εξάλλου η ρήξη χιαστού δεν συγκρίνεται ούτε κατά διάνοια, π.χ., με το φρικιαστικό κάταγμα που είχε υποστεί ο Ντιέγκο Μαραντόνα στον αστράγαλο το 1983, ύστερα από το δολοφονικό τάκλινγκ του από τον Αντονι Γκοϊκοετσέα.

Αν μη τι άλλο, ο τραυματισμός του Μαραντόνα, που θα μπορούσε να έχει τερματίσει επιτόπου την καριέρα του στα γήπεδα, έχει αφήσει ένα ίχνος στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου που είναι εξίσου έντονο με τις περιπέτειες παικτών οι οποίοι υπέστησαν ρήξη πρόσθιου χιαστού, μία ή περισσότερες φορές στη σταδιοδρομία τους. «Είναι φυσιολογικό -και χρειάζεται ειδική ψυχική στήριξη και προετοιμασία- ο παίκτης να φοβάται όταν επιστρέφει στο γήπεδο», λέει ο Χρήστος Καρβουνίδης σχετικά με το ευαίσθητο σημείο της επανόδου. «Υπάρχει φοβία γιατί για τους επαγγελματίες κρίνεται η καριέρα τους και μια υποτροπή μπορεί να σημάνει το τέλος.

Εκεί λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που λέει στον παίκτη υποσυνείδητα “μη ρισκάρεις τώρα, σε 15-20 μέρες θα είσαι πιο έτοιμος”. Γι’ αυτό πολλές φορές δύσκολα βλέπουμε κάποιον άμεσα να αποδίδει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Αναμφίβολα χρειάζεται χρόνος προσαρμογής ωσότου ο αθλητής είναι ξανά σε θέση, ψυχοσυναισθηματικά, να μπαίνει στη φάση χωρίς επιφυλάξεις και δισταγμούς, με όλη του τη σωματική και ψυχική δύναμη».

Ρήξη, όχι τέλος

«Τη δεκαετία του ’70», θυμάται ο Λάκης Νικολάου, «ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να αναγκαζόταν να εγκαταλείψει το άθλημα εξαιτίας μιας ρήξης χιαστού. Πρόχειρα θυμάμαι κάποιους εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, όπως ο Χάρης Γραμμός του Παναθηναϊκού, στον οποίο είχαν πει οι γιατροί ότι δεν θα ξανάπαιζε ποδόσφαιρο. Αλλά και ο Απόστολος Τόσκας, συμπαίκτης μου στην ΑΕΚ, είχε ταλαιπωρηθεί πολύ από αυτό το πρόβλημα».

Για τον Χρήστο Καρβουνίδη είναι τεράστια η πρόοδος που έχει σημειωθεί ως προς την πλέον αποτελεσματική αντιμετώπιση της ρήξης πρόσθιου χιαστού, έτσι ώστε οι αθλητές να μην την αντιμετωπίζουν απαραιτήτως ως το τέλος της σταδιοδρομίας τους: «Σήμερα πια αναλαμβάνουμε τον τραυματία κυριολεκτικά από το πρώτο λεπτό. Προσπαθούμε να προλάβουμε το οίδημα αμέσως μετά τον τραυματισμό και να ακινητοποιήσουμε το πόδι. Η διάγνωση γίνεται τάχιστα με τις σύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους.

Κατόπιν ακολουθεί η αρθροπλαστική, μια επέμβαση με την ελάχιστη μετεγχειρητική επιβάρυνση. Δεν υπάρχει γύψος, ακινητοποίηση του ποδιού, ατροφία κ.λπ. Και όταν ξεκινήσει το πρόγραμμα της φυσικοθεραπείας, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όργανα που επιτρέπουν την προσομοίωση όλων των κινήσεων που κάνει κανονικά το μέλος, σε όλους τους άξονες και τις διευθύνσεις».

Ωστόσο, το κρίσιμο στοιχείο, όπως υπογραμμίζει ο Χρήστος Καρβουνίδης, «είναι το να μη σταματήσει ο αθλητής να νιώθει αθλητής ώστε η ψυχολογία του να μην υποστεί κάμψη. Το έργο του θεραπευτή είναι να δίνει κίνητρο στον αθλητή να προσπαθεί μεθοδικά και συστηματικά. Ενώ φροντίζουμε για την αποκατάσταση του τραυματισμένου ποδιού, έχουμε την ευκαιρία να εργαστούμε πάνω σε άλλες αδυναμίες που ενδεχομένως έχει ο παίκτης.

Ο Πέτρος Μάνταλος, π.χ., όταν δούλευε για την αποκατάσταση του αριστερού του ποδιού, σε κάποιο κομμάτι του ασκησιολογίου έπαιζε κανονικά μπάλα με όλα τα υπόλοιπα μέλη, μόνο που ήταν καθισμένος σε κάποιο από τα όργανα του φυσικοθεραπευτηρίου. Το αριστερό του πατούσε σε μια μπάλα γυμναστικής (medicine ball) έτσι ώστε η αίσθηση να του είναι οικεία, με το δεξί του πόδι όμως και με το κεφάλι επέστρεφε την μπάλα που του πετούσε ο θεραπευτής. Η γενική φιλοσοφία του προγράμματος αποκατάστασης είναι ότι “θα επιστρέψεις καλύτερος και πιο δυνατός από πριν”. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Συμβαίνει».

Ακολουθήστε το Πενταπόσταγμα στο Google news Google News

ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Πολεμική αεροπορία 0

Πριν πεινάσει μαγειρεύει η Ελλάδα! Τα γνωστά μηχανικά προβλήματα του F-35 αναγκάζουν την ΠΑ να ζητά επιτακτικά την απόκτηση του Block 4

Ως χώρα θα περιμένουμε όσο απαιτηθεί για να παραλάβουμε την εκδοχή Block 4 του Αμερικανού αεροσκάφους 5η γενιάς στην...
ρωσική τράπεζα και Πούτιν
Ρωσία 0

Έξω Φρενών οι Ρώσοι! Τούρκοι, Κινέζοι και Άραβες καθυστερούν ή ακυρώνουν τελείως τις πληρωμές ρωσικού πετρελαίου φοβούμενοι τις κυρώσεις των ΗΠΑ

«Η αμερικανική και ευρωπαϊκή πίεση δημιούργησε προβλήματα στις πληρωμένες μας» είπε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνο,...