Εσωτερική Ασφάλεια

Κείμενο «φωτιά» των καταληψιών που αποχώρησαν για το City Plaza



Με μία ανακοίνωσή τους στο Facebook, δήλωσαν τους λόγους αποχώρησής τους, τα άτομα που είχαν καταλάβει το ξενοδοχείο City Plaza στο κέντρο της Αθήνας.

«Σήμερα, 10 Ιούλη 2019 τα κλειδιά του κατειλημμένου ξενοδοχείου City Plaza παραδόθηκαν στους πρώην εργαζόμενους του ξενοδοχείου στους οποίους ανήκει ο κινητός εξοπλισμός. Όλοι οι πρόσφυγες που κατοικούσαν στο City Plaza έχουν μεταφερθεί σε ασφαλή καταλύματα στον αστικό ιστό» αναφέρουν οι καταληψίες, που αποχώρησαν με δική τους πρωτοβουλία από το κτίριο, χωρίς να παρέμβει η αστυνομία.

Στη συνέχεια του κειμένου μιλάνε για τους λόγους που είχαν προχωρήσει αρχικά στην κατάληψη του ξενοδοχείου πριν από 3 περίπου χρόνια:

Σήμερα, 10 Ιούλη 2019 τα κλειδιά του κατειλημμένου ξενοδοχείου City Plaza παραδόθηκαν στους πρώην εργαζόμενους του ξενοδοχείου στους οποίους ανήκει ο κινητός εξοπλισμός. Όλοι οι πρόσφυγες που κατοικούσαν στο City Plaza έχουν μεταφερθεί σε ασφαλή καταλύματα στον αστικό ιστό.

Στις 22 Απρίλη 2016 η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Οικονομικούς και Πολιτικούς Πρόσφυγες κατέλαβε το άδειο κτίριο του ξενοδοχείου City Plaza με έναν διπλό στόχο: αφενός να δημιουργήσει έναν χώρο ασφαλούς και αξιοπρεπούς στέγασης προσφύγων στο κέντρο της πόλης και αφετέρου ένα κέντρο αγώνα ενάντια στο ρατσισμό, τα σύνορα και τον αποκλεισμό. Για την ελευθερία της μετακίνησης και το δικαίωμα στην παραμονή.

Η απόφαση της κατάληψης πάρθηκε σε μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία. Στις 18 Μάρτη του 2016, ένα μήνα πριν την κατάληψη, υπογράφηκε η Ευρωτουρκική Συμφωνία για τον περιορισμό των προσφυγικών μετακινήσεων προς την Ευρώπη. ‘Ήταν η συμφωνία που σφράγισε το τέλος του «καλοκαιριού της μετανάστευσης», της περιόδου που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2015, όταν υπό την πίεση περίπου ενός εκατομμυρίου ανθρώπων «άνοιξαν» τα σύνορα της Ευρώπης. Ήταν η συμφωνία που μετέτρεψε τα νησιά του Αιγαίου σε ιδιότυπες φυλακές για τους μετανάστες/ριες ενώ μετέτρεψε την Ηπειρωτική Ελλάδα σε τόπο εγκλωβισμού για παραπάνω από 60.000 ανθρώπους. Η κυβέρνηση Συριζα Ανέλ, μετά την υποταγή της στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, αναλάμβανε την υλοποίηση μιας πολιτικής ελέγχου, αποτροπής και αποθάρρυνσης της μετανάστευσης. Με τη Frontex και το ΝΑΤΟ να περιπολούν το Αιγαίο, με κέντρα κράτησης όπως αυτό της Μόριας στα νησιά, με τα camps σε άθλιες συνθήκες να αποτελούν την μόνη πολιτική στέγασης προσφύγων στην ενδοχώρα, με ποινικοποίηση της αλληλεγγύης και του αγώνα των προσφύγων. Την περίοδο εκείνη το πρόβλημα της στέγασης ήταν επιτακτικό. Οι πρόσφυγες που είχαν φτάσει στην Αθήνα είτε ήταν άστεγοι/ες είτε είχαν βρει κατάλυμα σε άθλιες συνθήκες στα camp του Ελληνικού, της Μαλακάσας ή στον καταυλισμό του λιμανιού του Πειραιά ενώ στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης εκατοντάδες άνθρωποι κοιμόντουσαν σε σκηνές ή σε χαρτόκουτα.

Στη συνθήκη αυτή ξεκίνησε μια συζήτηση στις συνελεύσεις της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους Οικονομικούς και Πολιτικούς Πρόσφυγες η οποία οδήγησε στην απόφαση για την κατάληψη του City Plaza, ενός επί επτά χρόνια κλειστού ξενοδοχείου στην Αχαρνών. Η απόφαση αυτή διέθετε αρκετά στοιχεία βολονταρισμού και δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί με τις δυνάμεις που διαθέταμε και την συνθήκη του αναταγωνιστικού κινήματος την περίοδο εκείνη. Ήταν όμως μια κίνηση που αντιστοιχούσε στην πολιτική συγκυρία αλλά και στον μεγαλειώδη αγώνα των προσφύγων, που είχαν τους προηγούμενους μήνες ανοίξει τα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο και κατακτήσει το δικαίωμα στη μετακίνηση. Αντιστοιχούσε επίσης στο μαζικό και αυθόρμητο κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε κατά μήκος της μεταναστευτικής διαδρομής.

Το City Plaza παράδειγμα αξιοπρεπούς στέγασης, κοινωνικός χώρος αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ ντόπιων και μεταναστών/τριών.

Το City Plaza από την αρχή οργανώθηκε γύρω από δύο βασικούς στόχους:

– να δημιουργήσει έναν χώρο ασφαλούς και αξιοπρεπούς στέγασης μεταναστών/τριών στο κέντρο της πόλης, έναν χώρο αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ ντόπιων και μεταναστών/στριών.

– να λειτουργήσει ως ένα κέντρο αγώνα στο οποίο οι πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις μεταναστών/στριών και ντόπιων θα διαπλέκονται και θα συμπληρώνονται.

Το CP απέδειξε στην πράξη ότι η κρατική πολιτική “φιλοξενίας” των προσφύγων είναι ένα μείγμα σκληρότητας, ανικανότητας και σκοπιμότητας. Εκεί που το κίνημα αλληλεγγύης, χωρίς μηχανισμούς, χωρίς καμία χρηματοδότηση από επίσημους φορείς, χωρίς «ειδικούς» και υπαλλήλους, κατόρθωσε να συγκροτήσει έναν από τους καλύτερους χώρους στέγασης στο κέντρο της πόλης, το κράτος συνέχιζε να πορεύεται με τον εγκλωβισμό των προσφύγων σε πρόχειρους καταυλισμούς και σκηνές στην ηπειρωτική χώρα και με την επιβολή ενός συστήματος εξαίρεσης δικαιωμάτων, εγκλωβισμού κράτησης των προσφυγών, σε hot spots στα νησιά υπό τη σκιά της απέλασης.

Αυτή η αντίθεση ήταν το κρίσιμο στοιχείο που ενέπνευσε και οδήγησε στη μαζική υποστήριξη του CP στην αρχή της λειτουργίας του, από αγωνιστ(ρι)ες, οργανώσεις/συλλογικότητες της αριστεράς και της κοινωνίας καθώς και από ένα ανθρώπινο δυναμικό που δραστηριοποιήθηκε κινηματικά για πρώτη φορά μέσω αυτού. Φυσικά, λόγω και του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του ξενοδοχείου, δεν έλειψαν οι δήθεν “εξ αριστερών” επιθέσεις, οι οποίες συντασσόμενες πλήρως με την αφήγηση της ιδιοκτήτριας και προσδεμένες στην μικροαστική ρητορική περί του “υπέρτατου ανθρώπινου δικαιώματος στην ιδιοκτησία”, έφτασαν να λοιδορούν το εγχείρημα, διαδίδοντας θεωρίες συνωμοσίας (από το ότι «τα παίρνουμε» από τον Σόρος, το Σύριζα, το Γερμανικό Κράτος μέχρι το ότι διακινούμε ναρκωτικά, όπλα, κάνουμε εμπόριο παιδιών και πορνεία), συκοφαντώντας τη συλλογικότητα και συναγωνιστές/ριες που συμμετέχουν σε αυτό.

Το City Plaza απέδειξε στην πράξη οτι πρόσφυγες και ντόπιοι μπορούμε να ζήσουμε μαζί όταν αντί για την απομόνωση, την τιμωρία και το μίσος, κυριαρχεί η αλληλεγγύη, ο αγώνας και η κοινότητα. Έτσι στον αντίποδα των camp που βρίσκονταν εκτός των αστικών κέντρων και με άθλιες συνθήκες, το CP σε μια δύσκολη για το κίνημα γειτονιά, άλλοτε προπύργιο των νεοναζί, κατάφερε να συγκροτήσει παραδειγματικές σχέσεις με μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων της γειτονιάς και να δώσει στην πάλαι ποτέ σκοτεινή γωνιά της Αχαρνών και Κατριβάνου, τα χαρακτηριστικά της ασφάλειας που έχουν πραγματικά ανάγκη οι από κάτω: την ασφάλεια της αξιοπρεπούς επιβίωσης, της κοινότητας, της αλληγγύης και της ζωντάνιας των ανθρώπων που αγωνίζονται ανιδιοτελώς για τις ζωές τους.

Ταυτόχρονα δεκάδες αλληλέγγυοι από όλο τον κόσμο στήριξαν το εγχείρημα. Με καθημερινή παρουσία, με συμμετοχή στις βάρδιες, με θετική διάθεση αλλά και οργανώνοντας μια μεγάλη διεθνή καμπάνια για την οικονομική στήριξη του εγχειρήματος. Δεκάδες παλέτες με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης έχουν σταλεί στο Πλάζα, χιλιάδες άνθρωποι και συλλογικότητες έχουν κάνει δωρεές για την στήριξη του εγχειρήματος το οποίο βασιζόταν αποκλειστικά σε αυτές τις δωρεές για την επιβίωσή του.

Ταυτόχρονα το City Plaza λειτούργησε ως ένα κέντρο αγώνα. Με στόχο τη διεθνή καταγγελία της αντί-προσφυγικής πολιτικής της κυβέρνησης Σύριζα – Ανέλ και της Ε.Ε αναδείχθηκαν θέματα όπως οι θεσμικές ευθύνες για ναυάγια με απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, η ολιγωρία ή και παρεμπόδιση της διάσωσης στη θάλασσα, η ακολουθούμενη πρακτική των παράνομων επαναπροωθήσεων στον Έβρο και το Αιγαίο, οι συνθήκες εγκλεισμού στα Hot Spot. Στον χώρο του City Plaza διοργανώθηκαν δεκάδες ανοιχτές συζητήσεις γύρω από το καθεστώς των συνόρων, τον ρατσισμό, τον αγώνα για τα δικαιώματα συχνά με καλεσμένους/ες γνωστούς διανοούμενους από όλο τον κόσμο όπως η Judith Butler, η Angela Davis, ο David Harvey, o Alain Badiou, o Sandro Mezzandra κ.α.. Στόχος όμως δεν ήταν μόνο η ανάδειξη ζητημάτων που σχετίζονταν με τους μεταναστευτικούς αγώνες αλλά και η σύνδεση με τους αγώνες των ντόπιων. Στις πορείες της Πρωτομαγιάς, του Πολυτεχνείου, στις αντιφασιστικές και φεμινιστικές διαδηλώσεις το μπλόκ του City Plaza ήταν παρών αυτά τα 3 χρόνια.

Η κοινότητα του City Plaza: Πρακτικές, Δικαιώματα, Συνεργασία.

Η απάντηση στο ερώτημα τι είναι το City Plaza είναι γνώστη στις χιλιάδες των ανθρώπων που πέρασαν τις πόρτες του: Το CP είναι ένα εγχείρημα για την πραγμάτωση μιας αντίληψης καθημερινής ζωής που στοχεύει στη χειραφέτηση των «από κάτω», στη συγκρότηση εντέλει ενός χώρου ελευθερίας, ο οποίος να υλοποιεί έμπρακτα μια πλευρά της κοινωνίας που οραματιζόμαστε.

Ως τρόπο λειτουργίας εξέφρασε μια πολιτική της καθημερινής ζωής που βρίσκεται σε αντίθεση με το μοντέλο διαχείρισης της μετανάστευσης και ιδιαίτερα της «ΜΚΟποίησης» της. Στο επίκεντρο της εθελοντικής συνεισφοράς χρόνου, δυνάμεων και συναισθημάτων δεν τέθηκε η “προσφορά υπηρεσιών” προς “ευάλωτους”, αλλά η προσπάθεια καταπολέμησης της ανασφάλειας και του φόβου, η ενδυνάμωση και η δημιουργία αυτοπεποίθησης και εμπιστοσύνης στη συλλογικότητα. Η βοήθεια προς τους πρόσφυγες επαναπολιτικοποιήθηκε – έγινε αλληλεγύη και κοινός αγώνας. Ως προτεραιότητα τέθηκαν στοιχεία αυτο-οργάνωσης, κοινής ευθύνης και απόφασης, αλλά και μια διαρκής έγνοια αναστοχασμού σε σχέση με τις πολλαπλές ανισότητες που διαπερνούν τις σχέσεις εντός του εγχειρήματος: εντοπιότητα, τάξη, φύλο, γλώσσα, εκπαίδευση κλπ.

Παρά τις εγγενείς αντιφάσεις και δυσκολίες η συλλογική εμπειρία της οργάνωσης της καθημερινής ζωής υπήρξε το θεμέλιο της οικοδόμησης μιας αλληλέγγυας και ισχυρής κοινότητας. Ταυτόχρονα, μέσα σε αυτό το πλαίσιο και σε αντίθεση με κυρίαρχες θυματοποιητικές αναπαραστάσεις, οι πρόσφυγες/μετανάστες/στριες αναδείχθηκαν ως δυναμικά υποκείμενα που έχουν ενεργό ρόλο στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Η καθημερινότητα του CP βασίστηκε στην αρχή της συμμετοχικής οργάνωσης και των συλλογικών διαδικασιών λήψης αποφάσεων και λειτουργίας, διαδικασίες εξαιρετικά σύνθετες όταν υλοποιούνται σε μια κοινότητα 350 ανθρώπων που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, έχουν διαφορετική εθνοτική, ταξική, κοινωνική προέλευση και διαφορετικά σχέδια για το μέλλον. Τα τακτικά συντονιστικά έγιναν ο χώρος στον οποίο συζητούνταν με οριζόντιο τρόπο ζητήματα λειτουργίας και οργάνωσης και οι συνελεύσεις Σπιτιού αποτέλεσαν – ιδίως το πρώτο διάστημα- ένα πραγματικό μάθημα για το πως μπορούμε και πρέπει να συζητάμε, να λειτουργούμε και να συν-υλοποίουμε πρόσφυγες και ντόπιοι/ες. Η οργάνωση των κατοίκων και των αλληλέγγυων σε ομάδες εργασίας ήταν ένα συστατικό στοιχείο για την οργάνωση του εγχειρήματος αλλά πολύ περισσότερο η αναγκαία βάση για την ανάπτυξη προσωπικών και πολιτικών σχέσεων μεταξύ μας. Οι ομάδες που λειτούργησαν είναι: Υποδοχής, Εκπαίδευσης, Απασχόλησης Παιδιών, Ιατρείου, Κουζίνας, Περιφρούρησης, Οικονομικών, Καθαριότητας, Επικοινωνίας καθώς και ένας αυτοδιαχειριζόμενος Χώρος Γυναικών.

Στους 36 μήνες λειτουργίας στο City Plaza φιλοξενήθηκαν πάνω από 2.500 μετανάστες/ριες από 13 διαφορετικές χώρες. Από τα 126 δωμάτια του ξενοδοχείου περίπου τα 100 στέγαζαν 350 μετανάστες/ριες ανά περίοδο ενώ τα υπόλοιπα 26 λειτουργούσαν είτε ως κοινόχρηστοι χώροι (αίθουσες μαθημάτων, χώρος γυναικών, αποθηκευτικοί χώροι) είτε για τη στέγαση αλληλέγγυων από όλο τον κόσμο. Ήταν άλλωστε μια πολιτική επιλογή το City Plaza να μην είναι ένας χώρος στέγασης «για» τους πρόσφυγες αλλά ένας χώρος συγκατοίκησης και κοινής καθημερινότητας.

Δεν θα δώσουμε στατιστικές που να μιλούν, όμως, για χώρες καταγωγής, ηλικίες ή «ευάλωτες» περιπτώσεις. Αντίθετα, θα παραθέσουμε «στατιστικά» στοιχεία για τους τεράστιους πόρους που το ανταγωνιστικό κίνημα κατάφερε να κινητοποιήσει για να κρατηθεί το City Plaza:

* 812.250 ζεστά γεύματα παρασκευάστηκαν από την ομάδα της κουζίνας

* 74.500 εργατοώρες για βάρδιες περιφρούρησης

* 28.630 ώρες βαρδιών στη ρεσεψιόν

* 5.100 ώρες διδασκαλίας γλωσσών και δραστηριοτήτων δημιουργικής απασχόλησης

* 69.050 χαρτιά υγείας

Ωστόσο, τα πιο σημαντικά από όσα συνέβησαν δεν μπορούν να μετρηθούν. Έχουν να κάνουν με ανθρώπινες σχέσεις, με αμοιβαιότητα και αλληλεγγύη, με συναισθήματα και εμπειρίες, με την αισιοδοξία που γεννιέται μέσα από τον κοινό αγώνα.

https://www.facebook.com/cityplazaathens/posts/2044138882547608&width=500

Ακολουθήστε το Πενταπόσταγμα στο Google news Google News

ΔΗΜΟΦΙΛΗ