Στις αρχές του 19ου αιώνα ο λοχαγός Σαρλ Μπαμρπιέ αναρωτήθηκε το εξής: Πώς ένας στρατιώτης στην πρώτη γραμμή του μετώπου θα καταφέρει να διαβάσει ένα μήνυμα μέσα στη νύχτα. Τρόπος να το διαβάσει χωρίς να ανάψει κάποιο φως, το οποίο όμως θα πρόδιδε τη θέση του, δεν υπήρχε.
Αυτή ήταν η αφορμή ο Γάλλος αξιωματικός του πυροβολικού να δημιουργήσει τη «γραφή στο σκοτάδι».
Ουσιαστικά ήταν ένας κώδικας από ανάγλυφες κουκκίδες πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Ο κώδικας χρησιμοποιούσε συνδυασμούς 12 κουκίδων που αντιπροσώπευαν διαφορετικούς φθόγγους. Κάποια στιγμή ο Μπαρμπιέ παρουσίασε την ιδέα του στους τυφλούς, αναφέρει η mixanitouxronou.
O γάλλος αξιωματικός Σαρλ Μπαρμπιέ Πηγή φωτογραφίας: Wikimedia Commons
Ένας από τους πρώτους που έμαθαν το νέο σύστημα ήταν ένα 13χρονο αγόρι, στο Βασιλικό Ινστιτούτο για τους Τυφλούς. Εντυπωσιάστηκε από τις προοπτικές που έδινε, αλλά του φάνηκε υπερβολικά περίπλοκο και έτσι προσέφερε στον Μπαρμπιέ κάποιες ιδέες για την απλοποίηση και τη βελτίωση του. Ωστόσο, ο ψηλομύτης Μπαρμπιέ δεν δέχτηκε ευχάριστα τις υποδείξεις του, ενώ προσβλήθηκε από το ότι ένα μικρό αγόρι μπορούσε έστω να φανταστεί ότι έχε κάτι να προσφέρει. Όταν το αγόρι προσπάθησε διστακτικά να του δώσει εξηγήσεις, ο Μπαρμπιέ σηκώθηκε και βγήκε από την αίθουσα. Αρνήθηκε με οργή ακόμη και να σκεφτεί να κάνει αλλαγές.
Το αγόρι ήταν ο Λουί Μπράιγ. Αντί να απογοητευτεί, πείσμωσε και αποφάσισε να αναπτύξει τις ιδέες του μόνος του. Δούλεψε ακούραστα επί δύο χρόνια για να μετατρέψει τη γραφή στο σκοτάδι σ’ ένα πολύ πιο απλό σύστημα με τις μισές κουκκίδες. Επίσης, αποφάσισε να αντιπροσωπεύουν οι συνδυασμοί των κουκκίδων μονά γράμματα αντί για φθόγγους. Ήταν μόλις 15 χρόνων όταν ολοκλήρωσε το σύστημά του για να γράφουν οι τυφλοί.
«Αν δεν μπορέσω να ανακαλύψω ‘Έναν τρόπο να διαβάζω και να γράφω… θα αυτοκτονήσω», είχε γράψει ο Λουί Μπράιγ στο ημερολόγιο του
Ο Λουί Μπράιγ Πηγή φωτογραφίας: Youtube
Ο Μπράιγ περνούσε πολλές ώρες κάθε μέρα με μία τυχερή γραφίδα ποντάροντας ανάγλυφες κουκίδες, ενώ δούλευε για να βελτιώσει την ιδέα του Μπαρμπιέ. Το εργαλείο έμοιαζε πολύ με το σουβλί με το οποίο ο Μπράιγ έβγαλε κατά λάθος το ένα του μάτι όταν ήταν μόλις τριών ετών. Η πληγή μολύνθηκε και η μόλυνση επεκτάθηκε και στο άλλο μάτι του, αφήνοντάς τον τυφλό.
Παρά την άρνηση του Μπαρμπίε να συνεργαστεί, ο Μπράιγ αναγνώριζε πάντα τον ρόλο του στην ανάπτυξη του συστήματος, το οποίο έφτασε να χρησιμοποιείται από τους τυφλούς σε όλο τον κόσμο. Έτσι αποκαλύφθηκε ένας καινούργιος κόσμος στους ανθρώπους χωρίς όραση, που χάρη στην επιμονή του κατάφεραν να σπουδάσουν, να αποκτήσουν μόρφωση και να άρουν ένα αόρατο τοίχος που τους κρατούσε μακριά από τη λογοτεχνία, την ποίηση και την συγγραφή.
