Κάθε εχθρός ή αντίπαλος του Ερντογάν θα έχει την ίδια τύχη, φυλάκιση στην καλύτερη περίπτωση, θάνατος στη χειρότερη.
Την άποψη ότι η Τουρκία δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μία «δημοκρατική χώρα δυτικού τύπου» εκφράζει σε ανάλυσή του το think tank, Gatestone Institute, πραγματοποιώντας μία ιστορική αναδρομή στα πεπραγμένα των τουρκικών κυβερνήσεων και της άρχουσας πολιτικής τάξης της γειτονικής χώρας.
Όπως αναφέρει: Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες, οι πολίτες πηγαίνουν στα εκλογικά κέντρα την ημέρα των εκλογών - είτε πρόκειται για εθνικές εκλογές, είτε για εκλογές επιλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, είτε για αυτοδιοικητικές εκλογές - ψηφίζουν, γυρίζουν σπίτι τους για να παρακολουθήσουν ειδήσεις που αναφέρουν στα αποτελέσματα και να πάνε στην εργασία την επόμενη μέρα, μερικοί ευτυχείς, μερικοί απογοητευμένοι, αλλά όλοι βέβαιοι ότι θα ζήσουν ειρηνικά έως την επόμενη εκλογική διαδικασία.
Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει στην Τουρκία, όπου κάθε εκλογική διαδικασία μοιάζει περισσότερο με πόλεμο, παρά με έναν υγιή δημοκρατικό ανταγωνισμό.
Ένας λόγος είναι η πολιτική ταυτότητα που επικράτησε στα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν η Τουρκία προσπάθησε να γίνει μία χώρα με πολυκομματική εκπροσώπηση.
Οι μάχες μεταξύ του «εμείς» και του «αυτοί» συνεχίζονται από τότε έως και σήμερα.
Όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι υπάρχει μία κουλτούρα ελέγχου των λιγότερο εκπαιδευμένων μαζών (σ.σ.: στην Τουρκία η υποχρεωτική μέση εκπαίδευση είναι μόλις 6,5 χρόνια) και η προσπάθεια να μετατραπούν στους «εμείς».
Εάν αυτό δεν γίνει εφικτό τότε: α. κατατάσσονται αυτόματα στους μισητούς «άλλους» και β. ο βασικός στόχος είναι αυτοί οι «άλλοι» να εξαφανιστούν.
Από το 2002 και μετά, όταν την εξουσία ανέλαβε το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Recep Tayyip Erdogan αυτή η τακτική έχει ενισχυθεί και μάλιστα σε επίπεδα που πραγματικά τρομάζουν.
Καμία από τις διώξεις τις οποίες έχουν υποστεί οι δημοσιογράφοι που ανήκουν στην αντιπολίτευση δεν είναι συμπτωματική.
Τον Σεπτέμβριο του 2015, για παράδειγμα, μια οργισμένη ομάδα οπαδών του ΑΚΡ επιτέθηκε στο κεντρικό κτίριο της Hürriyet, της μεγαλύτερης εφημερίδας της Τουρκίας, η οποία ανήκει σε μία εταιρεία ΜΜΕ που ασκεί κριτική και αντιπολίτευση στον Erdogan.
Καταστρέφοντας τα παράθυρα του κτιρίου με μπαστούνια και πέτρες, το πλήθος φώναξε: «Allah-u aqbar» («Ο Θεός είναι μεγάλος»).
Σαν να είχε ξεκινήσει θρησκευτικός πόλεμος.
Στην πραγματικότητα, νόμιζαν ότι όντως ίσχυε κάτι τέτοιο, καθώς η Hürriyet εκείνη την εποχή στήριζε το κοσμικό κράτος και ως εκ τούτου ήταν «αντίθετη» με τις προθέσεις του Erdogan.
Για πολύ καιρό, οι δυνάμεις ασφαλείας θεωρούσαν ότι μόλις λίγοι αστυνομικοί ήταν αρκετοί για να προστατεύουν το κτήριο της εφημερίδας από τέτοιου είδους επιθέσεις.
Το πλήθος πήρε τη σημαία του Ομίλου Doğan (όμιλος ΜΜΕ στον οποίο ανήκει η Hürriyet) και την έκαψε.
Μετά από επανειλημμένες απαιτήσεις, έφθασαν περισσότερες αστυνομικές δυνάμεις για να προστατεύσου όσους βρίσκονταν μέσα στο κτήριο.
Ο αντιπρόεδρος του AKP στην Κωνσταντινούπολη και ο επικεφαλής του κλάδου νεολαίας του ΑΚΡ, Abdürrahim Boynukalın, βρίσκονταν στο πλήθος των επιτιθέμενων.
Ο ίδιος ανακοίνωσε στο λογαριασμό του στο Twitter: «Διαμαρτυρόμαστε για ψεύτικα νέα που δημοσιεύει η Hürriyet και απαγγέλλουμε το Κοράνιο για τους μάρτυρες μας».
Με απλά λόγια: επρόκειτο για μία Τζιχάντ που πραγματοποιούσε επίθεση ενάντια σε μία εφημερίδα.
Ένα μήνα αργότερα, ο Ahmet Hakan, αρθρογράφος Hürriyet και ένας παρουσιαστής στο CNN-Türk, έφθασε στο σπίτι του.
Τον Hakan είχαν ακολουθήσει από τον τηλεοπτικό σταθμό έως το σπίτι του τέσσερις άνδρες σε ένα μαύρο αυτοκίνητο, οι οποίοι του επιτέθηκαν.
Αποτέλεσμα τον ξυλοδαρμό του, μία σπασμένη μύτη και αρκετά κατάγματα.
Λίγους μόνο μήνες πριν από αυτά τα περιστατικά, ο Erdogan είχε κατηγορήσει τον ιδιοκτήτη της Hürriyet ότι ήταν "εραστής του πραξικοπήματος" και είχε περιγράψει τους δημοσιογράφους της εφημερίδας ως «τσαρλατάνους».
Τον Οκτώβριο του 2016, η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας ή η «Diyanet» εξέδωσε εγκύκλιο για τη δημιουργία «υποκαταστημάτων νεολαίας» που συνδέονται με τα δεκάδες χιλιάδες τζαμιά της χώρας.
Αρχικά, τα υποκαταστήματα νεολαίας σχηματίστηκαν σε 1.500 τζαμιά. Ωστόσο, σύμφωνα με το νέο σχέδιο, 20.000 τζαμιά θα έχουν υποκαταστήματα νεολαίας μέχρι το 2021.
Απώτερος στόχος 45.000 τζαμιά να δημιουργήσουν «υποκαταστήματα νεολαίας», ώστε να δημιουργηθεί και μία «πολιτοφυλακή των τζαμιών».
Έπειτα, υπάρχει η περίεργη περίπτωση της Alperen Hearths, μια άκρως υπέρ-Erdoğan ομάδα που διασυνδέει τον παντουρκικό ρατσισμό με τον ισλαμισμό, τον νεο-οθωμανισμό και τον αντισημιτισμό.
Το 2016, η Alperen απείλησε ότι θα καταστείλει με τη βία την ετήσια εκδήλωση του gay pride στην Κωνσταντινούπολη.
Ο επικεφαλής της Alperen της Κωνσταντινούπολης, Kürşat Mican, δήλωσε: «Οι εκφυλισμένοι δεν θα έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν τις φαντασιώσεις τους σε αυτή τη γη ...
Δεν είμαστε υπεύθυνοι για το τι θα συμβεί μετά από αυτό το σημείο ... Δεν θέλουμε οι άνθρωποι να γυρίζουν δεξιά και αριστερά μισόγυμνοι, με κρατώντας μπουκάλια με αλκοόλ σε αυτήν την ιερή πόλη που είναι ποτισμένη με το αίμα των προγόνων μας».
Τελικά μετά από άνωθεν εντολή από τη διοίκηση της Κωνσταντινούπολης, η εκδήλωση δεν έγινε ποτέ.
Μια άλλη φορά, το 2016, τα μέλη της Alperen διαμαρτυρήθηκαν έξω από μια από τις σημαντικότερες συναγωγές στην Κωνσταντινούπολη για να καταγγείλουν τα μέτρα ασφαλείας του Ισραήλ μετά από μια θανατηφόρα επίθεση στο Temple Mount που άφησε δύο ισραηλινούς αστυνομικούς νεκρούς.
«Αν αποτρέψετε την ελευθερία μας λατρείας εκεί [στο τζαμί al-Aqsa της Ιερουσαλήμ], τότε θα εμποδίσουμε την ελευθερία σας λατρείας εδώ [στη Συναγωγή Neve Shalom της Κωνσταντινούπολης]», ανέφερε ανακοίνωση του Alperen και προσέθετε «Οι Παλαιστίνιοι αδελφοί μας δεν μπορούν να προσευχηθούν εκεί».
Κάποιοι νεαροί της Alperen κλώτσησαν τις πόρτες της συναγωγής και άλλοι πέταξαν πέτρες στο κτίριο.
Τα πράγματα δεν είναι πιο ειρηνικά ούτε τώρα.
. Στις 31 Μαρτίου, όταν οι Τούρκοι πήγαν στις εκλογικές περιφέρειες για να εκλέξουν τους δημάρχους τους, η βία σε μία μόνο μέρα κόστισε έξι ζωές και άφησε 115 ανθρώπους τραυματισμένους από ραβδιά, μαχαίρια, σφαίρες και πυροβολισμούς.
Λίγες μέρες αργότερα, ο αριθμός των νεκρών αυξήθηκε.
Σε μια πιο θεαματική παράσταση βίας, οι οπαδοί του Erdoğan σχεδόν λιντσάρισαν τον Kemal Kılıçdaroğlu, ηγέτη του κύριου αντιπολιτευόμενου Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP).
Τον Απρίλιο, ο Kılıçdaroğlu πήγε σε μια μικρή πόλη στα περίχωρα της Άγκυρας για να παρακολουθήσει την κηδεία ενός στρατιώτη που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με τους Κούρδους αυτονομιστές.
Κατά τη διάρκεια της κηδείας, δέχθηκε επίθεση από ένα εθνικιστικό πλήθος και μεταφέρθηκε σε ένα κοντινό σπίτι για προστασία.
Αφού οδηγήθηκε σε ένα σπίτι, τα μέλη του όχλου το περικύκλωσαν και φώναζαν: "Ας κάψουμε το σπίτι!"
Ο άνδρας που επιτέθηκε στον ηγέτη της αντιπολίτευσης, όπως μαθεύτηκε αργότερα ήταν επίσημο μέλος του AKP.
Ο επιτιθέμενος Osman Sarıgün, μετά από σύντομη κράτηση, απελευθερώθηκε αμέσως.
Την επόμενη μέρα ήταν ήρωας.
Τα κοπάδια των οπαδών του Erdoğan έσπευσαν στο αγρόκτημα του για να φιλήσουν τα χέρια του με το σικελικό "baccio la mano" τρόπο, υποβάλλοντας τον απόλυτο σεβασμό τους για την επίθεσή του εναντίον του ηγέτη της αντιπολίτευσης.
Προφανώς, κάθε ατιμώρητη περίπτωση πολιτικής βίας που διαπράχθηκε εξ ονόματος της κυρίαρχης κρατικής ιδεολογίας (ισλαμισμός) και του ιεραρχικά ηγέτη της (Erdoğan) ενθαρρύνει την επόμενη.
Τον Μάιο ένας δημοσιογράφος που επέκρινε την κυβέρνηση του Erdogan και τους εθνικιστές συμμάχους του νοσηλεύτηκε μετά από επίθεση που δέχθηκε έξω από το σπίτι του.
Η εφημερίδα Yeniçağ ανέφερε ότι ο αρθρογράφος Yavuz Selim Demirağ είχε ξυλοκοπηθεί από πέντε ή έξι άτομα που κρατούσαν μπαστούνια του μπέιζμπολ, αφού εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή.
Οι επιτιθέμενοι έφυγαν από το σημείο της επίθεσης με αυτοκίνητο.
Όλα πήγαν θαυμάσια για την Göknur Damat, 34χρονη ειδήμονα ομορφιάς που είχε διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού.
Το 2017, εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή και, με έκπληξη, είπε στο κοινό ότι οι γιατροί της είπαν ότι δεν θα ζήσει περισσότερο από έξι μήνες.
Κέρδισε τις ευχαριστίες του Erdogan (και των άλλων ανθρώπων) και έλαβε μια πρόσκληση να συναντηθεί με τον πρόεδρο, ο οποίος στη συνέχεια ανακοίνωσε ότι την «υιοθέτησε».
Ήταν τώρα η «επίσημη αγαπημένη» όλων των υποστηρικτών του AKP. Η επιχείρησή της ευημερούσε και, ακόμα καλύτερα, η Damat κέρδισε με θαυμασμό την πάλη της κατά του καρκίνου.
Πρόσφατα, ωστόσο, έκανε ένα λάθος.
Δώρισε 20 λίρες (περίπου 3,50 δολάρια) στην προεκλογική εκστρατεία του υποψηφίου της αντιπολίτευσης που ήταν υποψήφιος για δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης.
Ακόμη χειρότερα, η δωρεά της έγινε γνωστή και επομένως χιλιάδες οπαδοί του Erdogan έθεσαν το ερώτημα «πώς είναι δυνατό η εκλεκτή του προέδρου να χρηματοδοτεί την αντιπολίτευση;».
Πρόσφατα, όταν βγήκε από το σπίτι της, πλησίασε ένας άγνωστος άντρας της, ρώτησε: «Νομίζεις ότι είσαι γενναία;» και τη μαχαίρωσε στο πόδι.
Ο επιτιθέμενος, όπως και πολλοί άλλοι σαν αυτόν, δεν έχει βρεθεί ακόμη.
Η Τουρκία ποτέ δεν ήταν Δανία ή Νορβηγία σε πολιτική ωριμότητα, ανοχή και πολιτισμό, αλλά πλησιάζει επικίνδυνα στο να γίνει όμοια με κάποιων από τους γείτονές της στα νότια ή ανατολικά της σύνορα…».
