Του Μάνου Χατζηγιάννη
Στις 26 Μαϊου η ελληνική κάλπη έδειξε 9 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Σχεδόν ένα μήνα μετά, χθες, η τουρκική κάλπη έδειξε την ίδια διαφορά μεταξύ του “next best thing” της τουρκικής πολιτικής σκηνής, Ιμάμογλου, και του υποψηφίου του απολυταρχικού κυβερνώντος κόμματος του Ερντογάν.
Μπορούν να συγκριθούν αυτά τα δύο...9άρια;
Μάλλον όχι.. Γιατί από την μια ο Έλληνας ψηφίζει με την λογική του “και ο μήνας έχει εννιά”, ενώ ο Τούρκος ψήφισε “στις 9 του μακαρίτη”...
Την ελευθερία την εκτιμούν αυτοί που δεν την έχουν. Και στην Τουρκία την έχουν απωλέσει εν πολλοίς τα τελευταία χρόνια. Εμείς εδώ την έχουμε -έστω και κατ' επίφασιν-αλλά την υπερεκτιμούμε και αδυνατούμε να την διαχειριστούμε.
Στην Τουρκία διψούσαν για δημοκρατία και το έδειξαν. Αλλά είχαν να πιστέψουν και σε κάποιο πρόσωπο που φαίνεται πως μπορεί να κάνει την διαφορά, να βγεί μπροστά και να έρθει σε κόντρα με το κατεστημένο του “σουλτάνου”.
Στην Ελλάδα ψηφίζουμε-και έτσι δυστυχώς επιπόλαια θα ψηφίσουμε πάλι σε λίγες μέρες- με την λογική του μη χείρον βέλτιστον και με γνώμονα την οργή για τους προηγούμενους εξουσιαστές.
Η γελοιότητα της ελληνικής εκλογικής αναμέτρησης φαίνεται ολοκάθαρα σε ένα μόνο πράγμα. Το 2015 με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν σαρωτική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ οι Νεοδημοκράτες τρομοκρατούσαν τον κόσμο πως θα έρθει η Αριστερά και θα τους πάρει τα σπίτια, τις περιουσίες κλπ. Μόνο ότι θα τους βάλει σε γκουλανγκ δεν έλεγαν...
Σήμερα 4 χρόνια μετά στο ελληνικό “Καμελοτ” η ψευτοΑριστερά του Τσίπρα και της ελλεινής του στρογγυλής της τραπέζης έχει εξαπολύσει έναν λυσσαλέο αγώνα να πείσει πως αν έρθει ο Μητσοτάκης θα γίνουμε σκλάβοι, θα απολυθούμε, θα καταστραφούν οι ζωές μας κλπ.
Η πολιτική φαιδρότητα στο μεγαλείο της και από τις δύο πλευρές.
Με τέτοιους πολιτικούς μπροστάρηδες χωρίς όραμα, όμηρους της πολιτικής παρακμής, λοιπόν πως ο λαός να μην απαξιώνει συστηματικά το πολιτικό σύστημα;
Η ψήφος στις ελληνικές εκλογές σχεδόν πάντα ήταν ψήφος καταδίκης.
Αντίθετα η χθεσινή ψήφος στην Τουρκία ήταν ψήφος ελπίδας.
Οι Κωνσταντινοπολίτες είδαν τον Ιμάμογλου ως κύριο αμφισβητία της πολιτικής Ερντογάν. Τους φάνηκε ικανός και κυρίως γενναίος-σε αυτήν την Τουρκία- για να οδηγήσει την εξουσία σε άλλα κομμάτια του πολιτικού φάσματος.
Οι 9 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά στη νίκη του σε σύγκριση με τις εκλογές της 31ης Μαρτίου είναι μια αντίδραση στην αδικία που διαπράχθηκε μετά την πρώτη ψηφοφορία. Ο λαός της Τουρκίας δεν είναι ούτε ένας «ευγενής, εκλεκτός ή θεϊκός» λαός, όπως βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε του λόγου μας, γαντζωμένοι στα ρετάλια της παλιάς μας δόξας.
Οι τσέπες και η συνείδηση έδωσαν την νίκη στον Ιμάμογλου.Οι τσέπες του τουρκικού λαού, που υπέστησαν ισχυρό οικονομικό πλήγμα, και η συνείδησή τους μετά την άδικη ακύρωση των εκλογών της 31ης Μαρτίου.
Οι Τούρκοι ψηφοφόροι μάς δίδαξαν πως μπορεί να γίνει...επανάσταση μέσα από την κάλπη και όχι με νταούλια και βιολιά στο Σύνταγμα σχίζοντας μνημόνια.... και καλτσόν μαζί!!!
Οι Τούρκοι ψηφοφόροι μάς δίδαξαν πως σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου στο οποίο μία ομάδα παίζει και τα δύο ημίχρονα του αγώνα με το διαιτητή “μιλημένο”, αν υπάρξει η απαραίτητη βούληση και ενέργεια, το αουτσάιντερ μπορεί ακόμα να κερδίσει!
Αντιθέτως στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες πολιτικοί αρχηγοί περιμένουν την σειρά τους να γίνουν πρωθυπουργοί. Κι ο ένας αποδεικνύεται χειρότερος από τον άλλον! Γιατί δεν παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό αλλά πολιτεύονται με την λογική της φθοράς του αντιπάλου και την παραδοσιακή πολιτική του 'ώριμου φρούτου” γνωρίζοντας πως ο ελληνικός λαός ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ όταν μπαίνει στο παραβάν!
Ο Ερντογάν έχει χάσει την μεσαία τάξη, τους συντηρητικούς, αλλά και τις μειονότητες.
Τα βήματά του για την ενίσχυση της εξουσίας του, όπως η μετατροπή της Τουρκίας σε εκτελεστική προεδρία, η συμμαχία με τον τουρκικό εθνικιστικό ΜΗΡ και οι επαναληπτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη, έχουν ανατραπεί όλα, και το μονοπώλιο εξουσίας στους συντηρητικούς κύκλους ήδη διαβρώνεται.
Αν το κόμμα του Ερντογάν αποδεχόταν το αποτέλεσμα στις 31 Μαρτίου, θα είχε χάσει μόνο την Κωνσταντινούπολη. Με τη χθεσινή ήττα, αποδείχτηκε πως πήγε για τα διπλά αλλά ξέμεινε με το τίποτα!
Η Τουρκική δημοκρατία απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί πρότυπο. Παρά ταύτα έχει κάτι που την ξεχωρίζει από την ελληνική. Οι εκλογές στην Τουρκία είναι άδικες, αλλά ανταγωνιστικές. Στην Ελλάδα της εκλογικής προσωποκρατίας και της πόλωσης έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει πολιτικός ανταγωνισμός και ζούμε στην καφενειακή γελοιότητα του Πολάκη, του Άδωνι και των λοιπών πρωταγωνιστών στο ελληνικό πολιτικό θέατρο σκιών.
