Του Μάνου Χατζηγιάννη
"Ευτυχώς που η πατρίς δικαιώνεται, σε ταβέρνες πλατείες κι αλάνες", τραγουδάει εδώ και χρόνια ο γενεθλιάζων την περασμένη Παρασκευή Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Χθες γέμισε το Καλλιμάρμαρο και χιλιάδες κόσμου ρίγησε υπό τις νότες των συνθέσεων του Μίκη. Ήταν τόσο συγκινητικό να βλέπεις έστω για κάποιες ώρες τους Έλληνες ενωμένους, όχι σαν ονειροπαρμένη μάζα, αλλά σαν φευγαλέα ανάμνηση των λαμπρών ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της φυλής μας τα οποία αναδύθηκαν εύοσμα από την μουσική και την ποίηση, αλλά που όμως με την λήξη της συναυλίας έσβησαν σαν κάποιος να έκλεισε τον διακόπτη επαναφέροντάς μας στην εξευτελιστική κοινωνικόηθική μας συσκότιση.
Και η εθνική υπερηφάνεια αντικαταστάθηκε για ακόμη μια φορά από την ελληνική μιζέρια που άφησε ένα Παναθηναϊκό στάδιο γεμάτο αφρολέξ για τα οπίσθια, άδεια μπουκαλάκια νερό και άλλα “δώρα”... Είναι αυτή η Ελλάδα;
Αργότερα, μετά τα μεσάνυχτα, για όσους έμειναν ξύπνιοι ένας νεαρός μελαψός κύριος ντυμένος στα μπλε και με την Ακρόπολη ραμμένη στην φόδρα και στην καρδιά του κατακτούσε και επισήμως τον κόσμο του αθλητισμού. Στην συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία του μίλησε για Θεό, για οικογένεια και για Ελλάδα. Και σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε όλοι οι Έλληνες λίγους πόντους ψηλότεροι!
Μα και για αυτόν τον απίθανο τύπο από τα Σεπόλια που απέδειξε πως το παραμύθι μπορεί να γίνει πραγματικότητα, υπήρξαν δύο ήδη Ελλήνων που τον μισούν. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή τους θυμίζει πόσο μίζεροι είναι οι ίδιοι σερνώμενοι σαν τρωγλοδύτες μιας αξιολύπητης ζήσης στα μνήματα της αλλοτινής μας δόξας; Ή μήπως επειδή τους δείχνει πως η αντίσταση έχει και άλλο δρόμο, την λεωφόρο της επιτυχίας;
Ποιος θα ξεχάσει την δήλωση του γενικού γραμματέα της Χρυσής Αυγής πριν από κάποια χρόνια: «Και σε έναν χιμπατζή αν δώσεις μια μπάλα δεν θα την πιάσει;»! Είναι αυτή η Ελλάδα;
Κι ενώ ο εθνικός μας Γιάννης, που αν μας δώσει το μετάλλιο στο Παγκόσμιο θα παραμείνει εθνικός, αλλιώς θα γίνει...κολοκύθα στην σταχτομπούτια λογική του νεοΈλληνα, μιλούσε για οικογένεια και πατρίδα, κάποιοι άλλοι συνομήλικοί του πάνω κάτω, τα έριχναν όλα στην χοάνη του μεταμοντερνισμού και της απαξίωσης πιστοί στην αρχαιοελληνική ρήση-την οποία ανάθεμα κι αν γνωρίζουν- «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γαρ ἀπονθήσκομεν». H συνειδητότητα αυτών των παιδιών να δηλώνουν απάτριδες άεργοι είναι πιο ανησυχητική κι από τα τσιτάτα στα πανό τους.
Η περίπτωση του Αντετοκούμπο όμως διαψεύδει κάθε τσιτάτο σε αναρχικό πανό. Ο μικρός Γιάννης από τα Σεπόλια απέδειξε πως ακόμη και σε αυτήν την Ελλάδα, με τα μύρια όσα προβλήματα, μπορεί ένα παιδί από το απόλυτο τίποτα να φτάσει στα πάντα. Η συνταγή γνωστή. Αλλά δυσκολοχώνευτη για τα ρετάλια του ψευτοαναρχισμού. Απλά επειδή η ιστορία του Γιάννη τους χαλάει την σούπα της αμφισβήτησης του κατεστημένου που δήθεν πνίγει την ελπίδα των νέων!
Ο διαφορετικός Γιάννης για όλους αυτούς τους “υποστηρικτές της διαφορετικότητας” είναι μεγαλύτερη απειλή από το ίδιο το κατεστημένο. Απλούστατα γιατί είναι ζωντανό παράδειγμα της αποτυχημένης θεωρίας τους !
Γιατί να ζούμε σε δύο Έλλαδες; Γιατί όμως πρέπει να υποβαλλόμαστε σε αυτό το κρύο ντουζ; Γιατί από την περηφάνια να περνάμε με ταχύτητα φωτός στον εμετό;
Πόση παιδεία θέλει να μαζέψεις το μπουκαλάκι το νερό σου από το Καλλιμάρμαρο; Πόσοι δάσκαλοι χρειάζονται να δώσουν σε αυτά τα παιδιά να καταλάβουν πως η ζωή δεν είναι απλά “ό,τι φάμε , ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ... μας”;
Ανάπηροι ψυχικά, ασυνείδητοι κρετίνοι, και οι μεν και οι δε, δείγμα μιας Ελλάδας που όλοι νομίζουμε πως πεθαίνει αλλά τελικά ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει καμιά ηθική φοβέρα και μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την ανίερη “δόξα” τραβά.
Αυτή είναι η μία Ελλάδα, η οποιά σαν άλλος Φάουστ πούλησε στο θεό της κατεργαριάς ή της επαναστατημένης μπουρδολογίας την ψυχή της για λίγα χρόνια ευημερίας.
Υπάρχει όμως και η άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα του Γιάννη, της Άννας Κορακάκη που διεκρίθη ξανά, η Ελλάδα της πρωτοποριακής εφεύρεσης για τυφλούς από μαθητές Γυμνασίου στη Σάμο και τόσων άλλων παραδειγμάτων από διάφορους χώρους σε καθημερινή βάση.
Το όπλο της Άννας, το διάπλατο χαμόγελο το Γιάννη, τα ντροπαλά μάτια των παιδιών-εφευρετών πρέπει να σκοτώσουν αυτές τις νοοτροπίες για να σωθεί η Ελλάδα. Μόνο τα όπλα της Άννας, του Γιάννη και κάθε άλλου παιδιού που παλεύει με τις αντιξοότητες θα νικήσουν την κουτοπονηριά των κρετίνων ραγιάδων, οι οποίοι βρήκαν αφορμή τα μνημόνια για να κουκουλώσουν με σαθρά επιχειρήματα την σαπίλα της ψυχής τους!
Ο Γιάννης, η Άννα και κάποιοι ακόμη αποδεικνύουν πως η ελληνική κοινωνία έχει ακόμη αντισώματα στην καφρίλα που πολιορκεί επί χρόνια το DNA του ελληνικού λαού. Ας παραδειγματιστούμε όλοι για να πάψει η πατρίδα να...δικαιώνεται μονάχα σε ταβέρνες και πλατείες...
