Οι λόγοι μίας τέτοιας απόφασης είναι πάρα πολλοί και διαφορετικοί.
Με γοργούς ρυθμούς προχωρά το μεγαλεπήβολο σχέδιο της Αιγύπτου για τη μεταφορά της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας από το Κάιρο 50 χλμ. ανατολικότερα προς την έρημο, προς την περιοχή του Καναλιού του Σουέζ. Ο Πρόεδρος Άμπντελ Φατάχ Αλ Σίσι επιθυμεί να πραγματοποιήσει τα επίσημα εγκαίνια της πόλης τον Ιούλιο του 2020 και το χτίσιμο της νέας πρωτεύουσας προχωρά ταχύτατα.
Η νέα διοικητική πρωτεύουσα θα βρίσκεται μεταξύ του Καΐρου και της περιοχής του Καναλιού του Σουέζ και οι αρμόδιες αρχές εργάζονται πυρετωδώς για την ολοκλήρωση όλων των έργων. Ωστόσο το όνομά της δεν έχει ακόμα αποφασιστεί.
Την ίδια πρόθεση έχει και η Ινδονησία, η οποία σχεδιάζει να μεταφέρει την πρωτεύουσά της από την αχανή και πολύβουη Τζακάρτα στην ήσυχη Παλανγκαράγια των 258.000 κατοίκων, στο νησί Βόρνεο.
Η μεταφορά υπολογίζεται να διαρκέσει δέκα χρόνια αλλά έχει κριθεί απαραίτητη για πολλούς λόγους: Ένας είναι σίγουρα το τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Τζακάρτι –ίσως πρόκειται για τα χειρότερα μποτιλιαρίσματα στην Ασία. Ένας όμως πιο βασικός λόγος είναι ότι το 40% της νυν πρωτεύουσας βρίσκεται κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα με πλημμύρες. Επίσης, λόγω της γεωγραφικής θέσης και μορφολογίας της, η Παλανγκαράγια είναι καλύτερα προστατευμένη από σεισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων, σε αντίθεση με άλλα σημεία της χώρας.
Μια πρακτική που έχουν ακολουθήσει κι άλλες χώρες
Πολλές χώρες μετέφεραν τις πρωτεύουσές τους από παραθαλάσσιες περιοχές στην ενδοχώρα ώστε να είναι καλύτερα προστατευμένες από αποικιακές δυνάμεις ή απλώς γιατί ήθελαν μια νέα αρχή.
Στον 20ο αιώνα αρκετές χώρες κατά περιόδους μετέφεραν τις πρωτεύουσές τους. Για παράδειγμα η Βραζιλία από το Ρίο στη Μπραζίλια. Το Πακιστάν από το Καράτσι στο Ισλαμαπάντ, η Τανζανία από το Νταρ ες Σαλάμ στη Ντοντόμα, η Μιανμάρ από το Ρανγκούν στο Νέπιντο.
Μια νέα αρχή ήθελε και η Γερμανία μετά την Επανένωση, οπότε η πρωτεύουσα της Δυτικής Γερμανίας μεταφέρθηκε από τη Βόννη στο Βερολίνο, το οποίο έγινε η πρωτεύουσα της Επανενωμένης Ομοσπονδιακής Γερμανίας.
Και σε άλλες χώρες, αν όχι όλα τα κυβερνητικά κτήρια, τουλάχιστον μέρος αυτών, έχει μεταφερθεί σε μικρότερες πόλεις. Μια τέτοια πρακτική έχουν επιλέξει η Δανία, η Νορβηγία, το Μεξικό, η Νότια Κορέα, η Μαλαισία.
Το γεγονός αυτό στην πράξη έχει αλλάξει πολύ και τον τρόπο εργασίας μεταξύ υπηρεσιών που έχουν δύο έδρες. Για παράδειγμα οι κλασικές συσκέψεις σε γραφείο έχουν δώσει τη θέση τους στις βιντεοκλήσεις, ενώ μεγάλο μέρος της εσωτερικής επικοινωνίας γίνεται μέσω email και τηλεφώνου. Έτσι κάπως καταπολεμάται η ατέρμονη γραφειοκρατία ενώ για πολλούς υπαλλήλους είναι πιο εύκολο να βρουν οικονομικά διαμερίσματα και μια καλύτερη ποιότητα ζωής σε μικρές πόλεις.
