Υποψήφια ευρωβουλευτής στηρίζει με πάθος τα νέα ήθη που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ζητάει την πλήρη κατάλυση του θεσμού της οικογένειας.
Τις προτεραιότητές της ως υποψήφια ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων η Στέλλα Μπελιά τονίζοντας ότι θέτει υποψηφιότητα για να δώσει μια ξεκάθαρη φωνή στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, και να μην κρύβεται, για ένα καλύτερο μέλλον για όλα τα παιδιά, χωρίς διακρίσεις και ανισότητες, για τους συναδέλφους της εκπαιδευτικούς, που βλέπουν τη δουλειά τους να απαξιώνεται, εξαιτίας συγκεκριμένων πολιτικών.
Επισημαίνει ως σημεία αιχμής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στην Ευρώπη το γάμο και την τεκνοθεσία, προτείνοντας να ισχύουν οι ίδιοι νόμοι σε κάθε κράτος-μέλος, ώστε να μην χάνει ένα παιδί την έννομη σχέση με τον γονιό του, όταν μετακινείται από χώρα σε χώρα.
Η Στέλλα Μπελιά είναι πρόεδρος στην οργάνωση «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο», προϊσταμένη στο 9ο Νηπιαγωγείο Κορυδαλλού και υποψήφια ευρωβουλευτής -για πρώτη φορά- με τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Επίσης, είναι πρόεδρος στο Σύλλογο Εκπαιδευτικών Α'/θμιας Εκπαίδευσης Κορυδαλλού-Αγ. Βαρβάρας και ταμίας του παραρτήματος της ΟΜΕΡ Αθήνας-(Παγκόσμια Οργάνωση για την Προσχολική Εκπαίδευση).
Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης που παραχώρησε η Στέλλα Μπελιά στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:
Ερ: Τι σας ώθησε να θέσετε υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές; Γιατί με το ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία;
Απ: Θεώρησα εξαιρετικά τιμητική την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχω σε αυτή την εκλογική διαδικασία και δεν σας κρύβω, ότι με αιφνιδίασε. Δεν ήταν κάτι που το είχα σκεφτεί ή δρομολογήσει με κάποιο τρόπο.
Παρά τον τιμητικό χαρακτήρα της πρότασης δεν την αποδέχτηκα αβασάνιστα και αβίαστα. Τη σκέφτηκα, τη συζήτησα με την οικογένειά μου και τελικά είπα το ναι για πολλούς λόγους. Γιατί ένιωσα, ότι το όφειλα αυτό το «ναι» σε πολλούς ανθρώπους. Στους ανθρώπους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, για να τους δώσω ένα πρόσωπο και μια ξεκάθαρη φωνή στον δημόσιο και στον πολιτικό βίο, να μην κρύβεται και ταυτόχρονα να μπορεί να ανασκευάσει την εικόνα του ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπου, που έχτισαν συστηματικά τα ΜΜΕ ως μιας απολιτίκ και γκροτέσκας φιγούρας, μιας καρικατούρας.
Το όφειλα στα παιδιά, όχι μόνο στα παιδιά μου και στους μαθητές μου, αλλά και σε όλα τα παιδιά, για να τους δώσω, στο βαθμό που περνάει από το χέρι μου, ένα παρόν και ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που τους ετοιμάζουν οι νεοφιλελεύθερες και φασιστικές πολιτικές, μπαίνοντας πιο δυναμικά στον αγώνα για αλλαγές κοινωνικές, αλλά και θεσμικές, ώστε να μην καταπατούνται τα δικαιώματα κάποιων παιδιών και να διατηρούνται πάση θυσία τα προνόμια κάποιων άλλων. Να μην βιώνουν κάποια παιδιά διακρίσεις, που συνδέονται με το φύλο, τη φυλή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου- τη δική τους ή των γονιών τους.
Το όφειλα στις συναδέλφους μου και τους συναδέλφους μου νηπιαγωγούς και γενικότερα εκπαιδευτικούς, που μαζί όλα αυτά τα χρόνια παλεύουμε για ένα δωρεάν δημόσιο σχολείο, συμπεριληπτικό και αποτελεσματικό. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε το κοινωνικό μας στάτους, το οποίο πάντα ήταν αντιστρόφως ανάλογο με το έργο που παράγουμε, να κατακρημνίζεται και η δουλειά μας να απαξιώνεται εξαιτίας συγκεκριμένων πολιτικών.
Τέλος, το όφειλα και σε εμένα για να τηρήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου, ότι δεν θα παραχωρήσω ποτέ ξανά το ζωτικό μου χώρο. Δεν θα αφήσω κανέναν να μιλήσει για μένα, χωρίς να του έχω η ίδια δώσει αυτό το δικαίωμα, λέγοντας με αυτό τον τρόπο όχι σε κάθε είδους διαμεσολαβητές ακόμα και στους καλοπροαίρετους.
Δεν θα μπορούσα να συμπορευτώ με ένα κόμμα μη αριστερό. Αναγνωρίζω ως φυσικό πολιτικό μου χώρο την αριστερά και κάθε τι προοδευτικό, με θετικό κοινωνικά πρόσημο, με στοχεύσεις, συμμαχίες, προέλευση, αναφορά και δείγμα γραφής σε κινήματα, την κοινωνία των πολιτών, δημοκρατικά ιδεώδη, στον ανθρωπισμό, σε αξίες. Στην παρούσα πραγματικότητα, όλα αυτά τα εκφράζει ως ένα βαθμό ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα μεγάλο συν του στη δεδομένη χρονική στιγμή: αντί να επιμείνει στον σεπαρετισμό και τον κατακερματισμό της αριστεράς, επιχειρεί να την ενώσει για να μπορέσει να αντιπαλέψει στα ίσα το θηρίο του φασισμού και του φιλελευθερισμού, που επίσης θρέφει τον φασισμό για δικούς του λόγους
Ερ: Πού οφείλεται, κατά τη γνώμη σας, η άνοδος ακροδεξιών και ρατσιστικών κομμάτων στην Ευρώπη;
Απ: Στις αστοχίες, τις αδυναμίες, τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, και την ατολμία της αστικής δημοκρατίας, σε καιροσκόπους, οι οποίοι την ώρα της οικονομικής κρίσης βρήκαν γόνιμο έδαφος να αναπτυχθούν και να απλωθούν σε πολλά παιδιά, και όχι μόνο στο επιχειρηματικό, αλλά και στην αδυναμία της αριστεράς να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις και λύσεις. Την αδυναμία, για παράδειγμα, της αριστεράς στην Ιταλία, η οποία κατακερματισμένη σήμερα απειλείται ακόμα και με μη εκπροσώπηση, την αδυναμία της αριστεράς στη Γαλλία, που έκανε τον κόσμο να την απαξιώσει κλπ.
Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης και κάτω από το βάρος του προσφυγικού ζητήματος ο φασισμός -που ας μη το ξεχνάμε αυτό έχει λαϊκό έρισμα- απαντά στα ίδια ακριβώς ερωτήματα, που καλείται να δώσει απάντηση και η αριστερά, όμως με διαφορετικό και εκ του πονηρού τρόπο, ώστε να τον αποπροσανατολίσει να τον στρέψει να χτυπήσει εκεί που δεν είναι ο εχθρός του για να διατηρήσει ο πραγματικός εχθρός τον πλούτο του και τα προνόμια του. Απαντά ας πούμε στην ανεργία και στη φτώχια, λέγοντας ότι «ο εχθρός σου είναι ο πρόσφυγας και ο μετανάστης, που σου παίρνει τη δουλειά και τα επιδόματα». Πρέπει να κατανοήσουμε καλά αυτό το παιχνίδι και να κάνουμε σαφές σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, ότι για τη φτώχια και το άδειο ψυγείο, για την ανεργία και την κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη εργασία δεν φταίει ο πρόσφυγας ή ο μετανάστης αλλά όλοι αυτοί που πλουτίζουν από τη δουλειά των ντόπιων, των μεταναστών και των προσφύγων. Εδώ είναι χρέος μας να αναδείξουμε ως αριστερά και ως αριστερές και αριστεροί τον πραγματικό εχθρό και να μην «χαρίσουμε» στους φασίστες ανθρώπους που ταξικά και κοινωνικά μπορούν και πρέπει να είναι δίπλα μας στους αγώνες.
Επίσης, προϋπήρξε και μια σειρά από γενιές πολιτικών, από πολιτικές, από κυβερνήσεις ανά την Ευρώπη και την Ελλάδα, από μέσα ενημέρωσης και εκπαιδευτικά συστήματα που όλα μαζί συνέβαλαν, επένδυσαν, απευθύνθηκαν, τόνισαν το θυμικό. Καλλιέργησαν υπάκουα άτομα για να απαξιώνουν την πολιτική. Γι' αυτό και είναι πολύ επικίνδυνη η ακροδεξιά. Επιδιώκει και με ιστορικό αποχαρακτηρισμό και με ιστορικές ανακρίβειες να πείσει και να μετατρέψει τους ανθρώπους σε όντα έτοιμα να δεχτούν, να υποταχθούν, να «καταπιούν αμάσητα» όλα όσα λέει.
Ερ: Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα εκπροσωπείται στο ευρωκοινοβούλιο;
Απ: Δεν εκπροσωπείται συντεταγμένα, σαν πολιτική οικογένεια, σαν κάτι ενιαίο. Υπάρχουν τομείς στα επιμέρους πολιτικά κόμματα των χωρών-μελών, σε ευρωπαϊκές οικογένειες κομμάτων και υπάρχουν και ανοιχτά, ορατά, φανερά και εκπρόσωποι-ευρωβουλευτές και ηγέτες χωρών της Ευρώπης, της για παράδειγμα οι πρωθυπουργοί του Βελγίου, του Λουξεμβούργου, της Σερβίας, της Ιρλανδίας.
Δεν θεωρώ τυχαία την πολιτική επιλογή να υπάρχουν ως υποψήφιοι εκπρόσωποι και μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας σε εκλογικούς συνδυασμούς και ψηφοδέλτια, άσχετα αν αυτό γίνεται ορατά, λιγότερο ή και καθόλου ορατά.
Ερ: Ποια είναι τα μείζονα ζητήματα, που αφορούν τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στην Ευρώπη;
Απ: Σε μια Ευρώπη, όπου κάθε χώρα μέλος διατηρεί το δικό της νομικό πλαίσιο και δεν έχουμε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό δίκαιο στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένα πρώτο ζητούμενο είναι οι νομοθεσίες των επιμέρους κρατών να εκσυγχρονιστούν και να αποκτήσουμε θετικότερες νομοθετικές ρυθμίσεις σε όλα τα κράτη μέλη. Ο γάμος και η τεκνοθεσία για όλους είναι δύο σημεία αιχμής. Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε ίδιες νομοθεσίες για αυτά τα ζητήματα σε όλα τα κράτη μέλη, ώστε να μην χάνει ένα παιδί την έννομη σχέση με τον γονιό του όταν μετακινείται από χώρα σε χώρα. Ο νόμος εκπαιδεύει και φέρνει κοινωνικές αλλαγές, οπότε θέλουμε σαφές νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο να δίνει ίσα δικαιώματα σε όλους και να μην κάνει τους ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπους πολίτες β' κατηγορίας με όλες τις υποχρεώσεις των άλλων πολιτών αλλά με λιγότερα δικαιώματα από τους άλλους.
