Εικόνα διάλυσης από το άλλοτε ένδοξο Ολυμπιακό Στάδιο.
Λάσπη, στάσιμα νερά, πεταμένα κλαδιά δέντρων και ένα κάρο σκουπίδια συνθέτουν την εικόνα που συναντά ο επισκέπτης στον περιβάλλοντα χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου.
Στο συγκεκριμένο χώρο πριν από 15 χρόνια χτυπούσε η καρδιά των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, στον περιβάλλοντα χώρο του σταδίου σήμα - κατατεθέν της μεγαλύτερης και λαμπρότερης διοργάνωσης που φιλοξένησε ποτέ αυτή η χώρα.
Με μια τελετή έναρξης που αποθεώθηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. «Εντυπωσιακο», «μαγευτικό», «μοναδικό», ήταν μερικοί μόνο από τους επιθετικούς προσδιορισμούς που κοσμούσαν τα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων. Και σήμερα; Κάτω από την εξαίσια, τη μοναδική στέγη Καλατραβα, με τα εκπληκτικά της πτερύγια και τον πανέμορφο σκελετό της, δεσπόζει η παρακμή.
Τσαλαβουτα μέσα στα λιμνάζοντα νερά, μέσα σε ένα διπλό δαχτυλίδι νερού και δέντρων. Σε αυτή τη θολωτή κατασκευή που αναπτύσσεται σε καμπύλη κατά μήκος το βορείου άκρου του περιβάλλοντος χώρου, έρχεσαι σε επαφή Οχι με το Ολυμπιακό πνεύμα αλλα με μικρές εστίες μολύνσεως. Σκουπίδια, κομμένα και παρατημένα κλαδιά δέντρων, σπασμένα φωτιστικά, περιττώματα τετραπόδων φίλων παραμονεύουν σε κάθε σου βήμα και εσυ επισκέπτη, αντί να κοιτάς ψηλά είσαι αναγκασμένος να έχεις το βλέμμα σου καρφωμένο στο έδαφος. Φταίει το κράτος ; Φταίει. Φταίμε όμως και εμείς που είμαστε εθισμένοι στο να καταστραφούμε αυτό που θαυμάζουμε. Αυτοί είμαστε.
