Γράφει ο Ferghane Azihari για το The Mises Institute
Μια ορισμένη νοσταλγική άποψη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συνέβαλε στην προώθηση της ιδέας ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απαραίτητη για την ευημερία και την επιτυχία της Ευρώπης. Αλλά μια πιο προσεκτική ματιά στην ήπειρο ακυρώνει τη σχέση μεταξύ ευημερίας και προσχώρησης στην Ευρώπη των Βρυξελλών. Μεταξύ των πλουσιότερων ευρωπαϊκών χωρών είναι οι χώρες εκτός της Ένωσης. Αυτό συμβαίνει στην Ελβετία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία και το Λιχτενστάιν.
Ούτε υπάρχει σχέση μεταξύ του πλούτου μιας χώρας και της συμμετοχής της σε μεγάλες πολιτικές ομάδες σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκτός από τις ήδη αναφερθείσες περιοχές, πολλά μέρη συνδυάζουν μικρότητα και πλούτο, όπως δείχνουν η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν, η Νότια Κορέα και η Νέα Ζηλανδία.
Δυστυχώς για τους υποστηρικτές μιας πολιτικής της Ευρώπης, η ιστορική άνοδος του ευρωπαϊκού πολιτισμού απεικονίζει επίσης το αντίθετο της αυτοκρατορικής αφήγησης. Ο Αμερικανός ιστορικός David Landes υπενθύμισε το 1998 ότι η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ένα ευχάριστο γεγονός για την Παλιά Ηπειρωτική Ευρώπη. Αυτές οι επιβεβαιώσεις υποστηρίζουν το έργο του κοινωνιολόγου Jean Baechler, ο οποίος, τρεις δεκαετίες νωρίτερα, έγραψε ότι η επέκταση του ευρωπαϊκού εμπορίου ευνοήθηκε από την άναρχη κληρονομιά της φεουδαρχικής τάξης.
Σε συνδυασμό με τη σχετική πολιτιστική ενότητα που σφυρηλατήθηκε από την Καθολική Εκκλησία, η φεουδαρχική αναρχία που εγκαινιάστηκε από τον Μεσαίωνα απελευθέρωσε την οικονομία και το επιχειρηματικό πνεύμα. Αυτή η ιδιαιτερότητα της Δύσης εξηγεί ο Βρετανός ιστορικός Eric Jones ονομάζεται «το θαύμα» ή «ο εξαιρετισμός» της Ευρώπης. Σε αντίθεση με τους ανατολικούς και Ασιάτες τυράννους που είναι ικανοί να σκοτώσουν τη δημιουργικότητα μιας αυτοκρατορίας, οι ευρωπαίοι μονάρχες, λόγω της μικρής επικράτειας των εδαφών τους, ήξεραν κάποια όρια.
Ήταν επομένως ευκολότερο για τις εργατικές δυτικές τάξεις να ξεφύγουν από την καταπίεση τιμωρώντας τις κακές κυβερνήσεις μέσω της μετανάστευσης. Εξετάστε την ανάκληση του διατάγματος της Νάντης από τον Λουδοβίκο 14ο και την εξαθλίωση του Βασιλείου της Γαλλίας που προκλήθηκε από την έξοδο των Προτεσταντών σε ευνοϊκότερους παραδείσους όπως η Ελβετία, η Ολλανδία ή η Αγγλία.
Η απουσία πολιτικής ενότητας επέτρεψε στην ηπειρωτική χώρα να κυβερνάται από πολλές μικρές, κυρίαρχες και ανταγωνιστικές εδαφικές διαιρέσεις. Από τον ανταγωνισμό αυτό γεννήθηκε ένας αγώνας για ταλέντο και κεφάλαιο, που ευνοεί τη διάδοση μιας συγκεκριμένης πολιτικής πειθαρχίας. Σ 'αυτές τις συνθήκες, η ελευθερία, το εμπόριο και η επιστήμη γνώρισαν άνθηση.
Ότι ο Macron επικαλείται την "Αναγέννηση" στην εκλογική του εκστρατεία για να πουλήσει την ιδιότητα του μέλους σε αυτή τη νέα αυτοκρατορία, δείχνει την ιστορική παρεξήγηση του.
Η ίδια η Αναγέννηση γεννήθηκε από τα έγκατα της Ιταλίας και χωρίστηκε σε πλήθος πόλεων-κρατών. Είναι αυτή η διαίρεση που ο σκωτσέζος φιλόσοφος David Hume θεώρησε ευνοϊκή για την πρόοδο των τεχνών και των επιστημών.
Επίσης, στην Ιταλία, ο Σαίξπηρ, στον έμπορο της Βενετίας, οδηγεί τον Αντόνιο να θυμάται ότι η ευημερία της πόλης εξαρτάται από τις εγγυήσεις και τις ελευθερίες που παρέχονται σε όλους τους εμπόρους. Από τον Benjamin Constant στο Montesquieu και στον Alexis de Tocqueville, πολλοί στοχαστές ήταν πεπεισμένοι ότι αυτές οι ελευθερίες είναι πιθανότερο να προστατευθούν σε μικρά κράτη απ 'ό, τι σε τεράστιες αυτοκρατορίες.
Από αυτή την άποψη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα καρτέλ κυβερνήσεων που επιθυμούν να αναζωογονήσουν τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες, ξένες στις συνθήκες της ανόδου του πολιτισμού μας. Τα αυταρχικά της σχέδια πολιτικής, κανονιστικής και φορολογικής τυποποίησης είναι προδοσίες του πνεύματος της καινοτομίας που απαιτεί τον υψηλότερο βαθμό αποκέντρωσης και τον ενδεχόμενο θεσμικό ανταγωνισμό.
Τέλος, οι διανοούμενοι Nathan Rosenberg και Luther Earle Birdzell συνοψίζουν καλύτερα τους ιστορικούς παράγοντες πίσω από την άνθηση της Δύσης. Σε ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 1986, γράφουν ότι η ευημερία ενός πολιτισμού συνεπάγεται την επέκταση ενός ανοικτού εμπορίου σε ένα πολιτικά κατακερματισμένο έδαφος. Εφαρμοσμένη στην περιοχή μας, αυτή η συνταγή μας οδηγεί στο να προτιμήσουμε το όνειρο μιας Ευρώπης με εκατό χιλιάδες Λιχτενστάιν ενάντια στη δυστοπία μιας αυτοκρατορίας που εκτείνεται στην ήπειρο.
