Όλοι εναντίον όλων - αυτή είναι η εικόνα των μέσων ενημέρωσης για το χάος που εξαπλώνεται στις νότιες ακτές της Μεσογείου, από τη Λιβύη ως τη Συρία.
Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία η Ουάσινγκτον φαινομενικά μοιάζει ανίσχυρη. Αλλά στην πραγματικότητα, η Ουάσιγκτον είναι ο κεντρικός κινητήρας μιας στρατηγικής - της στρατηγικής του χάους - η οποία, με την κατάρρευση ολόκληρων κρατών, προκαλεί μια αλυσιδωτή αντίδραση των συγκρούσεων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τον τρόπο της αρχαίας μεθόδου διαίρεσης και διακυβέρνησης.
Αναδυόμενες ως νικήτρια χώρα από τον Ψυχρό Πόλεμο το 1991, οι ΗΠΑ αυτοπροσδιορίστηκαν ως «το μόνο κράτος με δύναμη, εμβέλεια και επιρροή σε όλες τις διαστάσεις - πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο- που είναι πραγματικά παγκόσμιο» και επιχείρησε να «αποτρέψει κάθε εχθρική εξουσία όσον αφορά στην κυριαρχία σε οποιαδήποτε περιοχή - τη Δυτική Ευρώπη, την Ανατολική Ασία, τα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τη Νοτιοδυτική Ασία (Μέση Ανατολή) - των οποίων οι πόροι θα μπορούσαν να είναι αρκετοί για να δημιουργήσουν μια παγκόσμια δύναμη ».
Από τότε, οι Ηνωμένες Πολιτείες, με το ΝΑΤΟ υπό τη διοίκησή τους, έχουν κατακερματιστεί ή καταστρέψει με πόλεμο, ένα προς ένα, τα κράτη που θεωρούσαν ότι αποτελούν εμπόδιο στο σχέδιο παγκόσμιας κυριαρχίας τους - Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία και άλλα - ενώ ακόμα βρίσκονται και άλλοι "εχθροί"(μεταξύ των οποίων το Ιράν και η Βενεζουέλα).
Με την ίδια στρατηγική ήρθε το πραξικόπημα στην Ουκρανία υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, προκειμένου να προκληθεί ένας νέος ψυχρός πόλεμος στην Ευρώπη που αποσκοπούσε στην απομόνωση της Ρωσίας και στην ενίσχυση της επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη.
Ενώ επικεντρώνουμε την προσοχή των πολιτικών μέσων στις μάχες στη Λιβύη, αφήνουμε στις σκιές το όλο και πιο απειλητικό σενάριο της κλιμάκωσης του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας. Η συνάντηση των 29 Υπουργών Εξωτερικών, που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσινγκτον στις 4 Απριλίου για να γιορτάσουν την 70ή επέτειο της Συμμαχίας, επιβεβαίωσε, χωρίς καμία απόδειξη, ότι «η Ρωσία παραβίασε τη Συνθήκη FNI με την ανάπτυξη νέων πυραύλων με πυρηνική ικανότητα στην Ευρώπη».
Μια εβδομάδα αργότερα, στις 11 Απριλίου, το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε ότι θα εφαρμοστεί φέτος το καλοκαίρι η «ενημέρωση» του αμερικανικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας Aegis, που εδρεύει στο Deveselu της Ρουμανίας, διασφαλίζοντας ότι "δεν θα προστεθεί καμία προσβλητική ικανότητα το σύστημα".
Αντίθετα, το σύστημα αυτό, εγκατεστημένο στη Ρουμανία και την Πολωνία, είναι σε θέση να εκτοξεύσει όχι μόνο πυραύλους διεγέρτες αλλά και πυρηνικούς πυραύλους. Η Μόσχα εξέδωσε προειδοποίηση - εάν οι ΗΠΑ πρόκειται να αναπτύξουν πυρηνικούς πυραύλους στην Ευρώπη, η Ρωσία θα αναπτύξει - στο έδαφός της - παρόμοιους πυραύλους που υποδεικνύονται σε ευρωπαϊκές βάσεις.
Ως εκ τούτου, οι δαπάνες του ΝΑΤΟ για «άμυνα» έχουν εκτοξευθεί . Οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί των ευρωπαίων συμμάχων και του Καναδά θα ανέλθουν στα 100 δισεκατομμύρια δολάρια το 2020.
Οι Υπουργοί Εξωτερικών, ενωμένοι στην Ουάσινγκτον στις 4 Απριλίου, συμφώνησαν ειδικότερα να «αντιμετωπίσουν τις επιθετικές ενέργειες της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα», θεσπίζοντας «νέα μέτρα στήριξης για τους στενούς εταίρους μας, τη Γεωργία και την Ουκρανία».
Την επόμενη μέρα, δεκάδες πολεμικά πλοία και βομβαρδιστικά αεροπλάνα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ελλάδα, την Ολλανδία, την Τουρκία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία ξεκίνησαν μια ναυτική πολεμική άσκηση του ΝΑΤΟ στον Εύξεινο Πόντο στα όρια των ρωσικών χωρικών υδάτων, της Οδησσού (Ουκρανία) και του Πότι (Γεωργία).
Ταυτόχρονα, περισσότεροι από 50 μαχητικά βομβρδιστκά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και την Ολλανδία, απογειώθηκαν από αεροπορική βάση της Ολλανδίας και άσκησαν "επιθετικές εναέριες αποστολές επίθεσης εναντίον στόχων ξηράς ή θαλάσσιων στόχων". Τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα της Eurofighter στάλθηκαν και πάλι από το ΝΑΤΟ για να περιπολούν την περιοχή της Βαλτικής για να αντιμετωπίσουν την «απειλή» των ρωσικών αεροπλάνων.
Η κατάσταση είναι όλο και πιο έντονη και μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, σπρώχνοντάς μας σε ένα χάος πολύ χειρότερο από αυτό της Λιβύης.
*Ανάλυση Manlio Dinucci για το GlobalResearch
