Με ένα σχόλιο με πληθώρα μηνυμάτων προς πάσα κατεύθυνση και με αιχμές τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την διοικούσα εκκλησία , η παλαιά αδελφότητα της αγιορείτικης Μονής Εσφιγμένου δίνει το “παρών” για πρώτη φορά μετά την δικαστική απόφαση που καταδικάζει σε 17 χρόνια φυλάκισης τους ούτως ή άλλως διωκόμενους μοναχούς.
Ιδίως δε για το ράσο οι Εσφιγμενίτες χρησιμοποιούν σκληρή γλώσσα λέγοντας πως “ο Χριστός ξανασταυρώνεται από κάποιους ανάξιους διαδόχους του, κληρικούς μέσα στην Εκκλησία”, τους οποίους χαρακτηρίζουν “προδότες της μεγάλης αποστολής τους που έμειναν στ΄ αχνάρια των φαρισαίων”, ενώ δεν παραλείπουν να κάνουν λόγο για “Αγιορείτικος Οικουμενισμός με υποκριτική αγαπολογία”
Ακολουθεί ολόκληρη η παρέμβαση:
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ...
Με δέος και κατάνυξη, Θα ατενίσουμε στη µέση των εκκλησιών μας υψωµένο το Σταυρό του Λυτρωτή και ακούμε τα ιερά Ευαγγέλια να µας αφηγούνται τις συνθήκες της σταυρώσεως και νοερά Θα μεταφερθούμε στη μακρινή εκείνη Ιερουσαλήμ και θα ζήσουμε από κοντά όλες τις φάσεις του θείου δράματος.
'Ετσι, καθώς και από το συναξάιρι της Μεγάλης Πέμπτης , καλούµαστε να στοχασθούμε πάνω στους «εµπτυσμούς, τα ραπίσµατα, τα κολαφίσµατα, τας ύβρεις, τους γέλωτας την πορφυραν χλαίναν, τον καλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλιους, την λόγχην, και προ παντων τον σταυρόν και τον θα'νατον, δι΄ ηµας εκών κατεδέξατο...», Θα αφήσουµε το νου μας σε ε΄να γλυκό πνευματικό µετεωρισµό και με αφετηρία τα πραγματικά γεγονότα του πόθους, Θα αναλογιστούμε του Χριστού μας την οδύνη πανω στον Σταυρο.
Ήταν μια οδύνη και ένας πόνος βαθύς που αυλάκωνε όλη του την ύπαρξη.
Δεν πονούσε μόνο σωματικά και υλικά από τις πληγές των καρφιών.
Πονούσε και εσωτερικά περισσότερο, πονούσε για την αγνωμοσύνη των ανθρώπων, για την επιμονή τους στην πλάνη, για την αρνησή τους να δεχθούν τη δική του λύτρωση.
Και αυτού του είδους ο πόνος, αληθινό μαρτύριο για το Θεό της αγάπης, προεκτείνεται μέσα στους αιώνες, είναι διαρκής και παρατεινόμενος, καθώς κάθε μέρα οι ανθρωποι αυτού του κόσμου παίρνουν στα χέρια τους το σφυρί και τα καρφιά και ξανασταυρώνουν τον Χριστό με τη ζωή και τη συμπεριφορά τους.
Ναι, ο Χριστός ξανασταυρώνεται από κάποιους ανάξιους διαδόχους του, κληρικούς μέσα στην Εκκλησία, που ενώ ανέλαβαν στους ώμους των το βαρύ φορτίο της ευθύνης για τη σωτηρία των ανθρώπων, αυτοί επαναπαύονται στις οποιεσδήποτε απολαβές του αξιώµατος των και αδιαφορούν για το λαό του Θεού, που διψαει για πνευματική τροφοδοσία.
Προδότες αυτοί της μεγάλης αποστολής τους και διαχειριστές της θείας χάριτος, έμειναν στ΄ αχναρια των φαρισαίων, για τους οποίους ο ίδιος Κύριος είχε πει στο λαό να ακούνε τι λένε, αλλα να μη κάνουν ότι κάνουν.
Δεν έλειψαν ποτέ από την Εκκλησία οι αναξιοι και επιλήσμονες.
Κοντά στους πολλούς αξιους που δοξάζουν το Θεό, είναι κι' εκείνοι, οι λίγοι που τον ξανασταυρώνουν, επαναλαμβάνοντας το έγκλημα των ιουδαίων.
Και το σταύρωμα αυτό, οδυνηρό όσο και το πρώτο.
Κατεδαφίζει την πίστη από τις καρδιές των πιστών, γκρεμίζει από μέσα την Εκκλησία, χαροποιεί τους εχθρούς της. Θλίβει τους οπαδούς της.
Αυτό το ξανασταύρωµα, έχει πελώριες διαστάσεις, γιατί μαρτυρεί πόσο το άλας µωράνθηκε, πόσο οι λυχνίες έσβυσαν. Και ο Χριστός πονεί και πάσχει, όπως τότε πού ψιθύριζε λόγια συγγνώμης για τους σταυρωτές του.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται από τους καπήλους των αρχών για τις οποίες θυσιάστηκε.
Πολλοί στην ιστορία του κόσµου έβαλαν για σημαία τους το Ευαγγέλιο του.
Κρατώντας το στο χέρι, και στο αλλο το Σταυρό, έκρυψαν από κάτω τις ανομες προθέσεις τους, για να επιτύχουν στο σκοπό τους.
Πρόβαλαν το Χριστό για να κερδίσουν χρυσό.
Λέρωσαν την αγιότητα του µέσα στη λάσπη των συμφερόντων τους.
΄Εβαλαν στα καλούπια τους τη διδασκαλία του και την δέχτηκαν όσο αυτή εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους.
'Ετσι καταπάτησαν τον ίδιο το Χριστό στο πρόσωπο της εικόνας του, εκμεταλλεύθηκαν τον αδύνατο, αιχμαλώτισαν την Εκκλησία.
Ουσιαστικά, καθε φορα που χρησιμοποίησαν το Χριστό, για να ικανοποιήσουν είτε τις πολιτικές και οικονομικές τους επιδιώξεις, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να ξανασταυρώνουν τον Κύριο ανελέητα, αθεόφοβα και υβριστικά.
O Χριστός ξανασταυρώνεται από τους ιδεολογικούς αντιπάλους της πίστεως.
Με την πέννα τους βουτηγµένη στο δηλητήριο της αρνήσεως και της συκοφαντίας, με ένα µίσος πρωτοφανές ορμούν κάθε τόσο επάνω στο σώμα της αγίας του Εκκλησίας και το κακοποιούν µε λύσσα.
Ποτίζουν τη νεολαία με το πάθος της αμφισβήτησης, ενσπείρουν στο λαό την αμφιβολία, επιστρατεύουν την επιστήμη σα σύμµαχο τους στον ανίερο πόλεµο που διεξάγουν, ενώ αυτή δεν αντιστρατεύεται τη θρησκεία. Χρησιμοποιούν το δόλο και το ψέμα για να επιβάλουν τις απόψεις τους, µισούν την αλήθεια που σώζει, χειρίζονται καλά την τέχνη των εντυπώσεων, κρημνίζουν από τις ψυχές την πίστη.
Με όλα αυτά ξανασταυρώνουν τον Χριστό, τιναζουν στο πρόσωπό του τον βούρκο της ψυχής τους, εκτονώνουν πανω του τα καταλοιπα του υποσυνειδήτου των, βγάζουν τα απωθημένα τους.
O Χριστός ξανασταυρώνεται από τα παιδιά του, που έχοντας υποτιμήσει την αξία του εύκολα τον εγκαταλείπουν για να συρθούν πίσω από ότι προς στιγμήν λαµπει και εντυπωσιάζει, είτε Αγιορειτικος Οικουμενισμός με την υποκριτική αγαπολογια τους, ειτε ανατολικός μυστικισµός λέγεται αυτό, είτε θιβετιανός διαλογισµός.
Τα παιδιά του τον απαρνούνται συχνα, τρέχοντας από δω κι από κει για να πιασουν στα χέρια τους ότι νομίζουν πως μπορεί να τους προσφέρει το πλήρωμα του εσωτερικού κενού της.
Κι εγκαταλείπουν την πηγή της σοφίας και της γνώσεως.
Προσφεύγουν στα ξυλοκέρατα και περιφρονούν την στερεή τροφή του θείου λόγου που συντηρεί τις καρδιές.
Αυτόν το Χριστό που κάθε μέρα ξανασταυρώνεται ας τον ατενίσουμε στοχαστικά.
Ολοι μας, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, μεγάλοι και μικροί.
Ας τον ατενίσουμε ειλικρινά και ας του ζητήσουμε να μας συγχωρέσει.
Τον πικραίνουμε με τις μικρότητες μας και τα παθη μας.
Με τις επιπολαιότητες και τα παραστρατήματά µας.
Με την αρνηση και την ασυνέπειά µας. Εκείνος από του ύψους του Σταυρού του µας περιμένει με τα χέρια ανοικτά, έτοιμος να δεχθεί τη μετάνοια μας.
Αρκεί όλοι μας να σταθούμε συλλογιστικα µπροστά του.
O ιερός υμνογραφος θα βάλει στο στόμα του Νυμφίου το παραπονεμένο ερώτημά του: «Λαός μου τι εποίησά σοι και τι μοι ανταπέδωκας;»
Σ' αυτό το ερώτημα ας κάνουμε να μη ισχύσει για μας η απάντηση: «αντί του μάννα, χολήν, αντί του ύδατος,όξος».
Η ζωή μας σήμερα κατατρώγεται από την καθημερινότητα.
Εγωισμός και αµαρτία διώχνουν μακρια την μοσχοβολια του Θεό.
Είµαστε κουρασµένοι από όσες κρίσεις μας τριγυρίζουν.
Κρίσεις που δεν είναι τιμωρία του Θεού αλλά αποτέλεσμα των ανθρωπίνων πράξεων τις τελευταίες δεκαετίες.
Σήμερα µας νοιαζει μόνο η οικονοµική κρίση.
Άραγε από ποιους έχουμε ανάγκη σήμερα;
Από οικονομολόγους, μαθηματικούς και προγράµματα ηλεκτρονικών υπολογιστών;
'Ενα ήμαρτον, μια συγνώμη προς τον Θεό και προς τους ανθρώπους και µπορεί να αλλάξει ο ρούς της Ιστορίας.
Το πρώτο κήρυγμα της πίστης μας ε΄ιναι η μετανοια.
Το κήρυγμα της επιστροφής.
Η µετάνοια δεν είναι απλή διαδικασία.
Δεν είναι περισυλλογή ή αυτοέλεγχος. Είναι αλλαγή νού και καρδιάς.
Πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά µας για να χωρέσει όλος ο κόσμος.
Χωρίς ανταλλάγµατα.
Χωρίς αλισβερίσι.
O Χρίστος δέχθηκε ως πολυτιμότερο δώρο, όχι τον χρυσό, το λιβάνι και τα σμύρνα αλλά το δάκρυ από ένα εξοµολογητήριο...
Αυτό Θέλει την μετάνοια μας .
Ανοίξτε την καρδιά σας στον Χριστό...
Οφείλουμε να ζητήσουµε μια συγγνώµη.
Χριστέ µου συγνώµη...
Δεν σε κρεμάσαμε μια φορα Σε κρεμαμε καθημερινά.
Κάθε ώρα, κάθε λεπτό.
Με τις πράξεις µας, τις σκέψεις μας.
Την αδιαφορία και τον εγωισμό μας.
Χριστέ µου συγνώµη..
Συγνώμη για την αναξιότητά μου.
Την εγωκεντρική µου σκέψη που κλειδώνει κάθε αρετή στα βάθη της καρδιάς μου.
Χριστέ μου συγνώµη.
Συγνώμη που η διδασκαλία Σου κατάντησε γραφική οµιλία.
Ξεχάσαμε το νόηµα, δεν το ζούμε, το πατάμε.
Συγνώμη που όντας φτωχός δίπλα μου Σε προσπερασα.
Συγνώμη που δεν άκουσα την παραίνεσή Σου για αγάπη, ταπείνωση, συγχώρεση.
Χριστέ μου συγνώμη...
Με δάκρυα καρδιάς Σου ζητώ να με αναστήσεις…
Αμήν.
ΚΑΛΗΝ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΝ ΑΝΆΣΤΑΣΗ...
