Ήταν κάτι περισσότερο από καλοί. Θα μπορούσαν να είχαν δημιουργήσει την τέλεια ομάδα.
Γράφει ο Δημήτρης Πετρίδης
Ο Λούκα Ντόντσιτς– ο ξεκάθαρος rookie της φετινής χρονιάς στο ΝΒΑ, ο οποίος δήλωσε πριν από λίγες μέρες πως μια πεντάδα Ευρωπαίων αποτελούμενη από τον δικό μας Γιάννη, τον Γιόκιτς, τον Πορζίνγκις, τον Γκόραν Ντράγκιτς και τον (εξωπραγματικό, είναι η αλήθεια) εαυτό του θα μπορούσε να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου και να κατακτήσει το πρωτάθλημα στην κορυφαία λίγκα του πλανήτη.
Αυτά του τα λόγια ήχησαν σαν μπασκετικό καμπανάκι στ’ αυτιά του menshouse, το οποίο αποφάσισε να μπει σε mood παλαιών τίτλων αρχής του ΑΜΑΝ («Έρχεται μια μέρα που μας πιάνει τρέλα… Θα πούμε και θ’ ακούσουμε τρελά πολλά μεγάλα…») και να «τροποποιήσει» την σκέψη του παιδιού- θαύματος από την Σλοβενία: τι θα λέγατε να επιλέξουμε μια πεντάδα από παίκτες που έπαιξαν στη δική μας Α1 και η οποία θα ήταν σε θέση να κατακτήσει τον τίτλο στο ΝΒΑ;
Έτσι, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε την συγκεκριμένη σκέψη μέχρι τέλους και να καταλήξουμε στην επιλογή των 5 παικτών του ελληνικού πρωταθλήματος, που, αν έμπαιναν μαζί στο παρκέ του σημερινού ΝΒΑ, θα έκαναν πολλά παιδάκια να κλάψουν, μιας και θα ήταν οι μπαμπάδες τους.
Απαραίτητες σημειώσεις πριν συνεχίσετε την ανάγνωση: 1) Όχι, η συντακτική μας ομάδα και ο γράφων δεν καπνίζουν σε συστηματική βάση χόρτο και 2) Παίρνουμε ως προϋπόθεση πως και οι 5 παίκτες που θα συνέθεταν την ομάδα μας θα βρίσκονταν ο καθένας στο prime του (στην αγωνιστική του ακμή, δηλαδή, όμως γράψαμε “prime” μπας και ψαρώσετε).
Έτσι, κατόπιν ενδελεχούς έρευνας 5 λεπτών στα κιτάπια μας, καταλήξαμε σε μια oversized (είπατε κάτι;) πεντάδα μ’ εξαίρεση τον άσο, προκειμένου να μην ξέρουν οι Στιβ Κερ και οι Γκρεγκ Πόποβιτς (θα λέγαμε και οι Λουκ Ουόλτον, όμως αυτός δεν ξέρει ούτως ή άλλως…) αυτού του μπασκετικού κόσμου τι τους χτύπησε.
Πάμε, λοιπόν, να δούμε την Dream Team της Α1:
Playmaker: Νίκος Γκάλης
Κάποιοι θα πουν πως μοιάζει πρωτίστως με συναισθηματική επιλογή. Άλλοι θα σταθούν στο γεγονός πως ο Νικ ήταν κατά βάση δυάρι και όχι άσος. Κάποιοι τρίτοι θα πουν «Πού είναι ο Διαμαντίδης;» και θα τους απαντήσουμε «Λογικά στην Καστοριά».
Ωστόσο, όσοι στέκονται στο γεγονός πως η σημαία του Άρη ήταν κυρίως μια μηχανή παραγωγής πόντων, τότε μάλλον έχουν υποστεί εθελούσια τύφλωση σαν σύγχρονοι Οιδίποδες-γιατί, βλέπετε, ο κορυφαίος Έλληνας παίκτης όλων των εποχών ήταν καιεκπληκτικός οργανωτής όταν ήθελε, με αδιανόητη έφεση στην πάσα.
Ο Νικ μπορούσε να περάσει την μπάλα μέσα από το κεφαλάκι της καρφίτσας όταν αυτό, μάλιστα, έχει υποστεί σμίκρυνση και μοίραζε τελικές με πρωτοφανή άνεση. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι στ’ αγωνιστικά του γεράματα με τον Παναθηναϊκό (πατημένα 36) αναδείχτηκε πρώτος πασέρ στο τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών- και μαζί, φυσικά, πρώτος σκόρερ.
Στο σημερινό ΝΒΑ που ο Ουέστμπρουκ πασάρει στον Πολ Τζορτζ στο κέντρο, ο PG-13 κάνει 4 βήματα, σουτάρει για 3 και αυτό καταχωρείται ως ασίστ στον Ράσελ, ο Γκάλης της τετραετίας 1987-1990 θα είχε διψήφιο μέσο όρο σε ασίστ, κάνοντας ξανά και ξανά μάγκες τους συμπαίκτες του.
Παράλληλα, φυσικά, θα έβαζε (πηγαίνοντας για πλάκα 8-10 φορές στη γραμμή των βολών για προσωπικές) 18-20 πονταλάκια. Για όσους εκεί έξω ξινίζουν τα μούτρα τους μ’ αυτή την υπόθεση εργασίας, να θυμίσουμε πως στην τελευταία του χρονιά στο κολλέγιο- το 1979, παίζοντας την ίδια σεζόν με θρύλους όπως ο Μπερντ και ο Μάτζικ- ο Νικ είχε αναδειχθεί 3οςσκόρερ ολόκληρου του πρωταθλήματος, με 27.5 ανά ματς.
Ο συνδυασμός σπάνιας επαφής με το καλάθι που είχε ο Hall of Famer Γκάλης, η αξεπέραστη οξυδέρκειά του και τα σπάνια αθλητικά του προσόντα θα τον μετέτρεπαν σε κίνδυνο-θάνατο κάθε φορά που θα έδενε τα PONY του για να μπει στο παρκέ.
Μην ξεχνάμε πως ο Νικ ήταν Θεός.
Ήταν Θεός μοναδικός.
Shooting guard: Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς
Ναι, ναι- δεν είναι ανάγκη να το φωνάζετε μέχρι να ματώσουν οι φωνητικές σας χορδές: ο Πέτζα έπαιζε κυρίως τριάρι και όχι στο «2». Ωστόσο, μάλλον ξεχνάτε ότι είπαμε πως πάμε σε μια σχετικά ψηλή πεντάδα, προκειμένου να καμουφλάρουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τις αγωνιστικές μας αδυναμίες.
Με τον Στογιάκοβιτς στο «2», λοιπόν, εξασφαλίζαμε έναν παίκτη που σούταρε με 40+% στην καριέρα του πίσω από την γραμμή των 7.25- και όλοι ξέρουμε πως στο σύγχρονο ΝΒΑ το τρίποντο είναι το σημαντικότερο στοιχείο του παιχνιδιού.
Ο Πέτζα έχει κερδίσει στην καριέρα του 2 φορές των διαγωνισμό τριπόντων, υπήρξε 2 φορές All-Star, έφτασε να είναι 3ος σκόρερ στο πρωτάθλημα και 4ος στην ψηφοφορία για τον τίτλο του MVP, ενώ, το σημαντικότερο, έχει κατακτήσει και δαχτυλίδι (το 2011, με το Ντάλας. Επομένως, ξέρει πώς είναι να κάνεις πρωταθλητισμό.
Με τον πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ στο οπλοστάσιό μας εξασφαλίζαμε για πλάκα 4-5 «βόμβες» από μακριά, ανοίγοντας μ’ αυτό τον τρόπο διαδρόμους για διεισδύσεις στο καλάθι από τον Γκάλη και τα… παιδιά που ακολουθούν πιο κάτω.
Στις φλέβες του Σέρβου παικταρά κυλούσε κρύο αίμα και θα είχαμε σκηνικά ΣΕΦ σε συστηματική βάση.
Αμφιβάλλει κανείς;
Small forward: Ντομινίκ Ουίλκινς
Εδώ τα λόγια είναι πιο περιττά κι από κιμά σε ορφανά γεμιστά: 9 φορές All-Star, πρώτος σκόρερ ολόκληρου του πρωταθλήματος το 1986, 2 φορές νικητής του διαγωνισμού καρφωμάτων και, φυσικά, Hall of Famer.
Ο Ντομινίκ, που δεν ήρθε στον Παναθηναϊκό, εν τέλει, για πικ- νικ, είναι ένας θρύλος του ΝΒΑ με μεγάλη εμπειρία στα playoffs, ένας ικανότατος σκόρερ που θα διέλυε κάθε αμυντικό σχέδιο των αντιπάλων μας και θα τους έστελνε σωρηδόν σε προγράμματα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά, στα οποία, φυσικά, θα τους είχε ρίξει με την απόδοσή του εντός των τεσσάρων γραμμών.
Με τον Human Highlight Film στην σύνθεσή μας πέραν των 25 πόντων, εξασφαλίζαμε και γύρω στα 6-7 ριμπάουντ (νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο όταν μιλάμε για SF), συν άμυνα άνω του μέσου όρου- κάτι που χρειαζόμαστε απελπισμένα όταν στο 1 και το 2 έχουμε Γκάλη και Πέτζα.
Καθόλου μα καθόλου άσχημα.
Έτσι δεν είναι;
Power forward: Ρόι Τάρπλεϊ
Ένα από τα μεγαλύτερα “What Ifs” στην ιστορία των «Τι θα γινόταν αν…»: αλήθεια, τι θα γινόταν αν οι προσωπικοί δαίμονες του Ρόι, που είχαν τη μορφή των ναρκωτικών και του αλκοόλ, σώπαιναν για πάντα και τον άφηναν να παίξει το μπάσκετ για το οποίο είχε γεννηθεί να παίξει;
Το ουρανόμηκες ταλέντο του όχι-και-τόσο-δουλευταρά Τάρπλεϊ ήταν αρκετό για να τον βάλει στην All-Rookie First Team το 1987 και να του χαρίσει το βραβείο του πολυτιμότερου 6ουπαίκτη της λίγκας το 1988, με νούμερα που προκαλούσαν ευχάριστη ζάλη (13.5 πόντοι/ ματς και 11.8 ριμπάουντ).
Με τον πρώην παίκτη του Άρη και του Ολυμπιακού θα είχαμε έναν τύπο που σήμερα θα έβαζε δια περιπάτου 15+ πόντους και θα μάζευε άλλα τόσα «σκουπίδια», προσφέροντας παράλληλα πολύτιμες λύσεις στα μετόπισθεν, μιας και μπορούσε να παίξει και στις δύο θέσεις των ψηλών.
Ο Ρόι- το γνωρίζουν καλά όσοι τον πρόλαβαν- υπήρξε μια ασταμάτητη μπασκετική δύναμη που έβγαινε εκτός λειτουργίας μονάχα όταν ο ίδιος αποφάσιζε να την πνίξει σε τόνους αλκοόλ ή κοκαΐνης.
Τουλάχιστον, πλέον οι δαίμονες έχασαν τη μιλιά τους.
Δεν ακούγονται.
Βλέπετε, ο Τάρπλεϊ «έφυγε» πριν από 4 ολόκληρα χρόνια.
Center: Ντίνο Ράτζα
Έχουμε και λέμε: ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους που έκαναν μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ (στις 4 σχεδόν σεζόν που αγωνίστηκε με τους Σέλτικς). Ψηλός, γεροδεμένος, σπάνια επαφή με το καλάθι και με τα δύο χέρια, άνω του μέσου όρου ριμπάουντερ, μπασκετικό IQ που πρέπει να προσέγγιζε το τετραψήφιο νούμερο, και, από πέρυσι, μέλος του Hall of Fame.
Στο ΝΒΑ του σήμερα που ο Γιόκιτς (και ο Μαρκ Γκασόλ πριν από αυτόν) θεωρείται ενδεχομένως το καλύτερο «καθαρό» πεντάρι της λίγκας, ο Ράτζα θα έσπαγε πλάκα σε βαθμό που θα πονούσαν τα πλευρά του από τα γέλια.
Ο Κροάτης γίγαντας θα σκόραρε εύκολα από το ζωγραφιστό και από μέση απόσταση, θα έτρεχε πολύ καλά το γήπεδο (κάτι βασικότατο στους ρυθμούς που παίζεται πια το παιχνίδι), θα μοίραζε τάπες, θα μάζευε ριμπάουντ, θα έκανε, εν γένει, εκκωφαντική δουλίτσα, σύμφωνα με το menshouse.gr.
Ο Ντίνο- πριν έρθει στον Παναθηναϊκό και λίγα χρόνια αργότερα στον Ολυμπιακό- υπήρξε παίκτης των 16.7 πόντων και των 8.5 ριμπάουντ στο ΝΒΑ, σε μια εποχή μάλιστα (mid-90s) που έπρεπε ν’ αντιμετωπίζει σέντερ όπως ο Σακίλ ή ο Χακίμ.
Εσείς τι λέτε; Δε θα μπορούσε να κάνει καλά τους διάφορους Κάζινς και Εμπίιντ αυτού του μπασκετικού κόσμου;
Ιδού, λοιπόν: Νικ-Πέτζα-Ουίλκινς-Τάρπλεϊ και Ράτζα. Αν έπρεπε να πάμε πιο βαθιά στον πάγκο μας θα λέγαμε και Διαμαντίδης ή Παπαλουκάς, Μπάιρον Σκοτ, Έντι Τζόνσον, Μπέρι, Βράνκοβιτς συν τους Μποντιρόγκα, Φορντ, Σπανούλη για να δέσει το αλλοπρόσαλλο γλυκό.
Εντάξει, έχετε δίκιο, το ξέρουμε: πρωτάθλημα κατά πάσα βεβαιότητα δε θα παίρναμε, όμως σε περίπτωση που μας πετύχαινε κανείς στα playoffs είναι βέβαιο πως θ’ αποτελούσαμε ένα κακό σπυρί στ’ αγωνιστικά του οπίσθια- τα οποία, μάλιστα, ενίοτε θα κλοτσούσαμε.
Το menshouse, λοιπόν, αισθάνεται ευλογημένο στην τοποθεσία Α1.
Ρε σεις, τι παιχταράδες έχουν παίξει στην Ελλάδα;
