Ω γύναι! Μεγάλη σου η πίστις!... γενηθήτω σοι ως θελεις" (Ματθ. ΙΕ', 28)
Ο συγκεκριμένος αυτός διάλογος μεταξύ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Χαναναίας γυναίκας είναι από τους πιο δραματικούς εις τα ιερά Ευαγγέλια. Ακόμη και αυτή η απάντησις του Σωτήρος μας είναι από τις πλέον ασυνήθιστες και τις περισσότερον σκληρές. Και είναι σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναρωτιέται κανείς πώς έδωκε μια τέτοια απάντηση ο "γλυκός, πράος και ταπεινός Ιησούς". Αλλά ας ακούσουμε τι ερμηνεία δίδει ο ιερός πατήρ της Εκκλησίας μας Ιωάννης ο Χρυσόστομος. "Ου γαρ εβούλετο κρυβήναι τοσαύτων γυναικός αρετήν. ώστε ουχ υβρίζοντος ην άπερ έλεγεν, αλλά εκκαλουμένου και τον αποκείμενον θησαυρόν εκκαλύπτοντος". Δεν ήθελε να παραμείνει θαμμένη μέσα της η αρετή αυτής της γυναίκας και με τα λόγια Του ο Κύριός μας δεν την ύβριζε, αλλά την προκαλούσε να φέρει στην επιφάνεια όλον αυτόν τον θησαυρό που είχε μέσα της. Και όντως αυτή η γυναίκα έκρυβε μέσα της έναν τεράστιο θησαυρό. Θησαυρόν όχι μόνον στοργής και αγάπης για το παιδί της, αλλά θησαυρόν πίστεως και υπομονής. Φυσικά για την αγάπη και την στοργή της μητέρας δεν χρειάζεται να μιλήσουμε. Διότι, ότι κι αν πούμε είναι σε όλους μας γνωστά και έχουμε όλοι μας προσωπική πείρα τι είναι η μητέρα και η στοργή της, ο πόνος και η λαχτάρα της για το παιδί της.
Ο Θεός είναι Αυτός που εφύτεψε το βαθύ αίσθημα της μητρότητας στη γυναίκα και στη μητέρα τη στοργή για το παιδί της. Πρέπει να πωρωθεί πάρα πολύ η συνείδηση, για να μην αισθάνεται τον ίδιον της τον εαυτό στο έμβρυο που κυοφορείται μέσα της και ύστερα στο βρέφος που κρατά στα χέρια της. Όσα λέγονται και όσα γράφονται μα και όσα ακόμη νομοθετούνται για τις αμβλώσεις, για εκθέσεις βρεφών και για φόνους νηπίων από τις μητέρες τους, δεν είναι τίποτε άλλο από τα νοσηρά συμπτώματα της τεράστιας παρακμής του πολιτισμού μας. Επειδή είναι τεράστιο αυτό το κεφάλαιο, δεν θα επιμείνουμε περισσότερο στο θέμα της αγάπης και της στοργής και θα έλθουμε στην πίστη και την υπομονή αυτής της γυναίκας. Έτρεχε πίσω από ΄τον Ιησού Χριστό, Τον παρακαλούσε και φώναζε "ελέησόν με Κύριε..." Έτρεξε και βρέθηκε μπροστά και σταμάτησε την πορεία του Θεού και Τον ανάγκασε να της μιλήσει. Και η απάντηση του Ιησού Χριστού ήταν απρόσμενη! Κι όμως εκείνη η μάνα άντεξε να την σηκώσει. Πόσα και πόσα δεν αντέχει και σηκώνει μια αληθινή μητέρα για χάρη του παιδιού της!
Όποιος αληθινά λέγει το "Κύριε ελέησον" αυτός ξέρει να σηκώνει και τη σιωπή και την απάντηση του Θεού. Διότι όχι μόνον την απάντηση, όπως τη σήκωσε εκείνη η γυναίκα, αλλά και τη σιωπή του Θεού χρειάζεται δύναμη και αντοχή για να την σηκώσεις.
Σε μία από τις επιστολές του ο ιερός Χρυσόστομος μας λέγει και μας διδάσκει με αφορμή το "Ελέησόν με Κύριε" της Χαναναίας γυναίκας. "Μη ζητήστε τίποτε άλλο από τον Κύριο, παρά μόνο το έλεός Του. Κι όταν ζητήτε έλεος, να έχετε στην καρδιά σας ταπείνωση και λύπη. Κι αν είναι τρόπος να φωνάζετε όλη μέρα κι όλη νύχτα στο λογισμό σας το "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ μας" ...
Σας παρακαλώ να μην χωρίζεται την καρδιά σας από το Θεό, αλλά να υπομένετε και να φυλάγετε αυτή την προσευχή μέσα στο νου σας μαζί με την θύμηση του Κυρίου μας. Σας παρακαλώ αυτόν τον κανόνα της προσευχής να μην τον περιφρονήστε. Ότι κι αν κάνετε, αδιάλειπτα να λέτε στο βάθος του λογισμού σας "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς". Αυτή είναι όπως την διατυπώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος η νοερά και μονολόγιστη προσευχή των αγίων ησυχαστών που την λένε μέσα τους αδιάλειπτα μέρα και νύχτα, κάθε λεπτό και είναι η ζωή τους, όπως η αναπνοή.
Μακάρι να μαθαίναμε κι εμείς , και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου δύσκολο να λέμε νοερά το "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με". Να ζούμε πάντα με τη μνήμη του Ιησού Χριστού και την αίσθηση της παρουσίας Του τόσο στο λογισμό μας, όσο και στην καρδιά μας. Και ας μην μας τρομάζει πως αυτή η ευχή είναι μόνο για τα μοναστήρια και τους μοναχούς, είναι για τους καλογέρους, και ότι εμείς δεν έχουμε καμία διάθεση να γίνουμε μοναχοί. Αυτό που πρέπει να τονίσουμε και είναι όντως αληθινό, είναι ότι η Ορθοδοξία είναι ασκητική. Ο βίος των αληθινών Ορθοδόξων Χριστιανών δεν διαφέρει και πολύ από τον βίο των μοναχών.
Εμείς όμως, είναι γεγονός πως όταν είναι για το βίο μας, όταν είναι για τη σωτηρία μας, έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Και τι λέμε; Ας είναι καλά το μυαλό μας κι ας είναι καλά και τα χέρια μας και δεν μας χρειάζεται η προσευχή και το έλεος του Θεού.
Η Εκκλησία όμως πιστεύει διαφορετικά και πιστεύει σωστά. και το βιώνουμε σε όλες τις ιερές ακολουθίες και στη Θεία Λειτουργία να ψάλλει αδιαλείπτως και σε όλους τους ήχους το "Κύριε ελέησον". Αμήν
Πρωτοπρεσβυτερου Παναγιώτου Δ. Ρούβαλη
Πηγές: Σ.Κ.Δ.
