Άλλη μία σχεδόν άγνωστη ιστορία αυτή τη φορά από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι Δάκες έρχονται στο προσκήνιο μαζί με τους θρυλικούς τους αγώνες.
Οι Δάκες ήταν θρακικό φύλο που κατοικούσε στης περιοχές της σημερινής Ρουμανίας. Υπήρξαν σκληροί πολεμιστές υποχρεώνοντας τους «κυρίαρχους του κόσμου» σε μακροχρόνιους αγώνες για την υποταγή τους.
Οι Δάκες ήταν από τα πλέον προηγμένα βόρεια θρακικά φύλα. Η οργάνωσή τους ήταν φυλετική. Στην κορυφή της κοινωνικής τους πυραμίδας υπήρχε ο βασιλιάς. Ακολουθούσαν οι ευγενείς, οι ελεύθεροι αγρότες και οι δούλοι. Αν και ασχολούντο κυρίως με την καλλιέργεια της γης και πολεμούσαν κυρίως μεταξύ τους, ενίοτε εξαπέλυαν καταστρεπτικές επιδρομές ακόμα και κατά των Ρωμαίων.
Το 85 και 87 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Δομιτιανός εκστράτευσε εναντίον τους χωρίς αποτέλεσμα. Ο αυτοκράτορας Τραϊανός κατάφερε να τους υποτάξει μετά από δύο πολύ σκληρές και αιματηρές εκστρατείες το 101-102 μ.Χ. και το 105-106 μ.Χ.
Οι Δάκες πολεμούσαν κυρίως πεζοί. Λίγοι ευγενείς είχαν άλογα και πολεμούσαν ως ελαφροί ιππείς εκτοξεύοντας ακόντια κατά των αντιπάλων. Το πεζικό ήταν πολυάριθμο, πράγμα λογικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι το έδαφος στης χώρας με τους λόφους, τα βουνά, τα πυκνά δάση και τους πολλούς ποταμούς ευνοούσε τη δράση του.
Το πεζικό ήταν οπλισμένο με ασπίδα οβάλ σχήματος, τύπου θυρεού, κατασκευασμένη από ξύλο. Οι πλέον πτωχοί πολεμιστές έφεραν μόνο την ασπίδα ως αμυντικό όπλο. Ως επιθετικά έφεραν έναν αριθμό ακοντίων και ένα σπαθί μέσου μεγέθους ή μαχαίρι. Οι ευγενείς έφεραν ασπίδα, κράνος και ενίοτε θώρακα. Ήταν οπλισμένοι επίσης με σπαθί και ακόντια ή ελαφρύ δόρυ που μπορούσε να εκτοξευτεί.
Οι βασιλείς ήταν εξοπλισμένοι όπως οι ευγενείς. Ένας μικρός αριθμός πεζών πολεμούσε σε διάταξη ακροβολισμού με τους άνδρες να φέρουν τόξα. Αριθμός ανδρών τόσο γηγενείς Δάκες όσο και επήλυδες Σαρμάτες έφεραν μια βαριά, μονόστομη σπάθη, τη Falx, παρόμοια με τη ρομφαία των νότιων Θρακών.
Το όπλο αυτό, με ένα πλήγμα, μπορούσε να κομματιάσει τον αντίπαλο, ακόμα και αν έφερε θωράκιση και αποτελούσε τον φόβο και τρόμο των Ρωμαίων λεγεωνάριων. Για την αντιμετώπισή του ο Τραϊανός διέταξε την ενίσχυση της θωράκισης των λεγεωνάριών του.
Οι Δάκες πολεμούσαν σε χαλαρή σχετική τάξη, προτιμώντας να αιφνιδιάζουν τον εχθρό επιτιθέμενοι εναντίον του μέσω δασών, ή τασσόμενοι σε δύσβατο για εκείνον έδαφος. Κατά την επίθεση πλησίαζαν τροχάδην εναντίον του, εξαπολύοντας τα ακόντια τους, σε μικρή από αυτόν απόσταση, εφορμώντας στην συνέχεια με τα σπαθιά ή τις φονικές τους σπάθες.
Κατά την άμυνα ανέμεναν τον αντίπαλο εξαπολύοντας εναντίον του κάθε διαθέσιμο βλήμα, με στόχο την πρόκληση απωλειών και αταξίας που θα εκμεταλλεύονταν με ορμητική αντεπίθεση. Μάχονταν ανεξάρτητα, ατομικά και όχι συλλογικά γεγονός που αποτελούσε και τη μεγάλη τους αδυναμία ειδικά έναντι ενός πειθαρχημένου στρατού όπως ο Ρωμαϊκός.
Οι Δάκες είχαν εντάξει στους στρατούς τους μεγάλο αριθμό Σαρματών πολεμιστών εξοπλισμένων είτε με falx είτε με ανάλογο με τον δικό τους οπλισμό. Λόγω ελλείψεως ιππικού στρατολογούσαν μεγάλους αριθμούς Σαρματών ιππέων.
Οι Δάκες, ειδικά υπό άξια ηγεσία, όπως του περίφημου βασιλιά Δεκέβαλου, πολέμησαν ηρωικά κατά του ισχυρότερου στρατού του κόσμου υποχρεώνοντας τους Ρωμαίους να πληρώσουν με πολύ αίμα την κατάκτηση της χώρας τους. Ο Δεκέβαλος δεν δίστασε μάλιστα να εισβάλει στη ρωμαϊκή επικράτεια, επί Δομιτιανού, ταπεινώνοντας τη Ρώμη.
Μετά την ήττα του από τον Τραϊανό το 102 μ.Χ. παρέμεινε ως βασιλιάς μαριονέτα των Ρωμαίων στην εξουσία, αλλά αδυνατώντας να δεχτεί τα δεσμά επαναστάτησε με αποτέλεσμα να υποστεί καταστροφική ήττα το 106 μ.Χ.
