Το ουράνιο τόξο είναι ένα πολύχρωμο οπτικό και μετεωρολογικό φαινόμενο, κατά τo οποίο εμφανίζεται το φάσμα των χρωμάτων που συνθέτουν το ορατό φως στον ουρανό.
Το φαινόμενο εμφανίζεται όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω σε σταγονίδια βροχής στην ατμόσφαιρα της Γης και αποτελεί ένα παράδειγμα διάθλασης, μετά από ανάκλαση. Το κάθε χρώμα (δηλαδή κάθε μήκος κύματος) διαθλάται υπό διαφορετική γωνία μέσα στα σταγονίδια (που δρουν σαν μικρά πρίσματα), παθαίνει διαφορετική εκτροπή κι έτσι το ορατό λευκό φως αναλύεται στα διάφορα χρώματα που το συνθέτουν, δηλαδή στο φάσμα του. Έτσι εμφανίζεται το φάσμα του ηλιακού φωτός ως ένα πολύχρωμο τόξο, με το κόκκινο χρώμα να κυριαρχεί στην εξωτερική του πλευρά, και το βιολετί στην εσωτερική. Η διαφορετικότητα της γωνίας του κάθε μήκους κύματος (χρώματος) και του σχήματος των σταγονιδίων εξηγεί και το τοξοειδές σχήμα του φαινομένου και όχι κάποιο άλλο.
Για να γίνει αντιληπτό το ουράνιο τόξο από παρατηρητή θα πρέπει να έχει στραμμένα τα νώτα του στον Ήλιο.
Στα 578 π.χ., ο Αναξιμένης, Έλληνας φιλόσοφος, παρατήρησε τη σχέση μεταξύ του Ουράνιου Τόξου και του Ήλιου. Αντί να αποδώσει το Τόξο σε ουράνιες δυνάμεις, πρότεινε ότι τα σύννεφα αλλάζουν την πορεία του ηλιακού φωτός και παράγουν το Τόξο των χρωμάτων. Πρώτος ο Αριστοτέλης συνέλαβε την ιδέα ότι το ουράνιο τόξο δεν είναι υλικό αντικείμενο που κρέμεται από τον ουρανό, αλλά ένα φυσικό φαινόμενο. Χρησιμοποίησε προσεκτικά την τότε γεωμετρία, αλλά λάθος νόμους ανάκλασης, για να εξάγει το κυκλικό σχήμα του Τόξου.
Σταδιακά, οι ενασχολούμενοι με αυτό λόγιοι και φιλόσοφοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι τόσο το φαινόμενο της ανάκλασης όσο και εκείνο της διάθλασης είχαν κάποιας μορφής σχέση με το φαινόμενο του Ουράνιου Τόξου. Την πρώτη ικανοποιητική εξήγηση έδωσε ο Καρτέσιος κατά τον 18ο αιώνα. Σύμφωνα με την θεωρία του το ουράνιο τόξο παράγεται από τις ακτίνες που πέφτουν πάνω στα σταγονίδια και που ανακλούνται στην εσωτερική τους επιφάνεια τουλάχιστον μια φορά.
Ανά τα χρόνια πολλοί μύθοι και θρύλοι ειπώθηκαν και γράφτηκαν για τα ουράνια τόξα
Κατά ένα γνωστό ευρωπαϊκό μύθο, στη βάση του ουράνιου τόξου ένα τσουκάλι γεμάτο χρυσάφι περιμένει όποιον καταφέρει να φτάσει εκεί, πράγμα φυσικά αδύνατο καθώς το ουράνιο τόξο είναι οφθαλμαπάτη που δεν εντοπίζεται στο χώρο.
Ένα αξιοσημείωτο γεγονός που αναστάτωσε τους επιστήμονες του περασμένου αιώνος έδειξε πως οι άνθρωποι συνεχώς μαθαίνουμε την φύση και την λειτουργία της.
Μετεωρολόγοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν την παράδοξη εμφάνιση ενός μεγαλειώδους ουράνιου τόξου τα μεσάνυχτα! Το πρωτοφανές αυτό γεγονός συνέβη στην κωμόπολη Γκλάντετς, κοντά στο Ζάγκρεμπ.
Συγκεκριμένα, τη νύχτα της 4ης Οκτωβρίου του 1938, στην περιφέρεια αυτή έριχνε μια εξαιρετικά ραγδαία βροχόπτωση. Αίφνης, τα μαύρα σύννεφα έγιναν κατάφωτα και μετά από λίγο, εμφανίστηκε ένα θαυμάσιο ουράνιο τόξο, του οποίου τα δύο άκρα έφταναν μέχρι τις απολήξεις του ορίζοντα.
Οι κάτοικοι ξύπνησαν από το δυνατό φως και παρατηρούσαν κατάπληκτοι και περιδεείς το αλλόκοτο εκείνο ουράνιο φαινόμενο, το οποίο μέχρι τότε παρουσιαζόταν μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ποτέ άλλοτε στα παγκόσμια χρονικά δεν είχε σημειωθεί εμφάνιση ουράνιου τόξου τα μεσάνυχτα.
Θα μπορούσε το φως από το φεγγάρι και τα άστρα να είναι αρκετό, για να στολιστεί ένας υγρός, νυχτερινός ουρανός με το υπέροχο θέαμα ενός ουράνιου τόξου? Ή μώπως πρόκειται για κάποιο άλλο φαινόμενο ανθρώπινο ή μη που δεν γνωρίζουμε?
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 09/10/1938…
