Αυτές τις ημέρες πολύς λόγος και δικαιολογημένα γίνεται για τις διαπραγματεύσεις Εκκλησίας – Πολιτείας (Αρχιεπισκόπου - Πρωθυπουργού) για τα εκκρεμούντα από πολλών χρόνων θέματα, εν όψει βέβαια και της αναθεώρησης άρθρων του Συντάγματος κλπ.
Επειδή μέχρι στιγμής το πεδίο ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει, δεν έχουν ληφθεί οι τελικές αποφάσεις, διότι και στην Ιεραρχία (Σύνοδο), επικρατούν διαφορετικές απόψεις και ο απλός κλήρος διαμαρτύρεται έντονα και είναι κάθετα αντίθετος σ’ αυτά τα μέτρα και μέχρι να έλθουν στην τελική συμφωνία η οποία θα έλθει στη Βουλή προς ψήφιση δεν θα σχολιάσω τα συζητηθέντα θέματα.
Στις σκέψεις μου αυτές που θα καταθέσω και μη μου καταλογίσει κανείς θρησκευτικό φανατισμό, διότι κάτι τέτοιο δεν έχω ποτέ ενστερνισθεί, θα ασχοληθώ με τον ταπεινό ιερέα, τον απλό παπά και τη συμβολή του στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι. Πρέπει επιτέλους κάποιος να υπερασπισθεί τον απλό αγωνιστή παπά, τον συχνά πολύτεκνο, που βρίσκεται στον πιστό κάθε στιγμή κοντά του, όταν τον χρειαστεί.
Ας ξεκινήσουμε από τις απολαβές του. Αν θελήσει κάποιος να ενημερωθεί θα διαπιστώσει ότι οι απολαβές των ιερέων δεν καταστρέφουν την οικονομία της χώρας. Αυτές τις ανοησίες υποστηρίζουν, μηδενιστές, άθεοι, άνθρωποι που στρέφονται εναντίον της εκκλησίας, εναντίον της ορθοδοξίας, εναντίον της πίστης, φορτώνοντας όλα τα στραβά και τα ανάποδα στην εκκλησία και στους κληρικούς.
Γι’ αυτό και συχνά, όλο και πιο συχνά ακούγονται ισοπεδωτικά σχόλια και γενικεύσεις που προσβάλλουν κατάφορα τη συνεισφορά του εφημεριακού κλήρου στην κοινωνία, τόσο σε πνευματικό όσο και σε υλικό επίπεδο. Τον καιρό αυτό της κρίσης αναρωτήθηκαν πόσοι ενδεείς έχουν βρει καταφύγιο οικονομικό και φαγητό στις ενορίες;
Πόσοι αλήθεια κληρικοί έχουν ζωστεί την ποδιά του μάγειρα και μαγειρεύουν στα συσσίτια της εκκλησίας για να βρει ένα πιάτο φαγητό ο πεινασμένος!
Ποιος άλλος από μας αλλά και από αυτούς τους ανόητους το έκανε;
Αναρωτήθηκε κανείς πόσες αυτοκτονίες τον καιρό τούτο της κρίσης αποσοβήθηκαν χάρις στην παρέμβαση και την μεσολάβηση απλών ιερέων;
Περιστατικά και γνώμη επ’ αυτού έχω.
Αναρωτήθηκε κανείς ότι στην τραγική ερήμωση των χωριών και της υπαίθρου συνετέλεσε και η έλλειψη του παπά και το χτύπημα της καμπάνας στην εκκλησία του χωριού; Ο μακαριστός Δεσπότης μας Δαμασκηνός σε συζήτηση παλαιότερα με τον γράφοντα και σε πρότασή μου, ότι οι ιερείς πρέπει να διαθέτουν και αυξημένη γραμματική κατάρτιση και μόρφωση μου απάντησε: «Συμφωνώ σ’ αυτά που λες, αλλά προτιμώ να υπάρχει η παρουσία του παπά στο χωριό, έστω και μορφωτικά υποβαθμισμένου, παρά να μην υπάρχει καθόλου παπάς στο χωριό, διότι ο ίσκιος του παπά είναι ένας συνδετικός κρίκος στην ύπαρξη του ίδιου του χωριού».
Και πάλι θα τονίσω ότι θεωρώ ανόητο αυτόν που ελαφρά τη καρδία υποστηρίζει, ότι οι κληρικοί είναι τα βαρίδια και κακώς αμείβονται από τα κράτος. Διότι και αυτό ακούστηκε από κάποιον επαΐοντα περί τα κοινά. Στον πόνο και στην απελπισία είναι αποδεδειγμένο ότι ένθεοι και άθεοι εκτός από τη βοήθεια του Θεού και του Χριστού ζητούν και την ευχή του ταπεινού παπά για να ανακουφίσει το υποφέρον είναι τους. Πόσες αλήθεια ψυχές γαληνεύουν και βρίσκουν παρηγοριά απ’ αυτούς που φορούν το τιμημένο ράσο.
Αν γυρίσουμε τις σελίδες της Ιστορίας με ιδιαίτερη περηφάνια θα δούμε την προσφορά του ματωμένου ράσου στους αγώνες της πατρίδος εναντίον βαρβάρων κατακτητών.
Πρέπει να τονισθεί σ’ αυτούς που ζητούν τον εξωβελισμό της εκκλησίας, ότι για να μπορούν αυτοί σήμερα να διατυπώνουν τις ανόητες ιδεολογίες τους και της πέρα πάσης αλήθειας θεωρίες τους το τιμημένο ράσο και η Ορθόδοξη πίστη, που σήμερα πετροβολούν κατά πολύ συνέβαλε.
Το αν υπάρχουν και κάποιοι, λίγοι θα έλεγα, παραβατικοί κληρικοί, αυτό βρίσκεται στα πλαίσια του φυσικού κανόνα.
Σε όλες τις κοινωνικές ομάδες υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που παραβαίνουν τους κανόνες, το σωστό και το επιβεβλημένο.
Αυτού θα σταθούμε για να στρέψουμε τα πυρά μας εναντίον του συνόλου με τη μεγάλη προσφορά;
Θα τονίσω ότι και ο τελευταίος κληρικός στον πιο απομεμακρυσμένο τόπο έχει προσφορά έστω και αν δεν είναι τόσο σημαντική.
Θα παρακαλέσω δε το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. Νικόλαο τον οποίο σέβομαι και τιμώ στη διμηνιαία εφημερίδα της Μητρόπολής μας τη ΦΘΙΩΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ να διαθέτει τουλάχιστον δύο σελίδες της στις οποίες θα καταγράφονται οι δραστηριότητες κληρικών, θεολογικές, εκκλησιαστικές, εθνικές, κοινωνικές ανέγερσης ναών, πνευματικών κέντρων κλπ. κλπ. Αυτό Σεβασμιώτατε θα είναι ένα κίνητρο για όλους τους κληρικούς, αλλ’ απ’ ότι γνωρίζω είναι και θέση πολλών – πολλών πιστών.
Τελειώνοντας θα καταθέσω ότι σέβομαι, τιμώ τον ταπεινό παπά, όπου και αν βρίσκεται και όπου αν υπηρετεί.
Θα προτρέψω δε αυτούς τους αστάθμητους ιδεολόγους να συνέλθουν, να διδαχθούν από την Ιστορία. και να σταματήσουν τον πόλεμο εναντίον της εκκλησίας και των λειτουργών της.
Μ’ αυτές τις πέραν της πραγματικότητας ιδεοληψίες τους τάσσονται εναντίον της πατρίδος, διαταράσσοντας τον κοινωνικό ιστό της, που τόσο απαραίτητος είναι στα σημερινά δύσκολα.
Καιρός να συνέλθετε κύριοι!
(*) ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΛΑΜΙΑΚΟΣ ΤΥΠΟΣ» ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΑΡ. Φ. 21715
του κ. Ηλία Σπυροπούλου
Συνταξιούχου – Εκπαιδευτικού
