Μπορεί μετά βαΐων και κλάδων να ανακοινώσαμε την υπογραφή των συμβάσεων για την έναρξη της αξιοποίησης πολλά υποσχόμενων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στον ελληνικό χώρο, εμπλέκοντας παγκόσμιους ενεργειακούς κολοσσούς, με στόχο να αντιμετωπιστούν με τους πλέον ευνοϊκούς για την Ελλάδα όρους, τα εμπόδια και οι τρικλοποδιές που θα τεθούν στην πορεία από… αντιπολιτευόμενους στο γεωστρατηγικό «σκάκι» της περιοχής.
Στην πορεία ανακαλύπτουμε, ότι ακόμα μεγαλύτερος αντίπαλος είναι η γραφειοκρατία, η οποία στην προκειμένη περίπτωση ρίχνει νερό στον μύλο των προμηθευτών φυσικού αερίου που ανησυχούν μήπως χάσουν την ελληνική μπίζνα και παίζουν… κατενάτσιο, ανακαλύπτοντας όψθμα και την «οικολογική φύση» τους.
Τελευταίες πληροφορίες μας δείχνουν ότι θα υπάρξουν απαράδεκτες καθυστερήσεις για την τελική έγκριση και κατακύρωση των Ζωτικών για την Χώρα μας Συμβάσεων Κοιτασμάτων Υδρογονανθράκων της Κρήτης από την Βουλή. Το γεγονός αυτό θα ήταν δυνατόν να οδηγήσει τις ενδιαφερόμενες Εταιρείες σε παραίτηση από τις υποχρεώσεις τους.
Παράλληλα το γεγονός αυτό θα ικανοποιούσε απόλυτα σημαντικά μακροπρόθεσμα συμφέροντα εισαγωγών ορυκτού πλούτου υδρογονανθράκων από το εξωτερικό (Ρωσία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Ιράν, Αλγερία κ.λπ.).
Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ Α.Ε.) και των Εταιρειών EXXONMOBIL+TOTAL+ΕΛ.ΠΕ. έχουν καταλήξει σε κοινά αποδεκτή Σύμβαση από τις αρχές Ιουλίου 2018.
Ουδείς μέχρι σήμερα έχει αναφέρει πότε επιτέλους αυτές οι Συμβάσεις θα εγκριθούν ώστε να γίνουν επίσημο έγγραφο του Κράτους ώστε να αρχίσουν κάποια στιγμή οι υποθαλάσσιες επενδύσεις στη Χώρα μας. Και να εξηγήσουμε το γιατί: Οι Συμβάσεις αυτές κινδυνεύουν από απαράδεκτες παρεμβάσεις με στόχο / αυτοσκοπό την καθυστέρηση.
Είναι γνωστό ότι το 1976 η πρώτη Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης με αρμόδιο υπουργό Ενέργειας τον Κωνσταντίνο Κονοφάγο φρόντισε ώστε οι Συμβάσεις για Κοιτάσματα Φυσικού Αερίου & Πετρελαίου Υδρογονανθράκων στη χώρα μας να μην ψηφίζονται πλέον από την Βουλή αλλά να κατακυρώνονται αποκλειστικά με την υπογραφή του αρμόδιου υπουργού Ενέργειας και μόνον.
Αυτό συνεχίστηκε και με τις επόμενες Κυβερνήσεις ιδιαίτερα κατά την εναρμόνιση του πρώτου αυτού Νόμου της Μεταπολίτευσης με την οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Τερέζα Φωκιανού και τον υπουργό Αναστάσιο Πεπονή το 1996.
Αυτή η πρόβλεψη κατακύρωσης των Συμβάσεων αμέσως μετά το τέλος των διαπραγματεύσεων με τις Εταιρείες από τον αρμόδιο υπουργό Ενέργειας εξαφάνισε πλήρως την περιττή Γραφειοκρατία έγκρισης των Συμβάσεων.
Εξάλλου, η έγκριση των Συμβάσεων από τον υπουργό περνούσε πάντα μέσα από γνωματεύσεις της ΕΔΕΥ Α.Ε. που προέρχονταν από διεθνώς αναγνωρισμένων πραγματογνωμόνων και αντίστοιχων υψηλού κύρους Ινστιτούτων Πετρελαίου.
Το 2014 όμως, με το «δόγμα Μανιάτη» το σκηνικό γραφειοκρατίας άλλαξε πλήρως, όταν ο αρμόδιος υπουργός Ενέργειας -κατά τα φαινόμενα για να προστατεύσει τον εαυτό του- αποφάσισε όπως οι Συμβάσεις ανάδειξης Κοιτασμάτων Υδρογονανθράκων της Χώρας να μην κατακυρώνονται από τον ίδιο αλλά καθ’ υπέρβαση του Νόμου των υδρογονανθράκων, να ακολουθούν μια χρονοβόρα διαδικασία, μοναδική στα παγκόσμια χρονικά…
Εγκρίνονται λοιπόν κατά σειρά, από το Ελεγκτικό Συνέδριο, τη Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή της Βουλής και τέλος από την ίδια την Βουλή. Ατυχώς αυτό το δόγμα χρησιμοποιείται σήμερα και από την παρούσα Κυβέρνηση.
Το δόγμα αυτό οδήγησε ήδη και εξακολουθεί να οδηγεί σε τραγικές γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, οι οποίες κυμαίνονται από ένα χρόνο μέχρι και τρία χρόνια, πάντα σε ευθεία αναλογία των ασκουμένων έξωθεν πιέσεων «παραγόντων» ή οργανωμένων συμφερόντων (σ.σ. αναζητήστε ποιοι χάνουν από την αξιοποίηση των ελληνικών υδρογονανθράκων για να διακρίνετε το κίνητρό τους να εξελιχθούν σε… φανατικούς «οικολόγους» το λιγότερο), αναφέρει το defencepoint.gr
Εκτός από το παραπάνω ατυχές γεγονός, το 2011, ο ίδιος υπουργός, με τον Νόμο 4001/2011 απαγόρευσε στον Δημόσιο Φορέα Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ Α.Ε.) να συμμετάσχει Κοινοπρακτικά (joint ventures) με εταιρείες σε ευαίσθητες για την Ελλάδα περιοχές (όπως στην Κύπρο, Νότια του Καστελόριζου, ή στη Νότια Κρήτη).
Ως αποτέλεσμα, καταλήξαμε το Ελληνικό Κράτος να μην μπορεί -εάν το επιθυμεί- να είναι παρόν, διασφαλίζοντας την προστασία των συμφερόντων του στις περιοχές αυτές (σε αντίθεση με την Τουρκία το έχει καθιερώσει).
Από τα ανωτέρω καθίσταται προφανές, ότι το τοπίο της προσέλκυσης και διευκόλυνσης κρίσιμων για την χώρα επενδύσεων δημιουργίας Ορυκτού Πλούτου είναι εξαιρετικά θολό, τη στιγμή που οι Συμβάσεις αυτές θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να αποφέρουν προς διαχείριση στην ελληνική οικονομία, κατ’ ελάχιστον 1 Τρισεκατομμύριο Ευρώ!
Το νούμερο αυτό και μόνο, καθιστά τις ενέργειες και τις παραλείψεις εγκληματικές, είτε αυτές θα πρέπει να αποδοθούν σε φοβία ή/και αδράνεια, είτε σε σκοπιμότητες για την εξυπηρέτηση συμφερόντων αλλότριων και όχι της ελληνικής κοινωνίας που έχει στην πλάτη της ένα δυσθεώρητο οικονομικό βάρος, για τη δημιουργία του οποίου ευθύνη φέρουν και όσοι μπλοκάρουν με οποιονδήποτε τρόπο την επιτάχυνση των διαδικασιών για την διευθέτησή του.
Κατά συνέπεια, εθνικό συμφέρον και υπέρτατη ανάγκη, αποτελεί ότι η ταχεία απλοποίηση του Νόμου περί Υδρογονανθράκων, στην κατεύθυνση ελαχιστοποίησης της γραφειοκρατίας, ώστε να καταστεί δυνατή η προσέλκυση μαζικών επενδύσεων ανάδειξης του υποθαλάσσιου ορυκτού ελληνικού θησαυρού, των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, το συντομότερο δυνατό.
Ο πρωθυπουργός της χώρας φέρει ακεραία την ευθύνη, ενώ δεν θα πρέπει να ξεχνά τα λόγια του επικεφαλής της γαλλικής Total, όταν παρουσία του είχε σχεδόν αγανακτισμένος κάνει λόγο για την τραγική νεοελληνική μας γραφειοκρατία.
Να προσθέσουμε ότι ήδη υπάρχει έμμεση απειλή συγκεκριμένου ενεργειακού κολοσσού να αποχωρήσει από τη χώρα και να θέσει σε προτεραιότητες άλλα επενδυτικά του σχέδια, καθώς ηχηρές μειοψηφίες στην περιοχή που έχει αναλάβει «οικόπεδο», καταφέρνουν να καθυστερούν αενάως την εξέλιξη της επένδυσης;
Οι γραφικοί αλλά ταυτόχρονα καταστροφικοί για το εθνικό συμφέρον συμπολίτες μας, απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας, αδιαφορώντας για τα χρήματα που επενδύονται και θα αποφέρουν σημαντικά οφέλη για την τοπική κοινωνία και τη χώρα ολόκληρη. Το Μέγαρο Μαξίμου θα να τους αφήνει ανεξέλεγκτους;
