Ζω στη Πάτρα. Υπάρχει μια απόσταση 215 χιλιομέτρων από την Αθήνα και τον Πειραιά. Αρκετή η απόσταση, για να μην είσαι μέσα στη τριβή, τον εξοντωτικό ανταγωνισμό, τις ωραιοποιήσεις καταστάσεων, τις σκοπιμότητες, τις οπαδικές προσεγγίσεις και την εξυπηρέτηση συλλογικών συμφερόντων.
Αρκετή η απόσταση, ώστε να τοποθετείσαι ψύχραιμα, νηφάλια, μακριά από «γραμμές» των γραφείων τύπου και μαναντζαραίων ή τον συγχνωτισμό με παίκτες και παράγοντες του ποδοσφαίρου.
Δεν είχα κάνει τις συστάσεις το τελευταίο 6μηνο που φιλοξενούμαι στο Sportdog και φίλοι από τα… παλιά που με γνώριζαν με μαύρα μαλλιά, με ρωτάνε όλο αυτό το διάστημα αν είμαι… εγώ ο συντάκτης. Εγώ είμαι.
«Αιρετικός» και αποξενωμένος από τα σύγχρονα κυκλώματα του ποδοσφαίρου. Συνειδητή, προφανώς, η επιλογή μου. Για να γράφω ανεπηρέαστα και απροσωπόληπτα. Η αθλητική δημοσιογραφία έχει ανάγκη τον αποχρωματισμό. Τα έγχρωμα γυαλιά προκαλούν… μυωπία και αστιγματισμό. Διογκώνεται ο φανατισμός και κυριαρχεί η βία.
Μακρύς, αλλά αναγκαίος ο πρόλογος για να φθάσω και να πω κάποια πράγματα που έχω… ξαναγράψει. Για να καταδειχθεί, δηλαδή, ότι όταν σε νοιάζει μόνο το ποδόσφαιρο, μπορούμε όλοι εμείς που ψύχραιμα και με διαύγεια καταπιανόμαστε με τους πρωταγωνιστές του και έχουμε σχετική γνώση του αντικειμένου, να γινόμαστε ακόμα και… μάντεις!
Φέρνει η αφεντιά μου σαν κορυφαίο παράδειγμα τον Φορτούνη. Έγραφα την Πρωτομαγιά, εδώ στο Sportdog:
«…Ας βάλουν οι ερυθρόλευκοι τα πάντα στο μικροσκόπιο. Αν είναι πεπεισμένοι ότι είναι «κούφιος» ψυχοπνευματικά ας τον πουλήσουν. Αν όχι, οφείλουν να βρουν όλα τα «κουμπιά» του και να θωρακίσουν την πλάτη του στο τρανζίσιον, για να αναδειχθούν όλα τα «κοιτάσματα» του πλούσιου ταλέντου του. Αν μου έπεφτε λόγος, τι θα έκανα εγώ; Ασυζητητί, το δεύτερο»!
Τιτλοφορείτο το θέμα: «Μεταγραφάρα» ο Φορτούνης στις πλάτες του… Καρεμπέ! Υπονοούσα ότι πρέπει να έχει στα νώτα του έναν «σκύλο» σαν τον Γάλλο. Ε, τον βρήκε ο Ολυμπιακός στο πρόσωπο του Καμαρά κι ο Φορτούνης μαγεύει!
Μέσα στο καλοκαίρι παρέθεσα κι άλλες εκτιμήσεις, για τον μονοψήφιο αριθμό γκολ σε μια σεζόν των Γκερέρο και Χριστοδουλόπουλου (πλην της περυσινής χρονιάς-πικ του Λάζαρου), που δεν θα έλυναν το πρόβλημα του ευχερούς σκοραρίσματος των ερυθρολεύκων. Τα 12 παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι πλέον επαρκής αριθμός αγώνων, για να μπορεί ο καθένας να συμφωνήσει και να παραδεχθεί την υπερβολή των πανηγυρισμών, όταν έγιναν γνωστές αυτές οι μεταγραφές.
Χαρακτηριστικά, στις 21 Ιουλίου έγραφα: «Πρέπει να γίνουν τρεις βαρβάτες προσθήκες που θα συγκρίνονται και θα στέκονται ισοϋψώς δίπλα σε… Μέλμπεργκ, Μιλιβόγεβιτς και Κοβάσεβιτς. Τόσο απλό και αναγκαίο».
Αίσθηση των πάντων σήμερα είναι ότι έχει καλυφθεί το… ενάμιση τρίτο. Ο Καμαρά παραπέμπει πλήρως στον Μιλιβόγεβιτς, ο … μισός (μέχρι στιγμής) Μεριά στον Μέλμπεργκ και ο… κανένας στον Κοβάσεβιτς, αν και δεν αναιρείται η αφανής χαμαλοδουλειά του Γκερέρο, που ωστόσο δεν «έχει» το πολύ εύκολο γκολ.
Για τον Μεριά να περιμένουμε, γιατί πιστεύω ότι τελικά, μόλις πλήρως προσαρμοσθεί, θα φανεί αντάξιος του Μελμπεργκ.
Στον φορ είναι το θέμα. Δεν μπόρεσε να βρει ο Ολυμπιακός έναν της ίδιας ευχέρειας στο σκοράρισμα με Αναστόπουλο, Αλεξανδρή, Τζιοβάνι, Γκόγκιτς, Μήτρογλου, Κοβάσεβιτς (μπορεί και κάποιοι άλλοι φορ να μου διαφεύγουν). Τι να λέμε τώρα, αυτή είναι η αλήθεια μέσα στο «κουτί».
Αλλά, εν πάσει περιπτώσει, εκείνο που «έρχεται» είναι ότι ο Ολυμπιακός θα καλύψει το «έλλειμμα» των γκολ των φορ, από το «άθροισμα» των τερμάτων που θα πετύχουν Φουρτούνης, Λάζαρος, Νάτχο, Τουρέ, Καμαρά, Ποντένσε, Φετφατζίδης και Μεριά, Τσιμίκας κ.λπ.. Έτσι, το βλέπω μόλις ο εντελώς νέος, ποιοτικός Ολυμπιακός μέσα από τα παιχνίδια «δέσει» ολοσχερώς. Πιθανότατα, τότε, θα έλθει το συχνό σκοράρισμα από τις περιφερειακές και περιστροφικές δυνάμεις του.
Κοντολογίς, κατ’ εμέ, με βάση την ποιότητα του ρόστερ και την διαισθητική υπομονή του κόσμου του, που αντιλαμβάνεται ότι τα καλύτερα έρχονται, ο Ολυμπιακός είναι το πρώτο φαβορί για τον τίτλο! Ρισκάρω την πρόβλεψη τώρα, που κάτι τέτοιο δεν είναι παραδεκτό από τους φίλους του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ. Ίδωμεν, βέβαια…
ΥΓ 1: Είναι μπολιασμένος με την επιθετική φιλοσοφία του Ολυμπιακού ο Μάρτινς. Θαρρώ, μέχρι του σημείου να… ντρέπεται να ρίξει σε ματς τρίτον στόπερ όταν οι αντίπαλοι παίζουν με δύο φορ (Μίλαν-Ιγκουαΐν, Κουτρόνε και ΑΕΚ-Λιβάγια,Γιακουμάκης). Σε τόσο μεγάλα ματς δεν είναι ντροπή…
ΥΓ 2: Περιπατητής, υπέρβαρος, «γέρος» και «ξοφλημένος» ο Τουρέ. Άλλη ντροπή των αναλυτάδων αυτή. Μετά από καμιά εικοσαριά μέρες τα λέμε, όταν θα απολαμβάνουμε τις θεαματικές κωλοτούμπες τους!
