του π. Βασιλείου Βολουδάκη
Ἡ διχοτόμηση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως σέ δύο φύλα δέν ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλά τό ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων. Τό ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς συμπεριφορᾶς τους μέσα στόν Παράδεισο. Αὐτό τό ἀναπτύξαμε ἐκτενῶς στό προηγούμενο τεῦχος.
Οἱ Πρωτόπλαστοι πλάσθηκαν από τόν Θεό ἰσότιμοι μέ ἐξουσία νά ἄρχουν καί οἱ δύο ἐπί τῆς κτίσεως, χωρίς νά εἶναι ὁ ἕνας ἀνώτερος ἀπό τόν ἄλλον καί χωρίς νά κυριαρχῆ ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλον.
Γιά νά εὐτυχήσουν καί νά ἀξιοποιήσουν τούς ἑαυτούς τους ἔπρεπε νά διατηροῦν τήν ἑνότητα Θεός- Ἀδάμ-Γυνή-Θεός σέ μία κυκλική σχέση, πού καταργεῖ τήν ἀξιολογική κλίμακα, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι ὁ Θεός θά ἀναγνωρίζεται ἀπό τό «ἄρσεν» καί το «θῆλυ» ἀδιάκοπα καί ἀταλάντευτα ὡς ὁ μόνος Ζωοδότης καί Παροχεύς κάθε ἀγαθοῦ ἀλλά καί ἡ συνεκτική Δύναμη πού ἑνώνει τούς δύο σέ μιά ἀδιάσπαστη ἑνότητα ἀγάπης καί συναντιλήψεως καί, πού μόνο Αὐτοῦ ἡ φωνή θά ἀναγνωρίζεται ὡς ρήματα Ζωῆς, Ἁλήθεια καί Γνώση.
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΕΩΣ ΔΙΚΟΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
Ὁ Ἀδάμ καί ἡ γυναίκα του εἶχαν τήν μοναδική εὐλογία ἀλλά καί τήν τεράστια εὐθύνη νά διαχειρισθοῦν τούς ἑαυτούς τους ὅ¬πως αὐτοί ἤθελαν, ἀλλά εἶχαν προειδοποιηθεῖ πώς καμμιά, μά καμμιά διαχείριση τοῦ ἑαυτοῦ τους ἀλλιώτικη ἀπό τίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ δέν θά ἦταν ἱκανή νά τούς κρατήση στή ζωή καί στή μεταξύ τους ἀγάπη.
Οἱ Πρωτόπλαστοι παρεξήγησαν τό δικαίωμα τῆς αὐτοδιαθέσεως πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό καί, ἀντί νά τό χρησιμοποιήσουν γιά νά παραδοθοῦν στίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ Πατέρα τους, πίστεψαν πώς ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐκδοχές εὐτυχίας, πέρα ἀπό τίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες ἐκδοχές εἴτε μποροῦν νά ἐπινοήσουν εἴτε νά τίς διδαχθοῦν ἀπό κάποιον ἄλλον. Μέσα στή σπουδή τους γιά αὐτοσχεδιασμούς ξέχασαν πώς δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἐφεύρη γιά τόν ἑαυτό του καί τόν συνάνθρωπό του τίποτε καλύτερο καί σπουδαιότερο ἀπό αὐτό πού ὁρίζει ὁ Πάνσοφος δημιουρ¬γός καί κατασκευαστής τοῦ ἀνθρώπου. Ξέχασαν πώς ὁ ἄνθρωπος δέν ἀξιοποιεῖται μέ τίς ὅποιες ἐπινοήσεις ἀλλά μόνο μέ τήν ἀφομοίωση τῶν ὁδηγιῶν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐξομοίωσή του μέ τόν Θεό.
Σ’ αὐτή τήν πλάνη τούς βρῆκε ὁ διάβολος καί προθυμοποιήθηκε νά τούς διδάξη αὐτό πού ζητοῦσαν. Τή γνώση καί τήν εὐτυχία μέ κάποιον ἄλλο τρόπο καί ὄχι μέ τόν τρόπο πού τούς τά χορηγοῦσε ὁ Δημιουργός τους. Αὐτοί τόν ἄκουσαν καί τόν ὑπάκουσαν. Τό ἀποτέ- λεσμα ἦταν νά βροῦν ἀντί γιά γνώση, ἀπόγνωση· καί, ἀντί γιά εὐτυχία, ἔχθρα, μίσος καί ἀντιπαλότητα. Ἕνα μίσος ἀγεφύρωτο ἦταν τό μόνο «κέρδος» τοῦ ἐγχειρήματός τους καί τῆς προσπάθειάς τους νά πετύχουν γιά τούς ἑαυτούς τους κάτι... καλύτερο(!)
Δυστυχῶς, τό πάθημά τους αὐτό δέν ἔγινε μάθημα ἐπιστροφῆς στή Γνώση τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ μόνη πραγματικότητα, ἀλλά οἱ Πρωτό-πλαστοι συνέχισαν τούς αὐτοσχεδιασμούς καί τίς δικαιολογίες, ἐπι- νοοῦντες καί οἰκοδομοῦντες μέσα τους μιά δική τους λογική, σύμφωνα μέ τήν ὁποία γιά τίς κακές ἐπιλογές τους ἔφταιγε κάποιος ἄλλος καί, περισσότερο ἀπό ὅλους, ὁ Θεός!
Μ’ αὐτές τίς «ἐπινοήσεις», ἡ πρώτη Πτώση τους ἔγινε πιά «κατρακύλα»(!) καί ἐπαυξάνεται συνεχῶς καί κορυφώνεται στίς μέρες μας μέ ἀπίστευτες διακηρύξεις, ὅπως π.χ. ὅτι ἀκόμη καί γιά τίς ἐγκληματικές μας πράξεις δέν φταῖμε ἐμεῖς ἀλλά τά... κύτταρα πού κληρονομήσαμε ἀπό τούς γονεῖς μας!
ΤΟ ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΑΣ
Ὁ Θεός δέν ἄφησε τούς Πρωτοπλάστους νά ἐξοντωθοῦν ἀπό τό μεταξύ τους μίσος, ἀλλά ἔσπευσε νά τούς ἐπισημάνη τίς ἀλλοιώσεις πού εἶχε ὑποστεῖ ἡ ψυχοσύνθεσή τους ἀπό τήν αὐθαίρετη ἐπιλογή τους καί νά τούς χορηγήση τά κατάλληλα ψυχικά φάρμακα.
Ἀπό τή συμπεριφορά τῶν Πρωτοπλάστων πρό τῆς ὁριστικῆς πτώσεώς τους ἀλλά καί ἀπό τίς θεραπευτικές συμβουλές τοῦ Θεοῦ πρός τον Ἀδάμ καί τή γυναῖκα του μετά τήν πτώση τους μποροῦμε νά συνθέσουμε τό ψυχογράφημά τους καί νά τό ἀξιοποιήσουμε καί μεῖς, ὁ καθένας μας, γιά τή διάγνωση τῶν κακώσεων τῆς ψυχῆς μας.
Ἀπό τή συμπεριφορά τους, λοιπόν, ὅπως τήν περιγράφει τό Βιβλίο τῆς Γενέσεως ἀλλά καί ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, διαπιστώνουμε πώς οἱ Πρωτόπλαστοι δέν λειτούργησαν τήν ἀνθρώπινη φύση τους μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀλλά ἐντελῶς διαφορετικά, ἐνῶ ἡ καταγωγή τους ἀπό τόν Θεό καί ἡ κατ’ εἰκόνα Του πλάση τους ὑπαγόρευαν πώς ἔπρεπε οἱ ἐνέργειές τους νά εἶναι κοινές -ὅπως τῆς Ἁγίας Τριάδος- καί τό φρόνημα τῆς ψυχῆς τους ἕνα.
Ἡ γυναῖκα, ὅμως, αὐτονομήθηκε ἀπό τόν Ἀδάμ καί, ἐνῶ ἕως ὅτου βρεῖ ἄλλον συνομιλητή γιά ἐπικοινωνία εἶχε προσήλωση στόν ἄνδρα της, μόλις παρουσιάσθηκε σ’ αὐτήν ἰδιαιτέρως ἄλλος συνομιλητής -ὁ διάβολος μέσα ἀπό τό τετραπέρατο φίδι- ξέχασε τόν ἄνδρα της καί τόν Θεό καί ἀφέθηκε στά θελκτικά λόγια τοῦ διαβόλου καί ἐν συνεχεία στή θέα τοῦ ἀπαγορευμένου δένδρου: «καί εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλόν τό ξύλον εἰς βρώσιν καί ὅτι ἀρεστόν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καί ὡραῖον τοῦ κατανοῆσαι καί λαβοῦσα ἀπό τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγε» (Γεν. 3, 6).
Ἡ γυναίκα προχώρησε σέ ἐμπειρία ξένη πρός τόν Θεό καί τόν ἄνδρα της. Κάνει βήματα μόνη της. Ἐνεργεῖ τήν ψυχή καί τό σῶμα της αὐτόνομα, ἀποκεκομμένη ἀπό τήν κυκλική σχέση, πού προείπαμε (Θεός- Ἀδάμ- Γυναίκα-Θεός) καί στή συνέχεια ἐπιστρέφει στή σχέση μέ τόν ἄνδρα της σάν ὁδηγός καί δάσκαλός του. Τόν παρακινεῖ νά ἀκολουθήση τά βήματά της καί νά ἔχη καί αὐτός τήν ἴδια μ’ αὐτήν ἐμπειρία: «Καί ἔδωκε καί τῷ ἀνδρί αὐτῆς μετ’ αὐτῆς καί ἔφαγον» (ὅ.ἀ.)
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Ἀδάμ εἶχε προηγουμένως ἀδιαφορήσει στήν πρόταση τοῦ διαβόλου, πού τοῦ ἔγινε μέσα ἀπό τό φίδι: «Ἀδάμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δέ γυνή ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε» (α' Τιμ 2, 14). Δέν ἐξαπατήθηκε ἀπό τρίτους, ἐξαπατήθηκε, ὅμως, ἀπό τήν πρόταση τῆς γυναίκας του καί ἔχασε κάθε δύναμη ἀντιστάσεως ὥστε ξέχασε καί Αὐτόν τόν Ἴδιο τόν Θεό. Ὁ Ἀδάμ διακόπτει καί αὐτός τήν κυκλική σχέση καί ἐνεργεῖ τήν ψυχή καί τό σῶμα του ὡς ἐξάρτημα τῆς γυναίκας του καί ὄχι ὡς ἰσότιμο μέλος στή σχέση Θεός- Ἀδάμ- Γυναίκα- Θεός.
Ὁ διαφορετικός τρόπος ἐνεργείας Ἀδάμ καί γυναίκας στό γεγονός τοῦ Βιβλίου τή Γενέσεως, πού ἦταν καί ἡ πρώτη ἐνέργειά τους μετά τή δημιουργία τους, διχάζει τήν ἀνθρώπινη φύση σέ δύο ἐλαττωματικές ὑπάρξεις, οἱ ὁποίες καί σφραγίζουν τούς ἀπογόνους τους.
Στό ἐξῆς οἱ ἄνθρωποι πού ἔρχονται στή ζωή θά ἔχουν ἤ τήν ψυχοσύνθεση τοῦ Ἀδάμ ἤ τήν ψυχοσύνθεση τῆς Εὔας. Αὐτό εἶναι ἀναγκαῖο ἐπακόλουθο, ἐφ’ ὅσον ἡ ἀνθρώπινη φύση δέν εἶναι πιά ἑνιαία ἀλλά σπασμένη στά δύο.
Τά δύο πρόσωπα, Ἀδάμ καί Γυναῖκα, μέ τά ἰδιαίτερα ὑποστατικά ἰδιώματα, πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός γιά νά μή συγχέωνται μεταξύ τους, μετατρέπονται λόγω τῆς κακῆς λειτουργίας τους σέ δύο ξεχωριστούς κόσμους, πού ὀνομάσθηκαν φύλα. Τώρα πιά δέν μετέχουν μέ τήν ἴδια ψυχολογία στήν ἀνθρώπινη φύση ἀλλά ὁ ἕνας ἔχει διαφοροποιηθεῖ ἀπό τόν ἄλλον μέ τήν ἀνδρική ἤ τήν γυναικεία ψυχολογία.
Τώρα πιά δέν κάνουμε λόγο γιά ἄνδρα ἤ γυναῖκα ὡς φορέων τῆς ἑνιαίας ἀνθρωπίνης φύσεως ἀλλά ὡς δύο ξεχωριστῶν φύλων πού ἔχουν μεταξύ τους χαώδεις διαφορές.
ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΕΥΑΣ
Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει θεραπευτικά στή διχοτομημένη ἀνθρώπινη φύση καί ματαιώνει τόν ἐκφυλισμό της μέ τό νά προσφέρη στόν Ἀδάμ καί στήν Εὔα ὅλα τά φάρμακα γιά τίς ψυχικές τους κακώσεις.
Πρῶτα τούς ἐνσπείρει ἔρωτα τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλον γιά νά τούς προσελκύση καί νά ἀποφευχθῆ ἡ τελειωτική καί τελεσίδικη διάσπασή τους. Κατόπιν, παραλαμβάνει καί τούς δύο καί διορθώνει τίς κακές ροπές τῆς ψυχῆς τους, πού, σάν δεύτερη φύση, ἔχουν διαμορφωθεῖ ἀπό τά ἐνεργήματα τῆς Πτώσεώς τους. Στόν Ἀδάμ ὁρίζει νά γίνη «κεφαλή τῆς γυναικός», ὄχι γιά νά κάνη “τοῦ κεφαλιοῦ του”, ἀλλά γιά νά ἔχη Κεφαλή του τόν Θεό, τήν Πηγή τῆς Ζωῆς τῆς κυκλικῆς σχέσεως, πού προείπαμε. Στή δέ γυναῖκα ὁρίζει νά ἔχη στραμμένη τήν προσοχή της πρός τόν ἄνδρα της: «Πρός τόν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου καί αὐτός σοῦ κυριεύσει» (Γεν. 3,16), γιά νά προφυλαχθῆ ἀπό τήν προδιάθεσή της νά παρασύρεται καί νά ἐπηρεάζεται εὔκολα ἀλλά καί γιά νά μετέχη, διά τῆς σχέσεώς της μέ τόν ἄνδρα της, στήν ὄντως Κεφαλή, πού εἶναι ὁ Θεός.
Οἱ ὁδηγίες αὐτές παρεξηγήθηκαν ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀπό τότε μέχρι σήμερα καί γι’ αὐτό εἶναι λίγοι οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν ὠφεληθεῖ ἀπό αὐτές.
Πολλοί νομίζουν ὅτι οἱ ὁδηγίες αὐτές καλλιεργοῦν ἕνα ἰδιότυπο ρατσισμό μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ὅμως ὁ Θεός ἀποσκοπεῖ μέ αὐτές τίς δηγίες νά ἀνδρώση τούς ἄνδρες ὥστε καί οἱ γυναίκες νά βρίσκουν σ’ αὐτούς στήριγμα καί ἀνάπαυση καί νά μήν αἰσθάνωνται τήν ἀνάγκη νά αὐτονομοῦνται γιά νά ἐπιβιώσουν ψυχολογικά.
Ὁ Θεός διέκρινε στή συμπεριφορά τοῦ Ἀδάμ μιά παθητική διάθεση καί μιά δουλική στάση ἀπέναντι στήν Εὔα καί γι’ αὐτό τοῦ ἐπισημαίνει ὅτι πρέπει νά γίνει «κεφαλή». Πρέπει νά ἀναλαμβάνη εὐθῦνες καί ὄχι νά ἐξαντλή τόν ἀνδρισμό του στή σεξουαλικότητά του ἤ στήν ἀσταμάτητη ἐργατικότητά του. Ἡ δουλική ὑποχωρητικότητα τῶν ἀνδρῶν πρός τίς γυναίκες τους ἔχει σάν συνέπεια νά νοιώθουν οἱ γυναίκες ἀνασφάλεια καί ἐν συνεχεία ἔλλειψη ἐκτιμήσεως γιά τούς ἄνδρες τους καί τότε οἱ ἄνδρες γιά νά ἀποκρούσουν τά αἰσθήματα μειονεκτικότητος ἀπέναντι στίς γυναίκες τους, ἀντί νά γίνουν «κεφαλή» γίνονται «ἀντράκια», μέ φωνές καί ἀγριάδες, ὁπότε ὁλοκληρώνεται ἡ ἀσυνεννοησία καί ἡ διάσταση.
Κατά τήν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ὁ Ἀδάμ ἔκανε ἕνα βῆμα πίσω κσί ἡ Εὔα δύο βήματα μπροστά. Ἔτσι ἔχασε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Οἱ ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ ὁρίζουν τώρα πιά πώς ὁ Ἀδάμ πρέπει νά κάνει ἕνα βῆμα μπροστά καί ἡ Εὔα δύο βήματα πίσω γιά νά ξανασυναντηθοῦν καί νά ἑνωθοῦν πραγματικά. Τό ἐπιπόλαιο μάτι, πού ἀγνοεῖ τήν προϊστορία, ἔχει τήν λανθασμένη ἰδέα πώς μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τίς ὁδηγίες αὐτές τοῦ Θεοῦ οἱ γυναίκες ὑποβιβάζονται καί οἱ ἄνδρες ἀνυψώνονται. Αὐτή ἡ πλάνη ἔχει κυριαρχήσει μέσα στούς αἰῶνες. Γι’ αὐτό πρέπει νά προσθέσουμε καί ἄλλες πολλές ἐξηγήσεις ὥστε ἡ συζήτηση αὐτοῦ τοῦ θέματος νά μᾶς ἀποτοξινώση κάπως ἀπό τίς προκαταλήψεις μας καί νά προσεγγίσουμε μέ περισσότερη ἐμπιστοσύνη τίς θεραπευτικές ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ.
(πηγή: Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» τεύχος 29)
