Η επόμενη βόμβα που θα σκάσει στα χέρια του Ερντογάν, θα είναι το ζήτημα των Αλεβιτών; Μεγάλα τουρκικά ΜΜΕ κάνουν ειδική αναφορά σήμερα στην συγκεκριμένη μειονότητα.
Πολλοί από αυτούς βράζουν, καθώς όλα όσα τους είχε υποσχεθεί ο Σουλτάνος, έπεσαν στο κενό.
Πολλοί δε θέτουν το εξής ερώτημα στον Ερντογάν. "Γιατί δεν υλοποιεί τις υποσχέσεις του; Νιώθουμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας."
Τι αναφέρουν τα τουρκικά ΜΜΕ:
Η έλλειψη κρατικής στήριξης στη μειονότητα Αλεβιτών της Τουρκίας έχει αφήσει πολλούς να αισθάνονται εξοστρακισμένοι από την κυβέρνηση.
Ένα από τα μακροχρόνια ζητήματα που θέτουν πολλοί στην κοινότητα Αλεβιτών, είναι η νομική αναγνώριση των τόπων λατρείας τους, μια υπόσχεση που δεν έχει ακόμη εκπληρωθεί.
Ο αλεβισμός είναι ένας κλάδος του Ισλάμ που συνδυάζει τις παραδόσεις των Σιιτών, των Σούφι και των Σουνιτών. Αλλά επειδή πολλοί Αλεβίτες αποδέχονται την κοσμική φύση και πίνουν αλκοόλ, πολλές ομάδες στην Τουρκία αρνούνται να τους δουν ως μουσουλμάνους.
Ο αριθμός των τόπων λατρείας των Αλεβιτών αυξήθηκε δραματικά τα τελευταία χρόνια. Το 2000 υπήρχαν 300 cemevis στην Τουρκία, αριθμός που αυξήθηκε σε πάνω από 900 το 2013.
Ο Ρ.Τ. Ερντογάν υποσχέθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Ιουνίου να αναγνωρίσει το cemevis ως επίσημο τόπο λατρείας.
Όμως, το ισλαμικό κόμμα δεν ανέφερε ξανά το ζήτημα και δεν το συμπεριέλαβε στο κυβερνητικό σχέδιο δράσης που ξεκίνησε στις αρχές Αυγούστου.
Η ισχύουσα εκτίμηση είναι ότι οι Αλεβίτες αποτελούν το 25% του πληθυσμού της Τουρκίας, καθιστώντας τους τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της χώρας. Αλλά οι επίσημοι αριθμοί είναι δύσκολο να υπολογιστούν, καθώς ο Αλεβισμός δεν αναγνωρίζεται επισήμως ως πίστη, αλλά εντάσσεται στην πλειοψηφία των Σουνιτών.
Τα εργαστήρια δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της κοινότητας Αλεβιτών, δήλωσε ο Ali Kenanoğlu, βουλευτής του φιλοκουρδικού αντιπολιτευόμενου Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (HDP).
"Όταν αναφέρονται στο νομικό καθεστώς, δεν γνωρίζουμε σε ποιον τύπο καθεστώτος αναφέρονται, επειδή πρότειναν στο παρελθόν αρκετές λύσεις κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για τους τόπους λατρείας των Αλεβιτών", είπε.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου έχει ήδη ολοκληρωθεί με την παροχή νομικής αναγνώρισης των εν λόγω χώρων και, κατ 'επέκταση, ολόκληρης της κοινότητας Αλεβιτών.
Το 2016, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάνθηκε υπέρ της επίσημης αναγνώρισης των cemevis και της παροχής απασχόλησης σε ηγέτες της πίστης τους. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Τουρκίας συμφώνησε.
Χωρίς την επίσημη αναγνώριση και προστασία, η κοινότητα Αλεβιτών αγνοείται σε μεγάλο βαθμό από το κράτος. Το νομικό καθεστώς θα επέτρεπε στην μειονότητα να λάβει οικονομική υποστήριξη από τη Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων, η οποία εκτιμάται ότι θα έχει προϋπολογισμό 1,3 δισ. τουρκικές λίρες φέτος.
Η Ιστορία τους
Λέγεται ότι πρόκειται για εξισλαμισθέντες κατά το παρελθόν πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, οι οποίοι αν και υποτάχθηκαν στο νέο κατακτητή προσπάθησαν με διάφορους τρόπους «ν' αντισταθούν», ασπαζόμενοι τον αλεβισμό. Αυτό θυμίζει λίγο ορισμένους κομμουνιστές, οι οποίοι «απαρνούμενοι» τις ιδέες τους κάτω από ειδικές συνθήκες έγιναν στη συνέχεια Μάρτυρες του Ιεχωβά, διατηρώντας κατά βάθος την αντίθεσή τους προς την επίσημη εκκλησία και το κράτος. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι επίγονοί της ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τους αλεβίτες.
Τον Δεκέμβριο του 1991 οι αλεβίδες - μπεκτασίδες της Τουρκίας έστειλαν επιστολή προς τον πρόεδρο της τουρκικής Βουλής, στην οποία έγραφαν μεταξύ άλλων: «...Στη χώρα μας υπάρχουν επάνω από 20 εκατομμύρια αλεβίδες, που είναι διαφορετικής πίστης (από τους μουσουλμάνους)... Πάνω από 20 εκατομμύρια άνθρωποι δεν μετρούν στους νόμους της Τουρκικής Δημοκρατίας ούτε στο Σύνταγμα και δεν ονομάζονται με το όνομά τους...».
Πρόκειται ουσιαστικά για μια ''βόμβα'' ίσης δύναμης μακροπρόθεσμα με τους Κούρδους...
Μετά την κατάληψη της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους, εκατομμύρια Έλληνες χριστιανοί υποχρεώθηκαν να εξισλαμισθούν, όπως και μετέπειτα συνέβη στην Ελλάδα και στην Κύπρο (λινοπάμπακοι), οι οποίοι φαίνεται να επέλεξαν το δόγμα των Αλεβιτών, παρά των Σουνιτών. Τα βασικά χαρακτηριστικά της πρόσμειξης Αλεβιτών και χριστιανών, που είναι η βάση του δόγματος των Τούρκων Αλεβιτών, είναι:
1. Εργασία και δημιουργικότητα.
2. Ισότητα των φύλων.
3. Η μονογαμία.
4. Πιστεύουν σε μια δική τους εκδοχή της Αγίας Τριάδας: Αλλάχ ίσον Θεός, Μωάμεθ ίσον ύλη, και Αλί ίσον πνεύμα.
5. Έχουν δώδεκα ιμάμηδες που είναι πανομοιότυποι με τους δώδεκα αποστόλους της χριστιανικής θρησκείας. Στις τοιχογραφίες στους τεκέδες δεν διαφέρουν από τους δώδεκα αποστόλους στον Μυστικό Δείπνο.
6. Επιτρέπεται ο χορός και η διασκέδαση και έχουν ελευθερία στον έρωτα.
7. Είναι αυστηροί εναντίον της μοιχείας και του διαζυγίου.
8. Θεωρούν αμαρτία να κατηγορήσεις κάποιον στην απουσία του.
9. Εκτός από τον Αλί και τη σύζυγό του Φατιμά, αποδέχονται ως προφήτες τον Χριστό, τους Εβραίους προφήτες, όπως επίσης και τους Μικρασιάτες Αγίους των Χριστιανών, όπως τους Άγιο Γεώργιο, Άγιο Χαράλαμπο, Άγιο Μάμαντα και Προφήτη Ηλία.
10. Χρησιμοποιούν αγίασμα, έχουν κεριά και εκφράζουν ένα είδος βάπτισης.
11. Δεν κάνουν περιτομή.
12. Δεν ακολουθούν το ραμαζάνι και τους κανόνες του, γι’ αυτό και είναι σύνηθες φαινόμενο οι προστριβές με τους Σουνίτες κατά την περίοδο αυτή.
13. Στις γιορτές τους υπάρχουν έντονα αρχαιοελληνικά και διονυσιακά στοιχεία.
Μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071, άρχισαν οι Τούρκοι να κατακλύζουν τη Μικρά Ασία. Οι Αλεβίτες εγκαταστάθηκαν στην κεντρική Μικρά Ασία, στην περιοχή της Καισάρειας, Καππαδοκίας και Ικονίου, που ήταν το προπύργιο του χριστιανισμού στη Μικρά Ασία. ιδρυτής του τάγματος της περιοχής ήταν ο Χατζή Μπεκτάς Βελή, που καταγόταν απευθείας από τον Αλί.
Δανείστηκαν αρκετά στοιχεία από τους Έλληνες και ονόμαζαν τους σοφούς «σούφι», από την ελληνική λέξη. Ενστερνίζονται τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, και τη Μικρά Ασία την αποκαλούν «Ρουμί», τόπος Ρωμιών δηλαδή.
Στην περιοχή αυτή έγινε η πρόσμειξη πολιτισμών και η σημερινή θρησκεία των Αλεβιτών είναι ένα κράμα αυτής της πρόσμειξης. Τα εκατομμύρια Ελλήνων Χριστιανών της Μικράς Ασίας, κάτω από την πίεση των Τούρκων υποχρεώθηκαν να εξισλαμισθούν και επέλεξαν τους Αλεβίτες. Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι είναι κρυπτοχριστιανοί και διατηρούν χριστιανικά έθιμα, ανάβοντας καντήλια και αναρτώντας σταυρούς στα σπίτια τους.
«Σκάνδαλο η ιστορία των Αλεβιτών». Το βιβλίο αυτό, περιγράφοντας την ιστορία των Αλεβητών, υποστηρίζει ότι οι Αλεβίτες της Τουρκίας είναι στην πραγματικότητα οι χαμένοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας, ένα πραγματικά μεγάλο ιστορικό πρόβλημα στο οποίο όμως η σύγχρονη επίσημη Τουρκία αποφεύγει συστηματικά να δώσει πειστικές απαντήσεις.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, οι Αλεβίτες αποτελούν το χαμένο χριστιανικό ποίμνιο της Μικράς Ασίας που χάθηκε μετά την επικράτηση των Οθωμανών και ότι σε πολλές περιπτώσεις τα θρησκευτικά κέντρα των Αλεβιτών έχουν κτιστεί πάνω σε χριστιανικές εκκλησιές.
Ο Çınar φτάνει στο σημείο να υποστηρίξει ότι όλοι οι Γέροντες, (Ντεντέδες), των Αλεβιτων δεν είναι παρά χριστιανοί που θέλοντας να αποφύγουν ..... τον δια της βίας εξισλαμισμό, κατέφυγαν στην δημιουργία μιας ισλαμικής αίρεσης με πολλά χριστιανικά στοιχεία.
Ακόμα και στο μεγάλο θρησκευτικό κέντρο των Αλεβιτών, το Χατζή Μπεκτάς της Καππαδοκίας, αποδίδει χριστιανική, ακόμα και αρχαιοελληνική προέλευση, κάνοντας λόγο για ύπαρξη στο ίδιο σημείο παλαιότερο ναό του Δια και στην συνέχεια χριστιανικής μονής.
