Στο βίντεο που θα παρακολουθήσετε -πριν την ψευδοσύνοδο της Κρήτης- ο δημοσιογράφος ερωτά τον π. Ιωάννη Χρυσαυγή, Αρχιδιάκονο του Οικουμενικού Θρόνου, για το θέμα της διγαμίας των κληρικών. Η απάντηση του π. Ιωάννη Χρυσαυγή αποτυπώνει γλαφυρά την γνωστή διάβρωση του Ορθόδοξου φρονήματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου που δηλητηριάζει ολόκληρη την Εκκλησία.
Δημοσιογράφος: «Το πρωί κυκλοφόρησε ένα δημοσίευμα στο οποίο ισχυρίζεται ότι εχθές κατά τις συζητήσεις πάνω στο κείμενο του γάμου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρθηκε στο ζήτημα άδειας να ξαναπαντρευτούν οι χήροι κληρικοί και είπε ότι θα ήτανε καλό ότι κάποια στιγμή να ληφθεί η απόφαση πάνω στο ζήτημα αυτό και θα θέλαμε να ρωτήσουμε την επίσημη στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο θέμα των ιερέων που χηρεύουν.»
π. Ιωάννης Χρυσαυγής: «Το θέμα είναι πολύ σημαντικό και το θέμα δημιουργεί πολύ πόνο σε πολύ κόσμο, όχι μόνο τους κληρικούς που περνούν αυτήν την διαδικασία, τις οικογένειες τους και ακόμα και τον λαό που θέλει να ξέρει τι γίνεται στην περίπτωση των κληρικών.
Δεν μπορώ να σχολιάσω τι ακριβώς ειπώθηκε. Μπορώ να πω ότι μιλήσαν οι ιεράρχες όλοι πολύ ανοιχτά για θέματα ποιμαντικά και των κληρικών και των λαϊκών. Αυτό μπορώ να το πω. Μπορώ να πω ότι μίλησαν με συμπόνοια για τα διάφορα θέματα γάμου.
Αυτό που πιστεύω είναι ότι εάν η Εκκλησία δεν μπορεί να δείξει κατανόηση και αγάπη σε αυτούς που είναι επι κεφαλής των επισκοπών ή των ενοριών, αν δεν αγαπά και συμπονά και συγχωρά αυτούς, πώς μπορεί αυτοί να συμπονούν, να αγαπούν και να συγχωρούν άλλους; Είναι σαν ένας κύκλος η συγχώρηση.
Οπότε, είναι αλήθεια ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο -δεν λέω για το τι ειπώθηκε εχθές, αλλά σαν Οικουμενικό Πατριαρχείο μπορώ να πω- ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει λάβει πολλές εκκλήσεις από πολλούς Επισκόπους και Αρχιεπισκόπους για περιπτώσεις κληρικών για να αποφασίσει κάποτε η σύνοδος. Ξέρω ότι ο Παναγιότατος δεν θέλει να κάνει μία απόφαση εντελώς πρόχειρη ή μία απόφαση από μόνος του. Θα ήθελε, τουλάχιστον απ’ ότι γνωρίζω, έχει γράψει στο παρελθόν στις άλλες Εκκλησίες για να μάθει τι είναι η διαδικασία στις άλλες Εκκλησίες, τι είναι που πράττουν αυτοί, για να ξέρει για να δει αν μπορούμε να βρούμε μία Πανορθόδοξη λύση. Το αν θα βρεθεί Πανορθόδοξη λύση δεν ξέρω, ούτε νομίζω πως είναι στο ατζέντα για την Μεγάλη Σύνοδο αυτή, αλλά ότι είναι στην καρδιά και στο νου του Πατριάρχη, αυτό είναι αλήθεια.»
Ο π. Ιωάννης Χρυσαυγής θέτει εξαρχής την βάση του συλλογισμού του που είναι ο «πολύς πόνος» των χήρων κληρικών με τον οποίο η Εκκλησία 2000 χρόνια τώρα δεν έχει ασχοληθεί! Επακολούθως, ο λαός «θέλει να ξέρει τι γίνεται», αφού έως τώρα δεν ήξερε! Οι δε χήροι κληρικοί νοιώθουν «πολύ πόνο» δίχως την πρεσβυτέρα τους και θέλουν να την αντικαταστήσουν! Σίγουρα όμως δεν νοιώθουν πόνο που ψευδοποιμένες γελοιοποιούν τους φρικτούς όρκους που έδωσαν την ώρα της χειροτονίας τους, και τους καλούν με πονηρία, όπως έκανε το φίδι στην Εύα, να τους αθετήσουν.
Στη συνέχεια ο π. Ιωάννης περιγράφει το γνωστό σε όλους μας κοσμικό πνεύμα που κατευθύνει τις συζητήσεις. Οι ιεράρχες μίλησαν «πολύ ανοιχτά» και «με συμπόνοια» για θέματα ποιμαντικά και γάμου, μας είπε. Ένα τόσο σημαντικό θέμα που μπαίνει στην καρδιά της κοινωνίας και ούτε ένας, ΕΝΑΣ Πατερικός λόγος δεν ακούστηκε. Το ζητούμενο και επαινετό σήμερα δεν είναι οι ιεράρχες να μένουν πιστοί στους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας, αλλά να είναι «ανοιχτοί» και «συμπονετικοί», με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει υποκειμενικά για τον καθένα τους και για τα «γούστα» της κάθε εποχής. Οι εν Αγίω Πνεύματι Άγιοι Απόστολοι και θεοφόροι Πατέρες προφανώς αντιμετώπισαν αυτά τα θέματα με πολύ στενότητα και ακαρδία!!
Το άνω συμπέρασμα επαληθεύεται από τον ίδιο αμέσως μετά: «εάν η Εκκλησία δεν μπορεί να δείξει κατανόηση και αγάπη… αν δεν αγαπά και συμπονά και συγχωρά αυτούς…» Δύο χιλιάδες χρόνια δηλαδή η Εκκλησία πορεύεται δίχως αγάπη και συγχώρηση και μάλιστα στους ίδιους τους λειτουργούς Της!
Αυτά όμως που λέγονται είναι απίστευτα: «… αν δεν αγαπά και συμπονά και συγχωρά αυτούς, πώς μπορεί αυτοί να συμπονούν, να αγαπούν και να συγχωρούν άλλους; Είναι σαν ένας κύκλος η συγχώρηση.»
Εγώ έως τώρα γνώριζα ότι στην Εκκλησία υπάρχει η εν Χριστώ αγάπη και ότι η συγχώρηση χρειάζεται μετάνοια, εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Σήμερα έμαθα ότι είναι μία «κυκλική διαδικασία» (σαν το χαλασμένο τηλέφωνο) όπου ο ένας συγχωρεί τον άλλον.
Γνώριζα ότι ο ιερεύς, η «αιχμή του δόρατος» της Εκκλησίας μέσα στην κοινωνία, οφείλει να είναι πρότυπο Ορθόδοξης ζωής και πνευματικού αγώνα για να εμπνέει όλους εμάς. Σήμερα έμαθα ότι δεν αξίζει να κάνεις αγώνες διότι ακόμη και οι λειτουργοί της Εκκλησίας «ανταμείβονται» με συγχωροχάρτια σ’ αυτήν την ζωή.
Οι κινήσεις του κ. Βαρθολομαίου δείχνουν ότι ανοίγει τον δρόμο για «πανορθοδοξοποίηση» της διγαμίας των κληρικών στην επόμενη ψευδοσύνοδο. Δεν υπάρχει δε αμφιβολία ότι η Εκκλησία της Ελλάδος θα ακολουθήσει για άλλη μία φορά τα ντροπιασμένα χνάρια του Οικουμενικού Πατριαρχείου και θα στηρίξει αυτήν την απόφαση με λίγο Κανόνες λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου, όπως συνηθίζει να κάνει.
Η Εκκλησία μας «μεταμορφώνεται» κανονικά και με το νόμο. Δεν συνηθίσαμε απλά να συμβιώνουμε με αλλότρια πνεύματα, τώρα «μεταμορφωνόμαστε». Τεράστια ευθύνη γι’ αυτό φέρουν και τα επιφανή πρόσωπα της Εκκλησίας, τα οποία ενώ λένε ότι διαφωνούν, επέλεξαν έναν αδικαιολόγητα παρατεταμένο χλιαρό τρόπο αντίδρασης στον οικουμενισμό, αφήνοντας εμάς τους λαϊκούς μονάχους σε έναν άνισο αγώνα.
Επιτρέψτε μου να παραθέσω μετά το βίντεο ένα κείμενο του Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου, το οποίο πρέπει να γράφτηκε εκεί κοντά στο 2006 επί Χριστοδούλου, όταν η Συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος πήρε την απόφαση να χορηγεί άδεια δεύτερου γάμου εις τους εν χηρεία κληρικούς «κατ’ άκρα οικονομία». Είναι αξιοπρόσεκτη η επαινετική αναφορά που κάνει ο αρθρογράφος στην συμβολή των Μεταξάκη και Αθηναγόρα στο θέμα της διγαμίας των κληρικών. Αξιοπρόσεκτο είναι και το ύφος του κειμένου, το οποίο δίνει την εικόνα μίας Εκκλησίας που θέλει να απελευθερωθεί από τα δεσμά Της!
https://youtu.be/qEJE8GNaAM4
Ο δεύτερος γάμος των κληρικών
Θετική αίσθηση προκάλεσε στην κοινή γνώμη η τόλμη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος να συζητήσει, κατά την τελευταία τακτική συνέλευσή της, θέματα και προβλήματα τα οποία μέχρι χθες χαρακτηρίζονταν «ταμπού» και για τα οποία δεν τολμούσε κανείς ν’ αρθρώσει λόγο για να μη θεωρηθεί νεωτεριστής ή και ασεβής. Η Εκκλησία της Ελλάδος, για πρώτη φορά, άγγιξε θέματα όπως ο δεύτερος γάμος των Κληρικών ή η στράτευση των υποψηφίων Κληρικών, τα συζήτησε εκτενώς και τα παρέπεμψε για περαιτέρω επεξεργασία σε ειδική επιτροπή, η οποία θα υποβάλει τις προτάσεις της για να προβεί η Σύνοδος σε τελικές αποφάσεις.
Στη σημερινή μας παρέμβαση θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο ενδεχόμενο τελέσεως δευτέρου Γάμου από τους Κληρικούς, καθώς κατέστη σαφές ότι η Εκκλησία μας δε μπορεί να μένει απαθής μπροστά σε προβλήματα που ταλανίζουν τις σύγχρονες ιερατικές οικογένειες, ενίοτε λαμβάνουν τραγικές διαστάσεις κι έχουν θλιβερές συνέπειες. Η Εκκλησία της Ελλάδος, ανοίγοντας αυτόν τον διάλογο, ζητεί, ως στοργική μητέρα, να σταθεί φιλάνθρωπα και αγαπητικά δίπλα σ’ εκείνους τους εγγάμους Ιερείς, που μένουν μόνοι σε νεαρή ηλικία, είτε λόγω χηρείας, είτε λόγω εγκατάλειψης από τις συζύγους τους. Οι άνθρωποι αυτοί καλούνται ν’ αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας ζωής την οποία δεν επέλεξαν, καλούνται να ακολουθήσουν ουσιαστικά τη μοναχική ζωή ενώ έχουν επιλέξει τον έγγαμο βίο, καλούνται να μεγαλώσουν παιδιά χωρίς τη συμπαράσταση και την απαραίτητη παρουσία της μητέρας, γεγονός που κλονίζει την εν γένει ιερατική τους διακονία, καλούνται ν’ αντέξουν τους σαρκικούς πειρασμούς, χωρίς να είναι προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, έχοντας πάντα μπροστά τους το φάσμα της πτώσης και της παρεκτροπής. Πρόκειται για οξέα και ανυπέρβλητα προβλήματα τα οποία οδηγούν σε τραγικές καταστάσεις, που συχνά γίνονται ευρύτερα γνωστές, τραυματίζοντας το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζοντας τους πιστούς.
Η ποιμαντική προβληματική επί του ζητήματος αυτού, όμως, δεν προέκυψε τώρα στην Εκκλησία. «Στα 1923 συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη Πανορθόδοξο Συνέδριο, υπό την προεδρεία του Πατριάρχου Μελετίου του Δ΄, το οποίο εξέτασε το δυνατόν της συνάψεως δευτέρου γάμου υπό των εν χηρεία διατελούντων κληρικών. Το συνέδριο αποφάσισε ομόφωνα τα εξής:
Α. Είναι επιτρεπόμενος ο δεύτερος γάμος στους συνεπεία θανάτου χηρεύσαντες ιερείς και διακόνους, δεν αντιβαίνει στην Ευαγγελική διδασκαλία και μάλλον προλαμβάνει τον μώμον κατά της ιερατικής καταστάσεως.
Β. Δικαιούνται οι Σύνοδοι των επί μέρους Εκκλησιών να επιτρέπουν σε αιτούντες ιερείς και διακόνους να συνάψουν δεύτερο γάμο ύστερα από γνωμοδότηση του οικείου Επισκόπου τους.
Γ. Το μέτρο αυτό λογίζεται κανονικό και έγκυρο μέχρι της συγκλίσεως Πανορθοδόξου Συνόδου «ήτινι μόνη απόκειται όπως περιβάλη την διάταξιν ταύτην διά κύρους καθολικού» {βλ. πρακτικά και αποφάσεις του εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου, 10/5 – 8/6/1923}…Η πιο πρόσφατη αναφορά στο ζήτημα αυτό έγινε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, όταν ευρισκόμενος στη Βιέννη για θεραπεία, σε ιδιαίτερη συνομιλία με τον δημοσιογράφο Παλαιολόγο αναφέρθηκε στο θέμα με τα εξής χαρακτηριστικά: “Ουδέν μυστήριον εμποδίζει άλλον μυστήριον. Η ιερωσύνη δεν εμποδίζει τον γάμον όπως ο γάμος δεν εμποδίζει την ιερωσύνη διά τους διακόνους και τους ιερείς”» (Μητρ. Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου Κουκουρίδη, «Μελάνι και Θυμίαμα», σελ. 79).
Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι ότι οι αποφάσεις εκείνου του Πανορθοδόξου Συνεδρίου, στο οποίο συμμετέσχον και εκπρόσωποι της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, εφόσον δεν έχει συγκληθεί έως τώρα Πανορθόδοξη Σύνοδος, έχουν κανονική ισχύ και ο δεύτερος γάμος των εν χηρεία Κληρικών είναι έγκυρος αφού δεν έρχεται σε αντίθεση με την Ευαγγελική διδασκαλία, με την προϋπόθεση, βέβαια, η τέλεσή του να έχει την έγκριση των τοπικών Συνόδων, ύστερα από εισήγηση του οικείου Επισκόπου.
Το σκεπτικό εκείνου του Συνεδρίου είναι εντυπωσιακό, αν σκεφθεί κανείς ότι έλαβε χώρα σε μια εποχή που στον τόπο μας επικρατούσε εντονότατος συντηρητισμός και ήταν δύσκολο για την Ορθόδοξη Εκκλησία να ξεφύγει από μια νοοτροπία περιχαράκωσης στα παραδεδομένα, τα οποία συχνά συνιστούν πλαίσιο ασφαλείας. Μπορεί να καταστεί, όμως, ιδιαίτερα χρήσιμο και για το έργο της σύγχρονης επιτροπής που συνέστησε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, μιας επιτροπής που οφείλει να δει κατάματα την πραγματικότητα, όπως τόλμησαν να κάνουν οι σοφοί πρόγονοί μας, να λειτουργήσει φιλάνθρωπα και προστατευτικά προς τους δοκιμαζόμενους αυτούς κληρικούς, ορίζοντας, βέβαια, σοβαρότατες και αυστηρότατες προϋποθέσεις, προκειμένου να μην επιτρέψει ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Πρόσφατα η Ιερά Σύνοδος επέτρεψε, κατ’ άκραν οικονομίαν, την τέλεση του μυστηρίου του γάμου σε ζευγάρι ηλικιωμένων πρώτων εξαδέλφων, οι οποίοι συζούσαν επί σειρά δεκαετιών, είχαν αποκτήσει παιδιά και δεν άντεχαν να ζουν άλλο μακριά από την ευσπλαχνία και το έλεος του Θεού και της Εκκλησίας. Η σχετική άδεια δόθηκε ύστερα από την υπεύθυνη και σοβαρότατη εισήγηση του οικείου Μητροπολίτου, «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται επί της γης», για να πάψουν δηλ. οι άνθρωποι να ζουν υπό το καθεστώς της αμαρτίας το οποίο συνιστά αποξένωση από τον Θεό. Επρόκειτο για κίνηση αγάπης που πάντα χαρακτηρίζει τις αποφάσεις της Εκκλησίας.
