Ραγδαίες αλλαγές λαμβάνουν χώρα στη νοτιοανατολική Μεσόγειο καθώς πάνω από την Κύπρο στήνεται μία αντιπυραυλική «ομπρέλα» με ΝΑΤΟϊκούς πυραύλους, για πρόληψη και αντιμετώπιση εξωτερικών απειλών.
Το γεγονός αυτό φέρνει την Κύπρο αισθητά πιο κοντά στην ένταξή της στο ΝΑΤΟ, στρατηγική κίνηση για την οποία έχουν προηγηθεί αντίστοιχα γεγονότα. Το γεωπολιτικό σκηνικό στην περιοχή βρίσκεται σε στάδιο τρομακτικών αλλαγών που θα φέρουν εξελίξεις.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Σημερινής», οι συγκυρίες σπρώχνουν την Κύπρο όλο και πιο κοντά στις ΗΠΑ και το Ισραήλ καθώς η Κυπριακή Δημοκρατία απειλείται άμεσα από το μέτωπο Τουρκίας-Ιράν.
Είναι αναμφίβολο πως ΗΠΑ-Ισραήλ θα υπερασπιστούν την Κύπρο απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή υπερασπίζοντας ταυτόχρονα τα συμφέροντά τους στην ενεργειακή «σκακιέρα» της Ανατολικής Μεσογείου.
Με μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή, παράνομες δεσμεύσεις περιοχών από τους Τούρκους και σύγκρουση συμφερόντων πολλών δυνάμεων γύρω από την Κύπρο είναι θέμα χρόνου τα παιχνίδια σε ενέργεια και ασφάλεια να πυροδοτήσουν καταιγιστικές εξελίξεις.
Οι ορατές και αόρατες απειλές, που ξεκινούν από αυτές της Τουρκίας και φτάνουν ως αυτές του Ιράν, δημιουργούν τις ανάγκες αποτροπής. Η μία από αυτές είναι η αντιπυραυλική ομπρέλα του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ, που κάτω από προϋποθέσεις καλύπτει και την Κύπρο.
Οι πύραυλοι αυτοί δύνανται να πλήξουν το Ισραήλ και εκ των πραγμάτων την Κύπρο. Η απειλή αυτή καλύπτει και την Κύπρο, λόγω των Βρετανικών Βάσεων και ένεκα των υποδομών που θα οικοδομηθούν για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου υπό την έννοια ότι στα διάφορα προγράμματα εκμετάλλευσης θα συμμετάσχει και το Ισραήλ.
Βεβαίως, το Ισραήλ έχει τη δυνατότητα να αναχαιτίσει την ιρανική απειλή με τα δικά του πυραυλικά συστήματα και προφανώς να προστατέψει και την σε βάρος της Κύπρου απειλή σε περίπτωση που θα υπάρχει σχετική ενεργειακή και στρατιωτική συμφωνία.
Οι Ισραηλινοί θεωρούν ως επικίνδυνη και εχθρική τη συμμαχία της Τουρκίας με το Ιράν, την οποία συμπληρώνει η Ρωσία, ενώ είναι πλέον δεδομένη η συνεργασία του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία και άλλες αραβικές σουνιτικές χώρες.
Το σημαντικό είναι ότι για τα συμμαχικά αυτά σχήματα υπάρχει η ευλογία των ΗΠΑ. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι χώρες τις ευρύτερης περιοχής, προεξάρχοντος του Ισραήλ, θεωρούν ότι οι απειλές προέρχονται από την Τουρκία, αλλά και από το Ιράν.
Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν απειλείται απλώς από την Άγκυρα αλλά τελεί υπό τουρκική κατοχή. Λογικά η Κύπρος δεν πρέπει να απειλείται από το Ιράν. Όμως, η Κύπρος τελεί υπό την ιρανική απειλή σε περίπτωση σύρραξης λόγω των Βρετανικών Βάσεων.
Άλλωστε, οι Βάσεις δεν έχουν αντιπυραυλική κάλυψη, η οποία μπορεί να προσφερθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία και δη από το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα των Buk, καθώς και από τα πολεμικά σκάφη του ΝΑΤΟ (αμερικανικά, γαλλικά, γερμανικά κ.λπ), που πλέουν στα ανοικτά της Κύπρου και διαθέτουν πυραυλικά συστήματα.
Η εμπλοκή εταιρειών που προέρχονται από ΝΑΤΟϊκές χώρες στην εκμετάλλευση του φυσικού αερίου δημιουργεί αμυντική ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα συμφερόντων στην περίπτωση πυραυλικής επίθεσης από το Ιράν επί των Βρετανικών Βάσεων και επί ισραηλινών συμφερόντων.
Εφόσον εμπλέκεται και το Ισραήλ στην εκμετάλλευση του κυπριακού φυσικού αερίου, εννοείται ότι θα προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα.
Επί τη βάσει αυτής της γεωπολιτικής κατάστασης βλέπουμε μιαν απομάκρυνση της Τουρκίας από τις ΗΠΑ και ρήξη στις σχέσεις τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το Ισραήλ. Η μεν Τουρκία στρέφεται προς το Ιράν για ενεργειακούς λόγους και για λόγους ασφάλειας, που συνδέονται με το Κουρδικό.
Εάν δημιουργηθούν κουρδικές αλυτρωτικές τάσεις στη Συρία και την Τουρκία θα διαχυθούν και στο Ιράν, όπου υπάρχουν κουρδικοί πληθυσμοί.
Επειδή το Ιράν είναι εχθρός του Ισραήλ με το οποίο τελεί σε αντιπαράθεση η Τουρκία, η Άγκυρα και η Τεχεράνη υιοθετούν, μεταξύ άλλων, την αρχή: Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος. Το δόγμα αυτό ενισχύεται και από την κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας και τη στροφή των ΗΠΑ προς το Ισραήλ.
Η Ρωσία εκ των πραγμάτων ανήκει στον άξονα της Τουρκίας με το Ιράν, του οποίου ηγείται.
Το Ιράν δεν έχει λόγο να πλήξει την Κύπρο, όμως έχει κάθε λόγο να συνιστά απειλή για τις Βρετανικές Βάσεις και για το Ισραήλ ή για συμφέροντα του Ισραήλ και δη αυτά που αφορούν στο φυσικό αέριο εντός ή εκτός του πλαισίου της συνεκμετάλλευσης με την Κύπρο.
Οι απειλές σε βάρος της Κύπρου από το Ιράν μπορούν να εκδηλωθούν μέσω επίθεσης σε βάρος τρίτων, ενώ η τουρκική απειλή είναι άμεση. Εμείς δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την τουρκική απειλή χωρίς συμμαχία με Ισραήλ ακόμη και με την Αίγυπτο και χωρίς στροφή προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, γεγονός που δεν θα συνιστά υποταγή αλλά ενίσχυση της ασφάλειας και της κυριαρχίας μας.
Άλλωστε, η Τουρκία είναι, όπως και η Βρετανία, οι χώρες που δεν θέλουν στροφή της Κύπρου προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για να ελέγχουν αυτές τον γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό μας χώρο.
Το νέο σκηνικό και η ρήξη των σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ δικαιολογούν την στροφή της Κύπρου προς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και το ΝΑΤΟ για να ενισχυθεί η ασφάλειά μας και η αποτροπή έναντι της τουρκικής απειλής, ακόμη και της ιρανικής, αν αυτή προκύψει μέσω πληγμάτων προς τρίτους.
Όπως έχουμε αναφέρει στο ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ, είναι γεγονός πως η Κύπρος βρίσκεται στον προθάλαμο του ΝΑΤΟ, στρατηγική κίνηση η οποία φέρνει ριζικές αλλαγές στις ισορροπίες της περιοχής.
Αλλάζει άρδην το γεωστρατηγικό σκηνικό στη Ν.Α. Μεσόγειο καθώς η Κύπρος αναγορεύεται πλέον σε «ζωτικός στρατηγικός σύμμαχος» των ΗΠΑ! Απίστευτο και όμως αληθινό. Μαζί με το νομοσχέδιο για άρση εμπάργκο όπλων, είναι πολύ πιθανό να δούμε την ένταξη Κύπρου και Ισραήλ στο ΝΑΤΟ και αυτό λόγω υδρογονανθράκων.
Πρόσω ολοταχώς η Λευκωσία προς εφαρμογή του δόγματος Κασουλίδη που θέλει την Κύπρο «να αποτελεί το εξωτερικό σύνορο της Ε.Ε. και του δυτικού κόσμου στην περιοχή με ό,τι αυτό συνεπάγεται».
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή», η εφαρμογή ενός τέτοιου σεναρίου συνεπάγεται αυτονόητα συμβατότητα με το νατοϊκό σύστημα ασφάλειας, κάτι για το οποίο όμως η Κύπρος έχει εν μέρει ήδη προετοιμασθεί, καθότι αποτελεί εδώ και κάποια χρόνια μέλος του ΟΑΣΕ, οργανισμού που από πολλούς θεωρείται «προθάλαμος» του ΝΑΤΟ.
Σε αυτό όμως το πλαίσιο, φαίνεται πως η περίοδος που η Εθνική Φρουρά εξοπλιζόταν μαζικά με ρωσικά οπλικά συστήματα, όπως το μέσο αντιπυραυλικό σύστημα Tor M1 (αντί των κυπριακών S-300 που οδηγήθηκαν στην Κρήτη ένεκα τουρκικών αντιδράσεων), τα άρματα μάχης T-80U και τα τεθωρακισμένα οχήματα μάχης/μεταφοράς προσωπικού BMP-3 θα είναι αγορές που πλέον δεν θα «αγγίζει» η Κύπρος, για πολιτικούς, διπλωματικούς και οικονομικούς λόγους, ώστε όντως να θεωρείται ως εξωτερικός πυλώνας παροχής ασφαλείας του Δυτικού Κόσμου και δη της Ε.Ε.
