Ο Ιανουάριος του 1994 δεν είναι ένας συνηθισμένος Ιανουάριος. Σημαδεύτηκε από ένα έγκλημα αποτρόπαιο. Ένα έγκλημα φρικτό που έκανε μια ολόκληρη κοινωνία να ζητά όχι απλά την τιμωρία του ενόχου αλλά την κεφαλή του επί πίνακι.
Λίγες ώρες μετά την έλευση της νέας χρονιάς, αποκαλύπτεται πως ένας πατέρας, βίασε και στη συνέχεια σκότωσε τον εξάχρονο γιό του. Είναι από τις ελάχιστες φορές (αν όχι η μοναδική) που τα ΜΜΕ στο σύνολο τους καταργούν κάθε τεκμήριο αθωότητας και καταδικάζουν οριστικά και αμετάκλητα, έναν κατηγορούμενο πριν η υπόθεση φτάσει στο δικαστήριο.
Η ομολογία του Μανώλη Δουρή δεν αποτελεί «ελαφρυντικό» για τον Τύπο της εποχής. Πολλά είναι τα παραδείγματα υποθέσεων που αποκαλύπτεται στο τέλος πως οι ομολογίες ήταν προϊόν ασφυκτικών πιέσεων. Αλλά όλα αυτά εκείνες τις ημέρες ήταν… ψιλά γράμματα. Υπήρχε μια ολόκληρη χώρα που διψούσε για το αίμα του ενόχου και τα ΜΜΕ το πρόσφεραν απλόχερα.
Ακόμα και σήμερα που έχουν περάσει τόσα χρόνια υπάρχουν πολλοί και έγκριτοι νομικοί, που τονίζουν πως η υπόθεση Δουρή είναι από τις πλέον σκοτεινές στα εγκληματολογικά χρονικά της Ελλάδας ξεκαθαρίζοντας πως υπάρχουν στοιχεία που αγνοήθηκαν.
Για πολλούς ο Δουρής ήταν ένα αδίστακτο κτήνος για κάποιους άλλους, ωστόσο, ήταν ένας φτωχοδιάβολος που σήκωσε τον σταυρό ενός φρικτού εγκλήματος που ουδέποτε έκανε.
Ο Μανώλης Δουρής και ένα φρικτό έγκλημα
«Ένας περίεργος και κακότροπος άνθρωπος». Έτσι περιέγραφαν τον Μανώλη Δουρή οι συγχωριανοί του, στην Ερμιόνη Αργολίδας. Ένας άνθρωπος που δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα και η συμπεριφορά του ήταν -τουλάχιστον- ύποπτη και «έσερνε» μαζί του διάφορες φήμες.
Πραγματικά, ο 40χρονος τότε Μανώλης Δουρής ήταν ένας άνθρωπος για τον οποίο ακούγονταν πολλά αλλά είχε και πολλά ψυχολογικά προβλήματα τα οποία είχαν ξεκινήσει από νεαρή ηλικία. Όταν πολέμησε στην Κύπρο την περίοδο της τουρκικής εισβολής τα προβλήματα αυτά επιδεινώθηκαν και ο Δουρής έγινε ένα αγρίμι. Είδε πολλές σφαγές και πολλές φορές νοσηλεύτηκε σε νοσοκομεία. Είχε αποκτήσει το «σύνδρομο της Κύπρου», όπως αποφάνθηκαν οι γιατροί.
Μετά τον πόλεμο, παντρεύεται κάνει επτά παιδιά και ζει με την οικογένεια του στην Ερμιόνη. Τα όσα ακούγονταν στην μικρή τοπική κοινωνία, άρχισαν να απασχολούν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία προπαραμονές πρωτοχρονιάς του 1994. Ο 6χρονος γιος της οικογένειας, Νικόλας, βγαίνει να παίξει στο χωριό. Δε θα επιστρέψει ποτέ στο σπίτι του.
Οι γονείς του, ολόκληρο το χωριό και η αστυνομία ψάχνουν να τον βρουν. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς αποκαλύπτεται το φρικτό έγκλημα. Ο Μανώλης Δουρής ήταν αυτός που βρίσκει (σε ένα σημείο που αν και είχε ερευνηθεί κανείς δεν το είχε εντοπίσει νωρίτερα) το άψυχο και φρικτά κακοποιημένο σώμα του μικρού Νικόλα.
Ολόκληρη η Ελλάδα συμπαραστέκεται στο δράμα του πατέρα που μπροστά στις κάμερες δείχνει να καταρρέει.
Μια ομολογία που «πάγωσε» μια ολόκληρη χώρα
Το σημείο που βρέθηκε νεκρός ο μικρός Νίκος
Λίγες ώρες μετά την έλευση του νέου έτους τα πάντα ανατρέπονται. Ο Μανώλης Δουρής, σύμφωνα με την αστυνομία, πέφτει σε αντιφάσεις και ομολογεί πως αυτός ήταν που χτύπησε, βίασε και στη συνέχεια έκρυψε το πτώμα του γιου του καθώς νευρίασε πολύ επειδή άργησε να γυρίσει στο σπίτι.
Το κλίμα αλλάζει. Όλοι ζητάνε την παραδειγματική τιμωρία του δράστη. Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για «ανθρωπόμορφο κτήνος», «υποκριτικό τέρας», για έναν «ελεεινό άνθρωπο». Τότε ήταν που η ιδιότυπη ομερτά της κλειστής τοπικής κοινωνίας, «σπάει» και οι συγχωριανοί αρχίζουν να μιλάνε για μια προβληματική οικογένεια και για έναν πατέρα που εξέδιδε τα παιδιά του για να παίρνει λεφτά και να καλοπερνάει ο ίδιος.
«Δε καταλάβαινα τι είχα κάνει αλλά ούτε πώς το είχα κάνει. Ήταν σα να ήμουν σε ένα όνειρο, σε έναν εφιάλτη. Αυτή η αρρώστια με οδήγησε σε αυτές τις απάνθρωπες πράξεις» είχε ομολογήσει ο Δουρής on camera στη δημοσιογράφο του Mega, Ελίζα Καλλίτση.
newsbeast.gr
