Λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον! Πολλάκις διακηρυγμένο, αλλά οδυνηρά αληθινό. Ιδιαίτερα, όταν οι πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί της χώρας, φαίνεται ότι πάσχουν από «πολιτικό Αλτσχάϊμερ», αλλά και δεν δείχνουν διατεθειμένοι να διδαχθούν από το παρελθόν. Ας μην λησμονούμε, άλλωστε ότι οι συνθήκες αναδεικνύουν τους πραγματικούς ηγέτες και όχι τα ΜΜΕ και οι επικοινωνιολόγοι.
Και στην Ελλάδα δεν έλειψαν οι Ηγέτες. Όπως δε εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής Χρ. Γιαλουρίδης «το κυρίαρχο προφίλ της χώρας την δεκαετία του 1980 μέχρι και το 1995, ήταν αυτό μιας χώρας αξιόπιστης, υπερήφανης και ισχυρής, πράγμα που οφειλόταν στην ηγεσία της και το επίπεδο της πολιτικής ζωής. Η σημερινή Ελλάδα, αν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν θα έφτανε στην κατάσταση της υποβαθμισμένης παρουσίας στον κόσμο και της ταπείνωσης, που υφίσταται λαός και χώρα από την αδυναμία της ηγεσίας του όλα τα τελευταία χρόνια να προβάλει το όραμα της ικανής και περήφανης, στην οποία να πιστεύει και για την οποία να αγωνίζεται η Κοινωνία και ο Λαός. Η ηγεσία που εμπνέει τον λαό απουσιάζει, η ηγεσία που είναι αξιόπιστη για τους ξένους δεν υπάρχει».
Μόνον ως άλλοθι της ανεπάρκειας του σημερινού πολιτικού προσωπικού μπορεί να λειτουργήσουν οι δοξασίες περί μοναδικά εξαιρετικά αρνητικών παγκόσμιων, περιφερειακών τοπικών συνθηκών. Και στο παρελθόν, ως χώρα και ως λαός είχαμε βρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις.
Ναι, καζάνι που βράζει η Μέση Ανατολή. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά.
Ναι, τοπικοί πόλεμοι προκαλούν χιλιάδες θύματα, μεταναστευτικές ροές, αναδιατάσσουν φίλιες και εχθρικές δυνάμεις, επαναπροσδιορίζουν συμμαχίες, ενώ με την ταχύτατη αξιοποίηση της τεχνολογίας επαναπροσδιορίζουν προς όφελος των ελίτ τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά.
Παρακολουθήσαμε, όμως τον Ανδρέα Παπανδρέου να απεγκλωβίζει από τον Λίβανο, σε συνεργασία με τη γαλλική κυβέρνηση και τον ΟΗΕ, τον Γιασέρ Αραφάτ και τους μαχητές του. Αποτέλεσμα, ουδέποτε τα μουσουλμανικά αραβικά κράτη (παρά τις πολυποίκιλες πιέσεις) αναγνώρισαν το ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων, ουδέποτε σημειώθηκε τρομοκρατική ενέργεια στη χώρα με αραβική ή μουσουλμανική σφραγίδα.
Ναι, η Τουρκία αυξάνει τις προκλήσεις σε Αιγαίο, Κύπρο και εισέβαλε και στην Συρία (όπως στο παρελθόν στην Κύπρο). Παράλληλα παρακολουθούμε τους λεκτικούς λεονταρισμούς της τούρκικης ηγεσίας και την ευθεία αμφισβήτηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε Αιγαίο και σε θαλάσσιες ζώνες (που κατά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας εκτείνονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα). Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά.
Ναι, αναδεικνύεται και σήμερα ο στρατηγικά κομβικός γεωοικονομικός ρόλος τόσο της νοτιοανατολικής, όσο και του συνόλου της Μεσογείου. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά.
Ναι, 0ι συγκρούσεις των υπερδυνάμεων για τον έλεγχο των παγκόσμιων πόρων (που δεν τους ανήκουν) και των ενεργειακών οδών, οδηγούν σε επικίνδυνη κούρσα εξοπλισμών με νέας γεννιάς φονικά όπλα, απειλούν την ειρήνη, προοιωνίζουν ένα αβέβαιο μέλλον. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά.
Ναι, η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη επιβάλλει τους επαχθείς όρους άνισης κατανομής σε βάρος του Νότου και υπέρ των ελίτ του Βορρά (ιδιαίτερα του βιομηχανικού και τραπεζικού κατεστημένου της Γερμανίας, η κυβέρνηση της οποίας είναι ο θεματοφύλακας των συμφερόντων τους). Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά.
Τι μας διδάσκει η Ιστορία
Στο παρελθόν (ακόμα και στο εγγύτερο) βιώσαμε όχι τις ίδιες, αλλά καταστάσεις που είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά. Βιώσαμε τον ψυχρό πόλεμο, που επέβαλλε την ύπαρξη των στρατοπέδων της Δύσης και της Ανατολής. Ζήσαμε τον εφιάλτη των πυρηνικών εξοπλισμών. Είδαμε όμως τον Ανδρέα Παπανδρέου από τον Μάιο του 1984, να πρωτοστατεί στην Κίνηση των έξι Ηγετών με βασικό στόχο την ειρήνη και το σταμάτημα του ανταγωνισμού των πυρηνικών εξοπλισμών των υπερδυνάμεων. Τότε που είχαν καταρρεύσει οι μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ συνομιλίες στη Γενεύη για την ουσιαστική μείωση των πυρηνικών όπλων και των δύο πλευρών, σαν ένα πρώτο βήμα που θα το ακολουθούσε ένας γενικός και πλήρης αφοπλισμός.
Στην «Κίνηση των 6» εκτός του Ανδρέα συμμετείχαν ο Σουηδός Πρόεδρος Ούλωφ Πάλμε, η Ινδή Πρωθυπουργός Ίντιρα Γκάντι, ο Πρόεδρος της Αργεντινής Ραούλ Αλφονσίν, ο Πρόεδρος του Μεξικού Μιγκέλ Ντελαμαντρίτ και ο Πρόεδρος της Τανζανίας Τζούλιους Νιερέρε. Αυτή και μόνον η κίνηση είχε αναβαθμίσει την παρουσία της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα.
Γίναμε μάρτυρες τοπικών και περιφερειακών πολέμων από τον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι τους τοπικούς πολέμους σε Ασία (Αφγανιστάν) και σε Αφρική. Γίναμε μάρτυρες εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων λαών, που στο τέλος πλήρωναν με εκατόμβες νεκρούς τη βούλησή τους να ζήσουν χωρίς τη «βοήθεια» των αποικιοκρατών, χωρίς το ξεζούμισμα του εθνικού τους πλούτου από τις πολυεθνικές.
Γίναμε μάρτυρες της πρωτοβουλίας του Ανδρέα Παπανδρέου για την ιστορική συνάντηση Μιτεράν (Προέδρου της Γαλλίας) με τον Καντάφι στην Ελούντα στην Κρήτη. Ο Ανδρέας κατάφερε να σταματήσει τα «τύμπανα του πολέμου» που ηχούσαν μεταξύ Γαλλίας και Λιβύης, αφού οι δύο πλευρές υποστήριζαν αντιμαχόμενα συμφέροντα στο κράτος του Τσαντ.
Στο τέλος της επιτυχημένης συνάντησης, που συνέβαλε τα μέγιστα στην υπόθεση της ειρήνης και έκανε γνωστό το διαμεσολαβητικό ρόλο της χώρας μας σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης, ο Πρόεδρος Μιτεράν αρκέστηκε σε μια λακωνική (αλλά με πολύ νόημα) δημόσια δήλωση: «Ζήτω η Ελλάδα»!.
Το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου
Βιώσαμε την τούρκικη εισβολή και (ακόμα και σήμερα 48 χρόνια μετά) κατοχή μεγάλου τμήματος της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας. Γίναμε μάρτυρες του προδοτικού ρόλου της ελληνικής χούντας, μέρους του πολιτικού προσωπικού της χώρας, αλλά και των «συμμάχων» Αμερικανών (που έστω και αργά είχαν το πολιτικό θάρρος να ζητήσουν δια του τότε Προέδρου συγγνώμη για την υποστήριξη της χούντας). Είδαμε και τότε, όπως και σήμερα, το ΝΑΤΟ να το παίζει απλός ουδέτερος(?) θεατής.
Αλλά, παράλληλα είδαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου να σχεδιάζει,αποφασίζει, και υλοποιεί το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου (όπου συμπεριλήφθηκαν το Αιγαίο, η Θράκη αλλά και η Κύπρος). Γιατί για τον Ανδρέα δεν «είναι μακριά η Κύπρος» (όπως είχε αποδεχθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τις γνωστές αρνητικές συνέπειες) και η προοπτική της ήταν συνυφασμένη με την επιβίωση της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Είδαμε μέχρι και την αγορά και ανάπτυξη των ρώσικων S-300.
Βιώσαμε και βιώνουμε τα επίχειρα της γερμανικής κυριαρχίας, τόσο στην ΕΕ, όσο και στην χώρα μας. Ξεπουλάμε μέχρι και τα αεροδρόμια μας στο αδηφάγο γερμανικό κράτος και στην γερμανική ελίτ. Ενθυμούμαστε, όμως, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, τον πρώτο Πρωθυπουργό της Ελλάδας που έθεσε και επισήμως, με νότα, το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων.
Με εντολή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών Κ. Παπούλιας ετοίμασε ρηματική διακοίνωση, την οποίαν επέδωσε στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών ο πρέσβης μας στη Γερμανία κ. Μπουρλογιάννης. Κατά μία εκδοχή, χάρη σ’ αυτή τη ρηματική διακοίνωση, 46 ημέρες πριν την παρέλευση της πενταετούς προθεσμίας που όριζε η συνθήκη της Μόσχας (των «2+4») του 1990, η Ελλάδα παραμένει ζωντανή στη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών!
Ζητούνται πρωτοβουλίες
Η ελληνική πολιτική ηγεσία θα πάρει πρωτοβουλίες και ποιες; Θα μπορούσε ο Τσίπρας ή οποιοσδήποτε από το υπάρχον ελληνικό πολιτικό προσωπικό να πάρει πρωτοβουλίες σε ανάλογες κατευθύνσεις, που και την ισχύ της Ελλάδας θα πολλαπλασιάσει και τον ίδιο θα αναδείξει σε ηγέτη μακράς πνοής; Προαπαιτούμενο βέβαια η χρήση των εργαλείων της ανάλυσης, προκειμένου να διαμορφωθεί μια νέα Εθνική Στρατηγική. Ενδεικτικά αναφέρονται τρία μόνον πεδία προσέγγισης που χρήζουν αξιοποίησης από το πολιτικό προσωπικό:
1. Η δήθεν αντισυστημική διακυβέρνηση Τραμπ ενδιαφέρεται (μονοδιάστατα μάλιστα) για την μεγέθυνση των κερδών των εταιρειών ενέργειας και στρατιωτικών εξοπλισμών. Όταν ο Τραμπ ανέλαβε η μέση διεθνής τιμή ανά βαρέλι του πετρελαίου ήταν 35 ως 40 δολάρια. Σήμερα είναι 70 ως 80 δολάρια. Επίσης, το 2017 παρατηρήθηκε αύξηση των στρατιωτικών δαπανών: 900 δισ. δολάρια μόνο από τα κράτη του ΝΑΤΟ, δηλαδή το 52% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Τελικά, ωφελούμενοι από αυτές τις κινήσεις είναι κυρίως οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Πώς και πόσο το αξιοποιούμε;
2. Το πουλόβερ της ενιαίας αλλά ακόμα γερμανοκρατούμενης ΕΕ αρχίζει να ξηλώνεται ως συνέπεια της αδυναμίας της γερμανικής ελίτ να διαμορφώσει βιώσιμη εναλλακτική στρατηγική. Ενδεικτικά αναφέρεται από αναλυτές ότι πολύ σύντομα η Γερμανία (με τη σημερινή πολιτική που εφαρμόζεται στο εσωτερικό της χώρας) θα υποχρεωθεί να χρηματοδοτεί με το 80% του ΑΕΠ δαπάνες που αφορούν συντάξεις και προγράμματα υγείας και κοινωνικής πρόνοιας.
Επιπλέον σημειώνουν ότι η Γερμανία γηράσκει με γρηγορότερους ρυθμούς από οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ. Να γιατί οι Γερμανοί βιομήχανοι ζήτησαν ενίσχυση του εργατικού τους δυναμικού κατά περίπου 6 εκατομμύρια νέους εργαζόμενους (προφανώς μετανάστες), όσο και αν φαινομενικά αντιδρούν κάποια κόμματα της δικής τους Δεξιάς. Πώς και πόσο το αξιοποιούμε, ιδιαίτερα με το προσφυγικό;
3. Διανύουμε μια δεκαετία κατά την οποία η παγκόσμια οικονομία κυριαρχείται από δραστηριότητες που έχουν τη σφραγίδα κυρίως των ΗΠΑ και της Κίνας. Σύμφωνα με υπολογισμούς, το 85% της αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ παγκοσμίως από το 2010 οφείλεται στις δύο αυτές χώρες, με τις ΗΠΑ να αντιπροσωπεύουν το 35% και την Κίνα να αντιπροσωπεύει το 50%.
Πώς και πόσο αξιοποιούμε την κινεζοαμερικανική οικονομική κυριαρχία; Με το να μένουμε διαχειριστές των γερμανικών επιλογών; Να μην διεκδικούμε διαγραφή μέρους του χρέους; Να μην διεκδικούμε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις; Με το να στέλνουμε τον λογαριασμό της διάσωσης των τραπεζών τους στον Έλληνα συνταξιούχο; Με το να στέλνουμε μια ολόκληρη γενιά επιστημονικούς μετανάστες;
Δημήτρης Σκουτέρης
slpress.gr
