Την Πρωτομαγιά του 1898 αμερικανικά στρατεύματα διενήργησαν απόβαση στις Φιλιππίνες, στο πλαίσιο του Αμερικανοϊσπανικού πολέμου.
Αρχικά, οι Φιλιππινέζοι υποδέχθηκαν τους Αμερικανούς ως απελευθερωτές από τους ισπανούς κατακτητές.
Πολύ γρήγορα όμως, διαπίστωσαν ότι απλώς άλλαξαν δυνάστη. Έτσι, ο αμερικανικός στρατός βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα καλά οργανωμένο αντάρτικο.
Οι πιο επίφοβοι αντίπαλοι των Αμερικανών αναδείχθηκαν οι πολεμιστές της φυλής των Μόρο.
Οι τελευταίοι έφθαναν σε έκσταση κατά τη διάρκεια θρησκευτικών τελετών, ενώ παράλληλα λάμβαναν ισχυρές διεγερτικές ουσίες.
Με τον τρόπο αυτό δεν ένιωθαν πόνο, οπότε συνέχιζαν απτόητοι τις επιθέσεις εναντίον των εχθρών τους, παρά τον καταιγισμό πυρών που δέχονταν.
Έντρομοι οι αμερικανοί στρατιώτες έβλεπαν ότι τα φυσίγγια 0,38 in των περιστρόφων και 0,30 in των τυφεκίων τους, δεν μπορούσαν να σταματήσουν τους Φιλιππινέζους «δαίμονες», οι οποίοι έτρεχαν καταπάνω τους κραυγάζοντας και κραδαίνοντας τις σπάθες τους!
Ο Σάμιουελ Κολτ
Τότε, το Σώμα Υλικού Πολέμου του αμερικανικού στρατού συγκρότησε επιτροπή, προκειμένου να καταδείξει το διαμέτρημα φυσιγγίου που θα διέθετε την απαραίτητη ανασχετική ισχύ.
Τις έρευνες της επιτροπής διηύθυναν ο λοχαγός Τζον Τόμσον και ο ταγματάρχης Λούις Ανατόλ Λαγκάρντ.
Οι δοκιμές περιελάμβαναν την εκτέλεση βολών σε βόδια και αγελάδες, αλλά και σε ανθρώπινα πτώματα!
Οι βολές με διαμέτρημα 0,38 in δεν κρίθηκαν επιτυχείς.
Τα περισσότερα βόδια έπεφταν στο έδαφος, αφού είχαν δεχθεί έξι με δέκα βολές.
Παράλληλα, τα τραύματα πάνω στα ανθρώπινα πτώματα δεν κρίνονταν θανατηφόρα.
Τελικά, οι δύο αξιωματικοί κατάληξαν στο συμπέρασμα ότι, τα φυσίγγια με διαμέτρημα 0,45 in βαλλόμενα από πιστόλια και περίστροφα θα είχαν την απαραίτητη ανασχετική ισχύ.
Με απλά λόγια, ο εχθρός ήταν πολύ πιθανόν να εξουδετερωνόταν από την πρώτη βολή.
Τα συμπεράσματα των Τόμσον και Λαγκάρντ δεν μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορη την εταιρεία Colt, η οποία ανέθεσε στον σχεδιαστή της Τζον Μπράουνινγκ να τροποποιήσει το ημιαυτόματο πιστόλι Μ1902 (που ο ίδιος είχε κατασκευάσει), προκειμένου να είναι δυνατή η βολή του νέου φυσιγγίου.
Τελικά, μετά από χρόνια δοκιμών, διορθώσεων και τροποποιήσεων, ο αμερικανικός στρατός προέκρινε δύο όπλα για την τελική επιλογή.
Το τροποποιημένο πιστόλι του Μπράουνινγκ και εκείνο της εταιρείας Savage.
Τον Μάρτιο του 1911 διεξήχθησαν οι τελικές δοκιμασίες. Κάθε πιστόλι εκτέλεσε 6.000 βολές.
Το όπλο της Savage υπέστη 37 εμπλοκές ή δυσλειτουργίες. Το Μπράουνινγκ καμία!
Το θρυλικό 45αρι Colt
Η απόφαση είχε ληφθεί: το Colt Μodel 1911, σχεδιασμένο από τον Μπράουνινγκ και κατασκευασμένο από την Colt, επελέγη ως το νέο όπλο χειρός του αμερικανικού στρατού και έκανε τη θανατηφόρα πρεμιέρα του στα λασπωμένα πεδία των μαχών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκτός από τον αμερικανικό στρατό, το όπλο υιοθέτησαν αρκετές ακόμη δυνάμεις ανά τον κόσμο, μεταξύ αυτών η Βρετανία, η Ρωσία, η Νορβηγία, το Μεξικό και η Αργεντινή.
Τα συμπεράσματα από τη χρήση του Μ1911 κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, οδήγησαν στην ενσωμάτωση ορισμένων βελτιώσεων.
Έτσι, το 1926, ο αμερικανικός στρατός υιοθέτησε το νέο μοντέλο Μ1911Α1.
Η αντοχή, η ανασχετική ισχύς, η αξιοπιστία, η ακρίβεια και η ευκολία της λύσης του, κατέστησαν το «σαρανταπεντάρι» έναν πραγματικό θρύλο.
Παράχθηκε σε τεράστιους αριθμούς, υιοθετήθηκε από δεκάδες χώρες, αντιγράφηκε από περισσότερες, χρησιμοποιήθηκε από αστυνομικές δυνάμεις, ειδικές στρατιωτικές μονάδες, συμμορίες κακοποιών και τρομοκρατικές ομάδες.
Στην Ελλάδα αποτελεί ακόμη το κύριο πιστόλι του στρατού και μόνον οι Ειδικές Δυνάμεις έχουν προχωρήσει στην αντικατάστασή του.
Ενώ η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία ψάχνει ακόμη το χαμένο «σαρανταπεντάρι» της 17 Νοέμβρη.
Το Μ1911Α1 έχει ξεπεράσει τα 100 χρόνια ζωής.
Παρ’ όλα αυτά, οι συνεχείς βελτιώσεις του το καθιστούν αγέραστο και ικανό να ανταγωνιστεί υπερσύγχρονα πιστόλια, τα οποία κατασκευάζονται με τις πιο αυστηρές προδιαγραφές της υψηλής τεχνολογίας.
