Η Λεγεώνα των Ξένων (γαλλικά: Légion étrangère) είναι στρατιωτικό σώμα στην υπηρεσία της Γαλλίας. Ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1831, με διάταγμα του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου-Φίλιππου, κατόπιν παρότρυνσης του τότε υπουργού των Στρατιωτικών Ζαν Σουλτ.
Στο διάταγμα αναφερόταν ότι η Λεγεώνα θα πολεμούσε έξω από το έδαφος της Γαλλίας. Αποτελείται από ξένους διαφόρων εθνικοτήτων· συνήθως στη Λεγεώνα κατατάσσονται άνθρωποι που, για διάφορους λόγους, διώκονται από τη χώρα τους. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Λεγεώνας είναι η σιδερένια και, πολλές φορές, απάνθρωπη πειθαρχία της.
Το 1815 ο Στέφανος Ντεκατούρ έπλευσε με μοίρα του αμερικανικού στόλου στο Αλγέρι και υποχρέωσε τον πασά να υποσχεθεί πως θα πάψει να ληστεύει τα εμπορικά πλοία που είχαν την αμερικανική σημαία. Και άλλα κράτη διαμαρτυρήθηκαν και ζήτησαν να σταματήσει η πειρατεία. Το 1827, ο Γάλλος πρόξενος διαμαρτυρήθηκε στον Χουσεΐν Πασά, τον άρχοντα της Αλγερίας, λέγοντας πως θα έπρεπε να υπάρχει προστασία και για το γαλλικό εμπόριο. Όπως ο πασάς ήταν νευριασμένος χτύπησε στο πρόσωπο τον πρόξενο.
Αυτό ήταν πολύ για τη γαλλική αξιοπρέπεια. Κι έπειτα η Γαλλία ήθελε να ελέγχει τη Μεσόγειο και να επεκτείνει την επικράτειά της και ζητούσε κάποια αφορμή για να πατήσει στην Αλγερία. Αμέσως γαλλικά πολεμικά απέκλεισαν το λιμάνι του Αλγερίου, γαλλικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν και τον Ιούλιο του [[1830[[ η πόλη Αλγέρι παραδόθηκε.
Την ίδια χρονιά, ο βασιλιάς Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας, που είχε διατάξει την επίθεση στην Αφρική, έχασε το θρόνο του ύστερα από επανάσταση. Τον διαδέχτηκε ο βασιλιάς Λουδοβίκος Φίλιππος. Ο Λουδοβίκος Φίλιππος από την πρώτη στιγμή βρέθηκε μπλεγμένος σ' ένα πόλεμο ξένο, που δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ο γαλλικός στρατός εξακολουθούσε να κρατά το Αλγέρι, μα δεν είχε κατορθώσει να κάνει την παραμικρή πρόοδο. Τώρα ο Λουδοβίκος Φίλιππος ήταν αναγκασμένος ή να εγκαταλείψει την πόλη και τότε το γόητρό του θα έπεφτε πολύ, ή να στείλει καινούργιες δυνάμεις. Και δεν υπήρχαν πολλοί Γάλλοι πρόθυμοι να αφήσουν τον τόπο τους για να πολεμήσουν στην Αφρική.
Σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή, ο Λουδοβίκος Φίλιππος είχε μία έξυπνη ιδέα. Ήταν μια εποχή με μεγάλες αναστατώσεις σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Η Πολωνία ξεσηκώθηκε για να κερδίσει την ελευθερία της και χτύπησε τους Ρώσους. Το κίνημα δεν πέτυχε και οι Πολωνοί, που είχαν πολεμήσει κατά του τσάρου, έφευγαν κρυφά για να γλυτώσουν. Στη Γερμανία, την Αυστρία και την Ιταλία ξέσπασαν επαναστατικά κινήματα. Από όλα τα σημεία της Ευρώπης πλήθος φυγάδες πήγαιναν στη Γαλλία ελπίζοντας να βρούνε άσυλο. Πολλοί απ' αυτούς ήταν στρατιώτες. Ο Λουδοβίκος Φίλιππος σκέφτηκε να τους δώσει την ευκαιρία να καταταγούν κάτω από τη γαλλική σημαία και να πολεμήσουν τους Μαυριτανούς στην Αφρική. Αυτή τη σκέψη την έβαλε σε εφαρμογή. Φυσικά η ιδέα αυτή δεν ήταν ολότελα καινούργια. Πολλές χώρες είχαν εφαρμόσει από καιρό σε καιρό παρόμοια σχέδια και είχαν οργανώσει στρατούς από ξένους μισθοφόρους.
Στην αρχή λοιπόν δεν υπήρχε τίποτε το ασυνήθιστο στην ίδρυση της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων. Όπως μπορούσε ένας Γάλλος να καταταγεί στη Λεγεώνα, αν το ήθελε, έτσι μπορούσε και κάθε άλλος. Με τον τρόπο αυτό οργανώθηκαν 7 τάγματα.
Η κατάκτηση της Αλγερίας
Η πρώτη πολεμική επιχείρηση της Λεγεώνας των Ξένων έγινε τον Απρίλιο του 1832 στην τοποθεσία Μαιζόν Καρέ της Αλγερίας. Οι λεγεωνάριοι φορούσαν τη στολή του γαλλικού πεζικού: κόκκινο παντελόνι και βαρύ μπλε σακκάκι με ψηλό κολλάρο, μια στολή πολύ ακατάλληλη για την ανυπόφορη ζέστη στην Αφρική. Η σημαία τους ήταν η γαλλική τρίχρωμη σημαία. Επάνω σ' αυτή ήταν ζωγραφισμένος ένας πετεινός, που στεκόταν στην κορυφή μιας σφαίρας με τη λέξη Γαλλία. Κάτω από τη σφαίρα ήταν η φράση: "Ο Βασιλιάς των Γάλλων στη Λεγεώνα των Ξένων".
Η Αλγερία έγινε για μεγάλο χρονικό διάστημα έδρα της Λεγεώνας. Ευθύς από την αρχή η Λεγεώνα πολέμησε καλά και πολέμησε χωρίς διακοπή. Έπαθε όμως μία συντριπτική ήττα στην πρώτη μεγάλη μάχη που έδωσε.
Κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Τρεζέλ το 4ο και 5ο τάγμα βάδιζε προς τα ανατολικά του Αλγερίου για να καταλάβει την οχυρή πόλη Κωνσταντίνη με το κάτασπρο τείχος. Από την πόλη αυτή έστελνε τους πολεμιστές του ο Αχμέτ Μπέης για αρπαγή και λεηλασία. Γι' αυτό οι Γάλλοι αποφάσισαν να κυριεύσουν την επικίνδυνη αυτή βάση του εχθρού.
Αλλά η Λεγεώνα δεν κατόρθωσε ούτε να φτάσει έξω από την πόλη. Μέσα σ' ένα στενό μονοπάτι, στα βουνά, βρέθηκαν ξαφνικά οι λεγεωνάριοι μπροστά στον Αμπντ-Ελ-Καντέρ, τον αρχηγό των Αράβων, με πολυάριθμη δύναμη. Έπρεπε να πολεμήσουν ένας προς τέσσερις. Οι λεγεωνάριοι έκαναν έφοδο, μα δεν μπόρεσαν να περάσουν. Και τότε το αραβικό ιππικό έπεσε πάνω τους. Πίσω από κάθε καβαλλάρη ήταν στο άλογό του και ένας πεζός. Η υποχώρηση της Λεγεώνας κόπηκε. Τα κάρρα που κουβαλούσαν τους πληγωμένους αναποδογυρίζονταν και πολλοί απ' αυτούς σκοτωνόντουσαν. Κι όταν τα δύο τάγματα κατάφεραν να ξεφύγουν, ένα τέταρτο και περισσότερο ακόμη από τους άντρες, είχε χαθεί. Ωστόσο, τελικά η Γαλλία κατέκτησε την Αλγερία.
Καρλικός πόλεμος
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τη συμμετοχή της Λεγεώνας των Ξένων στην Αλγερία και έγινε κάτι που δεν ξανάγινε ποτέ σ' όλη την ιστορία της Λεγεώνας. Ο βασιλιάς της Γαλλίας δάνεισε ολόκληρη τη Λεγεώνα -άνδρες, όπλα, εφόδια- στη βασίλισσα Ισαβέλλα Β΄ της Ισπανίας. Και η Λεγεώνα πήγε εκεί να πολεμήσει για λογαριασμό της.
Όλα αυτά έγιναν κατά τρόπο περίεργο. Ο βασιλιάς Φερδινάνδος Ζ΄ της Ισπανίας πέθανε και άφησε ένα μικρό κοριτσάκι, μοναδική κληρονόμο του. Σύμφωνα με τους νόμους του κράτους, μόνο άντρας μπορούσε να βασιλέψει, μα ο Φερδινάνδος Ζ', πριν πεθάνει, άλλαξε το νόμο. Αποφάσισε να περιέλθει ο θρόνος στο παιδί του, είτε ήταν αγόρι, είτε κορίτσι. Την αντιβασιλεία θα ασκούσε η γυναίκα του ως τη στιγμή που το παιδί θα ενηλικιωνόταν για να αναλάβει την εξουσία. Όμως, ο αδελφός του βασιλιά, Κάρλος Μαρία, δε συμφώνησε μ' αυτή την απόφαση. Ο θρόνος κατά τη γνώμη του ανήκε σ' αυτόν ύστερα από το θάνατο του αδελφού του. Κι έτσι άρχισε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους οπαδούς της αντιβασίλισσας Μαρίας-Χριστίνας και τους οπαδούς του αδελφού του βασιλιά.
Εκεί, στην Ισπανία, η Λεγεώνα άρχισε να διαμορφώνεται σ' αυτό το παράξενο και θαυμαστό σώμα και από τότε δεν έπαψε να δίνει δείγματα για το ατρόμητο θάρρος και την απίστευτη πειθαρχία της.
Ως τότε οι λεγεωνάριοι ανήκαν σε χωριστούς λόχους ή τάγματα σύμφωνα με την καταγωγή τους, όσο αυτό μπορούσε να γίνει. Όταν όμως η Λεγεώνα πήγε στην Ισπανία, όλα άλλαξαν. Άντρες με διαφορετική καταγωγή ανακατεύτηκαν στο ίδιο τμήμα και σιγά-σιγά η παλιά ζήλεια χάθηκε. Μα ο αγώνας ήταν ακόμη στην αρχή του. Οι λεγεωνάριοι βρίσκονταν σε αδιάκοπη μετακίνηση. Έδιναν τη μία μάχη ύστερα από την άλλη. Σιγά-σιγά τα στρατεύματα του Κάρλος Μαρία υποχώρησαν προς τα Πυρηναία. Ο πόλεμος συνεχιζόταν χωρίς να δίνει την αποφασιστική νίκη στη μία ή την άλλη πλευρά.
Ο Λουδοβίκος Φίλιππος, αφού είχε παραδώσει τη Λεγεώνα στη βασίλισσα της Ισπανίας, φαινότανε πως τη λησμόνησε ολότελα. Δεν έστειλε μισθό για τους στρατιώτες. Ούτε κι η βασίλισσα τούς πλήρωνε. Έλεγε πως αυτό ήταν ζήτημα του Φιλίππου. Ακόμη και τροφή και εφόδια σπάνια έπαιρναν οι λεγεωνάριοι. Και η χολέρα ξέσπασε ανάμεσά τους. Από την επιδημία πέθαναν πολλοί, περίπου όσοι σκοτώθηκαν και στον πόλεμο. Όταν η Λεγεώνα αποβιβάστηκε στην Ισπανία είχε 5 τάγματα με περισσότερους από 3.000 άντρες. Ύστερα από τις απώλειες που είχαν, χρειάστηκε να περιοριστούν τα τάγματα σε τρία, αργότερα σε δύο και τέλος σε ένα, όπου απέμειναν μόνο 500.
Μ' όλα αυτά εξακολουθούσαν να πολεμάνε. Μέσα στην αγωνία, στο μόχθο και τον πόνο, γεννήθηκε και φούντωσε η δύναμη που τους ενώνει όλους τους λεγεωνάριους σ' ένα κοινό πνεύμα[5]. Η Λεγεώνα τότε απέκτησε το ρητό της: Honneur et Fidélité (Τιμή και Πίστη). Ο πόλεμος κράτησε μέχρι το 1839.
Λεγεωνάριοι κατά την περίοδο του Πολέμου του Κόλπου.
Από το 1839 και μετά η Λεγεώνα των Ξένων αναδιοργανώθηκε και πήρε μέρος σε όλες τις υπερπόντιες επιχειρήσεις της Γαλλίας. Το 1854-56 πήρε μέρος στον πόλεμο της Κριμαίας. Το 1859 πολέμησε στη Ματζέντα της Ιταλίας εναντίον των Αυστριακών. Λίγα χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στο Μεξικό, για να στηρίξει το βασιλιά Μαξιμιλιανό, όπου διακρίθηκε στη μάχη του Καμερόνε (30 Απριλίου 1863). Το 1870 η Λεγεώνα πολέμησε στο πλευρό του τακτικού στρατού του Ναπολέοντα Γ΄ εναντίον των Πρώσων. Στα κατοπινά χρόνια πήρε μέρος στους νέους αποικιακούς πολέμους της Γαλλίας, ιδιαίτερα στην Ινδοκίνα.
Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο πολέμησε στο πλευρό του γαλλικού στρατού. Με τη λήξη του μεταφέρθηκε στο Μαρόκο, για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του Αμπντ Ελ Κριμ. Η έκρηξη του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου προκάλεσε συρροή ξένων εθελοντών. Το 1941 η Λεγεώνα πολέμησε στη Συρία με τις δυνάμεις του Ντε Γκολ και το 1942 στις ερήμους της Λιβύης και της Αιγύπτου εναντίον του Ρόμελ. Πήρε μέρος στην απόβαση στην Προβηγκία τον Αύγουστο του 1944. Στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου οι δυνάμεις της Λεγεώνας έφταναν τους 20.000 άντρες. Οι εθελοντές που κατατάχτηκαν εκείνη την εποχή προέρχονταν κυρίως από τη Γερμανία. Αρκετοί απ' αυτούς ανήκαν προηγούμενα στα Ες-Ες.
Η Γαλλία χρησιμοποίησε τη Λεγεώνα των Ξένων εναντίον των λαών των αποικιών της, που εξεγέρθηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Η Λεγεώνα πολέμησε εναντίον των ιθαγενών της Μαδαγασκάρης, της Ινδοκίνας, της Αλγερίας. Η αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αλγερίας (1962) σήμανε και το τέλος της δράσης της Λεγεώνας ως αποικιοκρατικού στρατού. Σήμερα η έδρα της Λεγεώνας βρίσκεται στην Ωμπάνι της Γαλλίας, στις εκβολές του Ροδανού. Ο κύριος όγκος των δυνάμεών της στρατοπεδεύει στην Κορσική. Μπορεί να καταταγεί στη Λεγεώνα οποιοσδήποτε, για περίοδο τουλάχιστον 5 χρόνων. Οι αξιωματικοί είναι συνήθως Γάλλοι.
ΠΗΓΗ: Wikipedia
