Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος
Υποτίθεται ότι οι εκλογές είναι ο πλέον ξεκάθαρος και ασφαλής τρόπος για να εκφράζεται η λαϊκή βούληση χωρίς υποσημειώσεις και χωρίς αμφισβητήσεις. Υποτίθεται επίσης ότι ο πολιτικός σχηματισμός που κερδίζει την πλειοψηφία αναλαμβάνει και τη διακυβέρνηση είτε μόνος του (αν οι βουλευτικές έδρες επαρκούν) είτε σε συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα στα πλαίσια προγραμματικών συγκλίσεων.
Όλα όσα όμως συμβαίνουν στη γειτονική Ιταλία το τελευταίο χρονικό διάστημα μας αναγκάζουν να αναθεωρήσουμε αυτά που μέχρι σήμερα λαμβάναμε ως δεδομένα και μη επιδεχόμενα αντιρρήσεων. Σε μια χώρα λοιπόν με αναλογικό κατά κύριο λόγο εκλογικό σύστημα, όπου η κουλτούρα των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι διαχρονική και παγιωμένη, κατόρθωσαν μετά από μακρές διαβουλεύσεις 2 και πλέον μηνών η πρώτη και η τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη, έχοντας και την απαιτούμενη πλειοψηφία στη Βουλή προκειμένου να λάβουν ψήφο εμπιστοσύνης, να συνεννοηθούν για τη συγκρότηση κυβέρνησης με επικεφαλής τρίτο πρόσωπο-τεχνοκράτη. Δεν τα κατάφεραν όμως να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας.
Με βασική αιτία την αντιευρωπαϊκή τους ρητορική που ενόχλησε, οι δυνάμεις των Βρυξελλών φοβούμενες τυχόν παρεκκλίσεις από την επιβαλλόμενη γραμμή τους στην πολιτική της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης, ακύρωσαν εν τοις πράγμασι τη λαϊκή ψήφο. Και όλα αυτά παρότι προεκλογικά αμφότεροι οι εν λόγω πολιτικοί σχηματισμοί δεν είχαν κρύψει από τους ψηφοφόρους την ευρωσκεπτιστική τους προσέγγιση, η οποία και τελικά έλαβε την έγκριση της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος μέσα από την δημοκρατική διαδικασία των εκλογών.
Αν αυτό δεν αποτελεί ευθεία προσβολή των ίδιων των Ιταλών πολιτών, τότε τι αποτελεί ; Άλλωστε, οι εκλογές είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να εκφράσουν οι ψηφοφόροι τη δυσαρέσκεια και την αποδοκιμασία τους σε πρόσωπα και πολιτικές και να δοκιμάσουν εναλλακτικές λύσεις, έστω και αν αυτές μπορεί να ακούγονται και να φαίνονται ουτοπικές ή δημαγωγικές. Όσο και αν δε μας αρέσει ή ενδεχομένως μας ενοχλεί «η πλειοψηφία κερδίζει», έστω και αν κάνει λάθος.
Ούτως ή άλλως αυτό είναι και το διακύβευμα της δημοκρατίας, που δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως το καλύτερο και το πλέον δίκαιο πολίτευμα στο διάβα των αιώνων. Όλοι, οποιασδήποτε ηλικίας, μόρφωσης, κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου, να έχουν στη διάθεσή τους μία ψήφο ίσης αξίας και ίδιας δύναμης. Αυτό όμως προϋποθέτει και ακολούθως συνεπάγεται ότι το αποτέλεσμα της κάλπης θα είναι απολύτως σεβαστό από όλους και δε θα επιχειρούνται εξωθεσμικές παρεμβάσεις κατάργησης της βούλησης των πολλών.
Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάχτυλό μας. Αν δεν υπάρχει απόλυτος σεβασμός στη λαϊκή ετυμηγορία τότε θα πρέπει να καταργηθούν οι εκλογές με την μορφή που τις γνωρίζουμε και ενδεχομένως να επιβληθούν άλλοι τρόποι διακυβέρνησης.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν και τείνει πλέον να εξελιχθεί σε κυρίαρχη τάση τα τελευταία χρόνια οι πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών να γυρίζουν την πλάτη τους επιδεικτικά στην ενωμένη Ευρώπη και κάθε φορά που τους δίνεται η ευκαιρία να εκφράζουν με εκκωφαντικό τρόπο τη δυσαρέσκειά τους. Δεν εμπιστεύονται πια τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και αρνούνται κατηγορηματικά να παραχωρήσουν μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Θέλουν να διαφυλάξουν και να προστατέψουν την εθνική τους ταυτότητα και αποδοκιμάζουν τις αποφάσεις των υπερεθνικών κέντρων εξουσίας.
Και όσο αυτή η απαίτηση των λαών δεν βρίσκει ανταπόκριση, αλλά αντίθετα εκλαμβάνεται ως επιθετική ενέργεια, τόσο πιο κοντά θα πλησιάζουμε στο τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου.
