''Διέκοψα μία σοβαρή σχέση, επειδή, ο πρώην φίλος μου, δεν ήξερε αν ήθελε την ευθύνη των αγοριών, και, εγώ δεν είχα άλλη επιλογή, από το να το σεβαστώ. Με όποιον ήμουν, ήταν βασική προϋπόθεση να αποδεχτεί τα δίδυμα, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο όλο πακέτο. Πήρα αυτή την απόφαση στα 27 μου, όταν ακόμη δεν ήξερα τί αντίκτυπο θα είχε αυτή η απόφαση στη ζωή μου. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι θα είναι πάντα πρώτα στις προτεραιότητές σου, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν πλήρως τις θυσίες που έχεις κάνει γι’ αυτά. Ακόμα και αν είναι τα παιδιά του αδερφού σου.
Όταν ο αδερφός μου, όντας άοπλος, πυροβολήθηκε θανάσιμα 7 φορές από αστυνομικό στις 10 Μαρτίου 2013, η ζωή μου έκανε στροφή 180 μοιρών. Πέρα από το γεγονός ότι έχασα τον αδερφό μου, έγινα η επίσημη κηδεμόνας των δίδυμων παιδιών του, που εκείνη την εποχή δεν ήταν παραπάνω από 15 μηνών. Τότε, ήμουν 27, single, και άνεργη.
Έβαλα τελεία στα επαγγελματικά μου όνειρα, ακύρωσα ό,τι συνεντεύξεις είχα και, αντί να στρωθώ στο διάβασμα για τη διπλωματική μου, «έριξα» όλα τα χρήματα που είχα μαζέψει στον ακτιβισμό. Συνίδρυσα το σύλλογο Mothers Against Police Brutality, ώστε να δώσω ώθηση στον αγώνα της οικογένειάς μου για δικαιοσύνη, από το νομικό (αν και κατατέθηκε ως ανθρωποκτονία, ο Staller απαλλάχθηκε από κάθε κατηγορία), μέχρι το πολιτιστικό κομμάτι (ο μαζικός πόλεμος της αστυνομίας εναντίον αθώων, άοπλων μαύρων αγοριών και αντρών).
Όταν γεννήθηκαν τα αγόρια, ανησυχούσα για τον αδερφό μου, ο οποίος στα 24 του, ήταν πολύ μικρός για να γίνει πατέρας. Θυμάμαι πόσο σκληρή ήμουν απέναντί του, επειδή δεν περίμενε να περάσουν κάποια χρόνια. Αλλά όσο δύσκολο και αν ήταν για μένα να γίνω η μαμά των παιδιών του στα 27 μου, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω. Η μητέρα τους έχει και άλλα παιδιά και, όχι μόνο θα χρειαζόταν βοήθεια, αλλά τα δίδυμα χρειαζόντουσαν περισσότερους γονείς, για να καλύψουν το κενό που άφησε ο πατέρας τους.
Είναι δύσκολο να εξηγώ στους φίλους, που δεν έχουν παιδιά, πως είναι να έχεις παιδιά, τα οποία δεν βλέπεις κάθε μέρα, παιδιά που δεν είναι «δικά σου» και που όμως που γίνονται καθοριστικός παράγοντας στις αποφάσεις που παίρνεις. Έπρεπε να μπω στο πετσί του ρόλου μου.
Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ στη ζωή μου με παιδιά, οπότε, τώρα με τα δίδυμα, έπρεπε να μάθω. Μετακόμισα στο σπίτι της μητέρας μου, και τα φροντίζαμε εναλλάξ με τη μητέρα τους. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές τα άλλαξα ή πετούσα τις πάνες στα σκουπίδια τους πρώτους μήνες – δεν είχα ιδέα ότι τα μωρά τρώνε τόσο πολύ. Μια φορά, θυμάμαι, ήμασταν σε ένα μουσείο και είχα ξεμείνει από λιχουδιές, και τα δίδυμα προσπάθησαν να κλέψουν γλυκά από ένα άλλο καροτσάκι.
Όπως πολλοί γονείς, στράφηκα για συμβουλές στο google, αλλά ποτέ δε βρήκα κάτι για το πώς να είσαι καλύτερη θεία. Δεν ξέρω καν, αν ήμουν γονιός με την τεχνική έννοια του όρου. Η έλλειψη λέξεων γύρω από αυτόν το ρόλο και οι διαφορετικοί τρόποι με τους όποιος «κηδεμονούμε», είναι ενδεικτικά ζητήματα γύρω από το πώς παρουσιάζεται η μητρότητα στον 21ο αιώνα. Και μπορεί να γίνει πολύ αμήχανο και να σε κρατάει στην απομόνωση, όταν προσπαθείς να περιγράψεις πώς τα παιδιά, τα οποία δεν γέννησες, σημαίνουν τόσα πολλά για εσένα.
Προσωπικά, αισθάνομαι περισσότερο σαν μαμά, ακόμα και αν δεν ξέρω αν θα κάνω ποτέ δικά μου παιδιά. Πλέον, στον οικονομικό μου προϋπολογισμό συμπεριλαμβάνονται και τα δίδυμα, είτε για τις άμεσες ανάγκες τους, όπως ρούχα, παπούτσια, ή για πιο μακροπρόθεσμες, όπως τα δίδακτρα για το ιδιωτικό σχολείο που ο αδερφός μου είχε διαλέξει για εκείνα.
Το να πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στα πράγματα που λάτρευα, όπως ρούχα και ταξίδια, και στα πράγματα που χρειαζόμουν (και ήθελα) για τα παιδιά, όπως γυαλιά, ποδήλατο κλπ. ήταν για μένα μία τεράστια προσαρμογή. Τώρα, είμαι 31, και πολλοί από τους συνομήλικούς μου κάνουν αυτές τι επιλογές για τα παιδιά τους ή ξοδεύουν τις οικονομίες τους σε ακριβά έπιπλα ή σε 5άστερα ξενοδοχεία. Και όπως πολλοί «πραγματικοί γονείς», έπρεπε να κάνω αναδιοργανώσω την προσωπική μου ζωή.
Διέκοψα μία σοβαρή σχέση με τον πρώην φίλο μου, επειδή, εν μέρει, δεν ήξερε αν ήθελε την ευθύνη των αγοριών, και, εγώ δεν είχα άλλη επιλογή, από το να το σεβαστώ. Με όποιον ήμουν, ήταν βασική προϋπόθεση να αποδεχτεί τα δίδυμα, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο όλο πακέτο. Πήρα αυτή την απόφαση στα 27 μου, όταν ακόμη δεν ήξερα τί αντίκτυπο θα είχε αυτή η απόφαση στη ζωή μου. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι θα είναι πάντα πρώτα στις προτεραιότητές σου, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν πλήρως τις θυσίες που έχεις κάνει γι’ αυτά.
Πρόσφατα, ακύρωσα ένα γύρισμα, για να παρευρεθώ στις γυμναστικές τους επιδείξεις, όπως, άλλωστε, είχα υποσχεθεί. Νιώθω ενοχές για όλες τις σημαντικές στιγμές που χάνω και, όποτε καταφέρω να είμαι εκεί, γίνομαι ράκος, όταν βλέπω τη δουλειά που έχει συσσωρευθεί. Γνωρίζω πολλούς γονείς που τα βρίσκουν σκούρα με αυτό. Αλλά, ορισμένες πτυχές της ζωής με τα δίδυμα είναι μοναδικές.
Επειδή λέμε τη γνώμη μας δημόσια εναντίον της αστυνομικής βίας-ειδικά στην πατρίδα μας στο Τέξας, η οποία είναι βαθιά συντηρητική και υπέρ της αστυνομίας- η μητέρα μου και εγώ λαμβάνουμε απειλές για τη ζωή μας. Τις πρώτες μέρες του Mothers Against Police Brutality, πηγαίναμε εναλλάξ σε πορείες και συγκεντρώσεις, ώστε να είναι κάποιος στο σπίτι με τα αγόρια, στην περίπτωση που κάτι μας συνέβαινε. Θέλαμε, από την αρχή, ο ακτιβισμός να είναι παρών στις ζωές των αγοριών, αλλά έπρεπε να επιλέγουμε πάντα τις ασφαλέστερες πορείες για εκείνα.
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι η Αμερική θα αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά είναι υποχρέωση μου, να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να βοηθήσω στη δημιουργία μιας καλύτερης χώρας για τα αγόρια μου. Όταν μιλάμε για την ανθρωπιστική κρίση της εγκληματικής αστυνομικής βιαιότητας στην Αμερική, η οικογένειά μου βουρκώνει. Η Ημέρα του Πατέρα είναι πάντα πολύ οδυνηρή για πολλούς από εμάς, που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα λόγω της κρατικής βίας. Είμαι κάπως ανακουφισμένη που τα δίδυμα δεν καταλαβαίνουν ακόμη, τί είναι πραγματικά οι διακοπές. Δεν ξέρω τι θα τους λέω όταν μεγαλώσουν και η απογοήτευση αρχίζει να γίνεται εμφανής.
Όσο για μένα, δεν πραγματοποίησα ακόμα το όνειρα μου για καριέρα στην τηλεόραση. Όμως, ήμουν η πρώτη που έγραψε για την αστυνομική βία στο κορυφαίο γυναικείο περιοδικό Elle, το οποίο, για πρώτη φορά, δέχτηκε να καλύψει ένα τέτοιο θέμα. Συνειδητοποίησα ότι, το 2013 ήταν μια χρονιά-σταθμός στην ιστορία της Αμερικής και ήθελα να γίνω μέρος της. Από τότε, έχω καταφέρει να συνδυάσω την ακτιβιστική μου δράση και την επί 13 χρόνια έρευνά μου πάνω στην ιστορία της τέχνης, για να ξεκινήσω την πρώτη υποτροφία πάνω στον Αμερικανό ζωγράφο Jean-Michel Basquiat και τον διασημότερο πίνακά του Defacement (The Death of Michael Stewart).
Η επιτυχία μου οφείλεται στον αδερφό μου, στα δίδυμα και στις αλλαγές που έκανα από τότε που ήρθαν στη ζωή μου. Αποτέλεσαν τη μεγαλύτερή μου έμπνευση και ο λόγος για τον οποίο, σήμερα, νιώθω τόσο υπερήφανη. Όταν μεγαλώσουν αρκετά και καταλάβουν τί κάνει η θεία τους, θα τους εξηγήσω με περηφάνεια, πόσα πολλά τους οφείλω.''
