Η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Καστελόριζο, φέρνει για ακόμη μια φορά τα φώτα της δημοσιότητας, στο ακραίο αυτό ευρωπαϊκό σύνορο και το σύμπλεγμα των 14 νήσων του. Η εγκαινίαση του εργοστασίου αφαλάτωσης είναι μια αφορμή, αναμφισβήτητα χρήσιμη και ουσιώδεις. Η αυτάρκεια σε υδάτινους πόρους, είναι μια σπουδαία ενίσχυση στη διαβίωση των ακριτών μας και την προοπτική τους.
Το Καστελόριζο έχει κορυφαία γεωπολιτική σημασία για τη χώρα μας και ευρύτερα για τη διαμόρφωση και διεκδίκηση των δικαίων του Ελληνισμού όπως αναφέρει το news247. Δεν είναι κατά τούτο τυχαία η εμμονή των Τούρκων με τον ρόλο του αλλά και η ειδική μέριμνα, που φέρεται να του αφιερώθηκε σε ελάχιστα γνωστές πτυχές της Ιστορίας μας. Έτσι το σχέδιο Άτσεσον, αυτό που κατά τον Γεώργιο Παπανδρέου συνίστατο στη δωρεά σε εμάς μιας πολυκατοικίας, με μόνη υποχρέωση την εκμίσθωση του ρετιρέ της- σε σχέση πάντα με την προτεινόμενη τη δεκαετία του 60 επίλυση του Κυπριακού, από τον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Ντικ Άτσεσον, που προέβλεπε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με την υποχρέωση εκμίσθωσης της Χερσονήσου της Καρπασίας στους Τούρκους για 50 χρόνια-, λέγεται ότι προέβλεπε και την εκχώρηση του Καστελορίζου στην Τουρκία.
Το Καστελόριζο και το σύμπλεγμα των νήσων του, είναι ουσιαστικά ο ‘κάρφος’ στο μάτι της γείτονος χώρας, που ενώνει δυνητικά τις ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου και αποτρέπει τη δυνατότητα καθορισμού από κοινού ΑΟΖ, μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου. Η Τουρκία μέσα από τη γνώριμη αυταρχική της προσέγγιση ως προς την ερμηνεία της πραγματικότητας σύμφωνα με τα συμφέροντά της, ισχυρίζεται ότι το Καστελόριζο και το νησιωτικό του σύμπλεγμα δε διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και κατ’ επέκταση δεν επηρεάζουν τους όρους προσδιορισμού της Ελληνικής και Τουρκικής ΑΟΖ. Μέσα από μια συρραφή αρχών και κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας (1982), το οποίο μάλιστα δεν έχουν καν κυρώσει, επικαλούνται την αρχή της ευθυδικίας για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Πέρα βέβαια από τους αυθαίρετους Τουρκικούς ισχυρισμούς, υπάρχει ρητή πρόβλεψη του άρθρου 56, του Δικαίου της Θάλασσας, που συνιστά πλέον και ανεξάρτητα από την κύρωσή του, εθιμικό κανόνα του Διεθνούς Δικαίου, σύμφωνα με την οποία τα νησιά με οικονομική ζωή έχουν τη δική τους ΑΟΖ.
Κορυφαία είναι λοιπόν η συνδρομή του Καστελόριζου στον προσδιορισμό της Ελληνικής ΑΟΖ και τη δημιουργία περιβάλλοντος ασφαλείας για την έρευνα και εξόρυξη του ορυκτού πλούτου στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, σε απόλυτη συναρμογή με τον Κυπριακό Ελληνισμό. Πέρα και πάνω από σκιαμαχίες Μνημονίων. Κάθε στήριξη από το μητροπολιτικό κέντρο είναι αναγκαία ηθικά και επιβεβλημένη εθνικά.
Η ιστορία
Μεγίστη ονομαζόταν το νησί στην αρχαιότητα και μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Επικράτησε η oνoμασία Καστελλόριζο - κατά μία εκδοχή, από το κοκκινωπό χρώμα του νησιού και κατά μία άλλη από το κόκκινο χρώμα του οικόσημου (επτά χρυσοί πύργοι σε κόκκινη βάση), του 8ου Μεγάλoυ Μαγίστρου των Ιπποτών της Ρόδου και το οποίο βρισκόταν στο μεσαιωνικό Κάστρο, οχυρωματικό έργο χτισμένο πάνω στα αρχαία ελληνιστικά κρηπιδώματα της εποχής του Σωσικλή Νικαγόρα.
Αρχαιολογικά η ζωή του χρονολογείται από τη Νεολιθική τουλάχιστον εποχή.
Από το 350 έως το 300 π.Χ. το νησί εξαρτάται από τη Ρόδο. Τη Ροδιακή εξoυσία καταλύει στη συνέχεια ο τύραννος Ιδριεύς της Αλικαρνασσού και τη δική του οι στόλαρχοι του Μεγ. Αλεξάνδρου. Μετά τον θάνατο του στρατηλάτη, όλα τα νησιά του Αιγαίου περιέρχονται στη δικαιοδοσία του Πτολεμαίου Λάγoυ και κατόπιν καταλαμβάνονται από τους Ρωμαίους.
Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, το Kαστελλόριζο απέκτησε κάποιο είδoς αυτονομίας. Μετά τη διαίρεση του Ρωμαϊκού κράτους, περιήλθε στο Buζάντιο.
Οι Καστελλοριζιοί έχτισαν τους πρώτους χριστιανικούς ναούς, όπως μια τρίκλιτη παλαιοχριστιανική βασιλική, ελάχιστα ίχνη της οποίας σώζονται στον Άγ. Γεώργιο "Σαντραπέ", στα "Χωράφια".
Το 1306, καταλαμβάνεται από τους Ιωαννίτες ιππότες της Ρόδου (από το Μέγα Μάγιστρο Φουλκ ντε Βιλλαρέ).
Το 1440, καταλαμβάνεται από τον Αιγυπτιακό Στόλο με 18 γαλέρες και άλλα βοηθητικά πλοία, με ναύαρχο τον Τζελάλ ελ Ντιν. Ο στόλος του ερειπώνει την πόλη και οι κάτοικοι σύρονται αιχμάλωτοι στην Ανατολή.
Το 1461, το κατέχουν οι Καταλανοί και, το 1470, περνά στο βασιλιά της Νεάπολης. Το 1480, το νησί ερημώνει και πάλι εξαιτίας του τουρκικού στόλου που το κατακτά. Τό 1498, το ανακαταλαμβάνει ο βασιλιάς της Νεάπολης.
Το 1512, το καταλαμβάνουν οι Ισπανοί και, το 1523, ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Από το 1570 μέχρι το 1659 γίνονται κυρίαρχοι οι Ενετοί και μετά από αυτούς οι Τούρκοι.
Η ζωή, κατά τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας, γίνεται μαρτύριο σε ολόκληρο το Αιγαίο και μέσα σ' αυτό εντάσσεται το Καστελλόριζο, λόγω της ξεχωριστής του αξίας, της γεωγραφικής του θέσης, αλλά και της φυσικής του διαμόρφωσης, που το καθιστούν σημαντικό σταθμό για τα πολεμικά γεγονότα και σταθμό για τη ναυσιπλοϊα σ' ένα σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης.
Οι Καστελλοριζιοί κατόρθωσαν να αναπτύξουν εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με τα Μικρασιατικά παράλια, κατά τη διάρκεια της τουρκικής κατοχής, με ένα είδος αυτονομίας και με κυριώτερη υποχρέωση να καταβάλλουν τον ετήσιο φόρο "μαχτού". Κατά την περίοδο αυτή, λέγεται ότι επικρατούσε ηρεμία και ομαλή εξέλιξη της ζωής. 'Ετσι παρουσιάσθηκε η ακμή της ναυτοσύνης και της οικονομίας γενικότερα. Οι κάτοικοι του νησιού δημιούργησαν αποικίες στα παράλια της Μικράς Ασίας: Καλαμάκι, Αντίφυλλο, Τρίστομη, Κάκαβα, Μύρα, Λιβίσι, Φοίνικα.
Το 1821, οι Καστελλοριζιοί επαναστατούν προσφέροντας τα πλοία τους για πυρπολικά, ενώ καταναυμαχούν τον τουρκικό στόλο με νεότερα, κατορθώνοντας σημαντικές επιτυχίες και αποκτώντας λάφυρα.
Το 1831, το νησί περιέρχεται ξανά στην τουρκική κυριαρχία. Ωστόσο, οι κάτοικοι κατόρθωσαν με σκληρή δουλειά να φτάσoυν σε εξαιρετική ακμή.
Το 1904-5, με την επικείμενη στρατολόγηση νέων από την Τουρκία, αρχίζει η μετανάστευση από το νησί, αλλά και η αντίστροφη μέτρηση της ακμής του. Το 1913, με τη βοήθεια σώματος Κρητών, οι Καστελλοριζιοί επαναστατούν, διώχνουν τους ελάχιστους Τούρκους και ζητούν ένωση με την Ελλάδα.
Ναυτική δύναμη Γάλλων, στα 1915, καταλαμβάνει το νησί και στη συνέχεια, στα 1920, το... πουλά σχεδόν, μετά από συμφωνία, στους Ιταλούς που ήδη κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα.Αυξάνεται η μετανάστευση των κατοίκων προς την Αυστραλία, Αίγυπτο, Αθήνα, Ρόδο και αλλού.
Η πληθυσμιακή απογύμνωση ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής. Οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν το νησί ως σταθμό επιβατηγών υδροπλάνων. Το 1926, ισχυρός σεισμός μεγέθους 8 της κλίμακας Ρίχτερ κατέστρεψε πάρα πολλά σπίτια.
Το 1943, οι Άγγλοι απελευθερώνουν το νησί. Οι κάτοικοι έχουν μεταφερθεί στα προσφυγικά στρατόπεδα Νουζεϊράτ της Γάζας , στην Παλαιστίνη.
Το 1945 οι Καστελλοριζιοί επιστρέφουν στην πατρίδα τους σε τρεις αποστολές.
Στις 7 Μαρτίου 1948, οι αγώνες για την πολυπόθητη ελευθερία ευοδώνονται και πραγματοποιείται η ένωση της Δωδεκανήσου με την υπόλοιπη Ελλάδα, με επίσημες τελετές.
Ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του Καστελλορίζου είναι η σύλληψη και φυλάκιση 29 πατριωτών στις ιταλικές φυλακές. Οι ποινές φυλάκισης είναι από 5 έως 30 χρόνια.
