Πριν από λίγους μήνες, και μετά την καταδικαστική απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες του Σύριζα, είχα πάρει το μέρος των εργαζομένων στα κανάλια, λέγοντας πως το αντισυνταγματικό και ασύδοτο νομοσχέδιο, αφενός φιλοδοξούσε να καταπνίξει τον τύπο στη χώρα, αφετέρου επέφερε ηθικές και ψυχικές φθορές στους εν λόγω εργαζόμενους. Για τον λόγο αυτό προέταξα το δικαίωμα των εργαζομένων σε αποζημίωση απέναντι σε μια αλόγιστη, παράλογη και πιθανώς εκδικητική κυβερνητική πολιτική. Ωστόσο, είχα υπογραμμίσει, πως η όποια απαίτηση για αποζημίωση έπρεπε να γίνει κατά των ιθυνόντων, μιας και το εν λόγω νομοσχέδιο είχε ονοματεπώνυμο, και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να επιβαρυνθεί το δημόσιο – δηλαδή εμείς οι πολίτες.
Μία εβδομάδα μετά την πρόταση μου, η επιβεβαίωση του αυτονόητου δικαιώματος αποζημίωσης των εργαζομένων για την αβεβαιότητα και τη βλάβη που υπέστησαν, ήρθε με την αγωγή του καναλιού Star η οποία και στρεφόταν ονομαστικά εναντίον των αρμόδιων υπουργών.
Με νέα δημοσιεύματα να αναφέρουν πως ο δολοφόνος του δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου είχε αφεθεί ελεύθερος χάρη στο νόμο Παρασκευόπουλου και τις ευνοϊκές διατάξεις του, εύλογα υποστηρίζεται η αντίστοιχη πρόταση υπέρ των θυμάτων του εν λόγω νόμου.
Υπενθυμίζεται ότι με τον νόμο 4322 αποφυλακίστηκαν με επικίνδυνο και ανεύθυνο τρόπο σεσημασμένοι βιαστές, ληστές και μέλη εγκληματικών οργανώσεων με πολυετείς καθείρξεις, αμετανόητοι και ανίκανοι, όπως απεδείχθη, να επανενταχτούν με ειρηνικό τρόπο στο κοινωνικό σύνολο. Η δολοφονία Ζαφειρόπουλου αποτελεί το τελευταίο από μια σειρά τραγικών εγκλημάτων (μεταξύ των οποίων η δολοφονία στην Ύδρα το καλοκαίρι του 2015, η δολοφονία κοσμηματοπώλη στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 2015, η ληστεία στο Π. Φάληρο τον Απρίλιο του 2017, η επίθεση σε 85χρονη στην Κυψέλη τον Οκτώβριο του 2017, κ.ά.) από σκληρούς και στυγνούς εγκληματίες, αποφυλακισθέντες του εν λόγω νόμου.
Στις 6 Νοεμβρίου του 2017 ο ίδιος ο Παρασκευόπουλος αναγκάστηκε να ζητήσει δημόσια την κατάργηση του νόμου. Δεδομένου λοιπόν του επικείμενου τέλους αυτού του «πάσου εγκληματικότητας» και με την ελπίδα κατάληξης των τραγικών συμβάντων, πρέπει να δούμε την επόμενη ημέρα και συγκεκριμένα την αποζημίωση και δικαίωση των θυμάτων του νόμου.
Όπως και στην περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών, έτσι και εδώ, ο νόμος είναι επώνυμος και αποτελεί πηγή επικινδυνότητας και πρόωρης αποφυλάκισης των θυτών και φυσικών αυτουργών. Σε μια ευνομούμενη δημοκρατία, το δικαίωμα των θυμάτων και των οικογενειών τους σε αποζημίωση, εν προκειμένω, πρέπει να είναι αυτονόητο. Η όποια αγωγή πρέπει να κατατεθεί αποκλειστικά εναντίον των ιθυνόντων, δίχως την παραμικρή επιβάρυνση του δημοσίου, μιας και τα μέτρα είναι ιδιαίτερα αντιδημοφιλή και λαομίσητα, και συν τοις άλλοις ως προαναφέρθη, η ανάκληση του νόμου συνιστά παραδοχή ακαταλληλότητας του.
Αυτό είναι το σωστό και το δίκαιο. Έτσι καταπολεμάται η κακονομία (ή ανομία) και επέρχεται λογοδοσία για τους (αν)αρμόδιους αλλά και δικαιοσύνη για τα θύματα και τις οικογένειες. Αφού κατατεθούν οι αγωγές, επόμενο εμπόδιο στην δικαίωση αποτελούν η ανεξαρτησία (;) της δικαιοσύνης και ο νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών.
Οι πολιτικοί πρέπει να μάθουν να νομοθετούν μόνο υπέρ του πολίτη και ποτέ εναντίον του.
