Υπάρχει ένας παράγοντας Εθνικής Ισχύος που είναι δύσκολο να μετρηθεί, δεν φαίνεται, είναι κρυμμένος αλλά η συμμετοχή του στην σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας είναι τεράστια. Διαχρονικά στις συζητήσεις τους οι πολίτες κατηγορούσαν την κακή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, κυρίως για προσωπικές τους υποθέσεις, όμως στην παρούσα χρονική περίοδο διαπιστώνεται ότι αυτό που νομίζαμε ότι είναι κρατικός μηχανισμός ήταν ένα μεγάλο τίποτα, ένας ανεξέλεγκτος παράδεισος βολέματος κομματικών στελεχών, ένας παράδεισος πλουτισμού των ιδίων των πολιτικών, των κομματικών στελεχών, ακόμη και υπαλλήλων και επιτήδειων επιχειρηματιών που έστησαν τις επιχειρήσεις τους έχοντας βασικό και μοναδικό πελάτη το δημόσιο.
Τι είναι αυτό που λείπει από τις κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς και πρωτοκλασάτους υπουργούς προερχόμενους από παλιές πολιτικές οικογένειες, που πρωταγωνιστούσαν στην πολιτική ζωή της χώρας, από το πρώτο ήμισυ του προηγούμενου αιώνα, ενώ αυτοχαρακτηρίζονται «ικανοί» de facto; Είναι πολύ εύκολο για ένα πολιτικό σύστημα οικογενειοκρατίας που έχει υπό τον μερικό έλεγχό του ένα άθλιο σύστημα έντυπης και ηλεκτρονικής ενημέρωσης να δημιουργήσει ψευτοηγέτες μέσα από σελίδες και εκπομπές. Αυτό έγινε από την μεταπολίτευση και εντεύθεν, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δεν υπήρχε περίπτωση η χώρα μας με καθαρό και ανεξάρτητο έντυπο και ηλεκτρονικό λόγο να φθάσει στην σημερινή «κατάντια».
Πως είναι δυνατόν σημαντικές κρατικές θέσεις, εντός και εκτός της χώρας, που απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις και πρέπει να καταλαμβάνονται από ειδικευμένους τεχνοκράτες, να καταλαμβάνονται από αποτυχημένους, να εκλεγούν, βουλευτές; Είμαστε η μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα στην οποία οι πολιτικοί μπορούν να αναλάβουν οποιοδήποτε υπουργείο. Είμαστε η χώρα στην οποία οι πολιτικοί δεν αποσύρονται από το πολιτικό σκηνικό όταν χάνουν στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ακόμη και οι πρωθυπουργοί μετά την λήξη της θητείας τους αντί να αποσυρθούν παραμένουν βουλευτές, για να απολαμβάνουν τα βουλευτικά προνόμια. Στην χώρα μας οι πολιτικοί αποσύρονται αφού ετοιμάσουν τον γιό ή την κόρη για να τους αντικαταστήσουν.
Από τι χαρακτηρίζεται ένα πολιτικό σύστημα, που τα κόμματά του από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα δεν έκαναν ποτέ αυτοκριτική, που άλλα υπόσχονται προεκλογικά και άλλα εφαρμόζουν όταν ανέβουν στην εξουσία, που νομίζαμε ότι είχαν πρόγραμμα; Κόμματα που δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε βασικές μεταρρυθμίσεις που είναι αυτονόητες για την ύπαρξη ενός κράτους;
Γιατί για παράδειγμα, πρέπει οι δανειστές να μας κατευθύνουν στον τρόπο που θα εκσυγχρονίσουμε την χώρα μας; Είναι απορίας άξιο ότι κανένα κόμμα, όπως αποδεικνύεται δεν είχε όραμα για την πατρίδα μας; Είναι τόσο δύσκολο για τα κόμματα, σ’αυτήν την κατάσταση που βρισκόμαστε, να συμφωνήσουν στην αναθεώρηση του συντάγματος; Είναι τόσο δύσκολο να κλειστούν σε μία αίθουσα της βουλής και αφού συμφωνήσουν να βγουν και να ανακοινώσουν τι αποφάσισαν χωρίς να υπάρξει αντίλογος; Μπορούν τα σημερινά κόμματα να μας πουν αν αυτό που βλέπουμε και ζούμε στην χώρα μας είναι Δημοκρατία;
Είναι Δημοκρατία βουλευτικά γραφεία να λειτουργούν ως ατομικές επιχειρήσεις; Ο μπαμπάς βουλευτής η μαμά ή κόρη ή η ανεψιά γραμματέας στο βουλευτικό γραφείο, ο γιος ειδικός επιστήμονας και η οικογενειακή επιχείρηση προοδεύει χωρίς να πληρώνει τους φόρους που αναλογούν σε ατομική επιχείρηση, αντίθετα να έχει φοροαπαλλαγές; Αντίθετα στην άλλη πλευρά, η υπογεννητικότητα, η ανεργία, η μετανάστευση της μορφωμένης νεολαίας, η υποβαθμισμένη παροχή υγείας, οι φόροι, η πείνα, η απογοήτευση, η έλλειψη ηθικού. Αλήθεια πόσο ο αόρατος αυτός παράγοντας επηρεάζει τα παραπάνω;
Από τι χαρακτηρίζονται οι κυβερνήσεις μιας χώρας οι οποίες κάθε χρόνο δανείζονταν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να καλύψουν τις ανάγκες μιας ελλειμματικής οικονομίας και να πληρώσουν τους τόκους ενός τεράστιου Δημόσιου χρέους χωρίς να ενδιαφέρονται για τις μελλοντικές γενιές;
Από τι πάσχει μία κυβέρνηση η οποία δεν παίρνει κανένα μέτρο όταν στις ΗΠΑ ξεσπάει η οικονομική κρίση και η οποία διαφαίνεται ότι έρχεται στην Ευρώπη, της οποίας η χώρα μας είναι ο πλέον αδύνατος κρίκος;
Από τι πάσχει ένα πολιτικό σύστημα, όταν τα συγκεκριμένα υπουργεία και υπηρεσίες, δεν μπορούν να αναλύσουν και να κατανοήσουν τι είναι αυτό που οι ΗΠΑ ονόμασαν «Αραβική Άνοιξη» ώστε να προετοιμαστεί για τις επερχόμενες εξελίξεις και επιπτώσεις που είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει για την χώρα μας; Ακόμη και σήμερα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, με την μετάλλαξη που παρουσιάζει η «Αραβική Άνοιξη » σε ένα είδος θρησκευτικού πολέμου, δεν έχει την δυνατότητα να αναλύσει, και ούτε το ενδιαφέρει, διότι ο μοναδικός του στόχος είναι να διατηρήσει ή να ανέβει στην εξουσία. Τι συμβαίνει τελικά στην χώρα μας και δεν μπορεί να υπάρξει σύνθεση απόψεων ούτε καν στα εξωτερικά θέματα;
Τι γίνεται στις Ένοπλες Δυνάμεις όπου οι περικοπές κονδυλίων συντήρησης από το 2010 μέχρι σήμερα, έχουν φέρει σε δεινή θέση την διαθεσιμότητα οπλικών συστημάτων τα οποία η χώρα μας ακόμη δεν έχει εξοφλήσει; Εξέλειπαν οι λόγοι προμήθειά τους ή αποδυναμώθηκε η απειλή; Κάποιος πρέπει να δώσει μία απάντηση και οι πλέον κατάλληλοι είναι οι τέως υπουργοί Εθνικής Άμυνας που υπέγραψαν τις ανάλογες περικοπές.
Γιατί ένα πολιτικό σύστημα αρνείται, δεκαετίες τώρα, να θεσμοθετήσει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ) ώστε σε κρίσιμα Εθνικά θέματα, που οι αποφάσεις είναι δύσκολες για μια κυβέρνηση, τα κόμματα να είναι υποχρεωμένα να παίρνουν υπεύθυνη θέση σε ένα θεσμοθετημένο εθνικό όργανο και όχι με την άνεση του αντιπολιτευτικού λόγου να παίρνουν ανεύθυνες θέσεις; Πως θα χαρακτήριζε κάποιος καλοπροαίρετα αυτά που αναφέρουμε;
Το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η πατρίδα μας καταδεικνύει περίτρανα ότι σε όλο τον κρατικό μηχανισμό χωρίς καμιά εξαίρεση, το έλλειμμα ηγεσίας είναι καταφανές. Αυτός είναι ο κρυμμένος παράγοντας που έχει τόσο επηρεάσει αρνητικά την Εθνική Ισχύ της πατρίδας μας. Θυμάμαι στο τέλος της δεκαετίας του 80 σε σχολείο επιτελών της Πολεμικής Αεροπορίας και με θέμα, Ηγεσία, ο διακεκριμένος καθηγητής φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς, που ήταν ένας από τους καλεσμένους του πάνελ συζήτησης, υποστήριξε ότι στην χώρα μας για ένα χρόνο απαιτείται τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα ιδρύματα να ασχολούνται μόνο με το θέμα Ηγεσία και τα χαρακτηριστικά της.
«Ηγεσία είναι τέχνη με την οποία ο ηγέτης επηρεάζει και κατευθύνει τους άλλους με τέτοιον τρόπο, ώστε να κερδίζει την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και την πιστή αφοσίωσή τους για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού». Σαφώς δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί πόσο επηρεάζει ο παράγοντας Ηγεσία την Εθνική Ισχύ ενός κράτους, όταν όλα σ΄αυτό λειτουργούν φυσιολογικά. Είναι εύκολο όμως να υπολογιστεί σήμερα για την χώρα μας στην οποία όλα υπολειτουργούν.
Το έλλειμμα ηγεσίας συναντάται σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κρατικής μηχανής με πρώτο αυτό της πολιτικής ηγεσίας από το υψηλότερο μέχρι αυτό του τελευταίου υπαλλήλου που δεν θέλει να αξιολογείται. Γιατί άραγε; Δεν έχει ξανασυμβεί σε σύγχρονο, κράτος για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο μεγάλος αριθμός κρατικών θέσεων να καλύπτεται συνεχώς από κομματικά πρόσωπα.
Σοβαρά τραυματισμένη λοιπόν, η Εθνικής Ισχύς της χώρας μας από την έλλειψη Ηγεσίας καθόσον δεν υπάρχει χώρος να αναδειχθεί ηγέτης μέσα από ένα τέτοιο σάπιο σύστημα. Συναισθηματική σταθερότητα, κυριαρχία ενθουσιασμός ευσυνειδησία, κοινωνική τόλμη, πειθαρχημένη σκέψη, αυτοεπιβεβαίωση, ορμητικότητα, ποιό πολιτικό πρόσωπο συγκεντρώνει έστω και μερικά από αυτά τα χαρακτηριστικά;
Σε ποιο πολιτικό πρόσωπο βρίσκεται η συναίσθηση της ευθύνης; Ποιός από αυτούς που ακούμε και βλέπουμε μπορεί να μας συνενώσει για να πετύχουμε τον κοινό μας σκοπό; Πού βρίσκεται ο τύπος αυτός, με τα παραπάνω χαρακτηριστικά να μας εμπνεύσει να τον ακολουθήσουμε και να οδηγήσουμε την Ελλάδα μας στο ύψος της; Ποιός Ηγέτης;
