- Eικόνες γροθιά στο στομάχι από το Χαλέπι
- Μικρά παιδιά με πρόσωπα γεμάτα αίματα και σκόνες, μόνα και αβοήθητα
- Ένας έφηβος κρατά στην αγκαλιά του τον νεκρό μόλις ενός μηνός αδερφό του
- «Γιατί με άφησες» φωνάζει μια μητέρα που έχασε όλα τα παιδιά της όταν βομβαρδίστηκε το σπίτι της
- Γεμάτοι αίματα και απόγνωση οι διάδρομοι ενός νοσοκομείου στο Χαλέπι
https://www.youtube.com/watch?v=lCXNNaVEncc
Ένα παιδάκι που θυμίζει τον Ομράν. Κι εκείνο από το Χαλέπι. Το βλέμμα του τρομαγμένο. Κοιτάει γύρω του. Δεν κλαίει. Το προσωπάκι του γεμάτο αίματα και σκόνη. Τα ρούχα του το ίδιο. Το όνομά του Αγιά. Γύρω του σπαραγμός, οδύνη, φωνές, εκείνο όμως δεν αντιδρά. Ένα κενό βλέμμα. Στο Χαλέπι, τα παιδιά έχουν σταματήσει να κλαίνε...
Μια μαυροφορεμένη γυναίκα το πλησιάζει και προσπαθεί να του πει λόγια παρηγοριάς. Λέγεται πως είναι η μητέρα του. Κι εκείνη είναι γεμάτη σκόνη και αίματα. Είναι η Ουμ Φάτιμα, η μοναδική ενήλικας που επέζησε από τρεις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν στους βομβαρδισμούς στο Χαλέπι. Είναι ακόμη ένα συγκλονιστικό video από μια μαρτυρική πόλη. Από μια πόλη που έγινε κόλαση για τους κατοίκους της. Που έχει γίνει συνώνυμο της εγκληματικής, της απάνθρωπης ανικανότητας των «μεγάλων» να σώσουν (για άλλη μια φορά) αμάχους.
Τις σπαρακτικές στιγμές σε ένα από τα εναπομείναντα νοσοκομεία στο Χαλέπι κατέγραψε τις προηγούμενες μέρες ο Waad Al Kateab, ένας από τους πολίτες που παρέμειναν μέχρι την τελευταία στιγμή στην πόλη.
«Δεν ξέρω με τι μας χτύπησε (ο Άσαντ). Ήμασταν στο σπίτι μας και κοιμόμασταν. Ξαφνικά όλο το κτίριο έπεσε πάνω μας» λέει κλαίγοντας η γυναίκα. Μια γυναίκα που έχασε τα παιδιά της.
Στο ίδιο νοσοκομείο συνάντησε ένα νεαρό αγόρι που κάποτε έμενε στο διαμέρισμα πάνω από το δικό της. Το πρόσωπο του Μαχμούντ είναι γεμάτο δάκρυα. Κρατάει στα χέρια του τον μόλις ενός μηνός αδερφό του, Ισμαήλ Μοχάμεντ. Ο Ισμαήλ όμως είναι νεκρός. Πέθανε από ασφυξία κάτω από τα ερείπια. Όμως ο Μαχμούντ αρνείται να το παραδεχτεί. Αρνείται να τον αφήσει από την αγκαλιά του. Η Ουμ, με τα δάκρυα να μη σταματούν να τρέχουν από τα μάτια της, έχει πάρει μαζί της το μικρό παιδί και έχει κοντά της και τον Μαχμούντ. Ο οποίος ακόμη κρατά τον νεκρό αδερφό του.
Καθώς η γυναίκα θρηνεί για τα παιδιά της, ο νεαρός προσπαθεί κι εκείνος με τη σειρά του να την παρηγορήσει. «Μην ανησυχείς, δεν πέθαναν μάταια. Ο Θεός θα εκδικηθεί αυτόν τον δυνάστη» της λέει. Λίγο αργότερα, βλέπει μπροστά στα μάτια της αυτό που φοβόταν περισσότερο: την κόρη της νεκρή. Θρήνος και σπαραγμός. «Γιατί με άφησες» φωνάζει. Ήταν ο «βράχος» της λέει.
Την ίδια στιγμή, μια νοσοκόμα έχει μαζί της δυο παιδιά, δυο αδερφάκια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Δεν ξέρουν που είναι η μητέρα τους. Δεν ξέρουν την τύχη τους. Άφησαν τον πατέρα τους στα ερείπια και άρχισαν να την αναζητούν.
