Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιος Κόμπος γεννήθηκε στο Άργος Αργολίδος το 1920. Υπήρξε απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Παρισιού και διετέλεσε καθηγητής και διευθυντής Ιερατικών Σχολών. Κατά τα έτη 1971-1974 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στην ιερά μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Χειροτονήθηκε διάκονος στις 3/12/1967, πρεσβύτερος στις 4/12/1967 και την 23η Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης. Εξέδωσε αξιόλογα επιστημονικά έργα ενώ δημοσίευσε πλήθος άρθρων σε διάφορα περιοδικά.
Όταν εξελέγη επίσκοπος, έψαχναν να τον βρουν να του το ανακοινώσουν, διότι λόγω της μεγάλης ταπείνωσής του δεν το είχε σκεφτεί ποτέ!
Βασικά χαρακτηριστικά του η απλότητα και η ταπείνωση. Όσοι είχαμε την ευλογία να τον γνωρίσουμε διαπιστώσαμε ότι συνδύαζε την απλότητα και την αγνότητα ενός μικρού παιδιού με την πνευματικότητα και την εμπειρία των αγίων. Ταπεινός, ευλογημένος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, τη μετέδιδε σ’ όσους τον πλησίαζαν.
Ήταν πολύ ελεήμων. Βοηθούσε αφειδώς όποιον κατέφευγε σ’ αυτόν. Όταν του έκαναν δώρα, εκείνος τα χάριζε στους φτωχούς. Όλους τους σκέπαζε με την αγάπη του. Ήταν πολύ διακριτικός, δεν κατέκρινε κανέναν. Ήταν αγαπητός σε όλους. Ατέλειωτες ώρες εξομολογούσε, τελούσε αγρυπνίες, έκανε ομιλίες. Έκανε πολλή προσευχή και ο Θεός τον είχε χαριτώ- σει με το διορατικό και το προορατικό χάρισμα. Όταν είχε επισκέπτες, έφτιαχνε καφέδες, σέρβιρε, κουβαλούσε και βαλίτσες!
Κατοικούσε στον ισόγειο χώρο του μητροπολιτικού μεγάρου. Δεν του άρεσαν οι πολυτέλειες, ζούσε ασκητικά σαν καλόγερος. Νήστευε πολύ και δεν έτρωγε ποτέ κρέας. Μαγείρευε μόνος του, έπλενε τα ράσα του, καθάριζε ακόμα και τις σκάλες. Ο ίδιος φρόντιζε τον κήπο του, δεν είχε αυτοκίνητο, κινητό τηλέφωνο ούτε πολυτελείς στολές.
Κάποτε ένας ιερέας πήρε την πατερίτσα του Δεσπότη να την γυαλίσει και να την ισιώσει (με τα χρόνια είχε στραβώσει και θαμπώσει). Όταν του την επέστρεψε ο Δεσπότης στενοχωρήθηκε γιατί έγινε σαν καινούρια και ντρεπόταν να την κρατήσει!
Αγαπούσε πολύ τον άγιο Νεκτάριο και προσπαθούσε να τον μιμηθεί. Όπως ο άγιος Νεκτάριος όταν ήταν διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής καθάριζε τις τουαλέτες της σχολής, το ίδιο έπραττε και ο Δεσπότης όταν ήταν καθηγητής στην Ιερατική Σχολή της Πάτμου. Ήθελε να ζει στην αφάνεια. Συμβούλευε τους ιερείς να ζουν με ταπείνωση, χωρίς να τους γνωρίζει κανείς.
Κατά τη διάρκεια της αρ- χιερατείας του επισκεπτόταν όλα τα χωριά, ακόμα και τα πιο αραιοκατοικημένα. Έπαιρνε τα απαραίτητα άμφια σε μια απαρχαιωμένη ξύλινη βαλιτσούλα (ούτε λόγος για μήτρα, πατερίτσα) και πήγαινε ακόμα και με τα πόδια μέσα στα χιόνια. Όπως μας έλεγε ο ίδιος, άκουγε τους λύκους και τις αρκούδες αλλά με τη χάρη του Θεού όλα πήγαιναν καλά. Πάντα έφτανε στην εκκλησία για τη Θεία Λειτουργία πριν από τους ιερείς. Επίσης, αγαπούσε πολύ το μοναχισμό. Αναστήλωσε, ανακαίνισε και επάνδρωσε τα μοναστήρια της Μητρο- πόλεώς του.Στις συνόδους της Ιεραρχίας συνήθως πήγαινε με λεωφορείο και πολλοί Ιεράρχες τον πείραζαν και τον φώναζαν «ο Επίσκοπος των ΚΤΕΛ». Μια φορά πανηγύριζε ένα χωριό της μητροπόλεως και ο Δεσπότης έκανε ώτο- στοπ για να πάει. Σταμάτησε ένα τρακτέρ με καρότσα που κουβαλούσε άχυρα. Ο οδηγός τον πέρασε για απλό μοναχό και τον έβαλε μαζί με τα άχυρα. Μεγάλη έκπληξη τον περίμενε όταν φτάνο- ντας στην εκκλησία χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες και είχαν βγει όλοι για να υποδεχτούν τον Μητροπολίτη!
Κάποτε ο Δεσπότης βρισκόταν στην Ιερά μονή Ξη- ροποτάμου του Αγίου Όρους, παραμονή του Αγίου Νικολάου. Οι πατέρες είχαν βγει για ψάρεμα, διότι η μονή πανηγύριζε και έπρεπε να παραθέσουν πανηγυρική τράπεζα. Δυστυχώς έπιασαν ελάχιστα ψάρια. Όταν τον ενημέρωσαν, σταύρωσε τη θάλασσα από το παράθυρο του κελιού που βρισκόταν, και τους έστειλε να ξαναδοκιμάσουν. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Είχαν πολύ καλή ψαριά.
Ο » πιο ταπεινός δεσπότης της Εκκλησίας», όπως τον αποκάλεσαν πολλοί, άφησε την τελευταία πνοή του στο «Μποδοσάκειο» νοσοκομείο Πτολεμαΐδας σε ηλικία 85 ετών, μετά από τρίμηνη μάχη με τον καρκίνο, στις 17 Δεκεμβρίου 2005. Κατά τη διάρκεια της ασθέ- νειάς του υπέφερε πολύ, όμως δεν το έδειχνε. Υπέμενε καρτερικά και προγνώριζε την κοίμησή του. Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στον επικήδειο λόγο του ανέφερε, ότι όταν ο κόσμος και οι ιερείς πληροφο- ρήθηκαν την κοίμηση του Δεσπότη όλοι είπαν «πέθανε ένας άγιος!»
Ατέλειωτες είναι οι μαρτυρίες για θαύματα και θεραπείες και κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του και μετά την κοίμησή του. Έχει ταφεί στην αυλή του μητρο- πολιτικού μεγάρου όπου ακόμη και σήμερα πολύς κόσμος ανάβει κεριά και ζητάει τη μεσιτεία του όπως όταν ζούσε. Ο τάφος συχνά ευωδιάζει.
Μακάρι η αφανής και αγία ζωή του να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο στους αρχιερείς αλλά και σε όλο τον ορθόδοξο κλήρο και λαό.
ΙΟΥΣΤΙΝΗ Μ.
Άρθρο της εφημερίδας «Εμπρός»
Δείτε το παρακάτω βίντεο στο 5:57 λεπτό , όπου ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος αναφέρεται στον Μακαριστό Μητροπολίτη Αντώνιο.
https://www.youtube.com/watch?v=JK_HEsEEvVg
https://www.youtube.com/watch?v=NWmgIryhfLw
https://www.youtube.com/watch?v=f6Lc4WjKKzw
