Υπάρχουν βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην εποχή μας που στην καρδιά τους έχει περάσει η απιστία. Δεν γνωρίζουν για τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας και τη μεγάλη τους ωφελιμότητα. Δυστυχώς όπως προφήτεψε ο Πατέρας του Γένους μας, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, στις μέρες μας έχουμε τον διάβολο μέσα στο σπίτι μας και τα κέρατα του στη σκεπή και οι άνθρωποι επηρεάζονται ευκολότερα από αθεϊστικές ιδεολογίες και από ένα νέο τρόπο ζωής που προβάλλεται κατά κόρον από τα Μ.Μ.Ε., με αποτέλεσμα να ζημιώνονται οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Πολλές φορές ακούμε από κάποιους Ορθόδοξους Χριστιανούς, να σκανδαλίζονται για παράδειγμα, γιατί με τα δικά τους μάτια, βλέπουν την ύπαρξη πλούτου στις Εκκλησίες. Γιατί να είναι χρυσά ή ασημένια τα καντήλια, διαμαρτύρονται ή γιατί η Εκκλησία δεν δίνει τον τεράστιο πλούτο που έχει για να ξεχρεώσει η χώρα τα δάνεια της τονίζουν πάντοτε με στόμφο!
Εσχάτως σε μια συζήτηση άκουσα δυο κυρίους να κατακρίνουν τον Ιερέα που ζήτησε οικονομική ενίσχυση για την αποπεράτωση αναγκαίων εργασιών στον Ιερό Ναό της ενορίας τους, αναρωτώμενοι πως είναι δυνατόν να μνημονεύονται τα ονόματα των δωρητών στο διηνεκές, όπως τους υποσχέθηκε ο Ιερέας, αποδεικνύοντας πως έχουν επιφανειακή σχέση με την Εκκλησία και τα Ιερά της Μυστήρια.
Η στάση αυτή στις περισσότερες περιπτώσεις στηρίζεται σε άγνοια, γι’ αυτό είναι ανάγκη να επισημανθούν κάποιες αλήθειες που ίσως να διαφωτίσουν όσους αγνοούν την αλήθεια και διαθέτουν αγνή και ειλικρινή διάθεση.
«Κύριε αγάπησα με όλη μου την ψυχή την ευπρέπεια του οίκου Σου» λέει ο Προφητάναξ Δαυίδ και στον βίο του Αγίου Εράσμου, διαβάζουμε τα εξής:
«Ο Όσιος Έρασμος γεννήθηκε στη Ρωσία από πλούσιους και επιφανείς γονείς. Όταν, μια μέρα, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, άκουσε τον διάκονο να προσεύχεται για εκείνους που αγαπούν την ευπρέπεια του οίκου του Κυρίου, διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του για την ευπρέπιση του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου των Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου. Έπειτα έγινε και ο ίδιος μοναχός εκεί και άρχιζε να στολίζει τον εαυτό του με τις αρετές του Αγίου Πνεύματος.
Όμως ο διάβολος έστησε μια ολέθρια παγίδα στον Όσιο. Όταν πια όλα τα πλούτη του είχαν χρησιμοποιηθεί για την Εκκλησία της Παναγίας, ο μακάριος Έρασμος σκέφθηκε ότι μάταια τα ξόδεψε γι' αυτό τον σκοπό και ότι έπρεπε να τα μοιράσει στους πτωχούς. Ο Όσιος δεν κατάλαβε πως οι λογισμοί αυτοί ήταν πειρασμικοί. Έπεσε σε αθυμία και απόγνωση. Ούτε οι προσπάθειες του ηγουμένου, ούτε η συμπαράσταση και οι συμβουλές των αδελφών στάθηκαν ικανές να τον βοηθήσουν και να τον παρηγορήσουν. Άρχισε να ζει απρόσεκτα για μοναχό. Σπαταλούσε τον χρόνο του μοναχικού βίου του άσκοπα, χωρίς πνευματικό αγώνα, χωρίς προσευχή, χωρίς υπακοή, βυθισμένος στην ψυχόλεθρη ακηδία και την αμέλεια.
Όταν είδαν οι πατέρες ότι τα λόγια τους όχι μόνο δεν τον ωφελούσαν, αλλά τον ερέθιζαν κιόλας, σταμάτησαν πια να του μιλούν και άρχισαν αν προσεύχονται. Ο φιλάνθρωπος Κύριος δεν άφησε να πάνε χαμένοι οι προηγούμενοι κόποι και οι αρετές του δούλου Του. Παρεχώρησε, λοιπόν, να ασθενήσει. Ο Όσιος έφθασε στα πρόθυρα του θανάτου. Για επτά ημέρες ήταν αναίσθητος, μην μπορώντας να πάρει τροφή ή να επικοινωνήσει με κανένα. Την όγδοη ημέρα ο ηγούμενος κάλεσε όλη την αδελφότητα γύρω στην κλίνη του. Εκείνη την στιγμή όμως, ο ετοιμοθάνατος Έρασμος, συνήλθε, ανασηκώθηκε, κάθισε στο κρεβάτι και είπε προς τους πατέρες: «Αδελφοί, είμαι αμαρτωλός και έζησα ράθυμα. Ο θάνατος με βρήκε αμετανόητο. Ενώ όμως ο διάβολος με χαρά περίμενε το τέλος μου, παρουσιάσθηκαν οι Όσιοι Πατέρες μας Αντώνιος και Θεοδόσιος και μου είπαν ότι προσευχήθηκαν για μένα στον Κύριο. Και Εκείνος, σαν πολυεύσπλαχνος, μου χάρισε καιρό μετανοίας. Μετά είδα και την Κυρία Θεοτόκο, η οποία μου είπε ότι, επειδή στόλισα την Εκκλησία της και την πλούτισα με ωραίες εικόνες και πολύτιμα σκεύη, μεσολάβησε για μένα στον Υιό της και σε τρεις ημέρες θα με πάρει κοντά της, επειδή αγάπησα την ευπρέπεια του οίκου αυτής».
Έτσι, μετά τρεις ημέρες ο Όσιος Έρασμος, το έτος 1160 μ.Χ., κοιμήθηκε ειρηνικά.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, το καύχημα των Ορθοδόξων, μας λέει, πως είναι μεγάλο αγαθό και δώρο του Θεού η ελεημοσύνη και μας εξομοιώνει, όσο μας είναι δυνατό, με τον Θεό, όταν την ασκούμε, αλλά ανώτερο όλων είναι να χτίζουμε Εκκλησίες.
Το ερώτημα που τίθεται είναι, αν είμαστε τόσο αφελείς ώστε να υποστηρίζουμε πως η δική μας άποψη είναι η ορθή, όταν βέβαια δεν γνωρίζουμε ποια είναι η άποψη της Εκκλησίας η εκφρασμένη δια της Αγίας Γραφής ή δια μέσου των Θεόπνευστων Πατέρων Αυτής και τυγχάνει να είναι διαφορετική από τη δική μας. Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει ανθρώπινο ερώτημα που να μην βρίσκει την απάντηση του στην Αγία Γραφή ή στα λόγια των Αγίων Πατέρων. Αρκεί πάντοτε με καλή πρόθεση και διάθεση να αναζητήσουμε την απάντηση σε οτιδήποτε μας απασχολεί.
Για το λόγο αυτό, αξίζει να διαβάσουμε τι έχει γράψει σε Επιστολή του για το θέμα, ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος, ο Μέγας Χρυσόστομος των εσχάτων χρόνων, ο οποίος δίνει αποστομωτική απάντηση σε εκείνους που αναρωτιούνται εάν ο Χριστός θα δέχονταν τόση λάμψη στις Εκκλησίες.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Απάντηση σε μια επιστολή
Στο προηγούμενο γράμμα μου απαντάτε πάλι με ερώτηση: «Θα ανεχόταν ο Χριστός τόση λάμψη στην Εκκλησία;».
Οπωσδήποτε. Το ανεχόταν και τότε, θα το ανεχόταν και τώρα. Τότε υπήρχε στα Ιεροσόλυμα ο ναός του Σολομώντα, ένα από τα σπάνια θαύματα της αρχιτεκτονικής και πολυτέλειας στον κόσμο. Τούτος ο ναός είχε περισσότερο χρυσό και πολύτιμες πέτρες εσωτερικά απ’ ό,τι έχουν σήμερα όλοι οι χριστιανικοί ναοί στα Βαλκάνια. «Και Όλον Τον Οίκον Περιέσχε Χρυσίω Έως Συντέλειας Παντός Του Οίκου» (Γ’ Βασ. 6,22). Σ’ αυτό το ναό έμπαινε ο Χριστός πολλές φορές, όμως ποτέ δεν εξέφρασε τη δική σας σκέψη, ότι θα έπρεπε όλα αυτά να μεταμορφωθούν σε ψωμί και να φαγωθούν.
Αυτός προέβλεψε την κατάρρευση αυτού του ναού και ο ναός καταστράφηκε, αλλά όχι εξαιτίας του χρυσού στον ναό, αλλά εξαιτίας της λάσπης στις ανθρώπινες ψυχές. Εμένα με ευχαριστεί που δείχνετε ελεήμων προς τους φτωχούς, αλλά ακόμα περισσότερο θα με ευχαριστούσε εάν δείχνατε ελεήμων με τη δική σας περιουσία και όχι των άλλων.
Δεν θα ήθελα να σας δω όμως στην ίδια πλευρά με τον Ιούδα. Θα θυμάστε πώς ο Ιούδας θέλησε κάποτε να φανεί πιο ελεήμων από τον Χριστό… Διαβάστε το δωδέκατο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου. Κάποια γυναίκα πήρε ένα μπουκαλάκι με πολύτιμο μύρο νάρδου και άλειψε τα πόδια του Ιησού. Ο Ιούδας, ο οποίος αργότερα πρόδωσε τον δάσκαλο του για τα λεφτά, θύμωσε και φώναξε: «Διατί τούτο το μύρον ουκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοίς;» (Ιωάν. 12,5). Σ’ αυτό του απάντησε ο στοργικός Κύριος, που ήταν καθ’ οδόν να δώσει και τη ζωή Του για τούς φτωχούς: «Τους πτωχούς γάρ πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε» (Ιωάν. 12,8).
Ακούστε, λοιπόν, τι θα σας πω: εάν όλοι εμείς είχαμε πάντα τον Χριστό μαζί μας, δεν θα υπήρχαν φτωχοί ανάμεσα μας. Εκείνοι οι οποίοι έχουν τον Χριστό μαζί τους, εκείνοι προσέφεραν στην Εκκλησία όλα αυτά που εσείς ονομάζετε «λάμψη».
Εκείνοι οι ίδιοι δίνουν τα μέγιστα στους φτωχούς. Η αγάπη προς τον ζωντανό Χριστό τους σπρώχνει και στις δύο θυσίες: στη θυσία προς την Εκκλησία τους και στη θυσία προς τα φτωχά αδέλφια τους.
Ενώ εκείνοι που δεν έχουν τον Χριστό μαζί τους, δεν έχουν ούτε τούς φτωχούς μαζί τους. Εκείνοι θα ήθελαν να πάρουν από την Εκκλησία και να δώσουν στους φτωχούς, για να μη δίνουν τα δικά τους και για να μην τούς ενοχλούν οι φτωχοί. Αυτός είναι ο βαθύτερος πειρασμός, πού κάνει αυθάδη περίπατο ανάμεσα μας με το προσωπείο της ευεργεσίας.
Ο Θεός να μας ελεήσει και να μας φωτίσει.
Α.Δ.
