Του Στέλιου Συρμόγλου
Ομαδικός ευνουχισμός της νοημοσύνης των πολιτών. Ακούγοντας χτες τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, είχα την εντύπωση ότι ζω σε άλλη χώρα, όπου πλέον πρέπει να νιώθω "μακάριος" και "αισιόδοξος", γιατί έχουμε αφήσει πίσω μας τις "κακές μέρες" και δρασκελίσαμε στο μέλλον με όρους "ευτυχίας", προσωπικής, κοινωνικής και εθνικής!
Αν δεν είναι αυτός ομαδικός ευνουχισμός της νοημοσύνης των πολιτών, τι είναι τελικά; Οι Ελληνες μπροστά στη μοίρα μας. Το δράμα της ασυμφωνίας μας και της ανοχής μας, που "βουλιάζει" στον καναπέ της απάθειας. Το δράμα της ασυμφωνίας πρώτιστα με κύριους άξονες εθιστικές κοινωνικές συμπεριφορές και εξαρτήσεις, με μια έκδηλη κοινωνική ελαφρότητα, που οδήγησαν στην απομόνωση, την ομαδική υποταγή και εξέθρεψαν την πολιτική θρασύτητα.
Οι αυταρχικές κυβερνήσεις, οι κυβερνήσεις των παχυλών λόγων και και των μηδαμινών έως ανύπαρκτων έργων, προέρχονται συνήθως από την υπερτροφία του ατομικισμού, από την αδράνεια των ατόμων να αντιδράσουν στην περιφρόνηση των θελήσεων του πλήθους. Ετσι δημιουργείται η μαζική ψυχολογία υποταγής, οφειλομένη στην αδυναμία της οργάνωσης των ατομικών θελήσεων. Ο συνεκτικός πηλός της συμφωνίας γύρω από ένα ελάχιστο κοινό ιδεώδες, πλέον έχει εκλείψει.
Το ένστικτο των πολιτών έχει θολώσει από την πολλαπλότητα των προβλημάτων. Πολλοί πια κοινωνικά ξερριζωμένοι και μονίμως παραπλανημένοι από τους "τεχνίτες" των πολιτικών προσαρμογών. πυρπολημένες οι αισθήσεις των πολλών, ενισχύουν την αναχωρητική διάθεση άλλων τόσων, που όμως δεν είναι τεκμήριο θάρρους, αλλά είναι περισσότερο δειλή υπεκφυγή και μια επίπλαστη ουδετερότητα που διεκδικεί μια δήθεν ελευθερία για την κατόπτευση του κοινωνικού υλικού από υψηλή εποπτεία.
Ευτυχώς που κάνουν ολέθρια λάθη οι πολιτικοί, για να σιγουρευόμαστε για τα άλλοθι μας. Πόσοι μελετάμε τους καιρούς; Πόσοι δουλεύουμε με την έννοια του δημιουργικού μόχθου; Πόσοι αγανακτούμε με τον εαυτό μας; Οι περισσότεροι έχουμε αγκαλιάσει τη μιζέρια του πνεύματός μας και αποχαυνωμένοι περιμένουμε τα πάντα και τίποτα.
Είναι φοβερό πως "βολεύτηκε" αυτός ο λαός στην ανούσια ζωή του. Χωρίς όνειρα. Φοβούμαι πως μας τα σκότωσαν. Αν είχαμε όνειρα, θα είχαμε και λόγους να αντιδρούμε δυναμικά στην πολιτική αθλιότητα και να μην γινόμαστε παθητικοί αποδέκτες των τετελεσμένων.
Ξεφορτωθήκαμε λοιπόν τα όνειρά μας για να ξενοιάσουμε και απ' αυτά. Ανίκανοι να δρασκελίσουμε τα "πτώματα" των κομμάτων, των συνηθειών μας. Το αποδεικνύουν άλλωστε τα δημοσκοπικά ευρήματα, όσο κι αν ενίοτε "μαγειρεύονται". Τολμηρό και όμορφο να δημιουργεί κανείς πέρα από την αυταπάτη. Μένουμε όμως "γατζωμένοι" στην αυταπάτη και στην πολιτική απάτη.
Βυθισμένοι στο σαδομαζοχισμό του Τίποτα, κρατούμε ουρά για να εξασφαλίσουμε ένα ελάχιστο χώρο ανάμεσα στην κουτσοπόρεψη και την καλοπόρεψη. Με βάση πάντα τις απατηλές πολιτικές υποσχέσεις, τις πολιτικές ασκήσεις,τη συνειδητή μυθοποίηση ανύπαρκτων διλημμάτων και τη ταχυδακτυλουργική μετάθεση της προσοχής μας από τον άρτο στο θέμα από τους "γελωτοποιούς" της κακώς εννοούμενης πολιτικής σκηνής.
Μας γοητεύουν τα "ιψενικά τρίγωνα" και οι πολιτικές επικύψεις με αρκετό καρύκευμα φιλοπερίεργης διάθεσης. Και με τη στάση μας αυτή, με την κάθε μέρα που περνά, χωρίς να καρπίζει την ελπίδα, με το αρκετό απόθεμα αδιαφορίας μας, θα οδηγηθούμε στη Στιγμή και στην ουσία της Στιγμής, όπου θα έχουμε ως πολίτες παραμεριστεί στην απαθή ροή του χρόνου.
Με "δανεικές ατάκες", τυποποιημένες ευχές στο facebook, με "καλημερούδια" ή "όμορφα σαββατοκύριακα" κι άλλες τέτοιες πομφολυγώδεις ανοησίες ή με αναρτήσεις φωτογραφιών από κάθε κοινωνική μας ενασχόληση ή ακόμη και κάθε προσωπική μας απόδραση, απλώς επιβεβαιώνουμε ότι οι αγωνίες της κοινωνίας, ακόμη κι αν δεν μας αγγίζουν, έχουν παύσει να έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα και ιθαγένεια.
Και μέσα στην πασίδηλη ελαφρότητα μας, έχοντας πάντα μια ευκαιριακά προσχηματική δικαιολογία για τη ματαιοσπουδία μας, ζούμε το αυτόχθονο δράμα μας, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι πραγματικότητά μας...
