«Μέ τόν καιρό νά ’ναι κόντρα ἔχει τιμή σάν πετᾶς νά μένεις μόνος… νά μένεις μόνος…»
– Χαΐνηδες
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε,
Εἶναι γεγονός, ὅτι οἱ δυσκολίες, μέσα ἀπό τίς ὁποῖες πορεύεται ἡ πατρίδα μας τά τελευταῖα χρόνια, ἔχουν ἕνα σοβαρό ἀντίκτυπο σέ ἀρκετούς τομεῖς τοῦ Ἀποστολικοῦ ἔργου – ἔτσι ὅπως ἔχει παγιωθεῖ ἡ ἔκφρασή του στόν ἀμπελῶνα τῆς Ἀφρικῆς τά τελευταῖα ἑξήντα χρόνια.
Παρ’ ὅλες, ὅμως, τίς δυσκολίες μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι πορευόμαστε διά τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος συμ-παρίσταται καθημερινῶς στίς δυσκολίες μας «ζῶν» καί «ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις» εὐλογεῖ καί μεταποιεῖ τίς ἐλάχιστες προσπάθειες καί τά ψελλίσματα μας σέ σπόρο εὔκαρπο, καλλίκαρπο καί πολύκαρπο.
Μέ τίς «ἱερές λογίες» τῶν ἐκ πάσης γωνιᾶς τῆς γῆς ἀδελφῶν μας προσπαθοῦμε νά παρηγορήσουμε τίς ἀνάγκες τῶν ἀφρικανῶν ἀδελφῶν καί μάλιστα αὐτῶν ποῦ ἀνήκουν στίς «εὐαίσθητες κοινωνικές ὁμάδες», ὅπως ἄτομα εἰδικῶν ἀναγκῶν -ἀνάπηροι-, οἱ ὁποῖοι πολλές φορές ἀπό τήν ἔλλειψη στοιχειώδους μεταφορικοῦ μέσου καί μερίμνης δέν μποροῦν νά μετάσχουν στήν κοινωνική ζωή μέ τά ἴδια δικαιώματα τῶν ἀρτιμελῶν. Καί δυστυχῶς στήν Ἀφρική, ἐκτός τοῦ ὅτι καταλαμβάνουν μιά περιθωριοποιημένη θέση στήν κοινωνία ἐπιζῶντες σέ ἀθλιες συνθῆκες καί διά τῆς ἐπαιτείας, περιθωριοποιοῦνται ἀπό ἀφάνταστες κοινωνικές προλήψεις καί δεισιδαιμονίες, μέ ἀποτέλεσμα στό σωματικό τους κόπο νά προστίθεται καί μιά καθημερινή ἀφάνταστη δυσκολία καί στά ἁπλούστερα πράγματα.
Σέ συνεργασία μέ τόν ὀργανισμό IOCC (International Orthodox Christian Charities), ἐπίσημο φιλανθρωπικό ὀργανο τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, παραλάβαμε ἕναν ἀριθμό ἀναπηρικῶν ἁμαξιδίων καί διαφόρων ἄλλων βοηθημάτων γιά ἄτομα μέ εἰδικές ἀνάγκες, τά ὁποῖα ἀπεστάλησαν στό Ὑπουργεῖο Παιδείας τῆς Χώρας γιά περιπτώσεις μαθητῶν μέ κινητικά προβλήματα καί τά ὁποῖα δυστυχῶς παρέμεναν -ἐν πολλοῖς- σέ ἀποθῆκες, λόγῳ τοῦ ὅτι δέν ὑπάρχει σχετικό κονδύλιο γιά τήν μεταφορά του στά διάφορα σχολεῖα τῆς Χώρας.
Ξεκινώντας ἀπό ἀνθρώπους πού βρίσκαμε στούς δρόμους καί ἀπό πληροφορίες διαφόρων μπορέσαμε καί διενείμαμε σχεδόν ὅσα εἴχαμε παραλάβει…
Ἡ συγκίνηση, ἡ εὐγνωμοσύνη καί οἱ εὐχές τῶν ἀποδεκτῶν ἄς εἶναι μιά αἰώνια μαρτυρία καί προσευχή ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Θεοῦ γιά ὅσους προσέφεραν καί συμμετεῖχαν μέ τόν ἕναν ἥ τόν ἄλλον τρόπο σέ ὅλη αὐτήν τήν προσπάθεια…
Μιά ἄλλη δωρεά ὑπέρ ἀναπαύσεως ἑνός κεκοιμημένου ἀδελφοῦ μας χρησιμοποιήθηκε -κατά ἕνα μέρος- γιά τήν ὑποστήριξη τῶν οἰκογενειῶν ἀτόμων μέ εἰδικές ἀνάγκες καί σέ προμήθεια τροφίμων γιά ὀρφανοτροφεῖα ἐγκαταλελειμμένων παιδιῶν…
Εἶναι δύσκολο νά περιγράψεις πολλές φορές τέτοιες καταστάσεις… Ἀλλά θά περιγράψουμε ἕνα συμβάν, γιά νά γίνει κατανοητό ὅ,τι προαναφέραμε γιά τίς δυσκολίες τῶν ἀνθρώπων μέ εἰδικές ἀνάγκες, πού βοοῦν συνεχῶς ἐνώπιόν μας «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰω. 5:7) : Ὅταν μαθεύτηκε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνει κάποιες οἰκονομικές ἐνισχύσεις σέ ἄτομα μέ εἰδικές ἀνάγκες, μετά ἀπό λίγο καί ὄταν εἴχαμε ἤδη τελειώσει μέ ὅσους τήν ἡμέρα ἐκείνη εἴχαμε συγκεντρώσει, εἴδαμε νά καταφθάνει τρέχοντας ἕνας ἀνάπηρος πάνω σέ μιά ἀναπηρική καρέκλα πού τήν ἔσπρωχνε ἕνας μεγαλόσωμος καί κάθιδρος ἄνδρας … Εἴπαμε θά εἶναι κάποιος συγγενής τοῦ ἀναπήρου… ὅταν ὅμως μᾶς πλησίασε, εἴδαμε ὅτι ὁ ἄνδρας πού ἔσπρωχνε τό καροτσάκι ἦταν… τυφλός! Καί εἶχαν διασχίσει μαζί μιά τεράστια διαδρομή μέσα στήν αὐξημένη κίνηση τῶν δρόμων… Ὁ ἀνάπηρος καθοδηγοῦσε τόν τυφλό ἀδελφό του, ἐλπίζοντας στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πού γιά τήν περίσταση ἦταν ἡ μικρή δωρεά τῆς Ἐκκλησίας μας…
Μέ τήν δωρεά, τήν εὐαισθησία καί τήν κατανόηση τοῦ Ἱεραποστολικοῦ Συλλόγου «Ὁ ἅγιος Οἰκουμένιος» ἀγοράσθηκαν πέντε μοτοποδήλατα γιά πέντε Ἱερεῖς πού ἐξυπηρετοῦν ἄνω τῶν δύο ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων, μειώνοντας ἔτσι τά ἔξοδα κινήσεως καί παρέχοντας τή δυνατότητα στίς διάφορες ἀπομακρυσμένες κοινότητες νά λειτουργοῦν κανονικά καί ὄχι περιαστασιακά λόγῳ δυσκολιῶν μετακινήσεως τοῦ ὑπευθύνου Ἱερέως.
Οἱ πράξεις φιλαλληλίας ἤ φιλανθρωπίας εἶναι πράξεις μυστικές κατά τό «μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου» (Μτ. 6:3) καί δέν ἀποτελοῦν ἐκκλησιαστικές εἰδήσεις, διότι εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένες μέ τή ζωή καί τό εἶναι τῆς ἐκκλησίας. Ἐν τούτοις δημοσιεύονται κατά καιρούς ὡς μαρτυρίες ἀγάπης, ὡς ἄνθη φιλαλληλίας, διά τόν «ψιλόν λογισμόν» τῶν ἀδυνάτων άδελφῶν μας καί «ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία» (Β΄ Κορ. 6:3).
Παρ’ ὅλα αὐτά εἶναι καί μαρτυρίες ὅσων, σέ καιρούς ἀντίξοους –καί σέ πεῖσμα ὅσων ἐν πενιχρᾷ ἐκκλησιαστικῇ παιδείᾳ καί ἀνυπάρκτῳ πίστει, ἐν ἔργοις καί λόγοις κρυφοῖς, θεωροῦν τήν ὑπόθεση τοῦ Ἀποστολικοῦ ἔργου «ξωφλημένη» ἤ μή ἀναγκαία καί τήν δυσφημίζουν ἀσύστολα– συνεχίζουν νά κρατοῦν Θερμοπύλας, «ποτέ ἀπ’ τό χρέος μή κινοῦντες…».
Τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας ὑμᾶς, ἀδελφοί.
† Ὁ Καμερούν Γρηγόριος
πηγή: http://ierapostoles.gr/?p=7952
