Της Έλλης Αυξεντίου
Kαρκίνος είναι ο φόβος μας. Το DNA μας, ο τρόπος ζωής μας, το τι τρώμε, το τι πίνουμε,το τι αναπνέουμε, το πως ζούμε, το πως εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας, το πόσο αγαπάμε τη ζωή, το πόσο πόνο κρύβουμε μέσα μας , το πόσο καπνίζουμε και πολλά άλλα που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν γνωρίζω…
Είναι πάντως μια ασθένεια, που όλοι την τρέμουμε. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης, στο καμπανάκι του μυαλού μας, ηχεί η λέξη θάνατος και το δεύτερο είναι η στιγμή που διαπερνά η “ταινία” όλων όσων γνωρίζουμε και έφυγαν απ’ αυτή τη καταραμένη αρρώστια… Το τρίτο είναι ίσως και το σημαντικότερο. Εκεί θεωρώ πως συνειδητοποιείς πως δεν έχεις άλλη επιλογή. Ή θα παλέψεις για να ζήσεις ή θα παραιτηθείς…
Και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν τον ενδιαφέρει αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, διάσημος ή όχι, όμορφος ή άσχημος, χοντρός ή λεπτός, μαύρος, άσπρος, κίτρινος. Έρχεται και σου υπενθυμίζει ότι καμία διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν υπάρχει. Είσαι άλλο ένα όνομα μέσα στη λίστα. Άλλο ένα όνομα για επεμβάσεις, χημειοθεραπείες, φάρμακα, θεραπείες και ότι άλλο τελοσπάντων περιλαμβάνει το “πρόγραμμα”….
Κι αν ψάχνεις για δότη; Τότε καταρρίπτεις μέσα σου κάθε ρατσιστικό ίχνος που μπορεί να υπάρχει… Έχεις τόση δίψα και τόση λαχτάρα, να βρεθεί ο άνθρωπος που θα σου σώσει τη ζωή, που το τελευταίο που είναι να σε νοιάξει είναι το ποιος είναι και από που είναι…. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο σωτήρας σου.
Ο καρκίνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ” δράκος “, που θες να τον τραβήξεις από τα κέρατα, και θες τόσο πολύ να του τα ξεριζώσεις. Σε μαθαίνει να παλεύεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου γιατί μόνο έτσι ξέρεις πως θα ζήσεις. Να ζήσεις και όχι να υπάρχεις. Αναμετριέσαι με τον πόνο. Ανακαλύπτεις τη ζωή, αλλά και τους ανθρώπους σου. Ποιοι είναι αυτοί που μένουν δίπλα σου. Ποιοι είναι αυτοί, που αντέχουν να σηκώσουν στους ώμους τους το ίδιο ακριβώς φορτίο που σηκώνεις και εσύ… Ποιοι είναι αυτοί που αγωνίζονται ακριβώς το ίδιο με σένα, μόνο και μόνο για να ζήσεις εσύ, γιατί τους είσαι πολύτιμη/ος και απαραίτητη/ος.
Το πρόσωπο σου, το σώμα σου, ίσως να μην είναι πια το ίδιο… Η κάθε αλλαγή, είναι και μια νίκη, μια ιστορία, μια διδαχή…
Ο καρκίνος είναι μεγάλο κ….λόπαιδο. Έρχεται απρόσκλητος. Δεν προειδοποιεί. Έρχεται και σου αλλάζει μια για πάντα τη ζωή. Σου θυμίζει πως δεν έπρεπε να αγνοήσεις τα σημάδια, να αποφεύγεις τους γιατρούς και τις προλήψεις. Σου υπενθυμίζει πως τελικά, θέλεις να ζήσεις κι άλλο. Να κάνεις όλα αυτά που ήθελες αλλά ποτέ δεν τόλμησες.
Να πατήσεις αυτό το ρημάδι το κουμπί και να τα αλλάξεις όλα. να γυρίσεις το διακόπτη ακόμα και τώρα. Έστω και τώρα που νοιώθεις πως άργησες.
Ο διακόπτης είναι εσωτερικός. Θέλει κόπο αλλά τα καταφέρνεις και τον γυρνάς. Αλλάζεις εσύ, αλλάζει κι ο κόσμος. Η στάση και η οπτική των πραγμάτων. Βλέπεις τα πράγματα επιτέλους όπως τα θες εσύ και όχι όπως στο επιβάλλουν οι άλλοι.
Γι αυτό σήμερα επέλεξε τη μέρα. Μην αφήνεις πράξεις και λόγια (που δεν είπες) για εκείνη τη μέρα, που ίσως κάποτε έρθει. Γίνε και πάλι ο εαυτός σου. Φρόντισε τον κι αγάπησε τον σα μωρό. Κοίταξε τον στον καθρέφτη κ χάιδεψε του, μία – μία τις πληγές. Απελευθερώσε το μυαλό σου απ´ ότι τοξικό το βαραίνει. Μην υπεραναλύεις τα πράγματα αφού η υπερανάλυση των καταστάσεων και των πραγμάτων, είναι ένας δρόμος που οδηγεί στη δυστυχία του μυαλού κ της καρδιάς. Κράτησε τους λίγους. Αυτούς που αγαπάς, αυτούς που σ´ αγαπούν.
Αυτούς που θέλουν κι επιμένουν να ξέρουν πως είσαι. Αυτούς που αναγνωρίζουν τη θλίψη στο βλέμμα σου χωρίς καν να τους κοιτάξεις. Αυτούς που μοιράζονται πράγματα μαζί σου. Αυτούς που δε σ´ αμφισβητησαν κ δε σ´ έδιωξαν ποτέ.
Αυτούς που πάντα είσαι η προτεραιότητα τους όσο χρόνο κι αν διαθέτουν. Αυτούς που είναι πάντα εκεί, πάντα εδώ. Αυτούς δε σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται. Αυτούς που δεν έπνιξε ποτέ η αγάπη σου… αυτούς που ποτέ δε σ´έπνιξαν στα ψέματα και στα μυστικά… κράτα αυτούς που πίστεψαν σε σένα ακόμα και τις στιγμές που όλοι πίστευαν πως δε θα τα κατάφερνες.
Κράτα αυτούς που μάζεψαν τα κομμάτια σου κι ας μάτωσαν, αυτούς που περπάτησαν σε δρόμους δύσβατους για να σε συναντήσουν… κρατα τον ήλιο και διώξε τα σύννεφα… αποδέξου τα λάθη σου και τις επιλογές σου. Άνοιξε το συρτάρι με τα όνειρα και ξεσκόνισε τα. Μην τ´ αφήνεις να κάθονται άλλο. Φέρσου γενναία.
Κι αν νοιώθεις πως έχεις βρεθεί σε μέρη στα οποία δεν ανήκεις, φύγε. Φύγε μακριά. Δεν πρόκειται να πας πουθενά αν δεν φύγεις. Συγχώρεσε τον εαυτό σου κ μαζί μ´ αυτόν κ όσους σε πόνεσαν, μόνο τότε θα απελευθερωθείς… μόνο τότε θα προχωρήσεις… η κάθε μέρα, η κάθε ώρα, η κάθε στιγμή είναι μια άλλη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια νέα αρχή… μια δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη ευκαιρία για να ζεις και να μην υπάρχεις…
Υστερόγραφο:
Το πιο πάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους όσους έφυγαν απ’αυτή την καταραμένη αρρώστια, μα και για όλους αυτούς που παλεύουν και τους εύχομαι να καταφέρουν αυτό το διάολο να τον τραβήξουν από τα κέρατα…
