Του Μάνου Χατζηγιάννη
Το....αστροπελέκι της αθώωσης των Βατοπαιδινών πρέπει να πήρε..ξόφαλτσα και το Φανάρι! Την στιγμή της αθώωσης των κατηγορουμένων για την υπόθεση με τις περιβόητες “ιερές ανταλλαγές” κάποιοι στην άλλη πλευρά του Αιγαίου πρέπει να κατάπιαν την γλώσσα τους!
Γιατί παρασυρμένος από την λαίλαπα των δήθεν αποκαλύψεων που “συντάραζαν” την επικαιρότητα τότε και χωρίς να μετρήσει τους λόγους του ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε ασκήσει κριτική στους Βατοπαιδινούς εμπλεκόμενους στην υπόθεση.
Οκτώβριο του 2013 ο κ. Βαρθολομαίος είχε επισκεφθεί το Άγιο Όρος και σχετικά με την υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου είχε πει τα εξής:
“έτερον λυπηρόν πρόβλημα, εξελισσόμενον, παρά τας ας έλαβε περί του αντιθέτου η Μήτηρ Εκκλησία διαβεβαιώσεις, και λαμβάνον, ως ανεκοινώθη κατ᾿ αυτάς, δυσμενή τροπήν, είναι το, διά της εις δίκην παραπομπής, διά εκ προθέσεως πράξεις «κακουργηματικής» βαρύτητος, καθηγουμένου εκ των πρώτων Ιερών Μονών του Αγίου Όρους και μοναχού συνεργάτου αυτού, ως δημοσιεύεται και διαπομπεύεται διά των μέσων ενημερώσεως πανελληνίως και παγκοσμίως ο ιερός ούτος τόπος της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο χώρος ούτος της νυχθημέρου προσευχής και της ασκήσεως. Το γεγονός ελύπησε την Μητέρα Εκκλησίαν και την προβληματίζει, επιδείξασαν μέχρι σήμερον ανοχήν και σύνεσιν. Οι ειρημένοι, κατά το κατηγορητήριον παραπεμπτικόν βούλευμα, εκινήθησαν αξιοποίνως εις πολυπράγμονας πρωτοβουλίας και ενεργείας πέραν και επί υπερβάσει των μοναχικών καθηκόντων αυτών, διά τα οποία εγκατελείψατε οι τον τόπον της Θεομήτορος οικούντες τον κόσμον και τα του κόσμου. Ο διασυρμός τον οποίον υφίσταται ο Ιερός Τόπος εξ αιτίας των, επί σειράν ετών, είναι μέγας. Η τροπή της υποθέσεως, ανεξαρτήτως της εκβάσεως της επικειμένης δίκης, διδάσκει ότι δεν είναι πρέπον να εγκαταλείπουν οι μοναχοί την μοναχικήν άσκησιν και να επιδίδωνται εις έργα κοινωνικής αποστολής, διά την πραγματοποίησιν των οποίων καταλληλότεροι είναι οι λαικοί και η εν τω κόσμω στρατευομένη Εκκλησία.
Φαίνεται, ότι ο πειρασμός της εκκοσμικεύσεως προσβάλλει και τινας των Αγιορειτών αδελφών και πρέπει να τονισθή και να επισημαίνηται συνεχώς και επανειλημμένως η διαφορετική αποστολή του μοναχού ίνα μη μετατρέπηται ούτος από ανθρώπου προσευχής και αφιερώσεως εις απλούν κοινωνικόν εργάτην ή - όπερ χείρον- και επιχειρηματίαν.
Εις τας ακοάς και εις την αντίληψιν ημών και της Μητρός Εκκλησίας περιέρχονται και άλλαι ουχί σύμφωνοι προς την αποστολήν των μοναχών καταστάσεις, διά τας οποίας λυπούμεθα και ως ο Πατριάρχης σας και πνευματικός σας πατήρ, κυρίως όμως διότι διασύρεται εν τοις έθνεσι το άγιον όνομα και η αποστολή του περιβλέπτου Όρους τούτου της αρετής. «Ουκ εν υμίν ούτω», αδελφοί και πατέρες, ίνα ομιλήσωμεν «εν ενί ευαγγελικώ λόγω». Δαμάσωμεν τας αδυναμίας ημών. Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου, ενώπιον του ιερού μυστηρίου της μοναχικής κλήσεως και ασκήσεως και ζωής, και μάλιστα της Αγιορειτικής, την οποίαν εφύλαξαν αδιαλώβητον οι αιώνες”.
Μετά από όλα αυτά δεν οφείλει συγγνώμη; Ειδικά εν μέσω Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής όπου η μετάνοια και η συγγνώμη δηλώνει μεγαλείο και δεν πρέπει να λογίζεται ως αδυναμία ακόημ και στους πολύ υψηλά ιστάμενους στα κλιμάκια της Ιεραρχίας.....
