«Όσοι αποκτούν πολύ θερμές σχέσεις με το Κρεμλίνο διατρέχουν τον κίνδυνο να καούν, αναφέρουν σε ανάλυσή τους οι financial times εξετάζοντας τα πραγματικά κίνητρα και τις σχέσεις των δύο ανδρών.
Οι financial times εκτιμούν πως δεν πρόκειται για μια ισορροπημένη μάχη και πως οι βαθύτερες επιδιώξεις της Μόσχας είναι να στείλουν τους Αμερικανούς από την Ευρώπη στα… σπίτια τους, για να καταλήξει λέγοντας πως «θα ήταν μάλλον λίγο να πούμε ότι ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς».
Ολόκληρη η ανάλυση:
«Δεν υπάρχει κανένας λόγο να πιστέψει κανείς τις ακραίες και ανεπιβεβαίωτες διαρροές για τις προσπάθειες των Ρώσων να ελέγξουν και να εκθέσουν τον Ντόναλντ Τραμπ, για να αντιληφθεί τον κίνδυνο από τον ενθουσιασμό του νεοεκλεγέντος προέδρου με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο κ. Τραμπ είναι ένας πλούσιος κατασκευαστής και κτηματομεσίτης. Ο Ρώσος πρόεδρος είναι πρώην επικεφαλής της αδίστακτης Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών της χώρας του. Δεν είναι μια ισορροπημένη μάχη.
Ο κ. Πούτιν έχει επιτύχει μια σημαντική νίκη πριν ακόμα μετακομίσει ο κ. Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Την επόμενη φορά που οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ θα προειδοποιήσουν για έναν κίνδυνο -μια ακόμα ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ή την ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων στην ανατολική Ευρώπη-, το Κρεμλίνο θα έχει μια απάντηση.
Αν ο ένοικος του Λευκού Οίκου δεν έχει εμπιστοσύνη στη CIA, στην Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας ή στο FBI, γιατί να τους πιστέψει οποιοσδήποτε άλλος; Ο κ. Τραμπ παραβίασε όλους τους κανόνες της πολιτικής για να κερδίσει τον Λευκό Οίκο, αλλά είναι δυνατόν να υπάρξει πρόεδρος που θα βρίσκεται σε πόλεμο με αυτούς που έχουν αναλάβει να κρατούν τις ΗΠΑ ασφαλείς;
Οι υπηρεσίες πληροφορίων δεν έχουν πάντα δίκιο. Η CIA θα πληρώνει το τίμημα για τις λανθασμένες κρίσεις σχετικά με τα οπλικά προγράμματα του Σαντάμ Χουσεΐν για πολλά χρόνια. Αλλά οι πράκτορες δεν θα μπορούσαν να ήταν πιο βέβαιοι στους ισχυρισμούς τους ότι το Κρεμλίνο χάκαρε τους υπολογιστές του κόμματος των Δημοκρατικών κατά τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας.
Κορυφαία στελέχη των Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο έχουν αποδεχθεί τους ισχυρισμούς των υπηρεσιών. Ο Ρεξ Τίλερσον, ο εκλεκτός του κ. Τραμπ για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών, θεωρεί πως είναι μια «εύλογη εκτίμηση» πως οι κυβερνοεπιθέσεις αυτές θα μπορούσαν να είχαν γίνει μόνο με την έγκριση του κ. Πούτιν.
Ο κ. Τραμπ προτιμά να πυροβολεί τον αγγελιοφόρο: οι διαρροές ισχυρισμών αυτή την εβδομάδα ότι η Μόσχα έχει συγκεντρώσει υλικό που τον εκθέτει, ήταν σύμφωνα με τον ίδιο απόδειξη πως οι αμερικανικές υπηρεσίες έχουν ξεκινήσει κυνήγι μαγισσών εναντίον του. Όταν ο κ. Τραμπ έκανε τη ρητορική ερώτηση για το αν ζει στη ναζιστική Γερμανία, το επίθετο που έρχεται στο μυαλό είναι «ανισόρροπος».
Κανείς από όσους παρακολούθησαν την παρεκβατική, ηλεκτρισμένη συνέντευξη Τύπου του νεοεκλεγέντος πρόεδρου την Τρίτη δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι γνωρίζει πού οδηγεί αυτό την πρότασή του για επανεκκίνηση των σχέσεων των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Επιμένει ακόμα ότι θέλει καλές σχέσεις με τον κ. Πούτιν. Αλλά στη συνέχεια προσθέτει πως μπορεί και να μην τα πάνε καλά, τελικά. Ναι, το Κρεμλίνο ήταν πιθανότατα υπεύθυνο για το χάκινγκ της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών, αλλά οι διαρροές από τις αμερικανικές υπηρεσίες ήταν πραγματικά μια απεχθής κίνηση. Mια καλή σχέση με τη Μόσχα θα βοηθούσε στη μάχη κατά του ISIS. Αλλά όχι, δεν θα καταργήσει τις τελευταίες κυρώσεις του Ομπάμα κατά της Ρωσίας.
Δεν θα υπήρχε τίποτα το κακό σε μια προσπάθεια του Λευκού Οίκου να δείξει «σεβασμό» προς τον Ρώσο πρόεδρο για να μειωθεί η ένταση. Ο κ. Πούτιν αποζητά την αναγνώριση ως ένας από τους πιο ισχυρούς ηγέτες παγκοσμίως. Όπως και ο κ. Τραμπ, είναι υπερευαίσθητος στην κριτική. Είναι και οι δύο νάρκισσοι. Αν κάποια φιλικά χτυπήματα στην πλάτη βοηθήσουν στο να αποκατασταθεί η πληγωμένη τιμή του κ. Πούτιν, έχει καλώς. Ο κόσμος είναι ένα πιο ασφαλές μέρος όταν οι ΗΠΑ και η Ρωσία βρίσκουν τρόπο να διαχειριστούν τις διαφορές τους. Το έκαναν αυτό σε ένα βαθμό στο απόγειο του ψυχρού πολέμου. Καμία πλευρά δεν έχει επωφεληθεί από την ανάπτυξη δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη και τη Βαλτική. Υπάρχουν πάρα πολλά πυρηνικά τριγύρω. Ο κίνδυνος μιας σύγκρουσης λόγω ατυχήματος δεν είναι καθόλου αμελητέος.
Ο κίνδυνος εμφανίζεται όταν η δέσμευση γίνεται συνώνυμο της υποταγής, όταν η αναγκαία αποτροπή συγχέεται με την πρόκληση και όταν οι «συνομιλίες» με τη Μόσχα μετατρέπονται σε ένα είδος γεωπολιτικού ρεαλισμού που λέει πως μόνο η Δύση πρέπει να κάνει πίσω.
Όσο ασαφής και αν είναι ο κ. Τραμπ για το τι θέλει από το Κρεμλίνο, οι στόχοι του κ. Πούτιν είναι ξεκάθαροι. Ξεκινούν με την ανοχή της Δύσης στη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία και στον δίχως έλεος βομβαρδισμό αμάχων για τη στήριξη του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία. Συνεχίζουν με την άρση των οικονομικών κυρώσεων κατά της Μόσχας και καταλήγουν με την απεμπλοκή των ΗΠΑ από την Ευρώπη και την εγκαθίδρυση μιας ρωσικής σφαίρας επιρροής σε περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Όταν αξιωματούχοι του Κρεμλίνου μιλούν για μια νέα αμυντική αρχιτεκτονική για την Ευρώπη, αυτό που εννοούν είναι το τέλος της παρουσίας των ΗΠΑ. Ο ψυχρός πόλεμος έχει τελειώσει, οπότε οι Αμερικανοί πρέπει να πάνε σπίτι τους. Υπό το πρίσμα αυτό, η Γεωργία, η Λευκορωσία, η Μολδαβία και η κεντρική Ασία, καθώς και η Ουκρανία «ανήκουν» στη Μόσχα. Ο ρόλος του ΝΑΤΟ έχει παρέλθει και σίγουρα δεν έχει καμία θέση στα κράτη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Αν οι φιλοδοξίες αυτές φαίνονται υπερβολικές, η δημόσια εκπεφρασμένη απέχθεια του κ. Τραμπ για το ΝΑΤΟ και η αποστροφή που δείχνει στην ενίσχυση των συμμάχων έχουν προσφέρει στον κ. Πούτιν ένα άνοιγμα. Ο κ. Τραμπ ενδιαφέρεται λιγότερο για τη διατήρηση της Pax Americana και περισσότερο στην επίτευξη «ντιλ» με άλλες μεγάλες δυνάμεις. Οι Ευρωπαίοι μπορεί να πληρώσουν οι ίδιοι για την ασφάλειά τους.
Ο κόσμος του κ. Πούτιν είναι ο κόσμος του κ. Τραμπ, όπου τα στενά εθνικά συμφέροντα αντικαθίστανται από διεθνείς κανόνες και νόρμες και τα αδύναμα κράτη υποτάσσονται στη δύναμη του ισχυρότερου. Οι Ευρωπαίοι συνήθιζαν να την αποκαλούν ισορροπία δυνάμεων.
Είναι βέβαιο πως ο κ. Τραμπ δεν θα λειτουργεί χωρίς έλεγχο. Το σκάνδαλο χάκινγκ δημιουργεί ένα σύννεφο για τα κίνητρά του και την κρίση του. Και αν υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία στην ακρόαση του κ. Τίλερσον στη Γερουσία είναι πως το κόμμα του κ. Τραμπ έχει μια μάλλον διαφορετική άποψη για τον κ. Πούτιν.
Αλλά το Κρεμλίνο δεν θα μείνει ικανοποιημένο από την πρώτη επιτυχία του. Και ποιος ξέρει τι θα κάνει ο κ. Τραμπ μόλις βρεθεί στον Λευκό Οίκο;
Θα ήταν μάλλον λίγο να πούμε ότι ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς.
