Η Τουρκία αναδεικνύεται σε χώρα παγκόσμιο ταραξία, αν όχι τρομοκράτη και ο Ρ.Τ. Ερντογάν σε παροξυσμό απειλεί καθημερινά τους πάντες και τα πάντα. Το ερώτημα είναι ποιος θα τον βάλει στη θέση του; Μέχρι στιγμής η Ρωσία το έχει καταφέρει σε ένα βαθμό.
Όταν έγινε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, που τελικώς απέτυχε όλοι είπαν πώς τελικά ο Τούρκος Πρόεδρος βγήκε ενισχυμένος. Και έτσι είναι. Αισθάνθηκε ότι είναι πλέον παντοδύναμος στη χώρα του και ενισχύθηκε ταυτόχρονα σε μεγάλο βαθμό η αλαζονεία του και ο μεγαλοϊδεατισμός του. Το θέμα όμως είναι πώς όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνει όταν πέφτει. Και ο Ρ.Τ. Ερντογάν έχει ανέβει αρκετά ψηλά.
Η Ελλάδα που συνορεύει με την Τουρκία μπορεί να υποστεί συνέπειες. Εκείνο όμως που πρέπει να κρατήσουμε και επιτέλους να κοιτάξει η κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί είναι πώς ο Ρ.Τ. Ερντογάν δημιουργεί παντού δυσαρέσκεια, αν όχι «εχθρούς» και κάνει ολοένα και περισσότερους να πιστεύουν πώς δεν μπορούν τον εμπιστευτούν.
Η Γερμανία είναι μία χώρα που στήριξε τον Τούρκο Πρόεδρο και προσπάθησε να χτίσει γέφυρες μαζί του, αλλά αντιλαμβάνεται τώρα πώς αυτές μάλλον είναι χτισμένες στην... άμμο. Ο Ρ.Τ. Ερντογάν έφτασε χθες στο σημείο να απειλήσει το Βερολίνο γιατί έγινε έλεγχος και κρατήθηκε για λιγότερο από μία ώρα στο αεροδρόμιο της Κολωνίας η αντιπρόεδρος της τουρκικής Βουλής Αϊσενούρ Μπαχτσεκαπίλι.
«Δέχεστε και φιλοξενείτε τρομοκράτες, αλλά κάνετε την αντιπρόεδρο της βουλής αυτής της χώρας να περιμένει για ώρες στο αεροδρόμιο. Δεν θα έπρεπε να τους κάνουμε και εμείς το ίδιο; Και μετά λένε τον Ερντογάν δικτάτορα!», είπε ο Τούρκος πρόεδρος σε ομιλία του και συνέχισε:
«Η Τουρκία θα πρέπει να προβεί σε αντίποινα αν δεν γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες ενάντια στους αξιωματούχους που εμπλέκονται», προειδοποίησε ο Ερντογάν προσθέτοντας ότι «πολλοί τρομοκράτες περιφέρονται ελεύθερα στην Ευρώπη», παρότι η Τουρκία έχει απαιτήσει την απέλασή τους. «Είτε απελαθούν, είτε όχι, θα συνεχίσουμε τις δικές μας πρακτικές», είπε.
Και η κόντρα μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας δεν είναι η πρώτη και απ' ότι φαίνεται ούτε η τελευταία. Οι δύο χώρες έχουν έρθει σε σύγκρουση για την υλοποίηση της συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας όσον αφορά στους πρόσφυγες. Ο Ρ.Τ. Ερντογάν απειλεί να την σπάσει και να στείλει στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδας, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα του για κατάργηση της βίζας.
Από την άλλη η Ε.Ε. και η Γερμανία του απαντούν πώς οι εκβιασμοί και οι απειλές δεν περνάνε, ενώ πρόσφατα, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών επισκεπτόμενος την Ελλάδα τόνισε πώς η Συνθήκη της Λωζάνης δεν μπορεί να αμφισβητείται από κανέναν, στέλνοντας ένα ακόμη μήνυμα στην Άγκυρα.
Όπως είπαμε η Γερμανία ήταν μία χώρα που στήριζε την Τουρκία και τώρα φαίνεται να διαταράσσονται οι σχέσεις των δύο χωρών. Και όταν συμβαίνει αυτό μπορεί κανείς να καταλάβει τι συμβαίνει με άλλα κράτη που η Τουρκία έχει αντικρουόμενα συμφέροντα ή επιδιώκει να βάλει πόδι στα εδάφη της.
Και μέσα σε αυτές και η Ελλάδα όπου σχεδόν σε τακτική βάση πότε ο Ερντογάν, πότε ο υπουργός Εξωτερικών, πότε ο αντιπρόεδρος και πότε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέτουν θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης ή κατάληψης ελληνικών νησιών.
Η Τουρκία έχει πολύ κακές σχέσεις με το Ισραήλ (παρά την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να αποκατασταθούν), την Αίγυπτο και το Ιράν και βεβαίως με την Συρία και το Ιράκ, όπου ο Ρ.Τ. Ερντογάν θέλει την αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας με την εισβολή και την κατάληψη εδαφών της.
Οι σχέσεις επίσης Άγκυρας και Ουάσιγκτον είναι τεταμένες και ο Τούρκος πρόεδρος προσδοκά στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ προκειμένου να βελτιωθούν, αλλά με τα μυαλά που κουβαλάει πολύ δύσκολα θα συμβεί. Κι αυτό γιατί η αμερικανική εξωτερική πολιτική ξεφεύγει από πρόσωπα και πηγαίνει πολύ βαθύτερα. Στα στρατηγικά της συμφέροντα. Και όσο ο Ερντογάν παίζει με τη Ρωσία οι σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας δεν πρόκειται να βελτιωθούν.
Αν και η προσέγγιση Ρωσίας και Τουρκίας περισσότερο με λυκοφιλία μοιάζει παρά με ουσιαστική αποκατάσταση των σχέσεων μετά την κατάρριψη του ρωσικού Su-24 στη Συρία. Το Κρεμλίνο γνωρίζει πολύ καλά πώς δεν μπορεί να εμπιστευθεί τον Ρ.Τ. Ερντογάν και τον κρατάει σε τέτοια απόσταση όσο να κάνει τις δουλειές της.
Φαίνεται λοιπόν πώς ο σουλτάνος Ερντογάν αρχίζει και ξεμένει από ερείσματα, από συμμάχους και κανείς δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί. Και όσο τα πράγματα ήταν καλά στο εσωτερικό της Τουρκίας δεν κινδύνευε και τόσο. Τώρα όμως που τα μαύρα σύννεφα στην οικονομία της χώρας πυκνώνουν και η πολιτική επεκτατισμού σε Ιράκ και Συρία δεν βγαίνει, η καρέκλα του Τούρκου Προέδρου τρίζει επικίνδυνα.
